[Open] The Watcher on the Wall

Owlkit merkte op dat het de laatste paar dagen erg warm was buiten, maar eigenlijk vond hij dat niet erg. Het was dan wel erg benauwd in de nursery, maar zijn moeder en de andere queens vonden het dan niet zo erg als hij lang buiten bleef. Dus had de gestreepte kit een mooi plekje voor zichzelf gemaakt in de schaduw van de nursery vanwaar hij een mooi uitzicht had op het kamp. Owlkit was erg rustig voor zijn leeftijd, en hij wist ook dat de andere queens hem een beetje vreemd vonden, maar hij hield nou eenmaal van kijken. Hij kon uren de katten in het kamp bestuderen zonder afgeleid te worden, maar hij vond het wel fijn dat niemand hem zo stoorde. Zo kon hij alles goed in de gaten houden zodat hij ook wist welke taken hij later zou moeten vervullen. Moe gaapte het katertje voordat hij opkeek en een andere kat zag staan.

Open

Al haar siblings waren buiten in het zonnetje aan het spelen, maar dat vond ze niet zo vreselijk leuk. In tegendeel zelfs, als haar moeder haar niet gezegd had om ook naar buiten te gaan had ze veilig binnengebleven. Ze was nu al 3 moons oud, zei ze, ze kon ietwat zelfstandiger worden. Maar dat wou ze helemaal niet, ze wou bij haar moeder blijven, geen verantwoordelijkheid dragen en de enge buitenwereld niet hoeven te zien. Timide bleef Redkit naar de spelende kittens en de etende warriors kijken, half in de schaduw verscholen.

Owlkit bestudeerde nieuwsgierig het spelletje dat de andere kits aan het spelen waren, maar hij voelde zich niet geroepen om mee te doen. Hij was nogal klein voor zijn leeftijd, en de andere kits speelden veel te ruw voor hem. Rustig keek hij verder tot er een andere kit uit de nursery kwam. Hij herkende haar wel als Redkit, en keek nieuwsgierig naar haar. Ze was iets ouder dan hem, en bleef vaak binnen terwijl de rest buiten was. Het was een beetje vreemd, maar Owl vond vreemd zijn wel oké. Hij was ook een beetje vreemd, maar hij was ook tevreden met zichzelf. Het gestreepte kater merkte zelf dat hij meer inzicht had dan de andere kits, en dingen veel vroeger begreep dan de rest. Dat was toch ook goed? Nieuwsgierig keek hij naar Redkit die zich dicht bij hem in de bosjes had verstopt, maar hem niet had opgemerkt zodat Owlkit haar aandachtig kon bestuderen.

De rosse poes voelde zich bekeken, en ietwat schrikachtig keek ze opzij naar degene die haar aanstaarde. Het was ook een kitten, een maan jonger dan zij en haar siblings, en had een wit en bruine tabby vacht. Zijn oogjes waren blauw. Redkit herkende hem van in de nursery, maar ze had nooit de moed gehad om naar zijn naam te vragen. Hij was ook wel het rustigere type, starclan zij dank. "H-hallo..", zei de kleine poes zachtjes, want dat was beleefd. Toch?

De rode poes leek te schrikken toen ze hem opmerkte, maar dat vond Owlkit wel vreemd. Hij was toch niet eng? Hij was veel te klein vergeleken met zijn zusje, en hij was ook nog eens jonger dan Redkit dus Owl begreep het even niet meer. Zijn geliefde logica klopte hier niet. "H-hallo..", Zei de poes zachtjes. Ze kwam nogal verlegen over wat hem nog wat meer verwarde. "Hallow Redkit." Zei het katertje beleefd. "Ik ben Owlkit." De slimme kit wist dat ze hem nog niet kende, omdat hij zich nog nooit aan haar had voorgesteld, en dat wist hij zo zeker , omdat hij simpelweg nog nooit iets was vergeten. Het gebeurde hem gewoon niet.

De rosse kitten knikte ietwat verlegen. Ze mocht zijn naam niet vergeten, dat zou hij vast niet leuk vinden. Hoe Owlkit haar naam wist, dat vroeg ze zich wel af. Maar natuurlijk durfde ze het niet te vragen. "A-aangenaam", antwoordde ze zachtjes, waarna ze weer naar de andere kittens keek. Ze deden één of ander spelletje, en de katertjes smeten elkaar tegen de grond. Het zag er tamelijk pijnlijk uit, maar even later sprongen ze allemaal al lachend op. Hun vacht zat onder het stof, en hun ouders zouden er vast niet zo blij mee zijn. Enkele poesjes deden ook mee, maar de meesten stonden in een groepje samen te smoezen. Dat had ze nooit zo begrepen, wat daar zo leuk aan was.

"A-aangenaam", Antwoordde Redkit, en Owlkit kreeg na een snelle blik naar haar lichaamstaal al door dat ze zich niet echt op haar gemak voelde. Hij wilde het eigenlijk vragen, maar uit ervaring had hij geleerd dat katten zich alleen maar ongemakkelijk voelden als hij waarom vragen ging stellen. De rode poes keek naar de andere kittens, maar Owl besteedde er niet veel aandacht aan. De andere katers speelden veel te wild voor hem, en met dat poezengedoe moest je je helemaal al niet bemoeien. Een beetje afwezig keek het katertje voor hem uit toen er nog een andere kit naderde. Hij herkende Snowkit, de eerste kit die hij buiten zijn eigen familie om had ontmoet. "Hoi Redkit en Owlkit." Zei ze, en Owlkit knikte. "Hallow Snowkit." Zei hij beleefd.

Er volgde een stilte, maar gelukkig kwam haar sneeuwwitte zusje haar al snel te hulp. ze leek schoon gewassen, iets waar ze wist dat Snowkit meestal een hekel aan leek te hebben. Ze begroette hen beiden, en bleek Owlkit's naam al te weten zonder dat die dat moest zeggen. Misschien hadden ze elkaar al eerder ontmoet, want haar siblings waren immers niet zo verlegen als ze zelf was. Het was goed dat ze haar inmiddels al leken te kennen en in ieder geval zachter praten als ze in de buurt was, zodat ze tenminste niet iedere keer omhoog sprong van de schrik bij een plotseling hard geluid. Een klein glimlachje gleed om Redkit's lippen als ze naar haar zusje keek. "H-hallo Snow.."