Fruit basket

Met een muis tussen zijn kaken rende Thornpaw het kamp binnen. Jammer genoeg was het niet zijn eigen gevangen prooi, maar die van een oudere Warrior waarmee hij het kamp uit was gegaan om wat prooi op te halen dat er nog van vanmiddag lag. Zijn taak was om het prooi op te sporen en het vervolgens op de prooistapel te gaan leggen. Hij gooide het laatste stukje prooi dat hij had gevonden op de stapel en ging vervolgens zitten. Zijn vacht prikkelde van frustratie. Hij wilde dolgraag het kamp uitgaan en gaan jagen, maar hij had nog altijd geen kat die hem spontaan mee wilde nemen. Hij likte zijn naar boven gerezen vacht weer naar beneden en merkte nu pas op dat er zich een zeer jonge kitten midden in het kamp bevond. Helemaal alleen. Thornpaw keek om zich heen of hij een Queen zag, maar dat was niet het geval. Dat betekende dus dat deze kitten of toestemming had gekregen of lak had aan de regels. Hij kon het zich wel voorstellen dat een gemiddelde kitten zich daar ging vervelen. Hij had de tijd daar nooit vervelend gevonden, maar hij vond het nu wel irritant dat hij constant in het kamp moest blijven zonder dat iemand hem echt mee naar buiten nam. En als ze hem al mee naar buiten namen, was het voor één of ander dom klusje te doen. Zijn vacht prikkelde onrustig bij het idee dat ze gewoon geen mentor beschikbaar voor hem hadden. Om zijn gedachten de baas te zijn stond hij op en trippelde hij naar de kitten toe. ‘Hé,’ zei hij vriendelijk tegen de kitten. ‘Ben je stiekem de Nursery uit gegaan?’ Zijn stem klonk plagerig en nauwelijks bestraffend. Hij ging zitten naast het kleintje en begon zijn pootkussentje te wassen met zijn tong.

Thornpaw’s snorharen trilden geamuseerd toen hij zag dat het katertje zijn kop hevig schudde. Natuurlijk niet. Hij had tig kittens zien proberen om de Nursery uit te gaan en telkens was er wel een Queen geweest die hun luid en duidelijk op de regels aanspraken. Bij hem hadden ze dat nooit hoeven doen. Hij was veel te eerlijk om zomaar de Nursery uit te gaan. Daarom namen de Queen’s hem ook vaker mee. En waarschijnlijk ook omdat ze het zielig vonden dat zijn moeder dood was en dat zijn vader bij de Elders was en weigerde om voor hem te zorgen, maar goed. Hij hield het er liever op dat het was omdat hij zich zo goed gedroeg. Hij lachte nu wel toen het katertje zijn opmerking maakte. ‘Natuurlijk ben je dat,’ zei hij en er klonk geen spot in zijn stem, maar wel een geamuseerde ondertoon. Hij keek naar de prooistapel en besefte zich dat hij enorm veel honger had. Hij zag dat de meesten al wel hun eten hadden, dus trippelde hij naar de prooistapel en pakte er bewust een kleine muis vanaf. Die bracht hij terug naar de kitten en gooide deze voor zijn poten neer. Daarna boog hij zich voorover en trok een klein stukje uit de muis en legde deze voor de kitten zijn poten neer. ‘Als je zo groot en stoer bent, vind je het vast niet erg om eens wat anders dan moedermelk te proberen,’ spoorde hij de kitten aan. Hij had geen idee vanaf welke leeftijd kittens al iets van prooi mochten hebben, maar hij nam aan dat het niet kwaad kon. Hij had niet erg goed opgelet, maar hij nam aan dat de kitten zijn tanden dit kleine stukje wel zouden kunnen verteren. ‘Toe maar, één klein stukje kan geen kwaad. Dan heb je alvast een voorproefje voor wat je mag eten als je ouder bent,’ zei hij behulpzaam tegen de kitten terwijl hij het kleine stukje nog wat dichter naar hem toeschoof. Zelf boog hij zich over zijn stukje prooi heen en nam er wat vanaf waarna hij dat op begon te eten. Heerlijk.