Let's get crazy

Het kleine grijze poesje opende haar felblauwe oogjes. Het was niet al te vroeg, aangezien er al genoeg kittens vrolijk over elkaar heen aan het kruipen en vallen waren. Haar blik gleed naar links, maar zag daar niets anders dan de staart van haar pleegmoeder. Toen gleed haar blik naar rechts, waar ze haar zusje Canarykit nog rustig zag slapen. Dat zou dus geen speelkameraadje gaan zijn voor nu. Ze stond op en rekte zichzelf rustig uit. Toen ze het nest uit wilde springen, bleef één van haar achterpootjes haken en viel ze recht op haar snoetje. Een piepje werd hoorbaar en ze schudde langzaam met haar kopje. Niemand zou dat toch hebben gezien? Maar helaas, toen ze opkeek, zag ze een andere kitten naar haar kijken.

{ Lightkit

De andere kitten leek nogal verdekt opgesteld te liggen, alsof hij verwachtte dat er iets zou gaan gebeuren. Nou ja, iedereen zijn eigen hobby natuurlijk. Ze nam de kitten even in zich op, ze kende hem nog niet. Hij was wit met enkele zwarte vlekken en mooie, gele ogen. Ze zag hem grinniken, waarschijnlijk had ze hem geamuseerd met haar o zo gracieuze val. Ze was nou eenmaal niet zo heel handig, maar goed, daar kan ze zelf niets aan doen. Waarschijnlijk was haar moeder net zo'n stuntelaar als zij was. Maar goed, haar moeder was hier niet meer. Nu zat ze opgescheept met Snowbell als de evil stiefmoeder. "Gevallen?" klonk het geamuseerd vanaf de kant waar de andere kitten zat. Ze gunde hem een sarcastische blik en keek hem recht in zijn ogen aan. "Nee, dat leek alleen maar zo, right?" bitste ze wat sarcastisch terug. Het was al schamend genoeg dat ze viel, dat die andere kitten nog zo'n opmerking maakte waar hij het antwoord toch al op wist, kon ze even niet hebben. Dat had ze wel geleerd van de ontmoeting met Viperpaw, laat je eigen persoonlijkheid op het begin niet zien.

De kater glimlachte kort na haar reactie, alsof hij het nog steeds grappig vond. Ze rolde met haar ogen, onzichtbaar voor hem. Wat een macho, dacht ze nog even. Ze zag dat zijn blik over zijn moeder en nog een kitten, waarschijnlijk zijn sibling, ging en daarna stond hij op. Daarna rekte hij zich uit. Op dat moment kon ze pas echt zijn leeftijd schatten. Aangezien zij niet al te groot was, maar wel drie manen oud, leek hij een stuk ouder. Ze schatte hem vijf, misschien zelfs net zes manen. Hij was waarschijnlijk ongeveer even groot als Viperpaw. Een rilling ging nogmaals over haar rug. Toen zag ze zijn gele ogen haar blik weer kruizen. "Precies, laten we gewoon zeggen dat dat je een normale.. manier is van uit het nest te stappen," zei hij grijnzend. "Niets gebeurd." Ze keek hem nogmaals aan, met een beetje een minachtende blik. Wie dacht hij wel dat hij was? Dat Viperpaw haar dat had geflikt, betekende niet dat hij dat ook mocht gaan doen. Toch leek deze zwart-witte kater wel wat vriendelijker te zijn. Ze had namelijk nog geen rillingen over haar rug lopen. Ze knikte maar gewoon. "Wat was jouw naam ook alweer?" vroeg hij daarna. Haar minachtende blik verzachtte een beetje, hij probeerde gewoon vriendelijk te zijn. "Snowykit," sprak ze wat vriendelijker. "Sorry voor mijn gedrag trouwens, ik ben nogal onhandig, zoals je wel zag. En jouw naam is?" Ze ging even zitten, nog altijd op een klein afstandje van hem, en sloeg haar staartje om haar kleine pootjes heen.

Haar kleine staartje krulde nog altijd om haar kleine pootjes. Ergens had ze een gevoel dat ze de kater eerder had ontmoet, maar toch was er ook dat gevoel dat ze geen idee had wie hij was. Niet dat dat erg was, aangezien ze nog niet bepaald veel verschillende katten kende, het waren voornamelijk kittens. Ze hoopte dat de meesten met haar mee zouden groeien zodat ze een gezellige apprenticetijd zou hebben en gewoon vrienden zou houden. Ze was doodsbang om iedereen dan weer kwijt te raken, zonder enige aanleiding. Dan was ze weer alleen, zoals in het begin. Nu kende ze Thawkit, een lief, zwart katertje van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze had het hele nest van Snowynight ook al ontmoet, een heleboel kleine maar schattige kittens. Deathkit vond ze maar vreemd en zelfs een beetje eng. Maar Viperpaw stond met vlag en wimpel bovenaan. Ze was doodsbang voor hem, hij was de duivel zelve, in haar ogen. En haar halfzusje Canarykit was de enige echte vriendin die ze had, aangezien ze nou eenmaal liever met katers omgaat. "Geen probleem, ik ben wel wat gewend," liet de kater weten. Ze knikte. "Lightkit is de naam," stelde hij zichzelf daarna voor. Ze hield haar kopje even scheef. Zijn naam paste wel bij hem, aan zijn gele ogen te zien, alsof het grote lampen waren. Het licht spatte ervan af. "Hoe gaat het verder met je? Geen pijn aan je snuit?" Ze keek hem wat doordringend aan, alsof ze wilde vragen wat de bedoeling was. Shadowclan katten waren namelijk niet bepaald zorgzaam, maar hij klonk nou eenmaal aardig, dus waarom zou ze hem een grote bek teruggeven. Eigenlijk durfde ze dat nog niet, maar ze zou wel voor zich opkomen. "Het gaat prima, het gebeurt me vaker," mauwde ze met een glimlach. "Maar bedankt voor het vragen."

Ze zag dat Lightkit bijna onopgemerkt naar het nest van haar pleegmoeder keek, het nest waar ze net zo dom uit was gevallen. Ze moest echt eens beter gaan opletten, of gewoon iets langer blijven liggen. Ergens wist ze dat ze niet bepaald slim was, niet dat ze dat probeerde te zijn, maar ze was soms iets te nieuwsgierig en maakte dan domme foutjes. Het was dan net alsof haar nieuwsgierigheid haar had overgenomen, net als alle andere functies die ze had. "Dat kan wel eens gebeuren als kitten zijnde, beter nu de fouten maken met het nest uitstappen dan later in de apprentice den," sprak hij en grinnikte zachtjes. Ze lachte mee, aangezien hij wel gelijk had natuurlijk. Ze moest er niet aan denken om de reputatie te krijgen van kluns, dat zou haar echt geen goed doen, zeker niet als ze ook nog eens met Viperpaw in een den moest liggen. Hij zou haar volledig kapot maken. "Laten we het hopen, anders sta ik echt voor schut," zei ze daarna met een glimlach. Een grapje moest kunnen, nietwaar? "En geen probleem," sprak hij daarna. Ergens dacht ze dat ze nog wel eens vrienden zouden kunnen worden, maar dat hield ze voor zich. "Zin in een spelletje of een avontuurtje?" vroeg ze daarna, terwijl haar staartje enthousiast heen en weer zwaaide.

Ze had echt zin om te spelen, aangezien ze zich dood verveelde. De Nursery werd enorm saai na al die maanden dat ze hier had gezeten. Ze kende elk plekje uit haar hoofd. Eigenlijk wilde ze het liefst al weg, maar het zou nog heel eventjes duren, helaas. "Ach, wat maakt het ook uit wat anderen van je denken, als je valt moet je daarna gewoon ervoor zorgen dat je iets spectaculairs doet. Gewoon doen alsof je het gepland had," zei Lightkit waarna hij lichtjes met zijn gele ogen rolde. Ze grinnikte, ergens vond ze zijn sarcasme erg grappig. Ze probeerde het zelf ook wel eens te zijn, maar jammer genoeg was ze er niet bepaald goed in geweest. Niet dat dat echt heel boeiend is, maar goed. "Natuurlijk, ik heb altijd zin in een spelletje of wat avontuur. Waar dacht je aan?" klonk zijn stem. Haar felblauwe kijkers lichtten meteen op en veranderden in pretlichtjes. "Laten we deze saaie Nursery uitgaan en iets beleven daarbuiten," sprak het kleine grijze poesje, met een stoere blik.