Hot, hotter, hotst

Met haar poten gravend in de aarde om haar muisje dat ze net gevangen had te begraven, stond de tabby in het zonlicht. Ze scheen fel, en het was zeer warm. Maar het was niet droog, nee; het miezerde lichtjes, waardoor haar vacht hoe dan ook doorweekt raakte. Het was klam, en zelfs de vogels die normaal gezien floten leken een middagdutje te doen. Windpaw zuchtte even en keek toen om zich heen. Het muisje was veilig begraven in de aarde. Ze schudde haar tabby vacht uit en liep toen verder tussen de bomen, op zoek naar een nieuwe prooi. dit zou zo veel leuker zijn met twee.

Eerste post Hazelpaw

De afgelopen dagen waren behoorlijk saai geweest. Hij had weer veel getraind terwijl al zijn leeftijdsgenoten, behalve Windpaw, warrior waren geworden. Er was een goede reden geweest dat Hazel geweigerd had om niet naar de ceremonie geweest. Hij wilde ten eerste geen ogen op zich gericht voelen en hij wilde Windpaw niet zien. Sinds die ceremonie waren zijn gedachten wel 180graden gedraaid. Roughpaw had gelijk gehad om Wind niet direct terug te vergeven, maar dat wilde wel zeggen dat hij haar nu wel begon te missen. Hij was het gewoon dat de vrolijke poes altijd naast hem stond. Misschien was had ook hij wat overdreven, maar de vraag was natuurlijk of Windpaw hem na deze tijd ook nog terug wou zien. Zijn oortjes schoten naar voren toen hij haar geur opving. Hij liet zijn kopje lichtjes zakken en volgde vervolgens het geurspoor. Bij het zien van vers omgewoelde grond, wist hij wat ze aan het doen was. Jagen. "Wind?" mauwde hij en liep zachtjes verder haar richting uit.

Een bekende stem klonk achter haar, noemde haar stem. Ze had hem al lang niet gezien, hij leek haar te ontwijken - of misschien ontweek ze hem zelf wel. windpaw miste hem, zijn knorrige enthousiasme. Maar het was zo vreemd als ze elkaar nu weer spraken, na.. Je weet wel. Ze had hem neit gezien op de ceremonie, en zelfs in de apprentice den - waar al haar siblings nu al uit weg waren, ze waren de oudste daar - zag ze hem nooit. In eerste instantie draaide de tabby zich om, een vrolijke glimlach om haar lippen terwijl ze vrolijk zijn naam riep: "Hazel!" Maar al snel vervaagde haar. Misschien vond hij haar naïeve enthousiasme niet zo leuk, misschien moest ze.. Slimmer overkomen. De poes schraapte even haar keel en rechtte haar rug ietwat. "Euhm, ik bedoel natuurlijk, hallo Hazelpaw."

Even hield hij zijn kopje schuin toen ze haar enthousiasme in bedwang leek te houden. Hij haalde even kort zijn mondhoek op bij de moeite die ze deed. "Het was ook mijn schuld," mompelde hij zachtjes, zonder enige aanleiding. Oké, hij had ook schuld gehad in hun voorval bij de grens én hij had nog niet de tijd genomen om zelf ook sorry te zeggen. Maar nu had hij er wel tijd genoeg voor genomen. Dat hoopte hij ook. Toch zei hij het een beetje met tegenzin, wetend dat niet niet bepaald iets voor hem was. Hij wist van de gevolgen, maar hij hunkerde gewoon wat naar avontuur. Elke jonge kat voelde dat toch zeker? Hij had heus haar en de clan niet teleur willen stellen.

De wat oudere apprentice was op zoek naar haar beste vriend, Hazelpaw. Daar trok ze de laatste tijd heel veel mee op en ze voelde ook dat ze wat hecht raakte. Lurkingshade zag ze nauwelijks nog, waar was hij dan ook? Waarom zocht hij haar niet meer op? Elke keer wanneer ze weer in die gedachten verzonken begon te raken schopte ze zichzelf uit die gedachten. Al was dat nu niet geheel nodig, want ze hoorde al wat geluid. Roughpaw spitste haar oren en inhaleerde de lucht. Hazelpaw en Windpaw, werden ze weer vrienden? Even voelde ze een steek van jaloezie, maar ze liet zich er niet door leiden, nee, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Roughpaw ging er op af en hoorde toen nog de stem van Hazelpaw zeggen dat het ook zijn schuld was. Roughpaw haalde diep adem en kwam met een grijns op de twee af. "Dan is dat nu duidelijk en zijn jullie weer maatjes, oke?" concludeerde ze.

OOC: Eigenlijk moest ik een topic Wind x Rough maken, maar ik dacht; ik kan hier ook op reageren.

Tsja, misschien was het inderdaad ook wel een beetje hij die in fout was. hij had het immers voorgesteld, had haar overtuigd. Maar na de eerste boosheid vond ze dat ze niet langer boos op hem kon blijven. Haar reactie was verkeerd, ze zou eerder boos moeten zijn op zichzelf. Voor ze die gedachte kon formuleren, kwam er een andere bekende kat opgedoken. Roughpaw. Er lag een grijns op haar gezicht, maar om de een of andere reden leek die niet geheel tot haar ogen door te dringen. Windpaw begroette de knappe poes met een klein glimlachje en een knikje van haar hoofd. - Wacht. Zei ze nu echt knap? Nee. Het lag vast aan haar, haar gedachten waren helemaal verwrongen tegenwoordig.