Take a look in your nightmares

Het was laat in de nacht, de maan stond hoog aan de wolkeloze lucht en de sterren waren helder. Lightningkit was wakker geworden na een droomloze slaap, maar had de pech om niet terug in slaap te kunnen komen. Hij had het veilige nest nog maar weinig verlaten de laatste tijd, wat niet zo gek was omdat het katertje nog niet zo heel lang geleden ter wereld was gekomen. En omdat het geen nut had om zich hier geïrriteerd rond te draaien was hij uit zijn nest gekomen. Of eerder moeizaam uit gestruikeld. Hij trippelde naar buiten en zette zijn pluizige vacht op tegen de kou. Stilletjes trippelde hij voort, niet in de richting van de kampuitgang omdat hij anders gesnapt zou worden door de nachtwachten. Hij glipte een random den in, geen idee hebbend welke het was. Zo te zien aan de grootte van sommige katten de warriors den, de meeste sliepen. Enkel zo hier en daar was een nest leeg omdat katten op patrouille waren op dit late uur. Lightningkit trippelde verder naar binnen en stond stil bij het nest van een gestreepte kater, eentje die best wel op hemzelf leek. Hmn.
{ Eerste post Tallshadow }

Dromen was niet altijd even leuk, sterker nog, het was ronduit frustrerend! De kater werd deze nacht constant geplaagd door een weirdo beest wat hem om de haverklap een of ander geel ding aan bleef bieden wat een 'banaan' genoemd werd, waar kwam zijn hoofd op met deze zooi? In ieder geval probeerde hij het andere beest uit alle macht duidelijk te maken dat hij het echt niet wilde, hell, hij wist niet eens wat het was! Gelukkig werd hij door wat ritselingen wakker gemaakt, en vernauwde hij acuut zijn ogen. Zijn hoofd draaide langzaam om, en schoot een eindje terug toen hij een kitten zag stappen door het kamp. Hij duwde Ace's dikke kop van zijn zij en sprong op om op verkenning te gaan. Mini-hems moesten niet door het kamp gaan sluipen! Maar nee, de kitten was niet van plan te stoppen, en terwijl die de warriors den instapte - indringer much - stapte de gigantische kater de Medicine Cat den uit, zijn ogen even laten wennende aan het duister. Hierna liep hij verder, en stopte pas met lopen toen hij achter de kleine kitten stond. "Niet bewegen," Fluisterde hij die plots toe, en glimlachte, "Ik denk niet dat mijn broer het op prijs stelt als je hem wakker maakt," Mensen, het zou een wonder zijn als het kamp niet ten onder zou gaan als zijn broer wakker werd gemaakt! Vandaar dat hij met zijn hoofd een beweging maakte naar de uitgang, en de kitten in die richting duwde. Waarna hij volgde. Smartass, wie ging er nu midden in de nacht op onderzoek uit?! Well, naast Tall en Ace dan.

Het katertje keek met een scheef hoofd naar de gestreepte kater die in alle vrede leek te slapen. Hij stond zich te bedenken wat hij zou doen. Er gezellig bij kruipen en dan morgen een boze warrior naast hem hebben? Misschien liever niet nee. Zijn nekharen gingen wat overeind toen er plots een stem klonk, betrapt! Hij mocht niet bewegen volgens de andere kat. Stilletjes bleef het katertje staan, niet wetend wie er achter hem in de duisternis stond. Langzaam draaide het gestreepte katertje zich om en keek recht tegen een enorme kater aan. Deze maakte met zijn hoofd een gebaar en al snel werd hij - nog altijd met grote oogjes van ontzetting - de den uit geduwd. Nog altijd had hij niks gezegd, hij had nog nooit in zijn leven iets gezegd. Stilletjes liet hij zich naar buiten werken door de kater die hij niet kende, maar de geur kwam hem vaagjes bekend voor. Ergens rook het naar zijn mama.

De kleine leek nogal geschrokken te zijn, waardoor Tall even met zijn staart rond hem heen ging. Het was ten slotte redelijk koud, en van plan om deze kleine nachtbraker zomaar te laten gaan was hij niet. Integendeel. Grinnikend keek hij de kleine kater aan, en knikte een enkele keer. "Dit deed ik ook op jouw leeftijd," Mauwde hij grinnikend, "Rondlopen 's avonds, anderen wakker maken," Zijn stem klonk niet streng, "Mijn moeder vond het echter nooit zo leuk," Klein understatement, no way dat hij die maan aan nestarrest vergeten was.

De grote kater die hem naar buiten had gewerkt sloeg vervolgens zijn pluizige staart om hem heen. Het katertje keek nu iet wat verbaasd omhoog, maar deze staart was lekker warm en pluizig dus zat het wel goed. Een grinnikend geluid klonk van de grote kater en deze vertelde dat hij dit soort dingen ook deed toen hij nog jong was geweest, maar dat zijn moeder dat nooit zo leuk had gevonden. Lightningkit knipperde enkel een keer met zijn grote ogen en keek toen naar de bijzondere lucht, het was anders dan overdag wanneer het felle licht pijn deed aan je ogen als je erin keek. Nu was het juist een prachtige duisternis waar je in zou kunnen verdrinken, een aanzicht wat je blik vast zou blijven houden totdat iemand je erbij weg sleurde. Nog altijd had het katertje niks gezegd. In de twee manen dat hij al op deze wereld was, was er nog geen woordje uit zijn keel gekomen.

Geen reactie, oke, rejection much. Niet dat de kater dat niet echt gewend was, het kon met van alles te maken hebben. Misschien was de kleine bang, moe, had hij geen zin om te praten. Het hoefde niet aan hem te liggen, het kon echt van alles als oorzaak hebben. Vandaar dat de grote kater maar gewoon zijn mond hield, en de blik van de kleine naar boven volgde. De sterrenlucht, mooi, maar verraderlijk. Niet te vertrouwen.

Het kleine katertje keek nu omhoog, maar niet langer naar de sterrenhemel. Hij keek omhoog naar de kater die best veel op hem leek, of hij leek veel op de kater.. maar die hij niet kende. Hij leek niet op zijn moeder, noch op de zwarte kater die vaak bij zijn nest te vinden was. "Bent u familie?" klonk het vervolgens zacht, voor het eerst had de kleine Lightningkit zijn mondje opengetrokken, in twee manen tijd dat de meeste kittens al kleine woordjes brabbelde. In zijn zin was geen enkel foutje te bespeuren, ondanks dat het zijn eerste uitgesproken zin ooit was. Een kleine glimlach vormde zich nu toch wel op zijn gezicht, terwijl hij de kater aankeek.

Het was weer stil terwijl beide katten in gedachten verzonken waren. Deze keer echter was het de kleine kitten die de stilte doorbrak. Zijn zin, zo zacht maar toch goed te verstaan, zette Tall aan het denken. Waren ze familie? Dat was mogelijk, hij had veel familie. "Dat ligt eraan wat je naam is," Besloot hij uiteindelijk te zeggen, een glimlach op zijn gezicht die de ander aanmoedigde antwoord te geven. "Ik heet Tallshadow,"

Het jonge katertje keek op naar de grote kater toen deze veronderstelde dat het eraan lag wat zijn naam was. Licht kantelde hij zijn kopje. Lag het dan aan je naam of je kon beslissen of iemand familie van je was? Een kleine fronst verscheen op zijn kopje, maar al snel schudde hij deze weg toen de kater zei dat zijn naam Tallshadow was. "Ik ben Lightningkit," mauwde het kleintje toen terwijl hij zijn borst iets omhoog hief en een grote hap adem nam zodat hij groter leek. "Strugglebug is mijn mama," voegde hij er voor de duidelijkheid nog aan toe. Crookedkit zijn zusje, Darkkit en Spiritkit zijn broertjes, maar dat vond hij van wat minder belang. Want die waren vast nog niet zo bekend in de clan, zijn moeder misschien wel.

De ander leek niet helemaal te snappen wat Tall bedoelde met zijn antwoord, maar stelde wel zijn naam toen de kater dat ook had gedaan. Bovendien werd de warrior ook nog eens vereerd met de naam van diens moeder, en bij het horen van dat nieuws grijnsde de kater breed. "Dan zijn we inderdaad familie!" Mauwde hij, redelijk opgewonden met het feit dat hij eindelijk een van de befaamde kittens van zijn zus sprak. "Strugglebug is mijn zus," Legde hij daarna uit, zodat de kitten zijn gedachtengang ook zou begrijpen.

Lightningkit draaide een keer met zijn oortjes toen de kater zei dat ze inderdaad familie waren. Hij knipperde een keertje met zijn ogen, zich bedenkend of zijn naam-theorie klopte. Maar welke overeenkomst hadden de namen Tallshadow en Lightningkit? Het katertje kraakte zijn hersenen, maar een antwoord werd al gegeven. Oooh. Deze kater was de broer van zijn moeder. Net zoals hij de broer van Crookedkit, Darkkit en Spiritkit was. "Dus jij bent mijn.." begon hij voorzichtig en keek de ander vragend aan, hopend dat deze zijn zin aan zou vullen.

Het kleine kittentje leek alles nog niet zo goed te begrijpen, maar de warrior vertrouwde erop dat de kleine het snel genoeg zou uitvogelen. Vandaar dat hij stil bleef, totdat het bolletje zelf weer begon met praten, ditmaal het begin van een zin. Tall grinnikte om de subtiele poging van het vragen hoe ze in relatie tot elkaar stonden. "Ik ben je oom," Mauwde hij met een hoofdknik omdat de kleine al een eind op weg was. Natuurlijk had de warrior hem moeten helpen, maar snel genoeg zou Lightning het zelf kunnen.

Onderwerp: Re: Take a look in your nightmares