Goodbye mentor -OPEN-

Vanuit zijn boom had hij al een tijdje toegekeken naar het schouwspel wat zich afspeelde. Een jong kat die door haar moeder werd achtergelaten, zonder ook maar enige blijk van verlies te tonen, wat was het toch sneu.
Toch leek het witte beest er niet erg mee te zitten, ze barstte niet in tranen uit en smeekte haar moeder ook niet om te blijven, zoals de meeste kittens zouden doen. Nee, ze bleef rustig zitten en keek haar moeder na terwijl deze sierlijk over de schutting wegliep, zonder ook nog maar ééns om te kijken. Dit wekte toch wat nieuwsgierigheid bij de zwarte kater, dus besloot hij deze poes maar eens een bezoekje te brengen. Soepeltjes sprong hij uit de boom, vlak naast de jonge poes. Een klein grijnsje sierde zijn snuit. "Hallo daar," zijn groen-gele ogen vonden de haren. "Heeft je moeder genoeg van je?"

Geschrokken keek Glamour op. Een voor haar reusachtige zwarte kater sprong uit een boom en stond nu vlak naast haar. Haar oogjes spiekten angstig heen en weer. Zou ze het redden bbij het kattenluikje te komen? Nee, en anders paste hij er nog doorheen. Misschien was hij niet gevaarlijk? Dat zou toch kunnen? De halsband met tanden vermorzelde die gedachte meteen. Het poesje slikte. ''Ha... Haar twolegs gaan weg...'' stotterde ze.

Hij vond de angst in de ogen van de kitten wel amusant. Het was dan ook wel redelijk logisch, de kitten was nog zeer jong en behoorlijk hopeloos als hij ervoor zou kiezen haar aan te vallen. Gelukkig voor haar, was hij dat voorlopig niet van plan. Hoewel het steeds minder werd, had hij ergens nog wel een zwak voor jonge katten. Echter niet zo voor kittypets, meestal waren die maar laf en verwend, toch was het zelfs voor hem laag om een kitten aan te vallen. ''Ha... Haar twolegs gaan weg...''bracht ze stamelend uit. Hij lachte geamuseerd. "Ach, ach, wat zielig toch." Zijn groene ogen keken de kitten strak aan. "Mag jij niet mee? "

De kater leek geen directe bedreiging. Nog niet althans maar Glamour bleef op haar hoede. Ze vond deze kater niet zo aardig. 'Dat is niet mijn housefolk.' antwoordde ze. Ze wou niet eens weg, ze zou haar housefolk gewoon te veel missen.

'Dat is niet mijn housefolk.'Was het simpele antwoord van de kitten. Ah, zo stak het dus in elkaar. Waarschijnlijk was de kitten op jonge leeftijd al weggerukt van haar moeder en in een ander gezin gestopt. "En je leeft nog steeds bij die mensen, ondanks dat ze je bij je moeder hebben weggehaald?" Zogenaamd verbaasd keek hij haar aan, waarna hij zijn kop dichtbij de hare bracht. Hij zou haar geen kwaad doen, maar een beetje pesten mocht toch wel? "Ik zou al lang weg zijn gegaan! Ik woonde vroeger ook bij mensen, ze zullen je in kleine kooitjes stoppen en je naar allemaal enge plaatsen brengen, waar je moet vechten met andere katten... Tot de dood!" Hij keek haar dood serieus aan. Natuurlijk was het niet echt zo, al had hij wel eens verhalen gehoord. Hij liet de scheur in zijn oor aan haar zien. "Dit komt door een van die gevechten."

Een glimlach sierde haar snoet toen Cinder weer is door de straten liep. Ze was via een laag raampje ontsnapt, en ze vond dat maar wat slim van haarzelf. Haar mens, Tremaine, was daar wel van geschrokken. Een grote grijns verscheen dus ook toen ze eraan dacht, al lachte ze natuurlijk niemand uit. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Ze was een paar straten verderop dan haar eigen tuin, tenminste, dat dacht ze. Toen vingen haar oren een stem op, die wat zei over gevechten. Nieuwsgierigheid was in haar gewekt en met gespitste oortjes trippelde ze richting het geluid. Ze sprong van hek naar hek en zag toen twee katten in een tuin zitten. Ze keek naar beneden. "Hoi! Wie gaat vechten?" vroeg ze toen vrolijk en keek de twee aan met haar groen-blauwe ogen.

Één kittypet was leuk, twee was al een stuk minder. De kater was dan ook niet super enthousiast toen hij nog een kat rook, waarschijnlijk ook jong en overduidelijk een kittypet. Wat een feestje.
Inplaats van door te lopen, wat de meeste jonge katten deden bij het ruiken van zijn Elite geur, deze poes was echter dom genoeg om toch op hen af te stappen, zonder ook maar enig teken van angst. Vrolijkheid twinkelde in haar ogen. "Hoi! Wie gaat vechten?"Vroeg de jonge, maar mooie, poes vrolijk. Een klein grijnsje sierde zijn snuit terwijl hij zijn kop naar haar om draaide. "Jij en ik? Lijkt dat je wat?" Miauwde hij zoetjes terwijl hij zijn nagels uit hun hulzen liet zakken.