Old memories, a new future || Geboorte topic

Deathbite liep naar het kamp, hij was net gaan jagen voor hem en Brokenfeeling. Toen hij daar aankwam rook hij haar geur, maar zag haar niet. Hij legde de prooi op de grond en vloekte, ze moest weer eens op stap gaan. De kater proefde haar geur in zijn mond en probeerde die te volgen. Hij kwam uit bij de Desolate Woods, het dode gebied. De bomen rondom hem waren kapot, er waren bijna geen planten te zien. Plots hoorde hij een een vreemde mauw, heel stilletjes. Toen luider: "Deathbite!!" Hij schrok, dat was Broken! Zo snel de kater kon spurtte hij naar het geluid. "DEATHBITE!! de kittens.. Z-ze.. ze komen.." Met opengesperde ogen staarde hij naar de zwoegende kat op de grond. Hij kon zich niet meer bewegen, hij was zo geschokt, ze konden nu toch nog niet komen? Hij was er nog lang niet klaar voor. "W..wat?", kwam uiteindelijk uit zijn mond, na zowat een halve maan te hebben gestaard. "D..dit kan toch n..ni" hij onderbrak zichzelf en riep toen: "Water! Heb je geen water nodig?" De kater spurtte weg om wat mos te halen dat gevuld was met water, hij zou zo meteen zijn kittens zien, zijn trots. Toen hij terugkwam glimlachte hij scheefjes, met doorweekt mos in zijn mond. "Hier," snorde hij zenuwachtig, "drink wat water." Dat was alles wat hij wist dat hij kon doen, hij had hier totaal geen verstand van. Death liep nerveus heen en weer, zou hij moeten wacht tot de kittens zouden worden geboren, zou hij daarvoor niets kunnen doen?

Post volgorde:

Death keek toe hoe een kopje tevoorschijn kwam, en toen verder en verder, tot er een heel klein bloederig ding op de grond lag. Het was tegelijk fascinerend als walgelijk. Al dat bloed, zo een klein mormel onder bloed. "Shalua", hij wendde zijn kop tot Broken en fluisterde haar naam bevestigend, "Shalua." Jammer was het een meisje, waarom geen jongen? De volgende zal een jongen zijn, hoopte hij. De kleine kitten lag op de grond, naast een zwoegende Broken te rillen,j natuurlijk had die het koud, moest je die dunne pels eens zien! Death pakte haar bij haar nekvel en krulde zich om het kleintje heen, zo zou het het warm krijgen. Ook hij likte het beestje nog eens af. "Shalua", fluisterde hij nog een keer bevestigend. Death zag Broken lijden, hij kon het niet aanzien, al die pijn. Hij deed moeite om zijn kop niet af te wenden, Broken zou dat niet bepaald appreciëren.

Volgorde post:

Deathbite zag hoe een bloederig wit katje naar buiten kwam, een jongen. Broken keek heel kort geschokt naar de kit, en schoof hem toen naar Draco. "You name him", miauwde ze tegen de witte kater. Waarschijnlijk vroeg ze het omdat ze zoveel op elkaar leken. Death zag dat Broken nog steken kreeg, nog een kitten?! Death kon dit niet meer aan, hij zou voor ze allemaal moeten zorgen, en dat waren er best veel. "Hij lijkt op jou," miauwde hij naïef tegen Draco. Hij was blij te zien dat het een jongen was, stel je voor, twee meisjes, en geen jongen. Dát zou pas een marteling zijn. "Hoe ga je hem noemen?", vroeg hij aan Draco, de naam zou op de zijne moeten lijken, niet dat hij Draco zo graag zag, maar dan zou hij een beetje respectvol zijn, de strijdbijl een beetje begraven.

Hulpeloos kronkelde hij in de warme plek waar hij zowat manen in gemaakt werd. Hij voelde dat hij ver van zijn siblings lag en dat maakte hem van streek. Met zijn achterpoten schopte hij waar hij schoppen kon tegen de tijd dat een siblings naast hem wegging. Hij wilde met zijn sibling mee. Hij wou niet achter gelaten worden. En dat op en neer gebonk drie manen lang was hij meer dan spuugzat. Het irriteerde hem mateloos hoe zijn moeder daar buiten actief aan de gang was. Tijden waar zij stil stond was deze manneke echter het actiefste.

Hoe dan ook. Zijn wens werd vervuld. Hij voelde om zich heen strakker worden. Veel benauwder. Dit beviel hem al helemaal niet. Maar algauw voelde hij het ijskoud worden vergeleken van de warmte daarbinnen. Druppels vocht vielen op hem. Was hij niet nat en koud genoeg? Voor de eerste keer opende hij zijn bekje met een afkeurend gepiep. Hij wou terug, het was zwart, eng en koud. Iets heel anders dan hij verwacht had. Zijn oortjes wiebelden zwakjes terwijl hij allemaal stemmen hoorde. Echter bleef zijn aandacht haken op de vrouwelijke stem. Dat was vast zijn mama. Zonder dat hij ervoor gevraagd werd kroop hij richting de geur van melk en de warmte dat om zijn vacht knuffelde. Hij schoot achteruit bij het voelen van een ander lijfje. Dat was vast zijn zusje die al die tijd naast hem lag en ook dus hier beland was. Gelukkig waren ze dus samen. Een piep volgde na de anderen. Maar al snel stopte het wanneer hij melk zijn mondje naar binnen zoog. Als het leven zo was had hij tenminste een reden hier te blijven. Melk was goed voor elk.

Tegen de tijd dat hij opgerold naast de warmte van zijn mama hoorde hij een stem van dichtbij. 'Drake...' klonk een mannelijke stem. Misschien zijn papa? Maar er was nog een mannelijke stem. Wie was nou zijn vader? Nogmaals hoorde hij de stem weer. 'Drake.' maar wel veel meer zelfverzekerder. Was dat zijn naam misschien? Hmm, het was nog zo slecht nog niet. Drake huh? Het lukte de kitten een goedkeurend piepje te laten horen. Wat best stoer overkwam. Drake was zijn nieuwe naam. En hij durfde bijna te wedden dat zijn siblings niet zo'n coole naam hadden.

Post volgorde:

Verbaast merkte ze hoe haar andere siblings weg kronkelde van de warme plek waar ze al die manen al hadden doorgebracht. Ze wou mee, ze wou niet alleen achterblijven. Maar ze werd steeds weer achteruit geduwd, ze kronkelde naar de plaats waar de andere waren verdwenen. Nu geraakte ze verder, het werd ineens heel benauwd, ze wou terug maar ze wist dat ze erdoor moest om bij de rest te geraken dus liet ze zich meevoeren. Ze was opgelucht toen ze weg was van de verstikkende plek waar ze al een paar manen met haar sibs had gezeten, maar dat gevoel verdween meteen toen ze een ijzige koude voelde. Ze kronkelde rond en rilde piepend van de kou. Ze stopte even zodat ze een vrouwelijke stem zacht Fera kon horen miauwen, was dat haar naam? Ze dacht er niet lang over na, want ze voelde nog steeds die verschrikkelijke kou. Ze piepte en kronkelde naar de geur van lekkere moedermelk en de warmte van haar mama. Ze kroop over een paar kleine lichaampjes, waarschijnlijk haar sibs en zoog heerlijke warme melk naar binnen. Ze rolde zich op tegen haar mama en piepte toen genietend van al die heerlijke warmte.

Deathbite keek toe hoe Broken de derde kitten naar buiten bracht. Het beest bewoog niet, het rilde niet eens van de koude. "He is dead , take it away from me." Broken gaf het lijkje een ruwe schop, betekende hij dan niets voor haar? En net de dooie was een jongen, een zoon. "Ik..i-ik kan het niet mee..meer." Wat bedoelde ze daar nou mee? Death keek bezorgd naar Broken, ze zag er inderdaad belabberd uit. Toen kwam er weer een vachtje tevoorschijn. Daar lag het, op de grond, bloederig en slijmerig. "Heb je iets anders nodig?", vroeg hij bezorgd. Het enige dat de schokkende Broken nog zei was: "Fera..", ze likte het beestje niet eens schoon, het moest vuil en eenzaam de weg naar de moedermelk vinden, dus likte Death het drinkende beestje schoon, de vieze smaak van bloed kleefde op zijn tong en hij spuugde het met een zuur gezicht uit. "Fera.", bevestigde hij vervolgens, Fera..., herhaalde hij in gedachten. Fera... nog een meisje, één zoon, en het zag er naar uit dat er geen meer bij zouden komen. "Zal ik prooi voor je gaan halen?" De kater herinnerde zich de prooi die hij in het kamp had laten vallen, die zou intussen wel al opgegeten zijn door een andere kat.

Nadat Death had voorgesteld om te gaan jage mauwde Draco dat hij nog wat prooi had liggen en snelde Draco weg. Toen hij terugkwam bedankte Broken hem en nam Drake in haar mond. "Ik wil terwug nawr het kwamp. Kunnwen jullie de rewst meenewen?" Death knikte en nam de prooi en Fera in zijn mond. Hij keek naar Shalua, die nu alleen op de grond lag, die zou worden opgeraapt door Draco. Death keek de kater strak aan, wachtend tot hij de overgebleven kitten mee zou nemen.

Het kleine poesje zat lekker knus tegen zijn sibs toen ze een paar stemmen hoorde. Ze lette er niet echt op en zoog lekkere warme melk naar binnen. Fera voelde hoe een van haar sibs opgepakt werd, ze legde zich snel wat dichter tegen haar mama, daar was het warmer. Ze slaakte een verbaast piepje toen iemand haar aan haar nekvel ophief weg van de lekkere melk en zalige warmte. Het poesje bungelde heen en weer uit iemand zijn mond en liet nog eens een klein piepje van protest horen. Ze hobbelde ongemakkelijk op en neer toen de kat die haar vast hield zijn kop bewoog, ze voelde dat er iets tegen haar tikte. Het kleine poesje vroeg zich verbaasd af wat dat zou zijn, misschien een van haar sibs. Nee dat kon niet het bewoog amper, ze maakte zich er eigenlijk niet echt druk om want ze was zo moe. Het tabby poesje geeuwde even liet haar kopje toen vermoeid zakken.