Walk the path that led me to the end | Open

Zoals altijd was Cuckookit observerend en stil. Na de tragische dood van zijn vader was hij veranderd. Zijn eerst nog echte kitten karakter was niet langer meer. Hij was in zijn kop al ouder dan hij behoorde te zijn. Een doemdenker, een chagrijnig katje zonder vrienden en die ook nooit een poging deed om ervoor te zorgen dat iemand hem aardig vond. Zijn naam was apart, zijn hele verschijning was anders. Hij was dan ook een van de weinige kittens die zich op dit late uur nog buiten waagde. De maan stond hoog aan de hemel en de sterren schenen helder neer op het open WindClan kamp. Cuckookit sloot zijn ogen, dacht voor een kort moment aan zijn vader Firework en opende ze weer. Om vervolgens met een kille blik de nacht in te staren.

Open!

Soms dacht ze er gek van de worden. Zo ontzettend veel leed en verdriet, het greep haar naar de keel. Overal was het aanwezig, in bijna alle ogen die ze dagelijks zag was de donkere waas van verlies te zien. Ze kon het niet helpen, het maakte haar verward en ze trok het zich aan ook al had het niets met haar te maken. Deze overbezorgdheid en overgevoeligheid maakte haar stil en verlegen. Contact maken vond ze lastig. Ze ademde de koele nachtlucht in, blies langzaam uit en probeerde het moment dat ze terug moest naar de Nursery steeds verder uit te stellen. Ze voelde zich niet prettig te midden van zoveel anderen, het maakte haar onrustig en meestal kon ze de slaap niet vatten. De stilte van de nacht deed haar goed. Toen viel haar blik op een andere kitten, ze herkende hem als Cuckookit. Het kwam niet vaak voor dat er andere kittens 's nachts nog ronddwaalden, en meteen vroeg ze zich af waarom. Het stak haar dat ze het niet wist, wat als er iets aan de hand was? Nerveus draaide ze een aantal keer rond, en besloot toen maar gewoon op hem af te gaan. Voorzichtig naderde ze Cuckoo, trok nog even onzeker met haar oren, en ging toen naast hem zitten. Ze wist dat zijn vader was gestorven, het had hem stil en nors gemaakt. Zwijgend staarde ze met hem het duister in, krulde haar staartje om haar poten en vroeg zich ernstig af of ze iets moest zeggen.

Het katertje staarde nog altijd met een kille blik de nacht in. Hij vertrok geen spiertje, geen snorhaar. Enkel de wind liet zijn redelijk lange pels die hij duidelijk van zijn moeder had een beetje bewegen. Zachte pootstappen naderde hem en langzaam draaide hij zijn kopje een beetje, om recht in de blauwe ogen van Ashenkit te kijken. Zonder iets te zeggen draaide hij zijn kop weer weg en staarde recht voor zich uit. Het kon zo zijn dat anderen hem raar vonden, maar het kon hem geen haarbal meer schelen.

Ze naderde hem voorzichtig, en ging naast hem zitten. Heel even draaide hij zijn kop een beetje, keek haar recht aan. Ze keek terug, niet helemaal op haar gemak. Ze was bang dat hij haar gezelschap helemaal niet op prijs stelde. Want, dat gaf ze wel toe, ze had hem niet enkel benaderd omdat ze zich zorgen maakte of zich afvroeg wat hij daar deed. Het was ook de simpele drang naar gezelschap die haar af en toe overviel. Want hoewel ze de drukte van een groep hekelde, was ze vaak eenzaam. Hij had zijn kop weer weggedraaid, leek niet geïnteresseerd. Ze krulde haar staartje om haar poten en liet de stilte nog enkele tellen duren. Wilde een gesprek beginnen, maar vermoedde dat ze beter niet over zijn verlies kon beginnen, of over waarom hij hier nu was. In plaats daarvan keek ze naar de nachtlucht, alle kleine lichtjes en de ruisende bomen die op en neer deinden in de wind. 'Mooi hè, de nacht,' merkte ze op met een kleine glimlach op haar gezicht.