Is it time to leave..? | Deathbite

Apparently my madness not welcome here..

It's just too hard to face the truth.

Het was aardedonker, alleen de lantarenpalen gaven voldoende licht zodat haar witte pluizige vacht zichtbaar werd in de nacht. haar oren waren als gewoonlijk in haar nek geplakt en haar staart zwiepte geïrriteerd hoog in de lucht, de harde grond schuurde over haar kussentjes en haar nagels knarste over de grond. de wolken hadden de donkere lucht overgenomen dat een regenbui veroorzaakte, geïrriteerd schudde ze haar kop toen er een regendruppel op haar snuit neerplensde. de koude wind blies hard door haar vacht heen, en door de regen was haar vacht wild door elkaar geraakt. Waarom zat alles tegen? waarom? haar ogen stonden dof, en haar poten tot haar buik zat onder de modder, met een hangende kop liep ze sloom door de stegen van de Twoleg place, maar al snel hief ze haar kop omhoog en tuurde met gespleten ogen over de lege vlakte. De wind bracht een vieze bittere geur mee, en al gauw zag ze een zwarte gedaante te voorschijn komen. ze te zien en te ruiken was het een Bloodclanner, haar oren gingen platter in haar nek liggen en een grom gleed uit haar mondhoeken. waarom kont ze gewoon geen plekje vinden waar ze kon schuilen? nee, het zat haar altijd tegen.

{First Deathbite}

Deathbite zuchtte geïrriteerd bij het voelen van koude druppels in zijn pels. Ook dat weer. Met zijn felrode ogen keek de kater vooruit. Een vreemd gelig licht scheen over het twoleg wandelpad. Ze stonden in een hele rij, allemaal naast het pad, en ze gaven allemaal hetzelfde gelige licht. Het irriteerde zijn ogen. Tot zijn opluchting zag hij in de verte een kat staan, eentje niet van Bloodclan, zeker niet. Met een valse grijns zette hij poot voor poot naar de kattin, die hem ondertussen ook al opgemerkt had. Toen hij binnen haar gehoorafstand kwam miauwde hij gijnzend: "Hello my dear," hij lachte kort, alsof iemand net een grap had gemaakt die hem wel aanstond. "niet zo veilig voor je, helemaal alleen, in de nacht." Hij lachte opnieuw, deze keer eindigde dat in een vreselijk gemene grijns, zoals hij al de hele tijd op zijn gezicht had vertoont. Traag en vastbesloten deed Death nog een stap naar voren, en nog één, en daarna nog één. Tot hij vlak voor de poes' neus stond. Hij ontblootte zijn nagels en gromde (nog steeds) grijnzend en kort. Zijn aandacht zowel gefocust op zijn eigen lichaam, als op dat van de rogue, met haar stinkgeur. "Wanna play?", grauwde hij en hij hief zijn poot in de lucht om de kat een flinke mep te geven met zijn poot en nagels. Auwtsj...

"Hello my dear" geirriteerd trok ze met haar oor toen de kater begon te lachen net als of ze een grap had verteld, "niet zo veilig voor je, helemaal alleen, in de nacht." haar ogen boorde ze diep innzijn ogen toen hij zachtjes naar voren kroop, steeds dichterbij sloop hij poot voor poot naar haar toe. Ze trok haar lip naar achteren zodat haar tanden zichbaar werden, en grauwde toen hij dichterbij kwam. "Wanne play?" en hief zijn poot omhoog met ontblootte nagels, krachtig beet ze naar zijn poot die hij in de lucht hield en klapte haar kaken op elkaar met zijn poot er goed tussen. "I think you make a wrong decision" gromde ze en beet steeds harder en harder, tot ze de warme bloed in haar mond proefde.

De poes beet hard op zijn poot, wat best veel pijn deed. "I think you make a wrong decision" Dacht ze dat ze daarmee had gewonnen? Death grijnsde, hij had een plan. Die kat had haar poot in haar mond, dus ontblootte hij lekker zijn nagels om eens hard in der mond te krabben met zijn klauwen. "Denk je dat nog steeds?" Zijn poot bloedde inmiddels, toen hij bleef krabben in haar mond. Dan stapte hij met zijn drie poten dichter naar haar toe, zijn kop tegen de hare, en grijnsde. Razendsnel ging zijn mond naar voren en beet hard in de zwerfkat's wang. Zo werd ze wel gedwongen om lost te laten, door de pijn in haar mond. "I think I made the right one," gromde hij. Niet zo slim om zijn poot in haar bek te nemen. Death trok zijn poot los en sprong op de rug van de poes. Vervolgens beet hij hard in haar ene bil. De smaak van bloed vulde zijn mond, heerlijk was het, dit was zijn jeugd, die hij herbeleefde.

De nagels van de kater gleden over haar wang en maakte diepe wonden, straaltjes bloed drupte van haar gezicht af. "Denk je dat nog steeds?" ze knikte, en beet nog harder in zijn poot. maar hij stapte nog dichterbij zodat haar kop tegen die van hem was gedrukt, "I think I made the right one," beet in haar wang en rukte zijn poot terug, voor ze iets kon doen sprong hij al op haar rug en beet hard in haar achterwerk. met grote ogen van pijn, ontsnapte er een kleine pijnkreet uit haar mondhoeken. met al haar kracht gooi deze zich zelf naar achteren zodat ze met al haar gewicht boven op de kater viel. snel rolde ze naar de zijkant en hees zich zelf omhoog. met een grote sprong belande ze op kat en boorde haar nagels diep in zijn schouder en trapte met haar achterpoten in de poging zijn rug te bewerken. ze bracht haar kop naar zijn oor, en fluisterde. "Ja dat denk ik nog steeds" en beet daarna richting zijn oor.

Op de één of andere manier wist ze zich van onder hem uit te krijgen. "Ja dat denk ik nog steeds." Langzaam raakte hij gefrustreerd aan de kat. Toen ze die woorden in zijn oor probeerde te fluisteren, had hij al door wat ze van plan was. Dat had Death namelijk ook op haar toegepast, vijf seconden geleden. Hij rolde opzij waardoor haar tanden zijn oor misten. De kater sprong op en spurtte op de kattin af, stormde ertegenop waardoor ze omver viel en ging op haar liggen, waardoor ze geen kant op kon. Het was zo'n positie die moeilijk te ontkomen viel. Hij krabde en krabde, en zowel zijn eigen bloed als dat van de vreemdeling vloeide over de grond. Hij kon niet zwaargewond raken, dan werd hij gedumpt, waarschijnlijk om dan alleen te sterven. De kater sprong van de zwerfkat af en probeerde met zijn achterpoten haar nek open te halen. Hij moest en zou haar doden, en het liefst zo snel en gezond mogelijk.

Zijn oor miste ze, en door haar frustratie lette ze niet op en draaide ze kat op zijn zij zodat hij zich los kon wringen. een harde knal boste tegen haar aan zodat ze viel, en de kater twijfelde niet. en sprong boven op haar en krabde op haar buik. ze voelde hij de nagels diep in haar zachte buik boorde en diepe sneeën maakte, bloed liep van haar af en kleurde de grond waar ze op lag rood. nadat ze zich wou opgeven sprong hij van haar af en wou net zijn poten in haar nek drukken, echter kon ze die net op tijd ontwijken. maar haar bloedverlies maakte haar moe en duizelig, het bloed liep over haar heen. en haar flank rees hard op en neer, "This not good.." zei een stem in haar kop. maar opgeven deed ze niet, nooit niet. dan maar dood! ze sloothaat ogen en ademde diep, rolde daarna weer op haar zij een hees zich moeizaam ophoog, "Verlos me maar uit me lijden!" gromde ze, "Niemand geeft om mee!" haar ogen werden glazig, maar drukte haar tranen weg. "Kill me now!!"

"Verlos me maar uit me lijden! Niemand geeft om me!" Dat was makkelijk, dacht hij. De poes stond niet eens meer stevig op haar poten, maar hij zou toch een weekje niets kunnen doen, dankzij de rotkat. Anderen zouden misschien medelijden met dit misbaksel, maar hij had dit niet allemaal voor niets gedaan. "Kill me now!!" Death twijfelde, haar uit haar lijden verlossen was veel gevraagd, hij zou haar moeten laten dood bloeden, terwijl hij nog meer krabde en beet in het onstabiele lijf, maar hij begon het beu te worden, hij had geen zin meer in het gevecht. Zijn wonden begonnen nu al stijf te worden en er bleef maar bloed uit sommigen stromen, dus hij liep naar de poes toe en beet in haar nek, harder en harder, tot het lijfje niet meer bewoog, na enkele stuiptrekkingen, of ze had het gewoon opgegeven na hevig te spartelen, misschien leefde ze nog, wat vrij onwaarschijnlijk was. Death lachte, weer een overwinning voor hem!

Ze voelde hij de tanden van de kater in haar nek werd gedrukt, steeds harder boorde de tanden dieper haar vel in. Bloed stroomde over haar heen, maar nog steeds stond ze op haar poten. Ze kuchtte en af en toe spugde ze bloed uit, met een klap viel ze op de grond. En staarde voor zich uit, de regenbui verandere de in een kleine mortregen en spoelde een klein beetje bloed weg. De sterren glommen helder dan eerst en de maan was groot en kleurde haar pels. Haar ogen werden glazig en een kleine traan liep over haar wang heen. Ze sloot haar ogen, legde haar kop zachtjes neer. En ademde diep in, daarna blies ze al haar lucht uit haar longen. En haar hoofd werd licht, de wonden die ze had voelde ze niet meer en alles om haar heen werd donker. Nog een kleine glimlach was op haar snuit te zien, ze was eindelijk uit haar lijden verlost..

-Hatred is death
Topic uit

Onderwerp: Re: Is it time to leave..? | Deathbite