Large Cats, Are Good Cats, Aren't They? (Acefray and open)

Serenitykit

Twee lichtblauwe ogen staarden naar het plafond in de Nursery, haar moeder Homewrecker was waarschijnlijk wel ergens anders bezig. Dat maakte ook niet echt uit, ondanks het feit dat haar moeder niet als de liefste en vrolijkste kattin bekend stond, had Serenitykit een goede band met haar. Ze had dan verder ook geen nestgenootjes en speelde liever alleen. Het was niet zo dat ze niet sociaal was, zeker niet. Zelfs niet verlegen, ze had gewoon vaak genoeg gezien waar ruzies en onenigheid voor zorgden. Haar zachte stem, was meestal niet hard genoeg om echt duidelijk gehoord te worden, ze kon genegeerd worden als andere katten haar niet wouden opmerken. Ze was stil, en liefjes. Haar geloof in Starclan was sterk, het was een clan die boven deze clan joeg, boven die van allemaal, enkel vroeg ze zich wel af waarom ze daar boven in de hemel schitterde, en niet hier op de grond. Want het waren vooral de goede katten die naar die clan mochten, als ze hier van de aardbodem verdwenen. Hoe kon een voor haar onbekende kat de clan nu proberen te helpen, en wat wist Acefray, hun medicine cat van hen? Waren er ook kittens die daar konden jagen? Vast niet, hier mochten ze ook niet jagen, want dat was te gevaarlijk. Nu, kon ze wel op een vlinder jagen als die boven haar neusje vloog, maar meer ook niet.

Ze wist niet zeker of haar moeder haar vragen daarover kon beantwoorden, dus stond de kitten met een opgeheven hoofdje op voordat ze naar de des betrekkende den vertrok. De den waar de kruiden in lagen opgeslagen, en waar de zieken zich konden melden. Ergens was Serenitykit wel blij dat zijzelf nog nooit ziek was geweest, ze was altijd al een redelijke sterke kattin geweest. Niet snel last van een verkoudheidje of hoofdpijn. Gewoon energiek en kittenachtig. Behalve het feit dat er een soort permanente kalmte rond de kitten hing, ze kon van super speels, naar super kalm gaan in een luttele seconde. Ze kon serieus naar een verhaal luistern, zonder iets te zeggen. Ze had een zachte kalmerende stem, die ze graag gebruikte  als een van de jongere kittens zich per ongeluk had bezeerd. Ze leek dan ook niets op haar moeder, haar ogen fonkelden nieuwsgierig, terwijl ze voor de den tot stilstand kwam. 'Acefray?' Vroeg de kitten, op haar zachte en rustige toon, wat ook meteen aan zou duiden dat er niets ernstigs was. 'Mag ik u wat vragen?' Besloot de vriendelijke kitten terwijl ze twijfelend een stapje dichterbij zette, ze wist erg goed dat het Medicine Cat terrein was, en ze dus toestemming nodig had om er überhaupt te zijn. Waarschijnlijk zou hij niet blij worden als er kittens rond gingen neuzen in zijn spullen, dat zou zij in ieder geval niet zijn.