It's time.. {Draco}

ze knikte kort en luisterde wat zijn naam betekende, ze likte eventjes haar vacht voor ze haar blik weer op de kater liet rusten. ze staarde diep in zijn ogen "Interessant" mauwde ze, ze was diep in gedachten gezonken. wat moest ze zegen? boos worstelde ze met haar gedachten op zoek naar de juiste woorden. toen in eens een vraag haar kop in schoot, "ik heb een vraagje.." mauwde ze zacht en richtte haar blik op haar poten, haar nagels knarste over de harde grond en glommen in de maanlicht. "Bijna elke kat.. doet zeg maar 'gemeen' maar jij.. doet juist aardig" vervolgde ze, even zuchtte ze voor ze veder ging. "Waarom?"

Zijn blik schoot omhoog toen ze meedeelde dat ze een vraag had. Hij knikte dat ze haar vraag moest stellen. "Waarom?" Hij aarzelde even, waarom eigenlijk. Uiteindelijk duurde het lang voor hij antwoordde. 'Waarom zou ik gemeen zijn als het overbodig is? Ja, ik kan vechten en moorden maar alleen als er een reden voor is.' Hij aarzelde even. 'Bovendien heb ik een hekel aan alleen zijn dus waarom een kat af staan als ze aardig zijn?' Hij probeerde het als iets nonchalants af te doen maar slaagde er nauwelijks in en er klonk wat van verdriet in zijn stem.

ze knikte bij zijn antwoord, hij had gelijk alleen de andere katten vonden dat niet. zie je er gevaarlijk uit? wegwezen.. was je anders dan de rest? wegwezen.. zo was het gewoon, het leven is niet eerlijk als je anders bent. spookte door haar kop heen, even schudde ze zich wild uit voor ze weer weer op Draco richtte. "Waarom heb je een hekel aan alleen zijn?" mauwde ze, ze vond het juist heerlijk om alleen te zijn. niemand die aan haar kop piepte, maar af en toe was een praatje met andere katten ook best fijn.

Oké, genoeg gepraat over gevoelens vandaag. Hij schudde kort met zijn kop om vervolgens met zijn gebruikelijke grijns naar Broken te kijken. 'Wel, na een tijdje wordt het saai.' Hij kon zichzelf wel mentaal voor zijn kop slaan, waarom was hij zo slecht in gevoelens? Was er eindelijk iemand geïnteresseerd, moest hij het weer verpesten. Maar anderzijds was het misschien beter zo. Hoe minder ze van je wisten, hoe minder ze je konden aandoen.

het leek er op dat de kater niet graag over zijn gevoelens wou praten, ze wou haar bek openen om iets te zegen. maar sloot hem snel dicht, ze ging er niet over door. misschien een andere keer maar, ze liet zich op de grond zakken en legde haar staart netjes naast haar. zo bleef een lange tijd liggen, "Nog iets dat je van me wild weten?" mauwde ze tenslotte.