Walking on thin ice

Mijn ijsblauwe ogen die met de kleur van het ijs op de rivier matchte focuste zich volledig op het wak in het midden van de rivier. Zou ik het voor elkaar kunnen krijgen om vanuit het wak te gaan vissen; of zou het ijs daarvoor te dun zijn? Ik overwoog mijn keuze om toch dapper mijn pootjes op het ijs te zetten, natuurlijk wel voorzichtig. Het ijs kraakte niet onder mijn poten wat naar mijn gevoel een goed teken was en me aanmoedigde om nog meer stappen vooruit te zetten. Ik keek hongerig toe hoe de vissen onder het ijs onder mijn poten zwommen, wetend dat ik ze niet te pakken kon krijgen. Vastberaden schuifelde ik nog wat dichter naar het wak toe; vervolgens zakte ik door mijn poten en keek aandachtig naar het donkere gapende gat voor mij, hopend dat er snel een vis voorbij zou zwemmen zodat ik snel weer weg kon.

-1st post Graywing, daarna open

Met een och iets wat nors gezicht liep Graywing langs de oever van de nu bevroren rivier. Hij baalde er echt wel van dat hij nu niet meer kon vissen, want zijn lange zwarte vacht hielp ook niet echt met het jagen in de sneeuw. Die domme -eigenlijk hele slimme- renden gelijk weg als ze een paar zwarte plukjes vacht achter de sneeuw zagen. Het was echt balen. De zwarte kater keek toch wel een beetje verrast op toen hij iets verderop een slank gestalte het ijs op zag springen. Er mocht dan wel ijs liggen, maar in zijn ogen was het nog niet bepaald dik of zo. Of had die kat wel een goede plek gevonden? Gray ging meteen op onderzoek uit, en al snel herkende hij Ashbrook. Dat was ook lang geleden. "Is het ijs een beetje dik?" Riep hij vanaf de kant naar de poes. "Niet Ash dik, maar Gray dik." Beetje onhandig uitgelegd, maar Graywing was met zijn brede schouders natuurlijk veel zwaarder dan de poes.

Geconcentreerd bleef ik mij focussen op de vissen die maar niet naar het wak kwamen; waarschijnlijk waren ze bang om onder het zwarte gapende gat door te zwemmen, al helemaal als ze kattenpootjes op het ijs zagen staan. Een kille bries joeg door mijn pels heen waardoor mijn haren ietwat overeind gingen staan, als reactie op de kou. Nee, bladval was zeker niet mijn favoriete seizoen en ik ben zeker dat ik daarmee voor vele spreek.
"Is het ijs een beetje dik?" hoorde ik een bekende stem roepen waardoor ik gelijk mijn kop omdraaide waardoor ik oogcontact maakte met Graywing en mijn staart gelijk begroetend wat omhoog ging. "Niet Ash dik, maar Gray dik." vervolgde hij waardoor een grinnik mijn mond verliet. "Test het uit" plaagde ik hem met een geamuseerde twinkeling in mijn ijsblauwe ogen. Die vissen waren er nu al helemaal vandoor.