Doom Dada

Haar ijsblauwe blik hield de twee gestaltes die de kamp uitgang bewaakten strak in de gaten. Haar pluizige staart sloeg van links naar rechts en zodra ze haar kans zag, schoot ze weg. De twee waren met elkaar aan de praat geraakt en hadden voor een tel niet opgelet. Dat was het teken geweest voor Swiftkit om er snel vandoor te gaan. Ze had hier lang genoeg op gewacht! Als die Shrewstar haar geen apprentice maakte, dan zou ze zelf wel zorgen voor wat actie in haar leven!
Haar poten gleden pas weer tot stilstand toen ze toch al een redelijk eind gerend had. Waar ze precies was wist ze niet, maar zolang ze de weg terug naar het kamp nog wist zat ze niet in de problemen. Innerghost zou toch nog de hele dag bezig zijn met haar taken, dus er was momenteel niemand die haar miste. De donkerrode poes zette een stap vooruit, maar slaakte algauw een gil toen ze haar pootje zag verdwijnen in de grond. "Wat is dit?!" Riep ze uit terwijl ze haar pootje terug probeerde te trekken. Zodra dit haar gelukt was nam ze weer enkele stappen achteruit en legde ze haar oortjes plat neer in haar nek. Niemand had haar ooit gewaarschuwd voor aarde waarin je kon wegzinken! Gelukkig was ze er niet helemaal in gestapt, wie weet wat bleef er nu dan nog van haar over!

Open

Ondanks het heerlijke zonnetje dat met dit jaargetijden meekwam, bleef een groot deel van het shadowclan territorium een donkere plaats. Shadowclan - misschien was de naam best een beetje terecht. Desondanks vond Blackpaw het heerlijk om rond te lopen en zich te laten vallen in de openingen waar de zon tussen de grauwe takken doorscheen. Maar nu was ze bij de moeraslanden. Als er een gebied had dat permanent een ietwat grauwe, duistere uitstraling had, was het dit gebied wel. Niet de meest romantische plaats om je je te bevinden, maar het spelen was er wat gevaarlijker, wat het natuurlijk extra interessant en spannend maakte. Blackpaw hield ervan om van steen naar steen, van tak naar tak te springen. Soms ging het fout - ze kon beweren wat ze wilde, maar ze was nog altijd een jonge apprentice - en raakte haar poten of staart de blubber aan, en moest ze moeite doen om zich eruit te trekken. Maar intussen was haar toch al goed getrainde lichaam sterk genoeg om dat voor elkaar te krijgen.
Maar de kat - kitten - die de blubber nu aanraakte, was daar niet net zo goed tot in staat. Het lukte het kleine rode poesje, dat duidelijk onwetend op de plas was afgerend, om zich los te trekken en hard weg te rennen, maar de schrik was nog goed in haar ogen te zien. "Puk! Gaat het goed?" vroeg ze toen ze naar de kitten was gespurd. Haar stem klonk niet overdreven bezorgd. De kitten had niks opgelopen, en zo'n schrik was best een oké lesje. Niks om je zorgen om te maken.

Swiftkit schrok zich kapot toen ze plots de stem van een andere kat hoorde. Een tikkeltje angstig draaide ze zich om, bang zijnde dat ze een of andere kwade krijger tegen het lijf was gelopen en nu enorm veel straf kreeg. Maar zodra ze zag dat het maar een apprentice was, gingen haar haren alweer liggen. Zich een tikkeltje aangevallen voelende wiebelde ze met haar oortjes, duidelijk niet blij zijnde met het feit dat de leerling haar puk had genoemd. Ze was Starclanverdomme één van de grootste kittens in de Clan! Ze had haar bouw dan ook van haar moeder Innerghost geërfd, en die was nu ook weer niet bepaald de kleinste. "Punt één heet ik geen puk maar Swiftkit!" Miauwde ze boos terug, waarna ze zich uitschudde en haar ijsblauwe blik ergens anders op wierp. "Maar ja, ik ben oké." Voegde ze er wat stiller aan toe, zich er ergens toch wel bewust van zijnde dat ze deze kat bevriend moest houden. Ze wou niet dat ze naar Innerghost of Shrewstar wou gaan en haar ging verraden. Wie weet moest ze dan nog een maan langer kit blijven! Schrik nestelde zich in haar buik terwijl ze de apprentice tegenover haar weer aankeek. "Je gaat me toch niet verraden, hé?" Miauwde ze, deze keer al iets angstiger.

De kitten leek niet bijzonder positief verrast met Blackpaws aanwezigheid. Jammer de pammer, want ze was ook weer niet van plan om heel snel weg te gaan. Niet omdat ze per se bij de kitten wilde blijven - al vond ze kittens altijd wel leuk, ondanks dat ze de nursery drie keer niks vond - maar omdat ze van plan was om bij het moeras wat rond te rennen. "Sorry, Swiftkit. Maar mooi dat het goed gaat." Ze bekeek het lichaam van de kitten, die een beetje besmeurd was geraakt. Nog steeds niks om je zorgen om te maken. "Nah, niet echt," beantwoordde Blackpaw de kitten. "Ik ben ook wel eens het kamp uitgelopen toen dat eigenlijk nog niet mocht." Het gros van de kittens trok die stoute schoenen wel eens aan. "Maar je hebt echt een van de meest oncharmante plaatsen van het territorium gekozen om te gaan ontdekken, dat wel."

De donkerrode kit sloeg eventjes met haar staart in de lucht toen de andere besloot om haar naam fatsoenlijk uit te spreken. Ze bleef haar ijsblauwe ogen op de oudere kat gericht houden en krulde haar mondhoeken omhoog toen ze te horen kreeg dat ze niet verraden zou worden. Ook een grijns nam plaats toen er werd gezegd dat ze de minst goede plek had uitgekozen. "Laat me dan mooiere plekken zien!" Sprak ze snel terwijl ze verwachtingsvol naar voren keek. Hierna probeerde ze echter koortsachtig op de naam van de bruine tabby te komen. Ze beet even op de binnenkant van haar kaak toen dit niet lukte. Normaal gezien was ze enorm goed met het onthouden en herkennen van de namen van anderen. Lag het echt aan Swiftkit of kwam het gewoon omdat de apprentice tegenover haar niet vaak te zien was in het kamp? Daarbij hadden ze ook nog nooit gesproken. Swiftkit besloot maar om de knoop door te hakken en priemde haar blauwe oogjes in die van de leerling. "Ehm.. wat is je naam ook alweer?" Vroeg ze, een scheve grijns op haar gelaat behoudende.