Wide Awake at Night (Whitelion)

Het was zacht gezegd best een aardig tochtje voor een verzwakte kitten om vanuit de Medicine Cat Den haar halfbroer op te zoeken. Het zwakke maanlicht had nauwelijks zijn intrede gemaakt in de den waar ze al bijna weer uit mocht. Tenminste, zolang haar wonden goed genazen en ze het niet te druk voor zichzelf maakte. Ze had haar grote witte broer gemist, ondanks dat ze ook flarden op had gevangen van zijn mindere -slechte- kant, was ze nog steeds gek op hem. Hij bleef haar broer, of hij nu goede keuzes, of wat mindere keuzes maakte. Voor de kitten waren familieleden altijd een zwakte maar tegelijkertijd een kracht geweest. Ondanks of misschien juist doordat ze haar vader nooit had gekend, waren haar andere familieleden erg belangrijk. Haar oceaankleurige oogjes keken neer op het mosbedje waar ze had gelegen. Door de drukte van een paar dagen geleden, toen ze had besloten zich even in de Nursery te vertoeven waren haar wonden weer iets achteruit gegaan. Gelukkig had Sparrowfeather hoogstwaarschijnlijk niets aan haar opgemerkt, ze had zich redelijk afgesloten. Ze was niet eens in staat geweest haar nichtje te beschermen, toen de andere kittens haar waren gaan pesten. Tigerkit was voor haar opgekomen, enkel was dat niet zo mooi afgelopen. De kitten kneep haar oogjes tot spleetjes, terwijl ze haar stroeve spieren tot beweging zette. Zodra ze nadat ze zich had uitgerekt richting de uitgang van de den liep, zwiepte ze even zenuwachtig met haar staart. Whitelion had toen ze jonger was beloofd er altijd voor haar te zijn, hij was dan ook een soort vaderfiguur voor haar. Hij was veel meer dan een broer, hij was haar steun en toeverlaat. De volwassen kat waarmee ze alles durfde te delen, waarbij ze op haar gemak was. Ondanks zijn humeur, die niet altijd even goed was. Haar poten droegen zich door haar gedachten inmiddels over de vochtige ondergrond naar de Warrior Den. Langzaam keek de kitten naar binnen toe terwijl ze om andere Warriors manoeuvreerde, ze had enkel haar broer nodig. Bij zijn nest bleef de kitten even staan, waarna ze haar neusje in zijn vacht duwde. Haar gestresste en emotionele blik liet blijken hoe ze zich echt voelde, waarna ze zich dicht en krampachtig tegen haar broer op rolde. Nog steeds geen woord gemurmeld, enkel troost zoekend in zijn vacht. Het was de eerste keer dat ze in haar eentje naar buiten was gelopen, en het voor elkaar had gekregen zonder te veel paniek en uitputting bij haar broer aan te komen.

Een frisse wind waaide door zijn vacht en de harde grond onder hem was ijksoud. Met veel moeite opende hij zijn verschillend gekleurde ogen. waar was hij? Hij leek op de grond te liggen, op steen om preciezer te zijn. En het was een bekende plek. De grote kater hees zich overeind en keek behoedzaam om zich heen. Nu pas zag hij dat hij niet alleen was. "Je bent wakker", zei een enorm bekende, zingende stem. Ze klonk ver weg, maar toch stond ze hier naast hem. "I-icyrose?", mompelde hij. Een andere stem voegde zich bij de hare. "Eindelijk." Hij draaide zich om naar de tweede spreker, een even bekende stem. Haar vacht, de vacht die hij zo lang niet gezien had - 4 jaar. 4 jaar was het geleden dat Dinfur gestorven was, dus waarom stond ze dan hier naast hem? "We dachten dat je het niet zou halen" Deze stem herkende hij niet echt, maar toen de kater zich omdraaide herkende hij de poes die nu gesproken had al snel. Maar, dat kon toch niet? Haar tabby vacht, haar grijze oogjes. Maar ze was zo volwassen, niet als de kitten die ze nu was. "Oceankit? Dinfur? Wat.. Hoe?" Geen van de drie poezen antwoordden op zijn verwarde vragen. Ze draaiden zich tegelijk om, als op een signaal, en liepen naar voren. Stap, stap. Alle drie tegelijk, even soepel en even elegant. ze liepen recht op de kloof af. Hij wou hen achterna gaan, maar zijn poten waren zwaar, als rotsblokken. Ze maakten deel uit van de ondergrond, hij kon alleen toekijken toen ze zich één voor een in de kloof stortten. Zonder geluid, zonder angst, alsof het normaal was. "NEE!", gilde hij, wanhopig, maar tevergeefs. Ze keken niet om. Hij kon het ziekelijke geluid dat hun lichamen maakten toen ze tegen de grond kwakten horen, hij kon hun botten horen kraken en hun harten horen stoppen met kloppen. Waarom?

Whitelion schrok op toen er opeens een snuitje in zijn vacht drukte. Hij opende zijn verschillend gekleurde ogen abrupt en keek om zich heen. Slapende lichamen om zich heen in de schemerige den, en buiten scheen de maan. Het was maar een droom, alleen maar een droom. De grote kater zuchtte zachtjes, en keek naar beneden, naar de kitten die zich in zijn vacht drukken. Hij glimlachte zachtjes, nu pas merkend dat er tranen over zijn gezicht naar beneden liepen, en krulde zich om de kitten heen. "Slaapwel.", fluisterde hij, zijn stem warmer dan meestal. Ze was hier bij hem, ze was niet volwassen, slechts een onschuldige kitten. En ze was niet dood, nog lang niet.

Twee verschillend gekleurde ogen opende zich terwijl haar geliefde broer haar aan keek. Nadat hij eerst de hele omgeving had onderzocht, de kitten lette er niet zo erg op. Ze drukte enkel haar neusje dieper in zijn langharige vacht, waarna ze heel zachtjes spinde. Het was vooral te merken door de trillingen die door haar vachtje heen te voelen waren. De grote, en waarschijnlijk ook vaak gevaarlijke kater had duidelijk een goed plekje voor haar. Ze vertrouwde er dan ook op dat hij haar nooit opzettelijk pijn zou doen. Wel had ze geleerd dat ze niet in zijn buurt moest komen als hij erg van slag was, dan leek hij niet meer de liefdevolle Whitelion te zijn. De glimlach merkte de kitten wel op, waardoor ze haar kopje even met een zacht geluidje ophief. Zijn warme vacht was het volgende moment helemaal om haar heen gekruld, een tevreden zuchtje verliet de kitten dan ook, waarna ze haar kopje weer neer legde. Ze wou eigenlijk met haar broer spreken, al had ze het idee dat hij net als haar ook nog redelijk vermoeid was. De tranen van haar broer merkte ze nu pas op, waardoor ze met een vragende blik haar neusje tegen zijn wang aan drukte. Ze zei niets, ze keek hem enkel met een groot vertrouwen aan. Het was haar broer, die van niemand anders! Het was haar grote sterke beschermende held. Ook al wist ze ergens ook wel dat hij slechte dingen had gedaan, ze zou altijd van hem houden. Zolang ze wel de ruimte kreeg om vrienden te maken, en een goede band met familie te onderhouden. Snowbird, waarschijnlijk uitgezonderd, hun zus was een enge kattin. Misschien vond ze haar nog wel enger dan Whitelion, en die was Deputy en gevreesd krijger! "Slaapwel," fluisterde haar broer op een warme toon, waardoor de kitten even slaperig met haar oogjes knipperde. "Whitelion, ze pestte mij," murmelde de kitten in zijn oor, zodat geen van de andere katten haar kon horen, waarna ze hem beschaamd aan keek. "Waarom, doen ze alsof ik, ik...een wildvreemde ben," fluisterde ze, terwijl ze haar kopje in de vertrouwde witte vacht verborg."Ik wou enkel Lizardkit laten schrikken zodat ze terug het kamp in ging, ik wou niet dat hun kwamen. Ik wou niet dat Abysspaw ons beschermde, en daarmee de clan achterliet. Ik wou niet hun geur dragen, ik wil niet dat de kittens doen alsof ik het ergste monster ben die ze tegen kunnen komen." Ging de kitten op zachte en verdrietige toon verder. Ze had alles gemist, maar nu leek het alsof ze niet op haar plaats was.

Zijn hart brak bij de verdrietige toon van de jonge kitten. Ze zou zich geen zorgen hoeven maken over het leven, over geaccepteerd te worden. Ze zou nog geen angst moeten hebben, of pijn of verdriet. Ze zou zachtjes giechelend aan haar - hun - moeders buik moeten liggen, pratend met haar siblings in plaats van te slapen zoals hun moeder zou willen. Ze zou moeten vrolijk kunnen spelen met de andere kittens, en haar ergste zorg zou moeten zijn welk spel nu te spelen. ze was te klein, te fragiel, om de lasten van de wereld op zich te dragen - en om eerlijk te zijn zou niemand ooit sterk genoeg zijn. Hij gaf de kitten zachtjes een likje over haar hoofd. "Het is niet jouw schuld." , begon de grote kater zachtjes, zorgend dat alleen zij hem kon verstaan - dat hij niemand anders wakker maakte. "En ze zijn dom als ze niet zien wat voor een geweldig iemand jij bent. Moet ik eens met hen gaan praten?" Hij was zeker dat hij de kittens zo ver kon krijgen dat ze vriendelijk zouden zijn tegen zijn babyzusje, hij kon tamelijk.. Eng zijn. En natuurlijk hielp de rang ook altijd wat, zeker bij de ouders.

Alles dat nu om ging in haar kopje was pijn, angst en verdriet. Haar angst om niet geaccepteerd te worden was stukken kleiner dan de angst die ze had voor de Rogues. Het likje van haar grote broer deed haar met super grote ogen naar haar broer opkijken. Ze drukte haar kopje dankbaar tegen hem aan."Blijf je altijd mijn grote beschermende broer?" Vroeg de kitten zachtjes en bijna smekend, ze sloot haar ogen even terwijl ze diep adem haalde. Nachtmerries hadden haar al dagen geplaagd. Wat als ze hier ook niet veilig was. "Het is niet jouw schuld." Begon de kater zachtjes, waardoor de kitten haar oortjes naar hem toe bewoog. Ze was bang te verliezen, bang dat ze zichzelf niet kon beschermen. Dat had namelijk bijna tot haar dood geleid. Cyber en Jeff spookten door haar hoofd en Abysspaw die haar zo vaak had beschermd in die periode was nog steeds weg. "Maar, ik ben zelf het kamp uit gelopen.. Ik had hier moeten blijven," mompelde de kitten zachtjes en onzeker. "En ze zijn dom als ze niet zien wat voor een geweldig iemand jij bent. Moet ik eens met hen gaan praten?" Vroeg haar geliefde broer. Onmiddelijk schudde de kitten haar kopje, bang dat ze achter zijn rug om toch verder zouden gaan."Zolang jij mijn grote broer blijft, ben ik veilig, toch?" Fluisterde de kitten hoopvol. Veilig, ze hield haar kop tegen haar broers nek aangedrukt. De warme vacht en zijn ademhaling stelde haar gerust. Haar lichte ogen keken hem recht aan. "Ik ben bang Whitelion, wil je s'nachts bij mij liggen?" Haar moeder had ze hier niet eens over verteld. Ze was bang dat ze nooit een sterke Warrior zou worden. Dat ze zou verstijven zodra er een gevecht begon. Haar neusje legde ze tegen zijn schouder aan. Haar kin had ze op haar broers voorpoot neergelegd.

Haar kopje deed nog zeurend zeer maar daar trok ze zich weinig van aan. Ze was nu tenminste bij een kat waarbij ze zich veilig voelde. In tegenstelling tot Whitelions kittens had ze niet het gevoel dat ze zichzelf diende te bewijzen richting hem. Hij hield van haar zoals ze was. Haar oortjes bewoog ze onhandig in haar nek, een zenuwachtig zuchtje verliet haar mond. Ze wist dat Pantherkit haar waarschijnlijk niet zou begrijpen. Hij had het niet mee gemaakt. Lizardkit ging er heel anders mee om dan dat zij deed. Oceankit liet blijken als ze bang was, ze wou haar grote broer zijn hulp. Ooit zouden ze misschien als Warriors naast elkaar staan tijdens het jagen of in een gevecht. Haar broer mocht dan veel ouder zijn, maar dat zorgde er niet voor dat hun band onhandig was. Ze had zijn zorgzame en beschermende karakter nu eenmaal nodig. En hij leek haar speelsheid en karakter te kunnen begrijpen. Haar ogen vielen langzaam dicht terwijl haar staartje rustig bewoog.

Het deed hem pijn om te zien hoe bang de kitten was. Ze zou zich geen zorgen moeten maken, ze was slechts een kitten! Waarom kon Starclan nu niet ervoor zorgen dat ze zich veilig voelde? Dat ze haar jeugd niet verpest hoefde te voelen? Misschien omdat de rogues verantwoordelijk waren. Ze hadden vast geen controle over die monsters, die geen enkel medelijden voelden. Daar waren ze niet tot in staat, daarvoor waren ze niet gemaakt. Ze waren bedoeld om te vernietigen. Zonder het door te hebben kwam er een diepe grom uit zijn keel. Het deed zijn borstkas vibreren,e n hij was er zeker van dat de kitten het kon voelen - maar zolang ze niet bang was. De grom was laag, maar niet heel luid. Het zou andere katten niet wakker moeten maken. Bij de vraag van Oceankit keek hij teder neer op het onschuldige schepsel. Whitelion knikte, hoewel ze dat waarschijnlijk niet kon zien. Hij krulde zijn witte lichaam nog steviger rond haar, zodat ze helemaal omgeven was, zodat niemand aan haar kon komen. "Als jij dat wil, Ocean.", mompelde hij zachtjes, zijn diepe stem sussend.