Lonely....

Het was een mistige ochtend. De mist kwam net boven de boomstammen uit en een schimmige gedaante kon je van veraf net onderscheiden. Het was Blacksoul. Het schemerde nog en het was kil in de lucht. Ze had haar vacht lichtjes opgezet om de warmte die ze nog had te bewaren. Blacksoul voelde zich alleen, en dat gevoel had ze bijna niet. Goldenmoon had vast veel vrienden want tja, die zat in een clan. Redeye had Flashcoat, en van Sherlock wist ze het niet zo gauw.''Had ik ook maar iemand..'' Zuchtte ze. Ze ging als een zielig hoopje in elkaar zitten, Voor het eerst voelde zich zwak. Ze had geen honger, ookal kon je haar ribben tellen, Ze voelde zich ziek, ziek van het alleen zijn. Ze mompelde iets onverstaanbaars en dook nog verder in elkaar. Ze bleef een tijdje zo zitten en dacht diep na. Uiteindelijk viel ze in slaap.

De mist was opgetrokken en een klein waterig zonnetje scheen over de boomtoppen en verlichtte voor een deel de vacht van Blacksoul. Ze was tijdens het zitten in slaap gevallen en ze lag lang uit op de harde grond. Ze werd versuft wakker en moest zich even orienteren waar ze was. Ze stond op en rekte zich uit. Ze slikte even om haar droge mond te smeren maar het hielp niets. In een plas water zag ze hoe schriel en kwetsbaar ze was. Ze was niet meer de Blacksoul van voorheen, ze zag er armzalig uit. Haar schouders hingen en ze was verschrikkelijk mager. Plukken vacht stonden overeind. En ineens voelde ze de honger opkomen. Ze zette een pootstapje en zakte er bijna doorheen. Ze staarde naar de grond. Ze hoorde pootstappen naderbij komen en keek op. Voor haar stond een kater, fier recht op. Blacksoul was onder de indruk, maar liet het niet merken.''Wie ben jij?'' Vroeg ze.

(een kater van alle clans/Rogue)

De zon scheen en de wind liet het gras zachtjes ritselen. Diezelfde wind waaide door Claude’s lange haren en zorgde ervoor dat de kleine muis hem niet doorhad. Stapje voor stapje sloop Claude dichterbij. Een gevoel van spanning rommelde in zijn buik, want hij had honger en wilde deze kans niet laten gaan. Claude likte zijn bek al af bij de gedachte eindelijk weer eens te gaan eten. Sinds hij zijn achterpoot had gebroken, was jagen niet meer zo makkelijk geweest. Vervloekte hond ook! Door dat stomme beest moest hij honger lijden, maar de hond had het moeten bekopen met de dood. En terecht volgends Claude, alleen vond hij de gedachte door Saphira gered te zijn buitengewoon schaamtevol! Wat was er mis geweest met hem die dag? Waarom had hij niet gevochten zoals het een tamelijke kater behoorde! Boos beet de jonge kat op zijn lip en gromde laag. Hij was zwak geweest! Een watje! Ongeconcentreerd, maar bovenal een dwaas en liet dat nou zijn waar Claude een ongelofelijke hekel aan had! Een plotseling geluid liet Claude opschrikken uit zijn gedachten. Verbaasd en angstig zag hij dat de muis waarop hij jaagde was verdwenen. Verdomme, ook dat nog! Hij had zijn woede niet in bedwang gehouden waardoor zijn gegrom de muis hem had doen opmerken. Wat een sukkel dat hij was! Vermoeid plofte Claude op de grond neer. Misschien was hij inderdaad nog maar een amateurtje. Nog maar 6 manen was hij, net oud genoeg om een apprentice te worden. Wat trouwens ook een gedachte was die hij uit zijn hoofd moest zetten. Clanleven was voorbij, niets aan te doen. Bloodclan was de toekomst! Een toekomst vol wraak!

Claude’s oor schoot achteruit. Hij voelde en hoorde de aanwezigheid van een andere kat! Een poes nog wel en het leek, heel vaag, alsof zij ook in Bloodclan zat. Tenminste, dat hoopte Claude. Nieuwschierig stond hij op en liep in de richting van de steeds sterker wordende geur. Alleen hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker werd dat het niet om een sterke kat ging. De geur van pijn en ziekte vulde Claude’s neus en zijn tempo werd sneller. Als het om een Bloodclan kat ging moest hij helpen, toch? Net als in de gewone cla-… Niet aan denken! Opeens stond Claude stil. Zou Scourge een andere kat in nood helpen? Nee, Scourge gaf om niemand. Dat was in ieder geval de indruk die hij Claude had gegeven. En Scourge was zo ver gekomen. Dat was een teken van kracht, nietwaar? Hij moest het net zoals Scourge aanpakken! Claude liet zijn wenkbrauwen onstpannen en liet zijn gezicht in een uitdrukkingloze blik zakken. Zo kil mogelijk probeerde hij te kijken. Niet alleen Scourge had zo’n blik, ook Drust had ongeveer zo gekeken en hij was ook sterk. Met gemak had hij de windclan poes, kittypet wat het ook was, weggejaagd! Een kleine grijns speelde verscheen op Claude’s gezicht. Hij zou net zo sterk worden als hen! Misschien zelfs wel sterker. Rustig, maar met ferme stappen liep Claude verder. Hij was groot voor zijn jonge leeftijd waardoor veel katten met ouder inschatten dan dat hij was. Alleen van geest was hij nog steeds net een apprentice wat voor problemen kon zorgen, maar dat was iets waar hij zich niet helemaal bewust van was.

Claude duwde zijn roze neusje door de bosjes. Hier was de vreemde kattengeur het sterkst. Zijn hele gezicht duwde hij nu door de struiken heen. Claude’s ogen zochten om zich heen en vielen al gauw op een hoop zwarte vacht op de grond en even dacht hij dat het dood was. Claude liet zijn ‘kille’ blik van zo even varen toen hij toch dacht te ruiken dat het toch leefde. Hoe kon de kat er zo slecht aan toe zijn? Was ze al zo oud dan? Snel stapte Claude helemaal uit de struiken, maar herinnerde dat hij toch maar beter voorzichtig kon zijn. De poes kon misschien zwak of dood lijken, maar het tegendeel zat in een onverwachte hoek. Zo krachtig en zelfverzekerd als hij kon liep hij naar de poes toe en stopte vlak voor haar. Zo dichtbij zag Claude pas hoe dun de poes was. Haar vacht was borstelig en haar geopende ogen leken aan hem leeg en afwezig. Toch kon Claude door haar gehavende uiterlijk heen zien dat ze ooit een schoonheid geweest moest zijn. Claude hield zijn kin hoog, maar keek toch bezord omlaag. Altijd al had hij een zwak gehad voor poezen, maar dat leken ze niet altijd te zien. Opeens stond de poes op en Claude kon het niet laten zijn kop wat omlaag te laten zakken om haar aan te kijken. Hij snuffelde zachtjes en probeerde haar identiteit te bepalen. Hij had toch gelijk gehad. Ze was inderdaad van Bloodclan en dus voelde Claude zich ergens geroepen haar te helpen al was het te betwijfelen dat, wanneer ze en kater was geweest, hij hetzelfde had gedaan. ‘Wie ben jij?’ vroeg de poes hem opeens. Claude’s oor schoot even naar achteren om al snel weer terug te draaien. Hij had zijn naam laatst nog veranderd, eigenlijk al veel te snel, maar om het nu weer terug te veranderen, nee. Hij was nu Claude en dat was goed, maar de poes was voor nu nog niet genoeg te vertrouwen om namen uit te wisselen vond hij. Daarom negeerde hij haar vraag en vroeg licht dwingend. 'Jij bent van Bloodclan neem ik aan?’ Heel even liet hij zijn staart van opwinding krullen om die vervolgens in een boog achter zich te laten hangen. Hij was geinteresseerd in de poes al liet hij dat niet merken. Ze was van Bloodclan, maar hij wilde bevestiging en als dat zo was, kon hij misschien iets voor haar betekenen. Misschien dacht hij, maar het vonnis was eigenlijk al geveld.

De kater vroeg haar licht dwingend:'Jij bent Bloodclan neem ik aan?' Hij liet zijn staart opkrullen en daarna met een boog achter zich hangen.'Ja, en wat dan nog? Jij bent ook Bloodclan, dat ruik ik.' Ze snoof de lucht van de kater op. Ja het was zeker Bloodclan. Ze likte langs haar ribben en ze voelde hoe haar tong eroverheen raspte. Die kater had donkerblauwe ogen en een goed verzorgde vacht.'Jij wil zeker niet met mij jagen he? Niemand wil dat met mij, ik ben een schriel mager poesje dat niks kan.' Voor het eerst kwam er iets uit haar mond dat ze al heel lang in haar hoofd had. Ze was mager en hulpeloos, ze ging liever dood, dan dat ze in dit lichaam bleef steken. Ze zuchtte en staarde naar de grond. Haar vacht zat onder de littekens van haar gevechten, en ineens was ze er niet zo trots op. Haar staart legde ze over haar zwarte poten en ze staarde nog steeds naar beneden. Dit was een hell!

-Flut D:-

Claude nam even een stapje naar achter toen de poes vrij vijandelijk op zijn vraag, die niet echt een vraag was geweest, antwoordde. Zijn oren schoten ook naar achter uit onervarenheid en wat nerveus schoten zijn ogen op en neer. Rook ze dat hij van Bloodclan was? Zo lang zat hij er nou ook weer niet bij of nou ja, eigenlijk al vanaf het begin dus hij zat er al zo lang bij als dat het kon. Claude liet zijn schouders even hangen en ging toen rustig zitten. Hij moest kalm blijven, maar toch op zijn hoede. Ookal leek de poes zwak, het kon gemakkelijk anders blijken. De poes likte even over haar vacht waardoor Claude haar zichtbare ribben nog beter zag. Hij schrok ervan en trok even snel met zijn oor. Het zag er echt niet goed uit. Claude wist niet wat er zou gebeuren als de poes niet snel wat zou eten. Lang zou ze het in ieder geval niet volhouden. Opeens zei de poes iets wat Claude niet verwacht had. Of hij met haar zou willen jagen? Alsof zij nog zou kunnen jagen! Claude was dan wel jong en niet echt ervaren, ook hij kon zien dat de poes zwak was en waarschijnlijk ook niet erg snel zou kunnen rennen. Claude keek even verbaasd. Waarom gaf ze sowieso haar zwakheid al zo snel toe? Hij zag wel dat de poes schriel en mager was, maar dat kon ze hem toch niet zo maar vertellen? Was dit hoe de Bloodclan katten met anderen omgingen? Zomaar al hun zwakheden bekennen? Claude kon zijn oren niet geloven en boos zei hij: ‘Dat mag dan wel zo zijn, maar je geeft je trots als kat, als Bloodclan kat nota bene, toch niet zo snel op?’ Claude stond ferm op en keek de poes fel aan. ‘Het is toch ook niet gek dat niemand met je wil jagen als je zo’n zwak zelfbeeld hebt?’ zei hij hard. Opeens viel een bedrukt gevoel op Claude’s hart. Hoe kon hij zo gemeen tegen deze poes zijn? Ze moest er wel heel erg aan toe zijn wilde ze zichzelf zo beledigen. Claude legde zijn oren neer en keek wat ongemakkelijk naar zijn poten. ‘Sorry,’ mompelde hij, ‘ik weet er natuurlijk niets vanaf.’ Claude keek beschaamd op, recht in de ogen van de zwarte poes. ‘En ik wil best met je jagen, hoor.’ zei hij oprecht. Als hij het zo met de Bloodclan poes goed kon maken, zou hij dat zeker doen..

'' Sorry, ik weet eer natuurlijk niks van af.'' Zei hij zachtjes, maar hoorbaar. Hij keek haar recht met zijn blauwe ogen aan.''Nee, je hebt gelijk, ik mag al mijn zwakheden niet laten zien zo. En ik vindt het fijn dat je met mij wil jagen. Je ziet er erg jong uit voor een Bloodclankater.'' Ze staarde schuldig naar de grond. ze mocht inderdaad haar zwakheden niet laten zien.'' Ik ben Blacksoul, als je dat misschien wilde weten. Ik jaag voor de Bloodclan.'' Ze toonde haar bloedrode halsband met een hondentand. Ze was er wel trots op, maar het had een hoop werk gekost. de hond was erg sterk en groot geweest en, bovendien,had haar haar verminkte poot geschonken. Ze stond op en liep het struikgewas in. Ze porefde de lucht en rook verschillende geuren. Muis en vogel, en konijn. Ze volgde het spoor van de vogel en zag een dikke vette merel op de harde bosgrond zoeken en pikken naar wormen. Hij had er een te pakken maar Blacksoul iet de worm vluchten door zelf op de vogel te springen. Het kostte veel moeite en energie om een goede sprong te maken maar weldra had ze het weer onder de knie. Ze had de merel netjes begraven en zat nu te knabbelen aan een muisje. Hoe zou het de kater vergaan?