[Badgers] Fear is a weakness. It makes a cat lose her nerve and her cool

Ze wist dat het fout was al voordat ze haar ogen open had gedaan en echt goed wakker was. Het was een normale nacht, zoals zo veel anderen. Ze lag samen met haar kittens in hun nest in de nursery te slapen, haar staart om haar kleintjes heen. Die al niet zo klein meer waren, het zou niet lang meer duren voordat ze oud genoeg waren om apprentice te worden. Toch voelde het zo zo vertrouwd en ze was bang het kwijt te raken als ze niet meer hier zou slapen. Angst was het, angst die haar elke dag weer bezig hield. Enkel als ze sliep was ze het kwijt, want ze droomde eigenlijk nooit. Of ze wist niet waar ze over droomde, dus dan had ze er geen last van. Eigenlijk hoopte ze dat dit de eerste keer was dat ze droomde, maar ze wist dat het geen droom was. Het was maar een zacht geluid, maar ze had het onbewust opgepikt en gelokaliseerd. Haar neus loog niet en het was duidelijk de geur van een das. Het beest was verdwaald want het was midden in de nacht, die hoorde hier niet en zeker nou niet. Toch was hij er en ze was zich daar maar al te sterk van bewust. Voorzichtig schoof ze beschermend meer voor haar kittens. De das stond midden in de nursery, midden tussen de queens en kittens en langzaam drong het tot haar door wat een schade die das aan kon richten als die in paniek raakte. Ze moest er niet aan denken wat er kon gebeuren en ze slikte om weer wat vocht in haar keel te krijgen. Zo onopmerkzaam mogelijk tilde ze haar kop op en deed haar goudgele ogen open. Zachtjes fluisterde ze een waarschuwing naar de queen naast haar en meteen keek de das op, recht in haar ogen. Ze verstijfde en hield zich verder stil terwijl ze terug staarde in de enge kraalogen. Toen krijste hij plots, waar meteen haar haren van overeind kwamen. Ze sprong overeind recht voor haar kittens, voordat de das de kans kreeg één van hen bij haar weg te pakken. Ze siste terwijl daarna een waarschuwende miauw haar bek verliet. Waarom overkwam hun dit nou weer… Ze hoopte dat het geluid de warriors wakker had gemaakt, anders hadden ze een heel groot probleem.

[Open voor iedereen!]

Een harde krijs maakte Yellowpaw wakker. Ze kreunde, wie maakte haar nu weer wakker? Ze keek om zich heen. Het geluid kwam van de nursery. Ze stond, nieuwsgierig nu, op en liep naar de nursery. Haar haren vlogen overeind bij het zien van een grote gespierde zwart met witte gedaante. Een andere queen -Brindleleaf- stond sissend tegenover het wezen. Ineens besefte dat dit een das was. Ze weerhield zichzelf van het gillen en dook achter een pol hoog gras. Ik ben net apprentice en zal het vechten met die das niet overleven, ik kan beter hulp gaan zoeken. In blinde paniek rende ze naar de den van Everstar. Hijgend kwam ze bij haar aan. 'Das... in de nursery!' Zei ze met hoge stem van angst.

Quietkit lag lekker tegen zijn moeder aangedrukt. Hij hield van zijn nest, van het slapen bij zijn moeder. Elke nacht was warm en veilig, hij hoefde zich nooit ergens druk om te maken. Mocht hij het koud krijgen, of een nachtmerrie hebben, hij had altijd de pluizige staart van zijn moeder om zich mee te bedekken. Haar staart beschermde hem overal van. Hij voelde haar wat schikken, maar was nog half in slaap en schudde het van zich af. Het was vast niets. Tenminste, dat dacht hij, totdat hij wakker gemaakt werd door een luide krijs die door merg en been ging. Het katertje sprong meteen geschrokken op, zijn hard klopte veel te snel en zijn ogen leken drie keer zo groot als normaal. Hij keek opzij, waar een gigantisch gevaarte in de Nursery stond. De kraalogen van het zwart-witte dier waren gefocust op zijn moeder. Ineens herinnerde hij zich het gesprek dat hij met zijn moeder had gehad buiten het kamp. Hij had haar gevraagd of ze een das aan zou kunnen. Het antwoord dat ze toen gegeven had, maakte hem nu wel heel bang. Hij slikte, hij voelde zich zo hulpeloos. Hij kon niets beginnen, hij was zwak, klein, ongetraind. Maar zelfs zijn moeder kon deze das niet hebben, en zonder hulp zou dit een desastreus gevecht worden. Hij wilde zijn moeder niet kwijt, nooit niet! Maar hij kon niets doen, dus deinsde het katertje achteruit, rillend van angst. Hij piepte zachtjes naar zijn siblings om hen bij zich te voegen, hier in de hoek waar de das hen niet zou zien. Meer kon hij niet doen.

Hij had al niet zo goed geslapen. Want hij kon de druk voelen. Nogal kronkelend in zijn nest probeerde hij te slapen. Zijn oren wiebelden achterdochtig bij het horen van zware stappen. Hij tilde zijn kop met een ruk op. Even was het stil. Maar een luide kreet liet hem geschokt optillen. Met lange passen liep de kater de warriors den uit. Zijn blik wierp zich op de nursery wasr een onheilspellende geur volgde. Das! Zonder na te denken rende de kater naar de bestemming van het zwartwitte beest. Zijn ogen keken woest naar de das die ook in oog stond met een queen met vier kittens. No way dat ze dat alleen zou halen. Dus vandaar de kater een luide aanvalskreet liet horen zodat de Clan kon weten dat er gevaar was. Zonder te twijfelen sprong hij wild op het beest om hem van de aandacht van de poes weg te halen. Met een rap tempo hield hij zijn klauwen keren over zijn gezicht in een poging hem blind te maken.

Ze merkte dat Quietkit achteruit kroop. Het liefste wilde ze achterom kijken en hem een geruststellende glimlach schenken, maar ze wist dat dat nou niet kon. Als ze zo’n beweging zou maken beet de das meteen haar keel door. Ze wilde haar staart om hem heen slaan en zeggen dat alles goed kwam, maar dan zou ze liegen. Ze had geen idee of dit wel goed kwam. Ze zag dat de das zijn gewicht begon te verplaatsen om naar haar toe te rennen. Ze wist dat hij maar twee grote stappen hoefde te verzetten en hij zou recht voor haar staan. Ze zag nu het scenario al voor haar, hoe de das haar door de lucht zou slingeren en vervolgens haar kittens mee zou nemen. Dat feit, dat de das dat zou kunnen doen hield haar staande. Zorgde er voor dat ze zich groot maakte en de das geen staartlengte ruimte gaf. Niemand kwam aan haar kleintjes, dan moesten ze eerst langs haar. Dat deze das dat gemakkelijk zou kunnen vergat ze voor het gemak even. Toch ging er een gevoel van opluchting door haar heen toen net op het moment dat de das zich op haar wilde storten Goldenrain tevoorschijn kwam. De kater sprong boven op de das en daardoor werd het beest afgeleid. Snel draaide ze zich om naar haar kittens en keek haar zoontje aan. “Zorg er voor dat niemand te dicht bij de das komt. Blijf daar Quiet. Ik hou van je.”De blik in haar goudgele ogen stond ernstig. Toen draaide ze zich weer naar de das en siste zacht, voordat ze het beest naar de keel vloog. De huid was stug en ze zou er niet meteen doorheen komen. Ze had er ook niet zo lang de kans toe, want toen klauwde de das naar haar zij en mepte haar van hem af. Met een kreun belande ze tegen de want van de nursery aan. Langzaam op trillende poten krabbelde ze weer overeind.

De goude kater wist dat hij dit niet alleen kon. Dus deed hij zijn best het beest de nursery uit te leidden. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer bij het zien hoe de queen meehielp maar het zwartwitte beest haar tegen de wand wegduwde. Zijn blik verharde en de kater klom verder op zijn rug. Hij deed zijn best het beest zo veel mogelijke pijn te geven en hoorde tot zijn trots het beest van pijn krijsen. Hij schudde zich van hem en sierlijk rende de kater rondjes om het beest heen om het in de war te brengen. Her en der sloeg hij hem waar het onverwachts had. Als hij zo doorging zonder da de das zich slimmer voordeed kon hij dit wel alleen af. Maar nu moest hij hielp zien te krijgen. Zijn blik gleed naar Brindleleaf. 'Bescherm de moederkatten en kittens.' siste hij tussen de vieze vacht van de das. Hoe lang kon hij dit volhouden? 'Yellowpaw! Haal de rest!'

Tags: Brindleleaf, Yellowpaw
Samenvatting: Das blind aan linkeroog, Golden bezeerde schouder

Een das in de nursery. Die woorden werden door het hele kamp heen geschreeuwd. Sparrowfeather keek geschrokken op en kwam vrijwel meteen in actie. Ondanks zijn slechte achterpoot was hij niet helemaal nutteloos, StarClan zij dank. De kater spurtte naar buiten en vloog de nursery in. "Houd hem hierbinnen! Anders gaat hij straks de andere dens in!" grauwde de kater terwijl hij zich bij Goldenrain voegde. "Alle kittens moeten hier weg, breng ze naar mijn den!" De kans was groot dat als ze hier bleven ze ook verwikkeld raakten in het gevecht. Zijn blik ging naar de kleine Quietkit, hij sprong voor het katertje toen de das zijn kant op leek te komen en haalde fors uit naar zijn kop. "Ga!"

Tags: Goldenrain, Quietkit
Samenvatting: Das blind aan linkeroog, Sparrow springt voor Quietkit

Zijn hart bonkte in zijn borstkas, hij was doodsbang, maar vreesde meer voor zijn moeder dan voor zichzelf. Kittens waren kostbaar, tenminste, dat was hem altijd verteld. Iedereen zou man en macht verzetten om hem in veiligheid te krijgen, maar zijn moeder moest rechtstreeks tegen de das vechten, en op dit moment leek ze de enige te zijn. Brindleleaf was op dit moment de enige die tussen hem en de das stond. De das leek bereid om dwars door haar heen te gaan en Quiet sloot zijn ogen, hij wilde dit niet zien. Een luide kreet deed hem zijn ogen weer openen, en hij zag dat Goldenrain de aanval van de das had weten te stoppen. "Zorg er voor dat niemand te dicht bij de das komt. Blijf daar Quiet. Ik hou van je," sprak zijn moeder hem toe. Er kwam geen geluid uit hem, alleen maar een angstig knikje, voordat zijn moeder op de das af stormde. Hij keek toe hoe ze naar hem uithaalde en vervolgens op brute wijze tegen de wand van de Nursery werd gegooid. Hij wilde helpen, maar hij kon niets beginnen. Gelukkig kwam Sparrowfeather ook de Nursery in, en Quiet luisterde aandachtig naar de Medicine Cat. Die prevelde dat de kittens hier weg moesten, naar zijn Den. De Den waar Mousekit toch al veilig lag. Hij moest zijn siblings naar zijn zusje brengen! De kraalogen van de das vielen alweer op het hoopje kittens, maar Sparrowfeather sprong ervoor. "Ga!" commandeerde hij ze, en Quiet knikte haastig. Hij werkte zijn siblings naar buiten en probeerde hier en daar andere kittens met hem mee te krijgen. Nu was niet de tijd om hopeloos stil te zitten. Zodra ze buiten waren, zette de kater het op een rennen naar de Medicine Cat's Den.

TAG; Brindleleaf, Sparrowfeather
Samenvatting; Quietkit is veilig naar de MC Den gekomen. Topic uit.

De kater beet in het beest in zijn oor. De das krijste verrast en schudde vele malen met zijn kop. Uiteindelijk lukte het het beest hem los te rukken. Goldenrain stond met moeite op. Bloed droop uit zijn mond van een scheur in zijn tong. Golden hijgde, een blik op de ingang gericht. Quietkit liep al naar buiten. Zijn blik richtte zich op de rest. Hij moest de das afleiden zodat iedereen van hier weg zou kunnen. Maar dit kon hij niet alleen. 'StarClan sta me bij,' murmelde hij zachtjes. Zijn blik wierp zich op Sparrowfeather, bedank StarClan dat hij hier is. Hij is tenslotte de Medicine Cat. Zijn goudbruine vacht was roodbruin van het bloed uit een diepe wond in zijn schouder. Hij zuchtte voordat hij weer sprong op het zwartwitte beest dat zijn blik eerst op Quietkit had gevestigd. De warrior boorde zijn klauwen diep in zijn schouder in een poging hem te laten vallen. Tevergeefs, de das had meer kracht en beet Golden in zijn achterpoot. Hij grauwde van de pijn. De das probeerde dieper te maken en de goudbruine warrior kronkelde. Zijn klauwen bleven haken in de oog van de das. Die algauw losliet om zijn goede oog niet te bezeren. Goldenrain werd aan de wand gedrukt. Zijn adem uit zijn longen geperst. Algauw liet de das hem daar. Hij zag nog wat wazig voor alles zwart bij hem werd.

Samenvatting: Das: mank aan voorpoot, blind aan oog. Golden: Mank aan achterpoot, diepe snee in schouder, flauwgevallen.

Ze knikte toen Goldenrain zei dat ze de moederkatten en kittens moest beschermen, ze deed haar best. Ze rechtte haar schouders en probeerde de pijn in haar zij te negeren. Ze ging weer voor de nesten staan en keek toe hoe Goldenrain de das weer aanviel. Hij ging dit nooit in zijn eentje redden en terwijl ze dat dacht kwam Sparrowfeather de nursery binnen gestormd. Ze verstrakte toen de das zijn aandacht op haar zoontje richtte, maar gelukkig sprong Sparrowfeather ervoor. Ze knikte naar Quietkit toen de Medicine cat zei dat ze naar zijn den moesten. Ze wachtte totdat ze er zeker van was dat haar zoontje en haar andere kittens de den veilig hadden verlaten. Toen draaide ze zich om en bonjourde de overige kittens en queens de nursery uit. Voordat ze zich naast Sparrowfeather voegde. Haar blik gleed even naar Goldenrain die bewusteloos in de hoek van de den lag. Meteen kwamen haar haren weer recht overeind en siste ze. Ze keek Sparrowfeather aan. “Ga Goldenrain maar helpen. Ik houdt die das wel even bezig.” Ze was er helemaal niet zeker van of ze dat wel zou redden, maar ze zou hem vast wel even bezig kunnen houden. Haar zij deed pijn, maar ze kon er nog mee lopen. Ze bracht haar gewicht op haar achterpoten en sprong boven op de das. Haar tanden boorden zich in de nek van het beest totdat ze bloed proefde.

Tag: Sparrowfeather en Goldenrain
Samenvatting: Das: mank aan voorpoot, blind aan oog, wond in de nek.