Tigers on a goldleash

Een kleine glimlach lag om haar lippen als ze door het territorium liep. Ze had gemerkt dat ze volwassener leek te worden, niet meer zo enorm vrolijk en enthousiast als vroeger - en om heel eerlijk te zijnw ist ze neit goed of dat goed was. Was dit wie ze echt was, of had het leven haar verandert? was dit wie ze zou zijn? Vrolijk, maar niet te - enthousiast, maar niet hyper. Ze miste haar oude zelf wel, die die met alles kon lachen - die met wie alles nog perfect oké was tussen Hazel en haar. Tussen de overpeinzingen die in haar hoofd omging was de glimlach om haar lippen weggevallen en was ze bij een waterplas aangekomen met helder water. De tabby boog neer en begon haar dorst te lessen, haar gedachten ver weg maar haar oortjes gespitst op onverwachte geluiden.

Eerste post Echopaw

Ugh, ze wist echt niet zo goed wat ze moest doen. Haar mentor was niet alleen vreemd, hij was ook niet aardig. Oh nee, ze mocht hem echt niet. Maar ja, hij zou haar wel een goede warrior maken, hoopte ze. Hij was zelf een goede warrior, wist ze, al zijn naam gegeven met tien moons. Dus ging ze niet klagen. Ze moest gewoon harder werken; al had ze de laatste tijd al zoveel gevraagd van haar lichaam. De zwart-witte poes zakte door haar pootjes bij een grote plas regenwater, om daar haar tongetje langs het oppervlak te laten raspen, om zo haar vochtpeil evn wat op te hogen. Ze merkte nog een andere figuur op aan de andere kant van de plas; Windpaw. Ze was al begonnen met alle namen in de clan goed onthouden, en ze was goed bezig. "Jij een leuke mentor?" vroeg ze, haar kop nog steeds boven het wateroppervlak hangend.

De tabby merkte dat een andere kat dichterbij liep, maar de geur vertelde haar dat het gewoon een andere apprentice was. Daarom bleef ze gewoon verder drinken. Toen Windpaw klaar was, tilde ze haar kopje op en keek even naar de andere apprentice, Echopaw als ze het zich goed herinnerde, tot de poes een vraag stelde. De tabby knikte en antwoordde: "Jup, m'n oom valt goed mee." Hij was een heel goede mentor, maar dat wist ze al van toen ze kitten was, toen hij haar al dingen had geleerd - zoals het verschil tussen het begrip tabby en klauwstrepen op de grond. Ah, de goeie ouwe tijd.

De gevlekte tabby knikte haar kop. "Jup, m'n oom valt goed mee," antwoordde ze. Ah, mazzel zeg. Misschien had zij wel ergens een oom. Een hele gekke, of een hele lieve. Ja, hij kon ook gewoon een kloötzak zijn, maar haar gedachten dachten daar anders over. Misschien zat hij wel in de Bloodclan, of in Thunderclan? Misschien was hij rogue? Misschien was hij wel een zij! Of bestond hij of zij helemaal niet? "Mazzelkont," merkte ze op naar de oudere kattin, terwijl ze haar snuit naar het water draaide, zodat haar neus het water even raakte. Vervolgens keek ze maar weer op naar de tabby. "Wie is je oom?" vroeg ze. Altijd leuk om te weten.

De tabby rolde even met haar ogen, maar er lag een glimlach om haar lippen. Had ze mazzel omdat ze haar familie kende? Volgens sommige katten misschien wel. Ze vond het fijn, maar ze kon zich niet anders voorstellen. Ze hield van haar grote, gezellige familie. Even schudde ze haar kopje heen en weer, om het overtollige water eruit te krijgen. Windpaw hield niet zo van het gevoel dat het water op haar snuitje gaf. Hoewel het verfrissend kon zijn.. "Tallshadow. Nu ja, één van in ieder geval. Hij is m'n mentor.", antwoordde ze Echopaw. "Mijn vader heeft veel familie, maar ja. Dat is gezellig niet waar?"

Tallshadow. Hé, die kende ze. Ze glimlachte. Dat was dus één van haar ooms. Dus dan was zij Talls nichtje. Echo begon een beetje connecties te leggen. Windpaws vader had dus veel familie, op zich wel cool. Ze besloot maar door te gaan op dat onderwerp in plaats van maar weer op te brengen dat ze niet eens wist wie haar vader was. "Dus jij ook," stelde ze, met een glimlachje. "Ook broers en zussen? Of dat dan weer niet?" Gewoon omdat dat iets lichter lag bij haar. Zij had Panda immers, waarvan het zeker was dat het de hare was. Haar allerliefste en enige zusje.