An abscess on my heart

Rowanlapse zijn poten deden pijn. Hij was een wandelingetje gaan maken om zijn gedachten te verzetten. Het frustreerde hem nog steeds dat hij niet zo goed kon jagen en dat hij ook niet kon vechten. Hij was bij Foutrees gekomen en keek omhoog naar de drie machtige bomen die het zonlicht filterde. De gevlekte kater ging zitten in en zachte gras. Het waaide zachtjes tegen zijn rug. De wind stond een beetje verkeerd, maar het was niet zo dat er nu opeens een Bloodclanner voor zijn neus zou verschijnen ofzo.

+ Howl & Daarna open

De stevige zwarte kattin was vanuit de twolegplace zo naar het territorium van de clans gelopen. Niet dat het haar wat kon schelen, voor haar part hielp ze de clans eigenhandig een stukje verder naar hun uitroeiing. Ze waren niets anders dan een doorn in het oog. Stel opgehoopte sukkels die katten in de lucht aanbaden, wat een losers. Howl was bij de vier grote bomen aangekomen. Vanuit clanmond zou dit Four trees zijn. Het viel haar meteen op dat er een andere kater aanwezig was, eentje die sterk naar vis en nat rook. Die moest vanaf de rivier gekomen zijn. "Jij bent wel een heel eind de verkeerde kant op gezwommen, vissenkop." sneerde ze lachend naar de kater terwijl ze dichterbij stapte. Haar oranjerode ogen blonken met een soort sadistische twinkeling.

Hij sprong wel een meter in de lucht toen er een kat begon te praten. Hij had dromerig naar boven gekeken en haar dus helemaal niet geroken. Nu ze zo dichtbij stond kon je de geur van Bloodclan niet missen. Zijn haren stonden overeind, maar eerder van angst dan van agressie. "I-ik was g-ge-gewoon aan het... l-lopen," miauwde hij met een trillende stem. Hij had eigenlijk wandelen willen zeggen, maar dat kon hij niet formuleren met zijn gestotter.

"I-ik was g-ge-gewoon aan het... l-lopen," Jeetje wat stotterde deze kat. Kwam dat nou gewoon van angst? Wat een mietje. Ze schatte hem haar leeftijd ongeveer, misschien iets jonger. Ze wist het niet zeker. Wat ze wel zeker wist was dat het een zwak katje was, eentje zonder ruggengraat dat sowieso. "Jeetje, wat stel jij je aan zeg. Je doet net alsof ik je strot als tussen mijn klauwen heb." zei ze met opgeheven wenkbrauwen. De angstige reactie was wel logisch, Bloodclan stond nou niet echt bekend als de clan die de hele dag bloemetjes plukten en elkaar vacht waste. Nee, vriendelijk waren ze niet naar anderen. "Waar was je van plan heen te lopen dan?"

Een scherpe stem vulde de oren van Thorn en ze keek dan ook meteen op, waarna ze zoekend om zich heen keek. De witte apprentice was alweer een flink stuk afgedwaald in het WindClan territorium waardoor ze zich opnieuw bijna op het RiverClan gebied bevond; echter ging ze er dit keer niet meer op - ze wilde nog lang niet dood. De stem kwam ook niet vanaf die kant maar vanaf de fourtrees, dus besloot Thornpaw erop af te lopen. Ze had niet veel beters te doen, behalve haar jagen oefenen en ze wist dat dat toch niks zou worden. Eenmaal aangekomen zag ze een kater en een poes, de poes was stevig gebouwd en had een halsband om haar nek heen. Natuurlijk wist de apprentice meteen wie dit was, al snoof ze nog aan de lucht voor de zekerheid; dit was BloodClan. Ze zette haar vacht op en ging voor de andere Clankat staan. Hij was niet van haar eigen Clan maar dat maakte haar op het moment niet uit. Als zij deed alsof ze de held was, had ze er misschien een contactje bij en dat was handig voor als ze een gunst nodig had. "Dit is Clanterritorium," miauwde ze dus onaardig en maakte zichzelf groot, al was ze niet veel kleiner dan de RiverClan warrior - zij was groot gebouwd.

"Jeetje, wat stel jij je aan zeg. Je doet net alsof ik je strot als tussen mijn klauwen heb. Waar was je van plan heen te lopen dan?" Hij wilde net zijn mond open doen toen hij een witte vacht naast hem zag. De kat maakte zich groot, maar hij kromp ineen. "Dit is Clanterritorium." Rowanlapse keek naar de Windclan warrior. Het moest vast een warrior zijn, want ze was zo groot en breed... Hij draaide zijn kopje weer naar de Bloodclanpoes. "I-ik kan er n-niet-s aan d-d-doen dat i-ik st-str-stotter."

Ze vond de stotterende kat grappig. Hij leek wel alsof hij bang was. Dat was hij vast ook wel, mooi zo. Dat was wat ze wouden. Dat die clankatten terug rende naar waar ze vandaan kwamen. Met hun rare dooie katten in de lucht. Een nieuwe geur drong haar neus in en een witte kat drong zich voor de stotterkat. Deze was beduidend jonger. "Dit is Clanterritorium," siste ze kwaad naar haar. Nou, nou, pure angst hoor. "I-ik kan er n-niet-s aan d-d-doen dat i-ik st-str-stotter." Howl moest lachen. "Hoor je jezelf? Mijn god je bent hilarisch." Ze zou daar de hele dag naar kunnen luisteren. Toen wendde ze zich tot de apprentice met de grote bek. "Zou jij je mooie witte koppie niet is houden?" Snauwde ze naar de kat. "Je mag van geluk spreken als je hier zo weg loopt en je hebt nog 1 oog in je trieste kop zitten." Daarbij haalde ze uit naar de kattin. Wie niet horen wou, moest voelen.

Meteen nadat ze haar woorden gezegd had had ze spijt. Als deze RiverClan warrior haar al niet aankon, waarom zou zij dat dan wel kunnen? "I-ik kan er n-niet-s aan d-d-doen dat i-ik st-str-stotter." klonk het vanaf de warrior en bijna wilde Thorn geïrriteerd met haar ogen rollen. Ze dacht dat die RiverClanners altijd zo sterk en trots waren? Blijkbaar toch niet. "Hoor je jezelf? Mijn god je bent hilarisch." De blauwe ogen van Thorn keken naar die van de BloodClanner. Ze was ontzettend boos maar beet nu haar tong af. "Zou jij je mooie witte koppie niet is houden?" klonk het toen vanaf de poes en meteen keek ze of de RiverClanner een witte kop had. Nee, oeps, het was echt tegen haar bedoelt. "Je mag van geluk spreken als je hier zo weg loopt en je hebt nog 1 oog in je trieste kop zitten." Gelukkig had de zwarte poes deze woorden uitgesproken, want anders had Thornpaw de klauw niet aan zien komen. Geschrokken deinsde ze achteruit, maar ze was niet snel genoeg. Toch raakte de klauw haar oog niet, maar wel vlak eronder; haar wang én snuit werden diep opengehaald. Een harde krijs klonk uit haar bek van pijn. "Hier ga je spijt van krijgen," siste ze naar de BloodClanner en naar haarzelf, waarna ze haar nagels ontblootte. Oké, dit was het domste wat ze ooit gedaan had. "Ik kan je kapot maken, weet je dat? Wij zijn met vier grote groepen en jij? Één klein groepje. En ik zal je vertellen, ik heb overal vriendjes. Als ik klaar met jou ben, zal je niet eens meer bestaan." Nee, dit was niet slim geweest, maar de witte apprentice kon het niet hebben als katten haar voor schut zette.