First and certainly not least

_{De kater rolde zich rustig nog even op zijn rug, terwijl hij zijn pootjes zo ver mogelijk uitstrekte en daarmee veel plaats in het nest innam. Hij was flink gegroeid, dat was natuurlijk goed aan hem te zien, bovendien lag zijn zusje aan de andere kant naast hem en hoefde hij niet voor haar op te letten - om te voorkomen dat hij haar natuurlijk met een voet in haar gezicht duwde of uit het nest gooide. Moe krulde hij zich weer op, maar echt de slaap vatten lukte de zwart met witte kater niet meer. Uiteindelijk besloot hij dan maar op te staan, rustig zodat hij zijn moeder en zusje niet hoefde te wekken daarbij. De jonge kitten stapte al gauw richting de uitgang van de nursery, toen hij eenmaal wakker genoeg was om fatsoenlijke stappen te zetten, en snoof de heerlijke zomerlucht in. Het was al redelijk warm buiten, wat alleen maar voorspelde dat dit een warme dag zou worden. Zachtjes geeuwend ging hij naast de Nursery zitten, waarna hij zijn blik koeltjes door het kamp heen liet glijden. En wat nu?

Open voor iedereen!}

De poes duwde zich ietwat ruw van haar siblings en moeder af. Iedere dag deed ze alleen hetzelfde: ze lag bij haar moeder te slapen en dronk haar melk. Het leven leek al snel eentonig te worden zo, en Bitter smachtte naar iets in de vorm van avontuur. Met haar broertje en zusjes stoeien begon ook al wat eentonig te worden, vooral omdat Greykit zo zwak was, en omdat Nightkit zo'n watje was. Al keek ze erg op haar siblings neer, ze koesterde toch wel enige vorm van liefde voor ze, en dat was genoeg. De grijze kattin duwde zichzelf overeind, en voelde meteen het verdwijnen van die bekende warmte van haar nest. Een rilling trok over haar ruggengraat, maar dat hield haar niet tegen. Ze stapte even rond, en kreeg toen de uitgang van de Nursery in het oog. Ze was nog nooit buiten geweest. Ze was dan ook de oudste nog lang niet, maar het werd tijd. Ze liep richting de uitgang, en stond er vlak voor stil om het kamp eens even goed te bekijken. Ze keek even verbaasd op van de kater naast de ingang. Ze had hem wel eens gezien in de Nursery, maar hem gesproken had ze nog nooit. Haar moeder hield de kittens scherp in de gaten, en het was dan ook vaak zo dat ze haar kittens het liefst in haar eigen nest liet. "Wie ben jij?" vroeg ze toen, nieuwsgierig. Het zou nog wel even duren voordat ze alle katten in het kamp zou gaan kennen, maar ze deed haar best.

_{De rust die over het kamp heen hing werd verbroken toen een andere kitten plots naast hem verscheen en hem vroeg wie hij was. Voordat hij überhaupt op haar reageerde, gleden zijn gouden kijkers haar kant op om haar even van top tot klauw te bekijken. Ze had een grijze vacht en oogjes die langzamerhand in een amberen kleur leken te verkleuren. Het viel niet te betwijfelen, zij was een van de kittens die er als laatst bij waren gekomen. De kittens van Snowynight, als hij het goed had. En als dat juist was, dan was dit een nichtje van haar. De geruchten gingen namelijk door de clan dat de partner van Snowynight de vader zou zijn, wat hem meer dan logisch leek. "Lightkit," antwoordde hij na een tijdje te hebben gezwegen, zijn blik uiteindelijk weer voor zich uit richtend. "Jij bent een van de nieuwelingen, is het niet? Van Snowynight?"}

Het irriteerde haar een beetje hoe de kater haar vraag in eerste instantie gewoon leek te negeren. Hij zei niets, en staarde haar eigenlijk alleen maar aan. Het was een beetje ongemakkelijk, want Bitter zag zijn blik letterlijk over haar heen glijden. Het stond haar allemaal niet echt aan, maar ze zei nog niets. Uiteindelijk kreeg ze een antwoord: Lightkit. Een naam die haar weinig zei, maar alle namen zeiden haar eigenlijk weinig. Ze was nog jong, en had alle ins en outs van de clan nog niet kunnen registreren in haar kleine kopje. Ze wist dan ook niet wie Lightkit was en van welke twee katten hij afkomstig was. Hij vroeg vervolgens of ze nieuw was, en een kitten van Snowynight. Hoe wist hij dat nou weer zo snel? En ze was niet nieuw, ze was hier al twee weken! "Hoe weet jij dat?" vroeg ze, ietwat achterdochtig. Misschien was de kater wel helderziend.

_{Het was duidelijk dat de kitten zijn gestaar niet fijn vond en het liefst direct een antwoord had gehad op haar vraag, maar zo was Lightkit nou eenmaal. Vragend keek hij de grijze kitten zijdelings aan. Was dat nou een serieuze vraag? Hij wist alles, zolang het maar na zijn geboorte was gebeurd natuurlijk. Hij wist van de windclan gevangene die uiteindelijk bij hun clan kwam, hij wist van een andere clanleader die het kamp binnen kwam om iets aan zijn oma te vragen - hij wist alles, althans dat wilde zijn ego geloven, en dat mochten anderen best weten. "Dat heeft starclan mij verteld." Sprak hij droogjes, met de gebruikelijke sarcasme die van zijn woorden afdroop. Nee echt, hij behoorde toch wel te weten welke nieuwe aanwinsten er in de clan waren gekomen, nieuwe kittens waren iets belangrijks voor de clan en hij sliep in de Nursery dus de nieuwe kittens waren hem zeker niet ontgaan. Domme vraag, maar wat kon hij anders verwachten van zo'n jonkie?}

Bitter kneep haar ogen tot spleetjes bij het horen van het brandende sarcasme dat van Lightkit's stem afdroop. Ze werd niet graag in de maling genomen, daar nam ze zichzelf veel te serieus voor. Maar ze was een dame, en zou beleefd en rustig blijven. Voor nu dan. "Heel grappig," reageerde Bitter bars. Ze had niet het gevoel dat ze deze kater leuk ging vinden, maar ze waren nu eenmaal clanmates. En de clan betekende alles voor een clankat, dus moesten ze enig vertrouwen in elkaar zien te vinden. "Wie zijn jouw ouders?" vroeg ze toen maar om het gesprek een andere richting in te duwen. Daarbij wilde ze wel het één en ander weten over deze kater. Kennis kon geen kwaad, het was nou eenmaal zo dat hoe meer je wist, hoe meer je onder controle had. Bitter was dan ook zeker bereid om alles te weten te komen, al moest het soms op wat onethische manieren.

_{De kater kon het niet laten even naar de kattin te glimlachen, want alhoewel hij soms ietwat onvriendelijk kon overkomen en soms zelfs heel ruw en ronduit gemeen kon zijn - al zag hij het zelf als eerlijkheid - had hij zo ook zijn zachte kantjes en was hij zeker een charmante kitten. "Weet ik toch," sprak hij, niet bepaald om zijn ego te voeden maar gewoon als grapje. Het zou de kitten vast al duidelijk zijn dat hij het gewoon wist, het had gehoord of de nieuwe kittens had opgemerkt. Je moest immers wel heel dom zijn als je nieuwe kittens niet opmerkte, die waren zo klein en er kwam altijd zoveel bezoek op zo'n moment. Snowynight had al kinderen en sommigen daarvan waren al eens langs gekomen om hun jongere broertjes en zusjes te zien, net zoals vrienden of gewoon katten die het leuk vonden de nieuwelingen te verwelkomen. "Mijn moeder heet Runningvole, ze is de zus van je vader." Sprak hij, althans, als de geruchten die hij had gehoord over dat hij de vader was klopten natuurlijk. "Althans, ik neem aan dat je vader Thrushdive is?" Dat moest ze vast wel weten, zij was immers het kind van Snowynight, die had dat vast en zeker al verteld of de vader was vast en zeker al eens langs geweest. "En jij bent Bitterkit, toch?" Voor zover hij het wist was ze immers de enige grijze kattin van het nest, maar hij kon natuurlijk ook een van de kittens gemist hebben. Eentje die onder de staart van Snowynight had gelegen, of zoiets.}

De kater leek een soort van blij met haar 'compliment', en begon te glimlachen. Bitter's gezichtsexpressie verzachtte vervolgens ook, al kon een glimlach er nog net niet vanaf. Ze wist echter dat hij het grappig bedoelde, al had ze zelf geen gigantische dosis humor. Ze negeerde het maar om het gesprek zo luchtig mogelijk te houden. Blijkbaar was het groot nieuws dat zij en haar siblings geboren was, want ze hadden ook redelijk wat bezoek gehad de afgelopen dagen. Haar eigen vader had er echter niet tussen gezeten. Iedereen sprak tegen haar over de zogenaamde Thrushdive, maar ze had hem nog nooit met eigen ogen gezien. Haar oudere zussen, Ivypaw en Windpaw, waren wel langsgekomen, en ergens had Bitter dat ook wel leuk gevonden. Lightkit vertelde dat zijn moeder Runningvole heette, en de zus was van haar vader. Ze waren dus familie. Wat een inteeltclan, zeg. "Iedereen zegt dat het zo is. Ik heb hem alleen nog nooit gezien," antwoordde ze op Lightkit's vraag. Dit maakte Lightkit haar neef. Interessant. Lightkit nam vervolgens aan dat zij dan Bitterkit moest zijn, waarop ze knikte. "Ik ben de oudste." Ze wist niet precies waarom ze het zei, maar er was een bepaalde neiging geweest om te vertellen dat zij de oudste van het stel was. Ze voelde zich dan ook heel anders dan haar siblings, het leek een wereld van verschil.

_{Even weerspiegelde er iets van jaloezie in zijn ogen, maar dat was maar voor een enkele kleine seconde voordat hij het zover maskeerde dat de grijze kitten het vast niet op zou kunnen merken - of ze had net op dat moment naar hem gekeken en de emotie die hij voelde begrepen. Ze leek niet blij te zijn met het feit dat haar vader zich nog niet had laten zien, of zij hem in ieder geval niet had gezien, maar alles waar Light aan kon denken was dat zij tenminste wist wie haar vader was. Dat hij nog leefde en in de clan ergens rondliep, grote kans dat ze hem uiteindelijk tegen het lijf aanliep. Hij had niet eens een naam, niet eens een uiterlijk. Kort klemde de zwart met witte kater zijn kaken op elkaar, waarna een zucht over zijn lippen rolde. "Well, op zijn minst heb je tenminste een vader. Ik weet niet eens hoe die van mij heet." Hij liet zijn blik weer op de kattin vallen, maar grijnsde toen een beetje vrolijker. "Niet dat ik een vaderfiguur nodig heb, ik heb genoeg aan mijn moeder en mijn zusje." En dat meende hij ook, natuurlijk miste hij zijn vader, maar als de kater niet zou komen zou hij niets missen in zijn leven. Op een perfect gezin na natuurlijk. "De oudste hm?" Hij fronste even. "Dat moet vast een hele eer zijn, ik en Burning, mijn zusje, kwamen bijna tegelijk. Ik kwam wat eerder dan haar tho, dus dat maakt mij de oudste?" Hij grinnikte zachtjes, hij was dan ook zeker de sterkste van het nest. En qua looks kon je nou niet bepaald zeggen dat de een knapper was dan de ander, want ze leken als twee druppels water op elkaar - op het feit na dat Light wat mannelijker en gespierder gebouwd leek te zijn dan Burning.}

De zwart-witte kater voor haar leek ietwat verbitterd, maar waarom wist Bitterkit niet precies. Al kwam dat redelijk snel aan het licht: de kater had geen vader. Voor zover Bitter wist, had ze die ook niet. Ze wist niet hoe hij eruit zag, ze had hem nog nooit gezien. Ze wist wel zijn naam, maar de moeite om haar op te zoeken, had hij nog niet genomen. Bitter vroeg zich soms af vanwaar dat was, maar ze wilde haar aandacht niet besteden aan katten die haar het zelfde respect niet gunden. Als haar vader niets van haar wilde hebben, hoefde zij niets van hem te vernemen. Het was toch vast een verwaande Fox-hearted. "Dat spijt me," antwoordde ze toch op de kater, die oprecht leek te zitten met de afwezigheid van een vader. Al gaf hij dan ook weer aan dat hij geen vaderfiguur nodig had. Ze knikte daar alleen maar op, hij moest het zichzelf maar aanpraten. Haar gezicht vertoonde wel iets van trots toen ze zichzelf de oudste noemde. Ze zag het zelf als een hele verantwoordelijkheid. Lightkit vertelde haar dat hij ook de oudste was, en meteen voelde ze zich iets minder speciaal. "De oudste kitten heeft de meeste verantwoordelijkheid," vertelde ze haar neef. Zo zag zij het dan, ze voelde zich verantwoordelijk, en dan vooral over Nightkit en Greykit.

_{Rustig knikte hij toen ze zei dat het haar speet dat hij geen vader had, al maakte het hem weinig uit wat anderen ervan vonden. Hij zat ermee dat Burning geen vader had, dat ze dat moest missen en hij voelde de druk op zijn schouders alsof het zijn plicht een vaderfiguur te zijn - of in ieder geval een mannelijk figuur voor haar. Natuurlijk was en bleef hij altijd nog haar grote broer, maar hij wilde haar beschermen en haar een veilig gevoel geven. Dankzij hem, natuurlijk. Zijn kijkers gleden naar de kattin toen ze begon over dat de oudste kitten de meeste verantwoordelijkheid had en daar moest hij haar maar al te graag gelijk in geven, want het klopte. "Technisch gezien ben ik niet de oudste, er is nog een kitten voor mij geboren, maar die was te klein en te zwak en werd doodgeboren. Dus ik neem aan dat ik de oudste ben." Hij haalde zijn schouders weer wat op. "Ik zie het ook als mijn taak Burningkit te beschermen, ik snap precies wat je bedoelt." Hij keek weer voor zich uit. Al moest hij toegeven dat hij die verantwoordelijkheid niet bepaald erg vond. Het gaf hem een sterk gevoel, alsof hij alles aankon als hij dit ook aankon.}

Deze keer kon er wel een glimlachje van af bij Bitter: de kater was het met haar eens. Hij zag het ook als zijn taak om zijn zusje te beschermen, evenals Bitter Nightkit en Greykit wilde beschermen. Ze geloofde wel dat Reedkit aardig goed voor zichzelf zou kunnen zorgen. Hoe dan ook, Bitter had gezworen er altijd voor ze te zijn. Bitter keek hem even vragend aan toen hij over zijn doodgeboren sibling begon. Een beetje cru om het over te hebben, wat haar betrof, maar oké. Ze liet het maar langs zich heen gaan. Ze hadden eindelijk iets gevonden waar ze het wel over eens waren, en Bitter begon de kater wel een beetje te mogen. Ze keek even opzij, en realiseerde zich dat ze nog steeds niet uit de Nursery was geweest, nog nooit. En vandaag zou toch haar grote dag worden? Al moest ze Lightkit wel even inlichten van dit grootse moment natuurlijk. "Weet je, ik ben nog nooit buiten de Nursery geweest," sprak het kleine, grijze katje. Toen, voor de eerste keer, zette ze één poot buiten. Al snel volgde de rest van haar kleine lichaampje. Het was veilig, het was niet alsof haar iets kon gebeuren. Maar nu stond ze buiten.

_{Het feit dat ze nog niet uit de Nursery was geweest zorgde ervoor dat de kitten even moest fronzen. Het had bij hem niet lang geduurd of hij had erbuiten gestaan, zo nieuwsgierig als hij was, al had da tmoment niet heel lang geduurd en had een of andere Queen hem al snel weer terug de Nursery ingedragen met de woorden 'dat hij nog te jong was om buiten rond te hangen'. Veel speciaals was er echter niet aan het kamp, gewoon wat katten die er rondliepen, wat van hun prooi aten en soms samen aan het kletsen waren. Katten kwamen door de uitgang naar binnen en gingen naar buiten, zorgden ervoor dat Light een enorme interesse kreeg wat er zo speciaal moest zijn daarbuiten het kamp. Zo speciaal dat hij er niet heen mocht, hmpf. Alsof hij de wereld nog niet aankon. Hij keek even opzij naar de kattin die nu één stap buiten de nursery zette en grinnikte zachtjes. "En, voelt het al anders?" Nee, iedereen had zoveel verwachtingen van de wereld buiten de Nursery, maar eigenlijk was er niks aan. Weer muren die hen binnen hielden, maar daarbuiten zouden geen muren meer zijn. Buiten het kamp zouden ze vrij zijn, helaas moest hij daar nog een tijdje op wachten. "Er is niet veel speciaals aan het kamp, na een paar dagen heb je het wel gezien." Hij haalde zijn schouders een beetje op en keek het kamp door. "Rondleiding?" Zei hij vervolgens, vriendelijk naar haar glimlachend. Nu ze toch buiten was, kon ze op zijn minst ook gewoon een kijkje nemen. Niemand die hun tegen zou kunnen houden, hem niet in ieder geval want hij mocht al best door het kamp lopen in zijn eentje - althans, dat vond hij zelf.}

Ze staarde even in het rond, het kamp leek hetzelfde als vanuit de Nursery, en eigenlijk voelde ze zich niet bepaald anders. Ze was niet echt welkom in de andere Dens, want die waren toch niet voor haar, en eigenlijk was er verder weinig te zien. De prooistapel lag er dan wel weer, maar heel interessant was dat nou ook weer niet. Om eerlijk te zijn, was ze ietwat teleurgesteld, maar dat hield ze maar voor zich. Grinnikend vroeg de kater naast haar of ze zich al anders voelde, en ze schudde haar kopje. "Nee, wanneer mag ik uit het kamp?" vroeg de grijze poes toen. Dat leek haar wel een stuk spannender, vooral omdat het naar haar horen oneindig groot was. Geen enkele kat had het eind van de wereld gezien, dus daar moest vast iets zijn dat haar wel interesseerde. Al was die mogelijkheid nog niet voor haar weggelegd. Lightkit bevestigde haar vermoedens nogmaals, er was nou eenmaal niet zo veel in het kamp. Het enige interessante waren de verhalen die andere katten meenamen van buiten. Toch voelde ze wel wat voor die rondleiding die Lightkit aan had geboden. "Graag," zei ze glimlachend tegen haar neef. Voor haar gevoel zouden ze binnen tien minuten klaar zijn, maar dan had ze in ieder geval weer wat te doen.

_{Rustig keek hij de kattin aan, die duidelijk meer had verwacht van het kamp. Ze moest vast teleurgesteld zijn, dat was hij immers ook geweest toen hij de eerste keer naar buiten was gegaan. Gelukkig voor hem was er toen iets spannends aan de hand, een windclan kat had zich in de medicine den gevestigd en hij was meteen daarnaartoe gegaan. Om daar de vage Acefray te ontmoeten, wat een rare gast het was het toch. Helemaal stinkend naar kruiden, het verbaasde hem dat hij nog net geen kruiden in zijn vacht had hangen - want dat ding op zijn huid leek net een monster dat zijn eigen leven leefde. Op dat moment was hij blij geweest met zijn fancy korte haren, veel knapper en zorgde ervoor dat je niet dik leek maar eerder gespierd. "Als je zes manen oud bent, maar ik neem je wel eens eerder mee naar buiten. Niemand zeggen though." Hij knipoogde kort, want als hij apprentice was kon hij haar mee naar buiten nemen, niet waar? Hij kon haar dan beschermen, dan was ze veilig voor al die gevaren. "En als er iets gebeurd spring je gewoon op mijn rug en ren ik met je terug naar het kamp, zo makkelijk is dat." Hij rolde met zijn ogen. "Zo gevaarlijk moet het daarbuiten niet zijn." Nee, het was toch niet dat achter iedere boom een vos of das zich verscholen hield, wachtend op een sappige kitten om opgegeten te worden? De kattin antwoordde dat ze graag een rondleiding wilde hebben, vandaar dat hij ook maar meteen begon. Hij wenkte naar de Nursery. "De nursery ken je al." Sprak hij droogjes, waarna hij richting de warrior den stapte. "Hier in deze rots slapen de warriors, al zou ik niet naar binnengaan want die katten duwen je gewoon uit hun nest als je erop gaat liggen." Mompelde hij, waarna hij de kattin weer aankeek en lichtjes glimlachte. "Kijkje nemen?" Er was niet veel aan, maar dan had ze het op zijn minst gezien.}

Er leek weinig aan de hand te zijn in het kamp. Ze zag hier en daar wat Warriors rondlopen, één kwam net uit de Elder's Den, een ander ging net het kamp uit en een ander gooide weer wat op de prooistapel. Het leek allemaal de saaie, normale gang van zaken. Nee, daarbuiten moest alles gebeuren. Ze stond nu dan ook al te popelen om naar buiten te gaan, al zou dat nog wel even duren. Ze glimlachte naar Lightkit, die aanbood om haar eerder mee naar buiten te nemen dan eigenlijk de bedoeling was. Ze mocht het natuurlijk aan niemand vertellen, en dat was ze dan ook niet van plan. Ze was niet iemand die met de eer hoefde te strijken, al vond ze het ook absoluut niet erg om geprezen te worden. "Ik beloof dat ik het niemand zal vertellen," zweerde Bitter plechtig, in de hoop dat Lightkit zich aan deze belofte zou houden. Ze grinnikte even bij het beeld dat de kater toen schetste, ze zag zich al op de rug van de niet veel grotere kater zitten. Ze zwaaide met haar staart, toch wel redelijk nieuwsgierig naar de rondleiding. Meer vanwege wat Lightkit zou vertellen dan om wat ze zou gaan zien, maar toch. "Maar al te goed," reageerde ze op zijn opmerking. De Nursery kende ze nu wel, daar hoefden ze het niet meer over te hebben. De volgende stop was de Warrior Den. Ze keek naar de rots waar zij ooit ook in moest gaan slapen. Lightkit vroeg of ze een kijkje wilde nemen, en ze knikte. "Ooit zal het toch mijn thuis zijn." Tenminste dat hoopte ze toch.

_{Ze beloofde hem plechtig dat ze het niemand zou vertellen als hij haar ooit het kamp uit zo nemen, een lichte glimlach speelde rond zijn lippen bij haar woorden. "Goed dan, dan kom ik je wel halen wanneer ik zo oud ben." Hij grinnikte, want hij moest zelf ook nog steeds een tijdje wachten totdat hij zelf een apprentice zou mogen worden. Vier manen, om precies te zijn. Het zou nog wel even duren namelijk en de kattin zou dan volgens hem oud genoeg zijn om mee te kunnen gaan. Wat maakte het dan ook uit? Hij kon haar best beschermen, er zou niet eens iets ergs gebeuren want hij zou die monsters van te voren al opgemerkt hebben! Niemand hoefde het daarnaast te weten, het zou hun geheimpje zijn. Na haar woorden stapte hij voor haar de Warrior Den in, zijn gouden kijkers gleden even door de den, waarna hij zich toen hij eenmaal verder door was gelopen naar de kitten weer omdraaide. "Well, het enige wat je hier kan zien zijn nesten.. en een paar katten die nog in hun nest liggen te tutten." Hij keek even naar de enkele warriors die nog diep in slaap leken te zijn, natuurlijk hopend dat niemand hen zou opmerken. Twee kittens in de warrior den waren niet altijd gewenst, namelijk.}

De kater beloofde haar te komen halen wanneer het tijd was, en ze wist dat ze daar vanaf nu al naar uit zou kijken. Op één of andere manier twijfelde wel of het een goed idee was: Lightkit zou dan net een Apprentice zijn. Zou hij hen beide wel kunnen beschermen? Wie wist wat er daarbuiten zou gebeuren? Toch was ze niet bang, en had ze wel echt zin om met hem buiten het kamp te gaan. Haar verlangen om naar buiten te gaan oversteeg het wantrouwen dat ze voelde voor Lightkit. Wantrouwen was wel een groot woord, maar de poes was zeker niet snel wat vertrouwen betrof. Ze vond het moeilijk om iemand binnen te laten, en vandaar dat ze enige twijfel koesterde bij de kater die tevens haar neef was. Toch stapte ze gewoon de Warrior Den met hem in. Het stelde ook weinig voor: er lagen overal nesten, en hier en daar lag er nog een Warrior te slapen. Waarschijnlijk hadden ze zojuist een patrouille gelopen en waren ze nu aan het rusten. "Wauw," sprak Bitter op een sarcastische toon. Veel bijzonders was het niet, maar eens zou zij hier thuishoren. "Laten we maar snel gaan voor iemand ons hier ziet," opperde de grijze kattin. Ze werd niet graag nu al terug gesleurd naar de Nursery en daarbij was hier toch weinig te zien.

Onderwerp: Re: First and certainly not least