Unbreakable memories~

In alle rust sloop ze door het hoge gras heen van het Moorland. Het gebied was groot en uitgestrekt en had veel te bieden. Voornamelijk wat het voedsel betreft. Grote groepen konijnen hadden zich hier gehuisd die erg smakelijk waren. Een goede reden om deze plek dus een bezoekje te brengen, ware het niet dat haar geliefde zusje Brindleleaf hier ook ergens rondbazuinde. Ze was een van de weinige wat familie betrof wat ze eigenlijk nog had. Haar ouders waren altijd een groot mysterie geweest en haar broertje was op jonge leeftijd al overleden. Haar werd verteld dat het kwam door het eten van giftige bessen, iets wat wel eens vaker voorkwam. ”Ah, zusje!” sprak ze enthousiast. Qua uiterlijk waren er best wel wat overeenkomsten, maar qua karakter waren er dan weer duidelijk verschillen. Bronzemask keek zelf eerst de kat uit de boom en was tegen onbekenden alles behalve altijd vriendelijk. Brindleleaf was dan weer iets vriendelijker, maar wel net zo koppig als dat zij was. ”Alles goed?” was automatisch het volgende wat ze zei. Ze liet zich door haar achterpoten zakken totdat ze met haar billen op de grond zat en wachtte rustig af wat haar zus haar te melden had.

Haar zus leek te schrikken bij het horen van haar stem. Waarschijnlijk was ze in gedachten verzonken en had ze haar daarin ruw verstoord. Brindleleaf keek om naar haar, maar het was nou niet echt te zien of ze nou blij was met de komst van haar bloedeigen zus of niet. Wel groette Brindleleaf haar meteen vriendelijk terug, dus het zou wel goed zitten. "Ja, het gaat wel. Met jou?" sprak haar zus op dezelfde toon verder. "Z'n gangetje, zoals het altijd wel gaat." Eigenlijk was er weinig bijzonders te melden. Al haar dagen leken zo ongeveer op elkaar, dus daar was weinig spannends over te vermelden. Het enige spannende wat ze haar zus te melden was was te toestand van haar kitten, Quietkit. Hij was ziek geworden na het eten van bessen. Iets wat nogal gevoelig lag in de familie. Hij had haar op het hart gedrukt dat ze hier niets over mocht zeggen tegen haar zus, dus dat deed ze dan ook meer niet. "Was je op jacht?" vroeg ze toen maar. Niet dat ze er echt nieuwsgierig naar was, maar ze wist even niets anders te zeggen.

Ze had het gevoel dat er wat mis was, of dat ze in ieder geval niet heel erg welkom op dit moment was. Het zou waarschijnlijk niet aan haar liggen, maar toch gaf het haar een beetje een raar gevoel. Brindleleaf ontkende dat ze op jacht was. “Ik liep gewoon wat te denken en toen kwam ik hier terecht. Ik weet dat ik eigenlijk bij de kittens hoor te zijn, maar ze zijn al wat ouder dus ze kunnen zich wel redden hoor," verklaarde haar zusje. Dat was misschien dan wel waar, maar toch had eentje zich wel degelijk in de nesten gewerkt, ondanks dat hij oud genoeg was. Toch besloot ze daar maar niets over te zeggen. Belofte maakte schuld, en dat had ze nu al wel weer door. Ze had nu zelf besloten om een oogje in het zeil te houden bij Quietkit. Het leek nu beter te gaan dan eerst, dus kon ze nu ook zo haar uitstapjes maken. “En jij, was jij wel aan het jagen?” Ook zij schudde met haar kop. "Nee, ik was gewoon even een frisse lucht aan het scheppen," legde ze uit. Ze had niet echt het idee dat Brindleleaf over het onderwerp kittens door wilde praten. Alsof er iets aan de hand was. Had ze iets gemerkt van de situatie rondom Quietkit? "Hoe is het eigenlijk met je kittens? Ze groeien volgens mij behoorlijk." Ze wist niet of Brindleleaf zat te wachten op haar bemoeienissen, maar ze wilde weten wat Brindleleaf wist.

Ze merkte aan alles dat er iets mis was met haar zus. Ze kreeg niet echt het idee dat haar Brindle zat te wachten op haar bezoekje en vooral haar bemoeienis. Als blikken konden doden... Toch liet ze zich er niet door wegjagen zo koppig als ze was. Ook het antwoord dat ze kreeg op haar vraag klonk niet erg vriendelijk. “Ze groeien heel hard, straks hebben ze mij niet meer nodig,” snauwde ze. Dat verklaarde in ieder geval wel een hoop. Haar kittens waren nu al een aantal maanden en binnenkort zouden ze Apprentice zijn en klaar gestoomd worden om in de toekomst als Warrior voor de clan te dienen. Haar kittens betekenden zoveel voor Brindle. Dat was een ding waar ze heel zeker van was, maar ze kon zich niet voorstellen dat de pups als ze ouder werden hun moeder niet meer opzochten. Ergens kreeg ze het idee dat Brindle bang was voor eenzaamheid. Nu besteedde ze haar tijd grotendeels aan haar kittens, maar wat kwam daarna. "Ik denk niet dat je zo snel van die drie af bent," probeerde ze haar zus gerust te stellen. De wind was langzamerhand flink toegenomen in het Moorland. Ze merkte dat ze zelf moeite had om rechtovereind te blijven staan. Ze wierp even een blik naar boven. In een korte periode was het eerst zo witte wolkendek veranderd in een donkergrijze massa. Dit kon niet veel goeds betekenen. "Zullen we schuilen?" stelde ze voor. Wie weet wat dit weer allemaal met zich mee bracht.

Het wolkendek wat boven hun lag veranderde snel. Binnen no time was de volledig lucht donkergrijs gekleurd. Dit kon weinig goeds betekenen. De wind was ook sterk aanwezig en rukte je bijna omver. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat het eerste gedonder te horen zou zijn. Brindle stemde in met haar plan om ergens te gaan schuilen. Ze dacht even na, maar ergens hier in de buurt meende ze een klein holletje gezien te hebben waar ze met z'n tweeën prima even konden schuilen. Misschien ook wel een prima plek om verder te praten, wat hier nogal lastig ging. Ze wenkte haar zus, maar die leek nu opeens tegen te stribbelen. "Ik moet terug naar het kamp. Wat als ze schrikken als het gaan onweren. Ik moet nu bij ze zijn,” sprak ze paniekerig. Ze verwachtte niet dat de kittens veel problemen ondervonden met dit noodweer. Echt verstandig was het nu niet om die hele afstand terug naar het kwam af te leggen. Dat kon nog wel eens levensgevaarlijk worden. "De afstand is te groot," sprak ze haar zus kalm toe. "Wat als je onderweg iets overkomt door dit weer, dan hebben ze zeker niks aan je." Ze wist niet of ze nou haar zus echt kalmeerde met deze woorden of dat ze de situatie alleen maar verergerde, maar ze hoopte maar dat Brindle haar gelijk zou geven.