I'm Not telling Lies anymore (Claw)

Semnil twijfelde, Claw zou nog snel met haar gaan praten. Natuurlijk. Ze had zich goed in de nesten gewerkt. Ze zuchtte en zocht het kamp af. Ze zag Claw niet zo snel en zuchtte nogmaals, nu een beetje opgelaten. Maar zo zou er een preek komen. Een lange preek.

Hij stapte zijn barn uit terwijl hij zijn gitzwarte vacht recht likte. Zijn groengele ogen stonden kalm en vastberaden. Hij moest met Semnil gaan praten, want ze ging er niet onderuit komen. Ze was veel te brutaal geweest en een straf ging ze niet ontlopen. Hij had dezelfde straf als die hij Ripa gegeven had in zijn kop, ze verdiende het nog niet om member te zijn. Ze moest opnieuw een harde training krijgen en misschien dat ze dan wakker werd geschud. Respect naar je meerdere was belangrijk, anders ging dat je kop kosten. Dat moest Semnil duidelijk nog leren en ze zou geen keus hebben. Hij ging het haar mededelen en daarmee klaar. Hij duldde geen tegenspraak, zeker niet. Zijn blik viel op de jonge kattin die wat opgelaten leek, waarschijnlijk wist ze al dat hij haar op ging zoeken. Met grote ruime passen liep hij naar toe en ging zonder wat te zeggen voor haar zitten. Hij staarde haar eerst een tijdje aan voordat hij zijn bek open trok. “Dag Semnil.” Sprak hij kalm.

"Dag Semnil." Claw stond voor haar. Ze kroop in elkaar. Meer van schrik en van angst. Ze zei niks. Ze wachtte totdat Claw haar een straf zou geven. Terwijl ze naar haar poot keek. Toen keek ze Claw recht in zijn ogen aan. Niet trots. Maar met volle angst. Ze was bang voor hem. Wat iedereen zou moeten zijn. hij zetten geen stap terug om iemand te vermoorden.

Zonder een spier te verroeren keek hij toe hoe de jonge kattin in elkaar kroop. Haar angstgeur was niet te missen. Zo dit was een hele andere houding dan die hij eerst gezien had, maar zijn besluit stond al vast. “Jij moet nog veel leren en je hebt daar nog training in nodig.” Begon hij toen. “Ik wil dat jij je halsband weer inlevert tijdens de volgende ceremonie Semnil. Voor de ogen van alle andere Elite katten.” Hij bleef haar blik vasthouden om te zien of zijn woorden tot haar door zouden dringen. Het moest ook voor haar duidelijk zijn. “Je wordt weer young one, totdat je bewezen hebt dat je snapt wat het inhoudt om een waardig member van de Bloodclan te zijn.” Hij stopte met praten en wachtte haar reactie af.

Semnil zakte in elkaar. Ze mompelde kortaf "Waarschijnlijk verdien ik dat." en kroop op de plek. En viel in slaap. Zonder ook maar iets anders te zeggen. Ze droomde.
Een kleine witte kitten, zoals Semnil zelf liep door het ShadowClan Kamp, Ze zag een grotere kat, een van 8 manen, hij was familie van haar? Was zij de kat wel? "StreepKit! Waar ga je naartoe?" vroeg de kat. "Niks BleekPoot!" zei ze. En toen de kat weg was sloop ze het kamp uit. toen zag ze flitsen van het donderpad en toen tweebenen en het asiel. Ze schrok op.

Ze nam zijn woorden aan zonder te morren, dat was een goed teken. Misschien kwam het toch nog goed met deze kattin. Hij knikte haar even toe voordat ze in slaap viel en liep vervolgens weer weg. Hij sjouwde het kamp uit voor een rondje door twoleg place. Misschien kon hij nog wat vangen of kwam hij nog wat interessants tegen. Hij zou wel zien, er was eigenlijk nooit een dag normaal. Maar ja wat was normaal, iedereen had daar een ander beeld bij. Zijn leven was in andermans ogen waarschijnlijk sowieso al niet normaal. Het kalme grimasje kwam om zijn lippen terwijl hij zijn pas nog wat versnelde. Ach, wat maakte het ook uit.

[Topic uit. Wil je Semnil aanmelden in het ceremonie topic Zoë?]

[zou ik doen]

Onderwerp: Re: I'm Not telling Lies anymore (Claw)