OPEN||Exploring

zachtjes kraakte de deur, hij stond open! Eindelijk! Met volle angst in zijn oogjes kroop de kitten tot hij buiten zat. Daarna rende hij in volle vaart tot hij onder een struik zat. Daar ging hij nooit meer binnen! Noooooit meer, never never never. Het was er eng, de mensen waren eng. Zijn huisvolk was hem nog vreemd. De grote boze vader, de gestresseerde moeder en hun twee jongen. De een was luidruchtig, de ander stond hem echter wel aan. Ze was rustig en lief, ze was de enige waarmee hij het wel kon vinden. Hij hijgde onder de struik en staarde met grote, ronde ogen naar de grote wereld. Het was hier nog enger als binnen! In vliegende vaart rende hij naar binnen, maar nog voor hij zelfs in de buurt van de drempel ving iets anders zijn aandacht en stopte hij, zat daar nu een kat?

Hij schrok zo van de lieve stem van de poes dat al zijn haren recht gingen staan en hij haar met grote ogen aankeek. Maar ze viel hem niet aan, ze at hem niet op. Zachtjes liep hij iets dichterbij en bestudeerde haar aandachtig, hij stond nu op open terrein en besloot richting de beschutting te kruffelen. "Soort van.." zei hij, hij wist niet waar hij was. Hij snapte het niet. Dit was zijn thuis niet? Dit was niet waar zijn broertjes en zusjes, mams Oma en paps woonden.. dit was eng, hij wou terug waar hij vandaan kwam. Bij de straat met de rijdende auto's en waar een stel mensen hem eten kwamen brengen. "Waar ben ik?" piepte hij zeker, al deed hij zich zekerder voor dan dat hij zich voelde.

Hate liep door het bos. Het was niet echt een speciale dag vandaag. Hij wilde geen speciale dingen doen. Hij was niet aan het jagen. Hij liep gewoon door het bos. Wat hij wel ging doen, was Kittypets pesten. Het was alweer een hele tijd geleden dat hij dat voor het laatst had gedaan en stiekem miste hij het heel erg. Dus hij was op weg naar Twoleg gebied.
Een vlaag van Kittypetgeur kwam zijn neus binnen en de zwarte kater begon te hoesten. Bah. Hij was even vergeten hoe erg ze stonken. Toen hij verder liep, werd de stank nog erger. Maar het verklaarde een hoop, toen hij een wat oudere poes en een jonge kitten zag. De poes was ongeveer de leeftijd van een Warrior en zei wat tegen het kleine katje. Hij kon niet verstaan wat, maar haar stemgeluid klonk aardig. Okay, tijd voor wat plezier. Hij zette het op een rennen en kwam recht op de twee katten af. Zonder enige waarschuwing tackelde hij de oudere kat. Als een wonder lukte het hem om overeind te blijven en hij wendde zich tot de kitten, die hij zijn gemeenste grijns schonk. 'Hallo, kleintje,' zei hij.


{~Sorry flutpost D: }

De kitten was duidelijk bang. 'W-wie ben jij?' Hate lachte. 'Ik? Ik ben Hate, maar men noemt mij ook wel...' Hij nam een dramatische pauze. 'Adelbrecht.' Adelbrecht, dat klonk goed. Vanbinnen gaf hij zichzelf een schouderklopje voor deze briljant uitgekozen naam. 'En met wie heb ik het genoegen?' Zijn tanden blonken toen hij een extra gemene grijns naar het kleintje zond. Ja, dit was leuk. Die kat scheet zeven kleuren poep van angst. Haha, sukkel. Moest hij maar niet zo dom zijn om zijn Twolegs te verlaten.

De oudere poes, die zeker anderhalf keer zo oud was als hij, snoof verontwaardigd. Hate haalde onverschillig zijn schouders op en luisterde quasi nonchalant naar haar woorden. 'Het spijt me, meneer Adelshit, maar zoals je kan zien ben ik even in gesprek. Dank je voor je aanwezigheid, maar rot nu maar even op.' Waarna ze hem aan de kant duwde. Wie dacht die kat wel dat ze was?! Hem zomaar aan de kant duwen, hij zou haar eens leren. Dreigend kwam hij weer op de rosse kattin af. 'Sorry, maar door je gemekker heb ik jouw naam niet gehoord. Wat was het ook alweer?' Ja, goede comeback. Maar, herinnerde hij zichzelf eraan, dit waren Kittypets. En Kittypets waren gewoon slappe mutsen die niet anders konden dan vertroeteld worden door Twolegs. Wat een verspilling van talent voor scherpe antwoorden.

"Poespoes!" riep de kleine kitten trots uit waarna hij toch nog bang in elkaar zonk toen de rosse poes deze kat opzij duwde. Hij was niet goed, hij was eng. Net daarom moest hij een goed figuur bij hem slaan.. althans dat dacht hij. Ergens was hij trots op zichzelf dat hij zijn naam had durven zeggen, zo zelfzeker. Maar nu leek van die zelfzekerdheid niets meer over. "Waarom ruik je zo vies Adelbrecht, of was het Adelshit?"

'Waarom ruik je zo vies, Adelbrecht. Of was het Adelshit?' Aah, nu begon het kleintje ook een grote mond te krijgen. Dit kon nog interessanter dan verwacht worden. Hates ogen flitsten naar het kleine katje. 'Ha. Ha. Grappig. Maar ik denk dat jij niet mag spreken van mijn naam, Poespoes,' bitste hij terug. 'Nee, maar even serieus. Wie heeft jou die naam gegeven? Waren het je dierbare Twolegs of je mama?' In een flits zag hij Lightleaf voor zich, met hun kittens. Voor hen was hij papa. Of nou ja, als ze elkaar zouden zien. Als Lightleaf ze zou vertellen over hem. Als ze het mocht van Claw. Hij schudde zijn kop en richtte zich weer op de twee katten. 'Jij vindt jezelf wel heel stoer, hè, Poespoes.' Hij lachte.

Geïrriteerd wiebelde de oortjes van Cinderella. Haar baas, Temaine, had er wat tegen om haar naar buiten te laten gaan. In het begin had ze het niet erg gevonden; er was hier lekker eten, en haar baasje was goed voor haar. Toen echter de andere kat binnentrok begon alles een stuk irritanter te worden. Het was een kater die maar wat graag met haar om wilde gaan, terwijl ze hem maar een vervelende stoerdoener vond. Dus krabbelde ze opnieuw aan het kattenluikje dat voor de zoveelste keer dichtgeschroefd zat en miauwde luid. Ze hoorde gezucht achter zich en Tremaine verscheen in het gezichtsveld, om het luikje open te doen. Spinnend ter dankbaarheid drukte Cinder haar kop tegen het been van haar vrouwtje, en glipte toen door het luikje naar buiten, die achter haar dicht klepperde. Met een glimlach op haar gezicht sprong ze over het hekje die aan de rand van de tuin stond heen en nam haar omgeving in haar op. Ze zag eigenlijk niemand, maar ze zou wel op zoek gaan naar gezelschap. Haar pootjes bewogen zich in een richting waar ze wist dat er altijd wat meer katten zaten, en inderdaad trof ze daar een drietal katten aan. Een kleine, een oudere en eentje met een wat rare halsband. Ze glimlachte vriendelijk naar hen en begroette hen. "Hallo, hoe gaat het ermee?"  ze was zich niet bewust over het gevaar van de zwarte kater.

'Spot niet met mijn naam, Adelshit!' piepte de kitten. Hate kon niet meer. Hij moest zo hard lachen dat hij bijna zijn balans verloor. 'Te laat,' hoorde hij zichzelf zeggen. En ineens was er een derde kat. Hate maakte van schrik een sprongetje toen hij een nieuwe stem hoorde, maar herstelde zich snel. 'Hallo, hoe gaat het ermee?' vroeg de nieuwkomer. Hate trok zijn lip op in een gemene grijns en grauwde: 'Heel goed, en met jou?' Zijn ogen flitsten van de nieuwkomer naar Poespoes, naar dat oudje en weer terug naar de nieuwe kat. Het was een best wel knappe kat. Natuurlijk niet zo knap als zijn Lightleaf, maar toch. 'En wat brengt jou hier?' zijn stem kreeg een gevaarlijk randje en zijn ogen waren tot spleetjes geknepen.




{Okay blijkbaar was er iets mis gegaan met mijn vorige post, vandaar de laatheid :c )

Vanuit zijn ooghoek zag Hate een nieuwe kat het toneel op komen. Fortuna. Vanbinnen zuchtte hij. 'Ah, nieuwe slachtoffers voor de Elite. Goed gedaan, Adelbrecht,' zei ze. Hate wilde nu meteen omdraaien en weglopen, maar dat kon niet. Ze zouden hem uitlachen. De kattin was ondertussen weer begonnen te praten, maar hij luisterde maar met een half oor mee. Toen ze zichzelf voorstelde als Diana, prinses van de vallei, draaide hij zich naar haar toe. ''Pardon?'' wilde hij zeggen, maar zodra hij dat deed, viel alles kapot en bleek hij een leugenaar te zijn. Hij wenkte haar met zijn staart en liep een paar passen opzij. 'Waar denk je dat je mee bezig bent?' siste hij boos. Voordat de andere zwarte kat antwoord kon geven, was er nóg een Kittypet verschenen. Weer een kitten. 'H-hoi,' stelde die zichzelf voor. Geweldig, dacht Hate. Precies wat ik nodig heb.

Poespoes dook even in elkaar van de zwarte kater genaamd Adelshit maar al snel stond hij terug zelfverzekerd en keek hij de kat met een dodelijke blik aan. Een tweede zwarte kat sprong het toneel op en Poespoes was plots helemaal in de war. Waren er nu twee Adelshits? Of wie was deze kat? Ze leken zo op elkaar! Hij moest er bijna van grommen, zo die twee katten naast elkaar. Maar nu was hij juist meer bang geworden, because of deze twee katten. De ander stelde zichzelf voor als Diana en Poespoes knikte haar vriendelijk toe. Al vertrouwde hij de zwarte poes niet helemaal. Ze zou wel niets slechts in zich hebben, dus geen reden om bang te zijn.. toch? Nog een kittypet verscheen het toneel op. "Hey!" miauwde Poespoes vriendelijk, deze kat rook schoon en jong. Geen gevaar dus, gewoon een lieve jonge kat. "Hoe noem jij?"