Verboden, nou en?

Stormkit liep langs een paar bomen en struiken. Ze hoorde het ruisen van de rivier steeds harder worden. Opgewonden trok ze de struiken uit de weg. Ze stond oog in oog met het snel stromende water dat hard tegen de rotsen aan beukte in een poging om die omver te duwen. Maar de rotsen gaven zich niet gewonnen en duwde terug. Toch zou de rivier zich nooit gewonnen geven. Zij bleef stromen tot ze de rotsblokken haar wil op had gelegd. Stormkit vond het prachtig om te zien. Zelf wilde ze ook nooit opgeven, net als de rivier. Ze wilde sterk worden, net als de rivier. Ze wilde zich door elke bocht kunnen wringen, net als de rivier. Dat was haar grote voorbeeld. De rivier. Niemand die haar kon verslaan. Niemand die haar zij wat ze moest doen. Niemand die haar intimideerde.
Stormkit ging langs de kant staan en keek naar benden. Ze kon de bodem nauwelijks in het kolkende water zien. Enkel wat rotsen. Sommige staken net boven het water uit, zodat, als je genoeg balans had, erop kon staan om je evenwicht te houden. Andere rosten kwamen niet eens boven het water uit. Behalve rotsen en een verraderlijke stroom, zag Stormkit nu ook wat ze zocht. Vissen. Stormkit klauwde ernaar, maar kreeg ze niet te pakken. Toch zette ze door. Ze moest en zou een vis uit de echte rivier moeten hebben. Die van het stroompje waren redelijk, maar daar was niets aan om ze te vangen. Deze kitten was klaar voor het echte werk. Plotseling herinnerde ze de stem van een van de queens. Die hadden haar verboden bij de rivier te komen. Laat staan dat ze daar mocht vissen. Het was veel te gevaarlijk voor kleine kittens zoals zij.
Om de mondhoeken van Stormkit verscheen een ondeugende grijns. "Ach, wat maakt het uit, ze komen er nooit achter. Ik vang hier een vis – wat een geweldige training voor later zou zijn – en dan ben ik weer veilig thuis voor iemand er achter is gekomen dat ik hier ooit ben geweest," zei Stormkit hardop tegen zichzelf. Ze sprong elegant op de rots die boven het water uitkwam. "Hoe bedoel je gevaar!" zei ze spottend. Maar toen merkte ze hoe glad die rots eigenlijk was door al het water en de algen die zich daar hadden genesteld. Stormkit glibberde bijna weg, maar kon gelukkig nog haar evenwicht houden. Opgelucht haalde ze adem en blaasde ze de angst weg als een licht, donzen veertje.
Stormkit voelde een druppel op haar neus. Ze keek naar boven en zag onheilspellende donkere wolken aan de hemel. Van het een op het andere moment begon het te regenen dat het goot. Maar ook dit liet Stormkit haar niet afleiden. Ze haatte dan weliswaar de regen, maar dat was geen reden om te stoppen en als een watje naar het hol te rennen. Stormkit ging stevig staan en tuurde in het water om te zien of ze al een prooi zag.
Daar zag ze een zilvergrijze rug voorbij flitsen. Bliksemsnel haalde ze uit met haar klauw en toen ging alles ineens heel snel. Stormkit voelde hoe een glad, geschubde huid langs haar kussentjes gleed. Ze had haar nagels uitgetrokken en wist dat de vis eraan was blijven haken. Even keek Stormkit heel triomfantelijk naar de vis in haar klauw. Niet meer dan een seconde, want doordat ze zo druk bezig was geweest met het vangen van de vis, was ze vergeten dat ze op een smalle gladde rots stond. Ze gleed uit, probeerde zich nog te redden, maar was te laat. Met een plons kwam ze in het water terecht. De gewonde, angstige vis had zijn kans genomen te ontsnappen en zwom gauw weg van de klauwtjes van de kitten. Stormkit probeerde de vis nog te pakken, maar ze was hier niet goed in haar element. Op zich was een beetje water niet zo erg, maar dit was gewoon te veel voor haar. Ze voelde hoe het water tussen de pluizige haartjes door in de huid priemden.
Stormkit spartelde en probeerde alsmaar boven te blijven, maar het kolkende water klotste in haar mond. Naar adem happend en om hulp schreeuwend, werd Stormkit meegesleurd, stroomafwaarts. Stormkit had er spijt van dat ze in de regen op die rivier was gaan vissen. Misschien was het wel te gevaarlijk voor kleine kittens zoals zij. Nu was het te laat. Ze zou opgeslokt worden door de enorme rivier, tegen wie ze zo had opgekeken. Ze zou nooit haar droom kunnen volbrengen om de beste warrior te worden. Dit zou haar einde zijn. Haar lijk zou waarschijnlijk door de rivierclan gevonden worden. Die zouden dan berouw voor haar hebben getoond, maar na een paar jaar waren de meeste haar vergeten. Dat speet Stormkit nog het meest, maar ze kon er niets meer aan veranderen.

Beetlwhisker liep naar de rivier toe. Hij wilde gaan jagen, maar de wolken in de lucht voorspelden niet veel goeds. Hij keek omhoog en voelde dat de eerste druppels naar beneden kwamen. Het zou nu te gevaarlijk worden om te gaan vissen en de meeste prooi zou zich wel gaan verschuilen in hun holen. Beetlewhisker keek even langs de rivier en wilde zich daarna omdraaien om naar het kamp te gaan, maar zag hij dat goed? Zag hij echt een kitten op die rots zitten? Hij liep naar de rots toe en zag nog net dat de kitten in het water viel. Hij kon nog maar één ding doen. In het water gaan en de kitten redden. Hij liep een stukje langs de kant totdat hij de kitten zag en sprong in het water. Zijn vacht was meteen doorweekt, maar dat maakte hem niet uit. Hij moest de kitten redden. Hij zwom hard tegen het kolkende water en dook een keer onderwater en keek of hij de kitten zag. Angst schoot door zijn lijf. Hij kon de kitten niet zien. Straks was de kitten een stuk verder al in het water en was hij te laat. Straks was de kitten al dood, omdat hij te laat was. Hij werd een stukje door het water meegenomen, maar hij verzette zich tegen het stromende water. Hij moest de kitten redden. Hij zette de gedachte opzij. Hij had geen andere keus. Hij moest het op zijn minst proberen. Hij keek nog een keer om hem heen. Eindelijk zag hij de kitten. Hij was opgelucht dat hij de kitten weer had gevonden en vond weer nieuwe kracht om naar de kitten toe te zwemmen. Hij zwom zo snel als hij kon naar de kitten toe en probeerde het te pakken, maar de eerste poging mislukte. Het moest hem lukken. Anders ging de kitten dood. Hij probeerde het nog een keer en hij had deze keer het nekvel van de kitten te pakken. Nu moest hij zorgen dat de kitten geen water binnen zou krijgen en dat hij naar de kant kon zwemmen. Hij keek om zich heen en zag gelukkig de kant. Hij hield zijn kop hoog uit het water zodat de kitten geen water binnen zou krijgen en hij gebruikte al zijn kracht om tegen de stroming in te zwemmen. Na een tijdje zwemmen voelde hij eindelijk grond onder zijn poten en begon hij zichzelf op de kant te hijsen. Beetlewhisker was echt doodop, maar hij moest eerst weten of alles goed was met de kitten. Hij bekeek de kitten en zag dat het Stormkit was. Wat deed zij buiten het kamp? Dat was nu niet het belangrijkste, want hij kon haar beter gaan likken zodat ze het hopelijk zou overleven. Hij begon Stormkit te likken en hoopte dat ze snel weer bij zou komen. Hij voelde nog steeds de angst dat Stormkit dood was, maar hij moest doorzetten. Hij moest ervoor zorgen dat Stormkit zou blijven leven. Zijn eigen vacht was helemaal doorweekt, maar dat maakte hem op dit moment niet uit.

Stormkit dacht dat ze er geweest was, tot ze plotseling iets tegen haar rug voelde schuren. Het voelde als een doorweekte vacht. Een kat? Wat deed die hier? Kwam die haar redden? Was die wel echt? Allerlei vragen schoten door haar kop. Met een beweging zou alles duidelijk worden. Ze moest alleen haar kopje omdraaien, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan in het kolkende water. Bijna kon ze zien wie of wat langs haar rug was gegleden., maar toen werd ze ruw in haar nekvel gegrepen. Het was een kat! En waarschijnlijk zou die haar leven redden. De kat probeerde naar de kant te zwemmen terwijl hij ervoor probeerde te zorgen dat ze niet nog meer water binnen kreeg.
Ondertussen merkte Stormkit dat het haar steeds meer moeite koste om scherp de kunnen kijken. Zeker wanneer er weer een golf tegen haar gezicht ketste. Het water kwam in haar ogen en haar luchtpijp, waardoor ze het steeds weer uitproestte. Uiteindelijk werd het zwart voor haar ogen. Ze was bewusteloos. Gelukkig zou de kat haar redden, anders was ze er geweest.
Langzaam opende Stormkit haar amberkleurige ogen. Ze zag wazig twee identieke katten over haar heen gebogen. De geur was bekend, maar het gezicht niet. Met een ruk sprong ze verdedigend overeind. Toen ze keek was er nog maar een kat, Beetlewhisker. Opgelucht haalde ze adem. Maar haar opluchting maakte plaats voor schaamte. Ze wist dat ze hier eigenlijk niet mocht jagen. Waarschijnlijk zou ze nu een hele preek krijgen waar ze zich natuurlijk nooit in kon verdedigen. En al zou ze geen preek van hém krijgen, de queens hadden er vast een veel ergere. Behalve als Beetlewhisker er niets over zei tegen die poezen, maar die kans was zo minimum dat Stormkit er geen eens hoop op zette. Beetlewhisker kende ze verder niet zo goed. Hij was van hun clan en hij was warrior. Maar van zijn karakter wist ze niet veel. Behalve dat hij heel dapper moest zijn. Anders zou hij geen warrior zijn en zou hij haar nooit hebben gered. Ze kon in ieder geval niet inschatten hoe hij nu zou reageren en hoe flexibel hij zou zijn. Het enige wat Stormkit kon hopen was dat haar straf niet al te erg zou zijn. Zuchtend ging ze zitten en keek afwachtend naar Beetlewhisker.

Beetlewhisker was blij dat Stormkit weer wakker was, maar nu moest hij haar eigenlijk nog straffen. Hij kon het ook aan de queens overlaten, maar hij moest er zelf ook nog wel wat van zeggen. Stormkit was immers bijna dood. Hij haalde even diep adem en blies het weer uit. "Waarom zat je daar op die rots? Wat doe je eigenlijk buiten het kamp? Je had wel dood kunnen zijn. Besef je dat goed. Wat nou als ik niet op tijd was? Dan was je dood geweest." Hij probeerde niet al te boos te klinken, maar dat lukte hem niet heel erg. "De queens zullen wel bezorgd om je zijn. Ik verwacht dat ze je nog wel een hele preek geven en dat ze je een straf geven, want dat bepaal ik niet." Hij keek even naar de rivier. Het was opgehouden met regenen, maar de rivier was nog steeds niet rustig geworden. Gelukkig was hij aan de goede kant van de rivier eruit geklommen en hoefden ze niet over de rivier heen. Hij was nog steeds uitgeput van het zwemmen, maar ze moesten terug naar het kamp, maar hij wilde eerst antwoord hebben van Stormkit. Ze had wel kunnen verdrinken en wat had hij dan tegen de clan moeten zeggen? Kittens mogen om deze reden niet buiten het kamp komen. Soms mogen ze buiten het kamp als er een queen of warrior bij was, maar ze mochten nooit in hun eentje erop uitgaan en dan kiest Stormkit ook meteen de gevaarlijkste plek uit. Hopelijk zou ze haar lesje nu wel geleerd hebben, want als ze het nog een keer zou doen dan wist hij niet of ze het zou overleven. Dan kon ze minder geluk hebben, want niet elke minuut loopt hier een kat langs en dan letten ze soms nog niet eens op het water. Beetlewhisker zette de gedachtes uit zijn hoofd. Hij moest zich nu op iets anders concentreren dan aan de dood van een kitten denken. Hij was op tijd en Stormkit zou het vast niet nog een keer doen, dus hij hoeft zich er geen zorgen over te maken. Misschien als het ooit nog een keer zou gebeuren, maar niet nu. Hij was bezorgd en boos tegelijk op Stormkit, maar hij probeerde meer zijn bezorgde kant te laten zien. Ook al lukte dat niet als hij dingen tegen haar zei. Dan komt hij altijd wat bozer over dan hij het had bedoeld. Hij keek even omhoog en bedankte de Starclan dat hij op tijd was en deze kitten had kunnen redden. Het had heel anders kunnen aflopen en dan was het niet leuk geweest voor de clan, want een kitten verliezen is iets wat je liever niet wil, want kittens zijn de toekomst van de clan. Ze moeten later warriors worden en die heeft elke clan hard nodig, dus kittens zijn belangrijker dan ze meestal zelf in het begin merken, maar later als ze apprentice of warrior zijn het wel leren begrijpen.

Beetlewisker haalde even diep adem. Stormkit wist dat het nu zou komen. En ja hoor, daar begon die al. "Waarom zat je daar op die rots? Wat doe je eigenlijk buiten het kamp? Je had wel dood kunnen zijn. Besef je dat goed. Wat nou als ik niet op tijd was? Dan was je dood geweest. De queens zullen wel bezorgd om je zijn. Ik verwacht dat ze je nog wel een hele preek geven en dat ze je een straf geven, want dat bepaal ik niet." Stormkit zuchtte. Normaal zou ze chagrijnig zijn weggelopen en het gezeur moeten negeren, maar ze wist dat hij gelijk had. Als hij er niet was geweest, was ze dood. Ze had gedacht dat ze opgeslokt zou worden door de rivier, toen ze bij haar nekvel gegrepen werd. Op dat moment was ze daar erg opgelucht mee geweest. Even keek ze verward naar Beetlewhisker. Ze zag zijn groene ogen fonkelen. Die waren erg mooi en gaven haar een vertrouwd gevoel.
Met een zucht van tegenzin gaf ze antwoord op zijn vragen: "Ik zat op die rots om te vissen." Stormkit vond dat een vreselijk domme vraag waar het antwoord zo logisch was dat ze eigenlijk niet eens wilde antwoorden. "Ik was buiten het kamp om te jagen," vervolgde Stormkit simpel. Ook dit antwoord was heel logisch. Stormkit was blij dat het haar lukte om rustig en kalm te klinken en zeker niet arrogant over te komen. Dat had de situatie waarschijnlijk toch alleen maar erger gemaakt. "En ik heb geen idee wat er was gebeurt zou zijn als u niet op tijd was," zei ze ten slotte luchtig en zelfs een beetje onderdanig. Alle drie de vragen had ze vaag, maar geheel naar waarheid geantwoord. Rustig keek ze hem aan en wachtte op zijn antwoord. Hij zou van alles kunnen doen. Hij zou boos kunnen worden, of hij zou moeten lachen, of hij zou rustig verder kunnen gaan vragen, of een hele andere reactie kunnen geven. Stormkit was er benieuwd naar. Deze reactie zou veel over de kater bekend maken. Zo deed ze dat wel vaker bij katten die ze niet goed kende. Ze ging hun als het ware op de proef stellen. Zo wist ze meteen wat voor type ze voor zich had staan en kon ze zijn volgende stap in schatten. Stormkit was het type dat slim met andere katten om te gaan. Ze wist vaak al snel waarmee ze iemand onderuit kon krijgen, leugens had ze zo door en ze kon veel voor elkaar krijgen met wat subtiele vleierijen en een paar slimme zetten. Het was maar net waar ze zin in had en of ze dat persoon mocht of niet.
Afwachtend keek Stormkit naar de rivier waar ze net uit was gered. Die was al een stuk minder woest, maar toch kolkte en draaide alles er nog steeds. Stormkit werd misselijk toen ze er naar keek. Gauw draaide ze haar hoofd weg van de rivier, zodat ze die niet meer kon zien. Ze keek wat om zich heen en werd toen weer gevangen door de groene ogen van Beetlewhisker. De grote zwarte pupillen, het witte lichtpuntje en de felgroene iris. Als je er eenmaal naar keek, was loslaten geen optie. Zo betoverend waren ze.

Leopardfur had de geur van de kitten gevolgd. Dit was de zoveelste keer dat hij weg was gelopen. "Stormkit!" riep ze steeds tot ze een nieuwe geur opving, die van Beetlewhisker. Ze zuchtte opgelucht en liep naar de plek waar ze waren. "Stormkit! Wat ben je aan het doen?" vroeg ze opgelucht. Het waaide en het was koud, de kit was 3 manen ouder dan die van haar maar sinds hij geen moeder had lette ze ook op de kitten wat erg moeilijk was nu. Ze draaide haar hoofd en rook een sterke geur van vis. Toen de kitten het had over een vis vangen knikte ze, "Kom, dan leer ik het je." Ze plande om hem te laten schrikken zodat hij het nooit meer zonder Apprentice of Warrior zou doen tot hij Warrior was. Zachtjes ging de half liggen. Haar kont ging omhoog met haar staart omhoog. Ze drukte haar voorlijf tot op de grond, "Doe mij maar na." Rustig wachtte ze tot hij het had gedaan. Ze keek even naar de vissen, "Let goed op hoe de vissen bewegen en vertel mij dan wat je denkt wat je moet doen," fluisterde ze en haar stem vloog mee met de wind zodat alleen Stormkit het hoorde. Ze raakte Beetlewhisker met haar staart zodat hij wist dat hij de kitten er 'perongeluk' in moest duwen en dat zij hem wel zou redden. Het was warm dus zou het niet te erg zijn en het water was net een beetje opgewarmd en de dikke vacht van de kitten beschermde hem wel. Ze lachte binnen-in toen de kitten zo geconsentreerd leek. "Dan hou je je poot boven het water met je klauwen uit. Zorg er alleen voor dat de vissen geen schaduw zien anders zwemmen ze snel weg. Pak eentje die je vast kan houden. Beweeg zo snel mogelijk zodat de andere het niet zien en pakt hem vast met een poot en laat dan een andere erbij om de vis eruit te halen en bijt snel erin zodat hij dood gaat en dan mag je hem naar kamp brengen," legde ze langzaam uit en de kitten knikte.

De antwoorden die hij kreeg waren niet de antwoorden die hij het liefst wilde hebben, maar daar kon hij nu niks meer aan doen. Het was nou eenmaal gebeurd en er was gelukkig geen blijvende schade. Beetlewhisker had geen zin om nog meer dingen aan de kitten te gaan stellen, want dan zou het alleen maar erger kunnen worden. Het beste was als ze gewoon terug naar het kamp zouden gaan. Hij wilde het net gaan zeggen toen Leopardfur tevoorschijn kwam. Ze zou vast wel boos zijn op Stormkit, maar liet het niet echt merken. Hij wachtte rustig af op wat ze ging zeggen. Hij keek haar na hoe ze naar het water liep met de kitten naast haar. Waarom zou ze Stormkit leren vissen? Ze is nog maar een kitten en hoeft nog niks te leren. Hij wilde niet ingrijpen, dus wachtte hij geduldig af. Hij keek naar de twee poezen en luisterde naar wat Leopardfur vertelde tegen Stormkit. Hij zag dat ze hem een teken gaf, maar hij twijfelde nog of hij het wel moest doen. Een kitten twee keer op een dag in het water gooien is niet zo'n heel slim idee, maar hij kon Leopardfur ook wel vertrouwen en misschien zou Stormkit haar lesje dan leren. Beetlewhisker kon het beter gewoon doen, want hij kon Leopardfur vertrouwen en er zal dus niks mis gaan, want anders had hij een probleem met de clan. Hij kon nu twee dingen kiezen, maar het is niet een gemakkelijke keuze. Hij begon steeds meer te twijfelen. Stormkit was al een keer bijna verdronken, maar dat was toen het water wild was en het water was nu weer rustig. Maar een kitten kon altijd verdrinken ook als het water rustig is. Hij besloot uiteindelijk om een klein zetje te geven aan de kitten en dan maar hopen dat alles goed zou aflopen. Hij wist het niet heel zeker, maar hij kon het heus wel proberen. Hij liep naar Leopardfur en Stormkit toe en knikte naar Leopardfur dat hij de kitten en duwtje zou geven. Hij wachtte tot Stormkit een beetje over het water was gebogen en gaf toen een zetje. Hij hoopte dat alles goed zou aflopen, want als dat niet zou gebeuren dan moest hij aan de clan gaan uitleggen dat Stormkit dood was en dat ze haar niet meer hebben kunnen redden en dat zou hij zichzelf nooit van zijn leven vergeven. Hij moest er niet zoveel over nadenken. Het water was rustig en Leopardfur kan hij vertrouwen, dus wat kon er nou fout gaan. Als er echt iets fout zou gaan, dan zou hij er zelf achteraan gaan ook al zou zijn vacht dan nog een keer nat worden. Het maakte hem niet uit als iedereen maar bleef leven. Hij zou zijn leven voor zijn clanleden willen geven. Zelfs als hij daarvoor zou moeten verdrinken. Hij keek gespannen toe en wachtte op de reactie van Leopardfur. Hij hoopte dat ze snel ging handelen.

Snel ving Leopardfur ook een paar vissen zonder dat ze het merkte en knikte toen naar Stormkit zoals dat hij het kan proberen. Ze zag hem klaar waren en ze draaide om om de vissen even weg te leggen. Zachtjes knikte ze naar Beetlewhisker en draaide weer om en was klaar om de kitten te vangen. Toen hij viel ving ze hem op en zijn staartje raakte net het water, prachtige rippels schrokken de vissen af en ze hoorde Stormkit ongelukkig zuchtten en toen ze hem op de grond zetten bibberde hij helemaal en ze grinnikte. Ze ging naast de kitten die in een bal lag en ze likte hem tegen zijn haren in om hem warm te krijgen wat niet lang duurde door een warme wind die langs blies. Rustig pakte ze hem op en nam hem mee terug naar de Nursery en zette hem neer bij haar kittens zodat hij meteen over zijn avontuur kon vertellen. Zelf liep ze weer naar Beetlewhisker en samen liepen ze naar buiten om meer vissen te halen. Er lagen er al drie op de kant. "Beetlewhisker, als ik deputy word wat misschien gebeurt zou ik het druk hebben, erg druk en ik zal je niet veel meer zien, ik weet niet of ik dat wel wil," zei ze na een tijdje.

[Sorry voor mini-post]

Beetlewhisker liep met Leopardfur mee. Hij boog zich over de rivier en haalde snel uit. Een vis bleef aan zijn klauw zitten en hij maakte het snel dood. Hij legde de vis neer en luisterde ondertussen naar wat Leopardfur zei. "Je moet het alleen doen als het voor jezelf goed voelt." Zei hij en gaf haar een kopje. Hij wilde het liefst dat ze zo vaak mogelijk bij elkaar konden zijn, maar als zij deputy zou worden zou daar een verandering in komen. Hij zou er dan wel aan wennen en dan zou hij ermee leren leven, maar hij kan dat nu nog niet goed voorstellen. Ze moest het nog altijd zelf bepalen, want dat kon hij niet voor haar. Hij keek naar het water en zuchtte een keer diep. Het leven was soms best moeilijk. Je moest keuzes maken die grote gevolgen kunnen hebben. Het kan een goede afloop hebben, maar ook een slechte. Hij wist niet wat dit zou brengen, maar dat zou hij pas weten als het zou gebeuren. Hij keek of hij een vis zag en zag er een. Hij mikte boven de vis en de vis zat aan zijn klauw. Hij doodde de vis snel en legde het bij de andere vis neer. Hij moest iets tegen Leopardfur zeggen, maar wat? Hij moest ervan zeggen wat hij ervan vond. Hij haalde even diep adem en blies het weer uit. "Ik weet dat als je deputy word je minder tijd voor mij hebt, maar ik zal er denk ik wel aan wennen. Ik zie het wel als het zover is." Zei hij en zuchtte nog een keer diep. Hij hoopte voor Leopardfur dat ze deputy zou worden, maar dan zou ze minder aandacht voor hem hebben. Hij had nu gezegd wat hem dwars zat en staarde voor zich uit. Hij wist niet wat de toekomst hem zal brengen. Hoe lang zou hij nog leven? Hoe zou hij dan doodgaan? Allemaal vragen die hij liever niet zou stellen en waar hij pas antwoord op krijgt als hij doodgaat, maar daar wil hij niet aan denken. Hij leeft nu en heeft een mooie en lieve partner. Dat is het geen dat nu belangrijk is. Hij hoopte dat hij nog lang zou leven en nog lang zou kunnen genieten van de dingen om hem heen. Hij zou iedereen van zijn clan beschermen, maar speciaal Leopardfur en haar kittens. Als een van hun iets zou overkomen dan zou hij dat moeilijk kunnen verdragen. Hij gaf Leopardfur nog een kopje en keek haar aan. Hij wist dat dit een proef voor hun relatie zou worden, maar daar zouden ze wel doorheen komen. Ze hebben nog niet veel tegenslagen gehad, maar dat krijgt elke relatie, dus hun zouden het ook ooit wel krijgen.

Stormkit hoorde geritsel in de struiken. Daar kwam Leopardfur aan. Ze zag er heel erg boos en bezorgd uit. "Ojee," dacht ze. "Dat ziet er niet goed voor me uit!" Stormkit verwachtte een zware straf, maar in plaats van behoorlijk op haar kop te krijgen, vroeg Leopardfur of ze haar zou leren vissen. Stormkit vertrouwde het niet. Leopardfur deed nooit zo aardig wanneer ze weer eens uit het hol was ontsnapt. Maar ze kon haar uitnodiging natuurlijk niet afwijzen. Daarom liep ze op haar hoede achter Leopardfur aan. Steeds keek ze om naar Beetlewhisker. Ze las zijn twijfels op zijn gezicht en wist dat er iets niet in de haak was. Wantrouwend keek ze toe hoe hij bij hen kwam zitten. Daardoor lette ze niet goed op wat leopardfur aan het uitleggen was. Zij haalde Stormkit uit haar argwanende gedachte door te zeggen dat ze ook een vis moest vangen. Stormkit zocht haar slachtoffer uit en maakte aanstalte er naar te klauwen, toen ze in haar ooghoek zag hoe Beetlewhisker naar haar uithaalde. Ze ontweek zijn duw, maar door het gras dat nog doorweekt was van de regen, gleed ze uit. Ze glibberde de rivier weer in. Zo leek het net of Beetlewhiskers duw toch had gewerkt.
Spartelend probeerde Stormkit naar de kant te zwemmen en aan land te komen, maar de modderige grond gaf haar weinig grip en met uitgestoken nagels gleed ze het water weer in. Daar kwam Leopardfur op haar af om haar te 'redden'. Met wilde slagen spartelde Stormkit om zich heen om boven water te blijven. Daardoor raakte ze de snuit van Leopardfur. Ze zag hoe het water om haar snuit zich rood kleurde en realizeerde toen dat ze haar nagels was vergeten in te trekken. Leopardfur trok zich daar kennelijk niets van aan en haalde haar het water uit. Aan de kant probeerde ze Stormkit droog te likken, maar Stormkit liet dat niet toe. Ze wilde helemaal niet droog gelikt worden! Zeker niet door degene die had gezorgd dat ze voor de tweede keer in het water viel op een dag. Stormkit was laaiend op haar. Leopardfur trok zich daar echter niets van aan en bracht de boze Stormkit naar de nursery en zette haar bij de andere kittens neer. Die zaten vrolijk te spelen alsof er niets aan de hand was. Stormkit deed even alsof ze ging slapen, totdat ze hoorde hoe Leoperdfur het hol verliet. Stormkit deed voorzichtig een oogje open. Behalve de kittens was de nursery helemaal leeg. Niemand die dus toezicht hield. Stormkit sprong op, deze kans mocht ze niet laten schieten. Op haar hoede sloop ze het hol weer uit en volgde Leopardfur's geur. Zo kwam ze weer terug bij de rivier, waar Leopardfur en Beetlewhisker samen stonden te vissen. Stormkit zocht een plekje op in de struiken waar de wind haar geur wegnam van de twee katten, zodat die haar niet konden ruiken. Doodstil luisterde ze naar wat hun te zeggen hadden. Uiteindelijk kwam ze erachter dat Leopardfur waarschijnlijk deputy mocht worden en dat Beetlewhisker het daar moeilijk mee had. "Deputy," dacht Stormkit. ""Als dat gaat gebeuren..." Stormkit wist genoeg. Vlug, maar onmerkbaar verliet ze de rivier.

[Eh... hallo, ik ben er ook nog... Jullie hoeven heus niet te verzinnen wat ik doe, dat bepaal ik zelf wel, oké? =D O ja... Leopardfur, Ik ben een meisje, een zíj dus XD]