Were does this kit come from?

De regen leek eindelijk op te zijn toen Redeye voorzichtig uit haar boom sprong. Ze liep door de laatste druppels van het noodweer en schudde haar vacht uit. Haar intens zwarte vacht stond overeind en ze had kleine stekels gekregen dankzij het vocht. Redeye ging zitten en likte zich over haar rug. Totdat ze haar vacht weer geheel glad had. Ze liep een rondje en het leek er op dat de laatste wolken wegtrokken, ze lieten een heerlijke geur achter in het bos. Redeye was doel geweest op regen, maar ze vond het nog altijd het fijnst als een regenbui net over was. Het bos werd overspoeld door een heerlijke geur die haar tot in de kleinste puntjes omarmde. Ze genoot van dagen zoals deze en deed niets liever dan simpelweg rennen. En dat was precies wat Redeye ging doen. Ze rekte zich nog eens goed uit en zette het op een lopen.

Ze rende snel en behendig, ze sprong over omvergevallen bomen en rende slalom door langs de grote bomen. Ze genoot van de wind die haar wat grotere oren omlaag drukte. Ze had grotere oren dan de meeste katten en kon ook beter horen, dat was maar goed ook aangezien ze dankzij haar rode ogen een licht vlies had waardoor ze alleen maar van dichtbij kon zien en haar neus was altijd minder geweest als van anderen. Ze leefde nu vooral op geluiden. Ze vertrouwde compleet op haar oren en hoe dan ook ze nu omlaag lagen merkte ze direct wanneer iets of iemand haar zou achtervolgen of tegemoet komen.

Eindelijk minderde De inktzwarte poes vaart toen ze bij de grenslijn van het Tunderclan gebied kwam. Ze liep even heen en weer kijken of haar vrienden van de Tunderclan er waren. Maar niemand was in de buurt en ze hoorde ook niemand. Ze zuchtte. "alweer alleen" dacht ze bij zichzelf. Ze draaide zich om en liep naar een regenplas die was achtergebleven. Ze keek naar haar spiegelbeeld en zuchtte. Misschien dat ze op een dag niet meer zo alleen zou zijn. Redeye gromde bij haar zielige gedachte en stapte op de waterplas. Een paar druppels sprongen in haar gezicht en ze sprong van schrik achteruit. Ze gromde weer maar dit keer hardop, hoe kon ze zo stom zijn. Ze had vrienden en ze had Flashcoat. Ze was niet alleen. Het was alleen maar haar gevoel wat op haar speelden. Zou het kunnen komen om.. Ze keek omhoog naar de zilverpels. Haar ouders.. Redeye schudde haar hoofd. Ze moest ze vergeten en verder gaan. Dat was ze aan hun verplicht. Ze likte haar neus weer nat en ging even heen en weer met haar oren. Ze probeerde te horen of ze wat pooi hoorde maar niets in de weide omtrek. Het was nou ook niet zo dat ze ongelofelijk veel honger had. Ze sprong weg van het waterplasje en liep rustig verder. Ze wist niet wat ze van plan zou zijn maar ze zou het wel merken zodra ze daar was. Opeens hoorde ze wat in de struiken achter haar. Het was een zacht geluidje, onhoorbaar voor andere katten maar voor haar duidelijk hoorbaar. Ze gromde licht toen ze het nog een keer hoorde en draaide zich in een ruk om. "Wie is daar? Laat jezelf zien voor ik je wat aandoe." Redeye wachte even en stapte toen op de struik af.


only Dovekit :3

[het word mijn kleine duifje!]

Tijdens de hevige regenbui van de dag had het kleine zwart-witte poesje in de Nursery gelegen. Haar blik was al die tijd verlangend naar buiten gericht. De hele dag had ze haar familie genegeerd en zodra het stopte met regenen was het kleine kittentje naar buiten gestormd. Heel stiekem was het kleine kittentje het kamp uit geslopen en huppelde nu door het gras. Haar vacht werd behoorlijk nat van de regen die aan het gras was blijven zitten. Om de zoveel tijd ging het kleine poesje zitten om haar vacht een beetje droog te likken. Ondertussen stond haar vachtje niet meer alle kanten op, door de regen was het voor eventjes tegen haar flanken gaan liggen. Daar was het jonge poesje eigenlijk best wel blij mee.

Zachtjes trippelde het poesje verder door het gras en snoof de lucht op. Haar grijze oogjes keken rond, ze fixeerde zich op een druppel dat langzaam naar de punt van een blad gleed en van daar uit langzaam naar de grond viel. Voorzichtig stapte ze even naar naar de plek waar de druppel was gevallen. Voorzichtig rook ze aan het gras en trok haar kop met een ruk omhoog toen ze ineens een druppel op haar hoofd voelde vallen. Geschrokken deinsde het jonge poesje achteruit en schudde zich uit. Zachtjes trippelde ze toen weer verder, haar ogen zochten een beweging. Opeens drong er een onbekende geur haar neusgaten binnen. Zoekend draaide ze haar kopje in het rond en zocht naar de onbekende kat. Want de geur kwam van een kat.

Voorzichtig trippelde ze met haar kittenpootjes de bosjes in. Haar staartje had ze vrolijk opgeheven en met grote passen huppelde ze door de bosjes. Ze schrok toen ze ineens een grom hoorde en daarna een stem. Waarschijnlijk de stem die bij het gegrom hoorde. "Wie is daar? Laat jezelf zien voor ik je wat aandoe." Sprak de onbekende stem en het kleine poesje dook naar achteren. Ze legde haar oren in haar nek en zakte ver door haar pootjes. Zodra ze pootstappen in haar richting hoorde dook ze eerst nog verder achteruit, maar toen sprong het kleine poesje op de veel grotere kat af die voor de bosjes stond. Haar kleine kittenpootjes klemde zich vast om de poot van de onbekende kat en het poesje zette vervolgens haar tandjes in de poot van de poes.

Zo waarschuwend als Redeye net had staan grommen zo verbaast was ze dat er ineens een kleine kitten aan haar poot hing. Al haar woede verdween uit haar systeem en ze keek aandoenlijk naar de kit. Ze had haar vast en zeker laten schrikken. Ze voelde niets van de pootjes die vastgeklemd zaten in haar been of de tandjes die hopeloos houvast zochten in haar dunne maar gespierde been. Voorzichtig duwde Redeye de kitten van haar af en keek het kleine diertje aan. Het diertje was amper 3 maanden oud. "Zeg kleintje hoor jij niet nog bij je clan te zijn? Wacht even, blijf hier zitten." Redeye sprong weg, ze had een muisje verderop gehoord. Het was een klein veldmuisje wat te klein zou zijn voor haar. Ze zou het vangen en aan het kleintje geven als teken dat ze niets zou doen. Ze kwam dichterbij het diertje en sprong in 2 sprongen voor het dier. Voor hij zich kon bedenken wat er met hem zou gebeuren beet Redeye het diertje dood. Ze rende snel terug naar de kitten en gooide glimlachend het muisje dat ongeveer net zo groot was als de kitten haar hoofd voor haar neer. " Hier eet maar, kleine kittens moeten groot worden." Redeye lachte zacht, dat had haar moeder ook ooit tegen haar gezegd. Het was heel vroeger geweest en Redeye kon het gezicht van haar moeder niet meer voor haar halen. Alleen nog het bebloede gezicht van haar die nacht dat ze was weggerend. Redeye schudde vel haar kop om het beeld uit haar hoofd te halen. " Rustig maar ik blijf dicht bij je, ik moet alleen over wat dingen na denken. Als er wat is, roep me dan " Redeye rekte zich uit en liep een eindje verderop. Ze sprong een boom in en keek naar de kitten. Terwijl ze naar de kitten bleef kijken dacht ze na. Ze moest dit kleine ding terugbrengen voor haar clan haar zou gaan zoeken. Ze rook naar Skyclan, en het Skyclan territorium was niet ver hier vandaan. De kitten was waarschijnlijk op avontuur gegaan toen niemand keek. Na die regen waren de meeste vast bezig geweest met hun vacht weer normaal krijgen wat voor haar zelf ook een hele klus was geweest. Ze rekte zich uit en ging wat gemakkelijker liggen. Ze glimlachte terwijl ze naar de kitten keek en bedacht zich hoe zij ook ooit zo was geweest. Een zorgeloze tijd was haar kitten tijd geweest. Tot ze 6 maanden oud was. Redeye zuchtte ze wou hier niet meer over nadenken. Ze wou niet in het verleden blijven hangen. Dit was het heden en het nu. Hier moest ze bij blijven. Het verleden maakte haar alleen maar verdrietig.

Het kleine poesje voelde hoed ze van het been van de grotere kat werd geduwd en zakte op haar kont. Ze keek naar de grote poes op en keek recht in haar rode ogen. "Zeg kleintje hoor jij niet nog bij je clan te zijn? Wacht even, blijf hier zitten." Vroeg de poes en het kleine poesje bleef rustig zitten. Zodra de oudere zwarte poes terug kwam keek het kleine kittentje op. '' ik wil niet alleen maar in het kamp blijven,'' mauwde het kleine poesje dapper. '' Iedereen pest me daar omdat ik klein ben,'' vervolgde ze toen en liet haar kop eventjes zakken. De onbekende zwarte poes droeg een muisje en legde het voor haar neer. " Hier eet maar, kleine kittens moeten groot worden." Zei de onbekende poes en lachte zacht. Het kleine poesje draaide haar kop even schuin om te horen of er iets van spot in de stem van de poes te horen was. Maar gelukkig was dat niet zo. '' Ooit word ik heel groot en sterk, dan word ik Leider van de Clan, de beste aller tijden.'' Mauwde het kleine poesje en keek de grotere poes aan. De poes was in gedachten verzonken. Opeens schudde de onbekende poes fel haar kop en het kleine poesje schrok even. ''Rustig maar ik blijf dicht bij je, ik moet alleen over wat dingen na denken. Als er wat is, roep me dan. " Zei de grotere poes en het jonge poesje keek haar even verbaasd aan. De grote zwarte poes rekte zich uit en ging een eindje verderop in een boom zitten. Het kleine poesje wist dat de grotere poes daar nog zat. Zachtjes boog het poesje haar nek en snuffelde even aan de muis. Ze had nog niet zo vaak prooi gegeten. Langzaam nam ze een kleine hap van de muis en kauwde daar langzaam op. Ze moest nog 3 manen wachten en dan werd ze een apprentice, gelukkig had de rest niet gemerkt dat ze weggeslopen was. Anders hadden ze haar aan haar nekvel terug moeten slepen. Nadat het poesje haar hap had doorgeslikt keek ze omhoog. '' Hoe heet jij eigenlijk?'' Vroeg het poesje toen nieuwsgierig. '' Ik heet Dovekit,'' mauwde het jonge poesje vrolijk. Afwachtend keek Dovekit omhoog naar de onbekende kat.

'' Hoe heet jij eigenlijk? Ik heet Dovekit, mauwde het kleine poesje. Redeye glimlachte bij het aanzicht van het kleine diertje. Ze keek afwachtend naar Redeye. Redeye stond op en keek glimlachend naar de kitten genaamd Dovekit. " Wel Dovekit, mijn naam is Redeye, fijn je te leren kennen." Ze sprong soepel uit de boom en lande recht voor de kitten. Ze keek omlaag naar de kitten die nog niet eens tot haar zwarte gespierde borst kwam. "Zal ik je eens wat vertellen Dovekit. " Zei redeye terwijl ze voorzichtig voor de kitten ging liggen. "Toen ik jouw leeftijd had, hoorde ik ook bij een clan. Ik weet niet meer welke clan. Maar het zou zomaar de clan kunnen zijn waar jij nu bij hoort. Mijn ouders zijn lang geleden naar de Sterrenclan gegaan. Sinds dien ben ik een Rogue. Maar dat maakt nu niet uit. Wat ik wil vertellen is, vroeger als kit werd ik ook gepest. Ik was een kleine zwarte poes met felrode ogen. Ik mocht van de andere kits niet met hun spelen. Ik was een monster in hun ogen. En na een aantal manen, vlak voor ik mijn ouders kwijt raakte, geloofde ik ook dat ik een monster was. Dat was ook de rede van mij om voor de rest van mijn leven door te brengen als Rogue. Daarom ben ik nooit teruggekeerd naar mijn clan. Al wat ik wil zeggen is. Je verliest jezelf als je gelooft in wat ze zeggen. Klein zijn heeft ook zo zijn voordelen. " Redeye glimlachte lief naar de jonge poes. "En ik durf te wedden dat jij ooit de grootste Leader word uit de geschiedenis van clankatten. Iedereen in elke clan zou tegen jou opkijken. Als je maar in jezelf gelooft. Zullen je grootste dromen uitkomen. Dat is iets wat ik me te laat heb gerealiseerd."

De grote , nog onbekende poes stond op en keek naar haar. ''Wel Dovekit, mijn naam is Redeye, fijn je te leren kennen." Dovekit bekeek de poes die uit de boom sprong en voor haar neus landde. De poes was veel groter dan dat ze zelf was. Ze kwam zelf nauwelijk tot de borst van de poes. Onbewust kromp ze licht ineen, maar zodra de poes niks deed keek ze toch weer onderzoeken naar de poes. '' Je hebt je naam toch vanwege je ogen?'' Vroeg het kleine poesje nieuwsgierig en zwaaide met haar pluizige staart. '' Weetje als ze erachter komen dat ik hier ben word iedereen heel boos op me,'' mauwde ze en keek naar haar witte voetjes. Ze ging zachtjes zitten en keek de poes aan. "Zal ik je eens wat vertellen Dovekit. " Zei de poes en ging naast haar liggen. Dovekit keek de poes aan en ging ook gewoon liggen. "Toen ik jouw leeftijd had, hoorde ik ook bij een clan. Ik weet niet meer welke clan. Maar het zou zomaar de clan kunnen zijn waar jij nu bij hoort. Mijn ouders zijn lang geleden naar de Sterrenclan gegaan. Sinds dien ben ik een Rogue. Maar dat maakt nu niet uit. Wat ik wil vertellen is, vroeger als kit werd ik ook gepest. Ik was een kleine zwarte poes met felrode ogen. Ik mocht van de andere kits niet met hun spelen. Ik was een monster in hun ogen. En na een aantal manen, vlak voor ik mijn ouders kwijt raakte, geloofde ik ook dat ik een monster was. Dat was ook de rede van mij om voor de rest van mijn leven door te brengen als Rogue. Daarom ben ik nooit teruggekeerd naar mijn clan. Al wat ik wil zeggen is. Je verliest jezelf als je gelooft in wat ze zeggen. Klein zijn heeft ook zo zijn voordelen. " Onbewust sperde het jonge poesje haar ogen wijd open en staarde Redeye aan. De zwarte poes naast haar glimlachte lief en dovekit ga haar gewoon een zacht kopje. '' Wat erg voor je,'' mauwde ze zachtjes en keek haar aan. Opeens voelde ze zich best schuldig over haar eigen gezeur. Zij had best een lui en makkelijk leventje. "En ik durf te wedden dat jij ooit de grootste Leader word uit de geschiedenis van clankatten. Iedereen in elke clan zou tegen jou opkijken. Als je maar in jezelf gelooft. Zullen je grootste dromen uitkomen. Dat is iets wat ik me te laat heb gerealiseerd." Het zwart-witte poesje knikte heftig en snorde even zacht. '' Maar waarom ben je dan nooit terug gegaan?'' Vroeg ze voorzichtig en keek de grote poes naast zich weer aan.

'' Je hebt je naam toch vanwege je ogen?" Vroeg het kleine katje voorzichtig. Redeye knikte afwezig. Ze dacht aan de enigste in het bos waarvan ze wist dat die dezelfde ogen had, haar ogen." Weetje als ze erachter komen dat ik hier ben word iedereen heel boos op me." Mauwde het poesje zonder op enigszins verder antwoord van Redeye te wachten. "Waarschijnlijk wel ja, ik breng je zo wel naar de grenslijn van je territorium. Denk je dat je van daaruit de weg terug kan vinden? Redeye glimlachte naar het kleine katje toen die verder ging met praten over Redeye's verleden. '' Wat erg voor je, maar waarom ben je dan nooit terug gegaan?'' Vroeg het jonge diertje nieuwsgierig aan haar. "Ik zou wel willen." Zei redeye vriendelijk. "Maar ik vrees dat mijn zus mij zal vermoorden als ik ooit nog een poot in mijn oude territorium zet." Redeye huiverde bij de gedachte haar zus weer eens te zien. De vlekkeloos witte vacht die haar zus van haar moeder had gekregen stak altijd af tegen de inktzwarte vacht van Redeye. Het enigste waar je aan zou kunnen zien dat ze zussen waren waren allebij hun Helrode ogen. Haar zusje was altijd geaccepteerd geweest terwijl zij uitgespuugd was door elke kat in haar clan. Behalve haar vader en haar leider, die hadden het goed met haar voor gehad. Maar zelfs haar eigen moeder had haar waarschijnlijk niet als kit willen hebben.

Dezwarte poes knikte afwezig als antwoord op haar vraag. Even keek ze de poes zijdelings aan. Er was iets met haar, ze was heel erg aardig en dit vond het kleine poesje wel weer fijn. Dit is de preek wel weer waard die ze zou krijgen omdat ze zonder begeleiding het kamp uit was verdwenen. Nieuwsgierig keek ze weer na Redeye naast zich, ze wist niet hoe de poes zou reageren zodra ze zei dat ze eigenlijk best wel in de problemen zat. Zelf kon het haar niet echt veel schelen. "Waarschijnlijk wel ja, ik breng je zo wel naar de grenslijn van je territorium. Denk je dat je van daaruit de weg terug kan vinden? ''Vroeg de zwarte poes en Dovekit keek haar aan. Ze schudde met haar kopje. '' Ik kan het vanaf hier ook wel vinden hoor!'' Zei ze vrolijk en toch een beetje trots. '' Maar ik wil nog helemaal niet terug naar kamp, ik wil nog bij jou blijven!'' Zei ze weer vrolijk en keek de zwarte poes naast zich weer aan. Niemand kon haar humeur nog verpesten voor vandaag, ze had gewoon vrienden gemaakt met een kat buiten de Clan! "Ik zou wel willen." Gaf de zwarte poes antwoord nadat ze had gevraagd waarom ze nooit was terugggaan. "Maar ik vrees dat mijn zus mij zal vermoorden als ik ooit nog een poot in mijn oude territorium zet." Ging de poes verder en Dovekit spere haar grijze oogjes wijd open van schrik. '' Maar dat is afschuwelijk,'' mauwde ze geschrokken. '' Dat kan ze niet maken!'' Vervolgde ze en keek Redeye aan. Opnieuw duwde ze haar zachte neusje tegen de wang van de zwarte poes, ze had medeleiden met haar. Haar familie zou haar zoiets gelukkig nooit aandoen, maar toch was het wel erg. Ze keek de zwarte poes aan en draaide even haar kopje schuin.

'' Ik kan het vanaf hier ook wel vinden hoor! Maar ik wil nog helemaal niet terug naar kamp, ik wil nog bij jou blijven!'' Zei het kleine poesje vrolijk. Redeye lachte zacht. "Jij mag zo lang blijven als jij zelf wil. Zolang jij maar niet problemen krijgt." Glimlachte Redeye naar het kleine poesje. '' Maar dat is afschuwelijk. Dat kan ze niet maken!'' Mauwde het poesje geschrokken van Redeye's verhaal. "Ik vrees van wel kleine Dovekit. Ik heb mijn clan in de steek gelaten in haar ogen. Ze zal een gevecht met mij hierom niet uit de weg gaan. Whiterose zal mij vermoorden als ze de kans krijgt. " Mauwde Redeye somber. "Maar ik ben goed getraind, en ik heb mezelf leren overleven hier als Rogue. Ik heb nooit een Clan nodig gehad om me sterk te voelen. Ik heb mezelf met pijn geleerd. Het was hard, maar ik weet nu zeker dat ik haar aankan als ik haar zie. Ik heb mijn vrienden, en ik heb mijn vrienden die allen bij zowel Bloodclan als Rogue katten zijn. Zij zullen mij helpen als ik hen vraag." Redeye keek schuin naar het kleine poesje. Ze begon haar poot te likken en glimlachte naar haar. "Maar voorlopig heb ik dat nog niet nodig. Ik weet niet eens of ze me nog zal herkenen. Redeye glimlachte en keek lief naar het poesje.

Na haar woorden had de zwarte poes gelachen. Zelf trok ze een onnozele grijns rond haar snuitje. "Jij mag zo lang blijven als jij zelf wil. Zolang jij maar niet problemen krijgt." Zei de zwarte poes en Dovekit haalde haar schoudertjes op. '' Die heb ik toch wel omdat ik al weg ben gelopen,'' zei ze rustig en zwaaide met haar staartje. "Ik vrees van wel kleine Dovekit. Ik heb mijn clan in de steek gelaten in haar ogen. Ze zal een gevecht met mij hierom niet uit de weg gaan. Whiterose zal mij vermoorden als ze de kans krijgt. " Dovekit keek de poes geschrokken aan en schudde zich even uit, om dan meteen om zich heen te kijken.De toon waarop Redeye had gesproken was somber geweest. "Maar ik ben goed getraind, en ik heb mezelf leren overleven hier als Rogue. Ik heb nooit een Clan nodig gehad om me sterk te voelen. Ik heb mezelf met pijn geleerd. Het was hard, maar ik weet nu zeker dat ik haar aankan als ik haar zie. Ik heb mijn vrienden, en ik heb mijn vrienden die allen bij zowel Bloodclan als Rogue katten zijn. Zij zullen mij helpen als ik hen vraag." Dovekit keek haar schuin aan en wilde al wat zeggen maar de zwarte poes sprak weer. "Maar voorlopig heb ik dat nog niet nodig. Ik weet niet eens of ze me nog zal herkenen.'' Zei de zwarte poes en glimlachte. '' Ze zal je echt wel herkennen hoor, je draagt nog altijd dezelfde geur. Ook als ik nu voorgoed de Clan verlaat zal ik in de toekomst mijn familie altijd nog herkennen aan hun geur.'' Sprak ze kalm en keek even verbaasd voor zichzelf. Ze keek Redeye aan en ging staan. '' En als het moet zal ik jou ook beschermen!'' Sprak ze dapper en hief haar kop trots

. '' Ze zal je echt wel herkennen hoor, je draagt nog altijd dezelfde geur. Ook als ik nu voorgoed de Clan verlaat zal ik in de toekomst mijn familie altijd nog herkennen aan hun geur. En als het moet zal ik jou ook beschermen!'' Redeye wou glimlachen maar leek alsnog even geschokt. Droeg ze echt nog hun geur? Ze had voor het poesje verborgen gehouden dat ze ooit bij de Shadowclan had gehoord, maar zou ze echt nog ruiken dat Redeye Shadowclan geur in haar vacht droeg. Genegeerd begon Redeye haar vacht te likken en keek daarna naar Dovekit. "Kan jij dan nog mijn vroegere clan ruiken?" Vroeg ze licht bevend en rekte zich daarna gespannen uit. "En je aanbod is lief Dovekit, maar je moet je eigen clan beschermen. Ik weet als geen ander hoe belangrijk Clanloyaliteit is. Je clan zal je harder nodig hebben als ik. Bovendien wil ik echt geen grotere problemen voor je maken." Ze keek even begripvol naar het poesje en likte daarna even over haar poot terwijl ze wachtte op het antwoord van het kleine dappere poesje.

Dovekit zag de geschokte blik van Redeye, en het jonge poesje keek haar vragend aan. Wat was er zo schokkend aan wat ze vertelde? Het was toch zo, je zou je hele leven een eigen geur hebben waaraan iedereen je kan herkennen. Althans, dat was haar verteld. "Kan jij dan nog mijn vroegere clan ruiken?" Vroeg Redeye aan haar en het jonge poesje haalde haar schouders op. ''Ik weet het niet, ik ken nog niet echt alle Clangeuren,'' zei ze zacht. Eigenlijk zou ze het best al willen weten, maar ze moest wachten tot ze apprentice werd om dat soort dingen te mogen leren. "En je aanbod is lief Dovekit, maar je moet je eigen clan beschermen. Ik weet als geen ander hoe belangrijk Clanloyaliteit is. Je clan zal je harder nodig hebben als ik. Bovendien wil ik echt geen grotere problemen voor je maken." Zei Redeye en keek haar begripvol aan. Even haalde ze haar schouders op en gaf een lik over haar voorpoot. ''Iedereen in mijn Clan vind me klein en pest me ook,'' Fluisterde ze toen en liet haar kop zakken. Ze vond het niet eerlijk hoe iedereen haar maar uitmaakte voor kleintje en voor zwakkeling. Ze wendde haar kop af en staarde voor zich uit en ging weer liggen.

-flutpost-