I'm sorry for everything I just couldn't do

De uitdrukking op zijn gezicht was op zijn zachts gezegd doods. Zijn verschillend gekleurde ogen hadden geen enkel leven in zich, en de wallen waren duidelijk zichtbaar onder zijn witte vacht. Hij had amper geslapen deze nacht, geplaagd door nachtmerries. Het was vast weer een van Starclan's straffen voor alles wat hij deed - en alles wat hij gewoon niet kon doen. Alle fouten die hij gemaakt had, van het vermoorden van katten - met en zonder reden - tot het gebruiken van zo veel wanhopige poezen, zo veel nageslacht achter te laten, een spoor van vernieling. Toen kon het hem niet schelen, maar nu wel degelijk. En die lading die opeens op hem viel, was te veel om te dragen. Hij was het nu eenmaal niet gewend.

Eerste post Innerpaw jej x3

Eindelijk mocht hij het kamp uit, waarom zou hij dan ook maar een seconde langer in het kamp rond hangen. Hij had net zijn nest uit gezocht, zoals zijn mentor hem had gezegd voordat die met Lightningpaw was vertrokken om te zien wat die al kon. Kort trok hij met zijn oortjes. Misschien kon hij ook wel al een hele hoop, waarom moest hij nou weer wachten tot morgen ochtend. Ergens maakte het ook niet echt uit. Nu kon hij teminste op een rustig tempo, in zijn eigen pas het territorium een beetje onderzoeken. En natuurlijk de grenzen. Hij keek op toen hij een geur rook. Een windclanner. Hij zakte iets door zijn hoge poten en sloop naar de kat toe en bekeek de witte kater even. Okey, gewoon sterk opstellen dan gebeurde er niets. Hij maakte zich groot en staarde naar de kater. 'What are you doing here?'

Een zwarte kater dook op aan de grens. Hij was nog jong, net apprentice geworden misschien, maar had een sterke, trotse houding. Het deed hem een beetje denken aan hemzelf, toen hij nog jonger was. Whitelion kwam dichterbij, en beantwoordde onbevreesd zijn starende blik. De blauwe ogen in het gezicht van de zwarte kater kwamen hem vreemd bekend voor, maar de witte kater kon niet zeggen waarom. "Is patrouilleren tegenwoordig verboden?", antwoordde hij, geen spoor van de vorige gedachten in zijn stem. Hij was slechts even emotieloos als altijd, net zo zorgvuldig koel gehouden.

Ergens werd hij toch en beetje nerveus toen de kater terug staarde en een aantal stappen dichterbij zette. Hij was nog niet zo lang en apprentice, hij wist niet hoe hij moest vechten, daarbij zou hij het nooit rennen. Ook niet als hij het wel wist. En toch liet hij de twijfel niet in zijn houding staan. Wat er ook gebeurde altijd trots en sterk blijven staan dus staarde de kater met zijn blauwe ogen recht in de ogen van de kater. 'I guess not..' mompelde hij. Geweldig, meteen een blunder gemaakt. Hij bekeek de kater even. Ietwat nieuwschierig richtte de kater zijn oren op. Zijn groene oog leek precies op de groene ogen van zijn zusje. 'What's your name?'

Hij glimlachte een vreugdeloze glimlach, en zijn verschillend gekleurde ogen glinsterden ietwat trots. Zijn rug was gestrekt als hij zich nog net wat groter maakte, niet dat dat veel verschil maakte. Hij bleef boven de zwarte apprentice uittorenen, hoewel die ook geen kleintje was voor zijn leeftijd. "Whitelion", antwoordde de witte kater simpel, en na een klein momentje vervaagde de kleine glimlach weer. "Ook wel bekend als Windclan's deputy" Hij kon niet anders dan er een beetje over op te scheppen op momenten als deze, als hij zijn reputatie wou houden zoals die was. Dan zou hij van Windclan een gevreesde clan kunnen maken.

De kater voor hem strekte zich alleen maar meer, hij maakte zich nog groter. Innerpaw had zeker geluk dat hij nogal hoog op zijn poten stond anders had hij zich zeker nog kleiner gevoeld dan hij zich nu al voelde. Hij vroeg zich af of hij dat van zijn vader had. Hij wist dat zijn vader echter een windclanner was en die stonden sowieso hoger op hun poten. Hij keek naar de kater voor zich. Die kende zijn vader. Maar wat was zijn naam nou. Hij had het zijn tante wel eens tegen zijn moeder horen sissen toen hij nog een kitten was. Waarom kon hij de naam niet gewoon opnoemen. Hij schrok op van de naam die de kater noemde, zijn naam. Was dat het niet, nee, dat kon toch niet. Nee vast niet, dat kon niet. Hij richtte zich trots op. 'Hell Whitelion deputy of windclan' sprak hij rustig. 'I'm Innerpaw, apprentice of Shadowclan, son of Fallentear' sprak hij en vernauwde zijn ogen even. Maar een manier om het te testen toch. En misschien had hij iemand horen praten over zijn moeder, wie wist.

Een flits van herkenning gleed even in zijn gelaatsuitdrukking, maar hij liet het niet al te lang doorschijnen. Fallentear, he? De zus van de deputy? Ze was nogal boos geweest over hun 'intieme momentje'. Niet dat ze ooit veel betekend had voor hem, en misschien was dat wel nog het ergste voor Innertje. Hmm, toegeven dat hij waarschijnlijk de vader was van deze jonge apprentice, of liever niet? Heel veel maakte het niet echt uit, toch. "Moet dat me iets zeggen?", antwoordde hij daarom, een klein grijnsje om zijn lippen.