{ Freedom

Leopardkit zat als een hoop zielige vacht in de opening van de medicine den. Hij wou naar buiten, leuke dingen doen en laten zien dat hij een apprentice kon zijn. Maar nee, hij had die stomme wond van die stomme Bloodclanner. Hij had er al een paar keer over moeten praten en hij werd er gek van. Vossen en dassen vielen katten aan, maar geen andere kat. Hoe kon zo'n eerloos beest als een soortgenoot gezien worden? Het maakte hem gek, gek hoe iedereen die groep monsters een clan durfde te noemen. En hij was bovenal bang. Bang dat die gewetenloze beesten zijn clan in kwamen en andere aanvielen, hij leefde dan wel, maar iedereen had gezegd dat het niet veel had gescheeld. Zijn wond was het bewijs, hij klopte en klaagde, begon zelfs een beetje te ontsteken. Zijn kop werd er warm van en er lag een natte glans in zijn ogen door de opkomende koorts. Maar hij liet dit allemaal niet in de weg zitten. Hij moest sterker worden, zodat hij zijn siblings kon beschermen van zulke monsters. Daarom ging hij weer oefenen, en deze keer op een onschuldige voorbijganger. Een tabby witte poes genaamd Windpaw, ze zou bijna Warrior worden. Zodra hij haar uit had gekozen als doelwit was hij naar voren geslopen, zodat hij nu alleen nog maar hoefde te springen. Hij hapte genadeloos in haar staart en beet er even in, om daarna met pretlichtjes in zijn ogen op haar rug te klimmen. Met een fanatieke strijdkreet ging hij helemaal op in zijn spelletje Windpaw temmen, al duizelde zijn kop en zag hij lichtelijk dubbel. Hij zou zich niet dwars laten zitten.

{ Eerste post Windpaw

Leopardkit liet zich niet kennen en de oude kitten pinde zichzelf vast in de pels van de ander. Bij de reactie begon hij hardop te lachen en hapte naar Windpaw haar oor, om een poging te doen er aan te trekken. Hij temde hier wel een wilde Windpaw, daarbij was de poes haar vriendin, hij had het immers persoonlijk gevraagd. Bij de woorden van de ander grijnsde hij breed en zwiepte vrolijk met zijn staart. 'De machtige Leopard.. ehem' Hij hielt even stil, en antwoordde toen luid genoeg waardoor zijn stem weer oversloeg. 'Leopardroar' Waarna hij nogeens een strijdkreet liet en zijn best deed niet van de poes af te vallen, iets wat bijna was gebeurd door de beweging naar beneden.

Tevreden zat Leopardkit op diens rug, Het was leuk zo, net alsof hij al zo groot was. Ooit zou hij zo groot worden. Dan was hij de grootste en sterkste warrior van heel het woud en zou hij echt een stoere naam als Leopardroar krijgen. Grijnzend hief hij zijn kop bij de uitting van de poes. Bij de vraag dacht hij even na. 'Ehem, wil je helpen mama te zoeken?' vroeg hij wat twijfelt, niet gewent een bevel te geven. 'Mag ik wel blijven zitten?' vroeg hij toen maar brutaal. Want hij zat redelijk lekker hier.

Tevreden bleef Leopardkit dus zitten. Nu kon hij aan mama laten zien hoe sterk hij al was. Hehe. Blij legde hij zijn kop op die van Windpaw en keek opgewekt rond op zoek naar de zwarte kattin. Maar zijn moeder kon overal zijn, en zelfs vaak op patrouilles of aan het jagen. Innerghost had het immers maar druk en de kitten wist dat. Vandaar dat hij ook opzij leunde, in een poging Windpaw aan te kijken. Iets wat natuurlijk niet lukte en er enkel voor zorgde dat hij bijna van diens rug af viel. 'Als mama nergens is kunnen we ook Lionroar, Lurking, Fawnstep of mijn zusjes zoeken?' Dit waren immers enkele katten die hij graag zag. Al had hij tot nu toe weinig contact met zijn sibs gehad. Moest hij nog eens wat aan gaan doen.. Echter was hij nu bezig met blijven zitten en rondkijken vanaf zijn nieuw bereikte hoogte.