You don't have to be happy {Creamyfrost}

Zijn blik bleef strak op de ene heuveltje rusten. Daar was hij altijd. Om te rusten, na te denken of gewoon voor de lol. Sky slaakte een diepe, ontspannen zucht. Dagen geleden was Breakingdawn dapper gestorven. Echter kende de jonge apprentice haar niet echt maar het was vast een groot verlies. Ze was inderdaad te jong gestorven. Zijn blik gericht op de WindClangrens. Hoe zou het met Lostp... eh... Lostlife gaan? Toch negeerde hij even die gedachtes. Nu moest hij zich op Creamyfrost richten. Wat was die plot dat hem blij hield? Het was tijd om erover te praten. Snel en lenig rende hij van de heuvel af. Op zoek naar de warrior waar hij bewondering voor had.

- Creamyfrost only

Hij lag opgerold in zijn nest een verdrietige gloed in zijn lichtblauwe ogen. De dood van de zus van Bravesoul had hem geraakt en had de dood van zijn beste vriend ook weer naar boven gebracht. Het leek wel of iedereen die met hem omging naar Starclan ging en hij begon zich er zorgen om te maken. Misschien was het wel zijn schuld? Wilde zijn moeder wraak omdat ze was gestorven terwijl ze hem beschermde. Een trillerige zucht verliet zijn bek terwijl hij zichzelf overeind trok. Hij moest nodig eens opstaan en zitten mokken had toch geen zin. Hij kon wel in zelfmedelijden in de den blijven, maar dat zou opvallen. Het zou zijn tante bereiken en dan kon hij zeker een flinke preek verwachten. Hij zou haar verdriet doen en dat wilde hij koste wat het kost voorkomen. Dus verliet hij het kamp om te gaan jagen. Zijn crèmekleurige vacht werd soms wat opgewaaid door de wind, maar voor de rest liep hij in een rechte lijn door. Hij stopte pas toen de geur van Skypaw zijn neusgaten prikkelde. Verast tilde hij zijn kop op en keek om hem heen. Snel liet hij het verdriet van zich afglijden en kwam de vrolijke en vriendelijke Creamyfrost weer tevoorschijn. “Ha die Skypaw.” Glimlachte hij terwijl hij naar de jonge kater toe trippelde.

De jonge apprentice versmalde achterdochtig zijn ogen toen hij de warrior zag naderen die hij zonet wou bezoeken. Tuurlijk, zoals altijd, zag je een glimlach op zijn gelaat. Maar Skypaw pikte dit niet meer. Dacht Creamyfrost echt dat de grijze kater het niet zal begrijpen als hij het uitlegde? Dus besloot de kater kort terug te glimlach en hem vervolgens streng aan te kijken. "Creamyfrost," miauwde hij. Zijn stem klonk niet hard maar nogal emotieloos. "Kan ik... Kan ik je even spreken?" Stilletjes keek hij hem aan.

Er was iets veranderd aan Skypaw, dat had hij meteen door. Hij deed anders alsof iets hem dwarszat. Hij wilde net vragen wat er aan de hand was toen de jonge kater vroeg of hij met hem kon praten. Skypaw keek hem streng aan en hij fronste terug, wat had de apprentice op zijn hart? “Natuurlijk. Jij altijd.” Hij glimlachte naar hem en ging vervolgens zitten. “Wat is er aan de hand Skypaw? Ik luister.” Hij vroeg zich af waar het mee te maken had. Verveelde hij zich nog steeds of was het iets met zijn training. Het kwam niet in hem op dat het ook wel eens over hem kon gaan. Hij had het nooit over zichzelf, dus hij zag de bui niet hangen. Misschien was hij soms nog wel een beetje te naïef te noemen.

Skypaw voelde de zware last lichter worden. Eigenlijk wou hij de kater geen meer druk geven door hem te dwingen te zeggen wat er aan de hand is. Maar Sky gaf om hem en hij wou precies weten wat er gebeurd was tijdens Creamyfrost's jongere tijd. Dan kon hij ook rekening houden. Zwijgend ging hij ook zitten. "Creamyfrost," miauwde hij weer. Met een pauze in zijn zin. "Er is mij iets opgevallen..." miauwde hij met een frons. "He je iets wat je zou willen delen?" Met grote, blauwe ogen probeerde hij hem in gebarentaal te dwingen. Wat best angstaanjagend uitzag.

Hij trok afwachtend met zijn oren terwijl hij Skypaw aankeek. De andere kater zei opnieuw zijn naam en hij knikte hem bemoedigend toe dat hij door kon gaan. Hè? Wat bedoelde hij nou. Er was hem iets opgevallen, maar hij praatte niet verder. Hoe moest hij nou weten wat hem opgevallen was. Hij had nog steeds niet door dat Skypaw het over hem wilde hebben. “Wat is je opgevallen dan Skypaw?” Vroeg hij met een denkfrons in zijn voorhoofd. Nee, hij begreep het echt niet. Waar wilde de jonge kater naartoe. “Nee, ik heb niet echt iets wat ik wil delen. Jij wilde mij toch graag iets vertellen?” Creamyfrost kon zo heerlijk naïef zijn en hij begreep het dan ook echt niet. Hij snapte niet waar Skypaw heen wilde, waardoor hij het niet meer kon volgen. Hij bleef zo vaag, wat moest hij daar nou mee doen. Het maakte hem een beetje zenuwachtig en hij trok weer met zijn oren.