Let me be your air

Vrolijk trippelde Cinderella door de wijken heen die een beetje in de buurt van haar huis waren. Oké, ze wilde wel ontdekken, maar echt ver durfde ze niet. Ze had van alles gehoord over de buitenwereld van anderen in haar buurt, over wilde boskatten en zo. Daar was ze nog niet aan toe, en ze wist niet of ze dat ooit wel zou zijn. Het liefste wilde Cinder gewoon nieuwe katten die haar vrienden wilden zijn ontmoeten, zodat ze er niet veel drama aan had. Ze glimlachte toen ze iemand zag staan; waarschijnlijk gewoon een andere kittypet aan zijn gezonde uitdrukking te zien. "Hallo!" miauwde ze vriendelijk en haar ogen glinsterden oprecht vrolijk door hun ontmoeting.

Lakota kroop door haar luikje. Ze zag net een kattin voorbij haar nest komen. Naar waar zou die gaan? Is ze zoals de andere wilde katten? Lakota sloop onder de struiken tot haar hek. Ze sprong er voorzichtig op zodat de kattin haar niet kon horen. "Hallo!" zei de kattin. Lakota wou net terug hallo zeggen, maar een andere kat kwam in haar plaats. Die kat leek zo ongeveer even oud als haar. Lakota stak haar neus in de lucht en rook dat het een kater was. De kater stelde heel wat vragen aan de kattin die voor Lakota stond. Lakota zette net een poot in het licht om haar herkenbaar te maken. Ze zette haar pootje verkeerd en belande in de tuin van de kater. "Auw!" Lakota likte aan haar poot dat pijn deed.

Lakota beet op haar tanden om geen gejammer uit te jammeren. Ze ademde diep in en uit. Lakota knikte naar de vreemde katten naast haar. Haar witte pootjes bewogen voorzichtig zodat ze recht zat. "Het is in orde. Hallo, ik ben Lakota en ik ben 6 manen oud. Jij ook?" Lakota keek naar het oog van de kater. Al haar aandacht ging naar dat oog. Naar dat mooie oog. Alle vragen dat de kater stelde was ze vergeten. Ze schudde met haar hoofd. "Sorry wat vroeg je me nog?" vroeg Lakota voorzichtig, kijkend naar zijn mooie oog.

Voorzichtig vervolgde hij zijn pad door deze rare plaats vol katten. Er waren gemene katten zoals Adelshit of juist heel lieve katten zoals Rina. Het was hier raar, en onaangenaam. Het enige waarom hij bleef was wegens Laura, zijn enige baasje in zijn ogen. Ja je had haar ouders nog en dat vervelende kreng dat hem oppakte aan zijn staart, die stomme peuter. Maar Laura was anders dan hen, hij snorde al bij de gedachte aan haar. Poespoes had drie katten geroken, voor zover hij al geuren uit elkaar kon houden. Niet zo'n oude katten ook nog eens, rond zijn leeftijd. "Hi!" riep hij, ze roken schoon. Dus waren ze waarschijnlijk van de brave soort, de lieve soort. "Ik ben Poespoes! Maar jullie mogen me Puss noemen." hij deed zich heel stoer en zelfverzekerd voor, maar vanbinnen ging hij dood van angst van deze katten. Hij kende hen niet, en misschien waren ze toch niet van de lieve soort, wie weet.

Dezelfde reeks vragen als die aan haar gesteld was vuurde Hobbes Miep aan de andere kat af. Ze glimlachte vriendelijk naar de zwart-witte poes, toen die wat over zichzelf ging vertellen. Haar naam was Lakota en ze was 6 maanden oud; dat was nog wat jonger dan zijzelf was. Voordat Hobbes zijn vraag opnieuw kon stellen kwam er al een nieuwe kat bij, die zichzelf voorstelde als Poespoes. Met een grote glimlach op haar gezicht keek ze het groepje rond. "Ja, we moeten een clubje oprichten!" miauwde ze toen, terugkomend op wat Hobbes Miep eerder gezegd had. "Mijn baasje heet Tremaine." miauwde ze en een trotse glim kwam in haar ogen. Ze hield erg veel van haar baasje, ook al was die niet heel veel thuis, alleen 's avonds.

Lumina lag al even op één van de daken van een tuinhuis en hield de jonge katten al even in de gaten, totdat Skinny Dream plotseling verscheen. Op dit moment was er geen enkel straaltje angst. Ze wist wel dat deze jonge katten haar niets konden doen en ze vertrouwde ze dan ook wel. Geen van deze huiskatten zou sterker zijn als haar. Ondanks dat zij ook niet veel van vechten af wist, vond ze het niet erg dat ze ook zo over hen dacht. Even ging haar blik naar de boom boven haar die zorgde dat ze in de schaduw lag. Even sloot ze haar oogjes. Als er een plek was waar ze haar ogen kon sluiten was het wel het dak van een tuinhuis. Dicht bij de huismensen, maar toch ver genoeg om niet gestoord te worden door één van hen. Ze opende weer haar oogjes toen Skinny haar mond open trok tegen de kittens. Kort trok ze met haar oortje bij wat ze zei. Ze had de poes direct gemogen, maar toch vond ze het maar niets dat ze hen niet gewoon liet doen. De jonge katten leken zich net te amuseren.

Lakota zette zich rap tussen Hobbes Miep en Cinder. Er kwamen heel wat katten in het nest van Miep. Een kleine glimlach kwam tevoorschijn bij Lakota. Ze glimlachte vriendelijk naar de jonge kater die ongeveer even oud is als haar. Lakota's witte pootjes beefden even toen er een kale kat kwam. Lakota kende Miep helemaal niet, maar toch raakte ze even met haar flank zijn flank aan. Toen Hobbes Miep aan het woord was stapte ze terug naast Cinder. "De mijne heet Loranne. Andere mensjes noemen mijn mensje Anne." Lakota snorde bij de naam Anne.