Dangerous swim {Thornpaw'}

Thornpaw had zijn lichaam laag tegen de grond gedrukt. Zijn poten waren gespannen, zijn rugje stak lichtelijk in de lucht en zijn achterwerk wiegde heen en weer. Zijn klauwen waren uitgestoken terwijl hij zijn bleekgroene ogen strak op de prooi voor hem gericht hield. Het muisje bewoog zich zonder iets in de gaten te hebben voort. Langzaam sloop Thornpaw naar de muis toe terwijl hij zich concentreerde. Hij lette op of hij niet ergens ging staan dat de muis zou doen opschrikken en weg zou rennen, maar voor nu leek dat nog niet het geval te zijn. Hij concentreerde zich op het ogenblik dat hij zou springen, maar een plons in water verpestte het hele moment voor hem. Geschrokken keek hij op terwijl de muis wegrende. Aan de ene kant was hij gefrustreerd omdat de jacht voor zijn Clan verpest was, maar aan de andere kant wilde hij weten of het iemand was van zijn Clan die in het water gevallen was. En dus rende hij snel naar het water dat de grens tussen ThunderClan en RiverClan markeerde. Hij rook de scherpe vislucht en haalde even zijn neus op. Hij keek geschrokken naar een Apprentice die zichzelf naar de oever hielp en zijn maaltijd uitbraakte. Hij twijfelde voordat hij zou oversteken. Het was verboden voor hem om het water over te steken. Dan zou hij zich bevinden op RiverClanterritory. Maar daar lag een kat half dood te gaan. Hij besloot om de krijgscode te negeren en stak het water over. Hij schrok van de sterke stroming die aan zijn pels rukte, maar met een beetje zwemmen lukte het wel om de oever te komen. Hij ervaarde het misschien als een sterke stroming, maar dit zou nog wel de zwakke zijn als hij het aankon. ‘Hé!’ riep hij uit terwijl hij het water van zich probeerde te schudden en rillend naar de Apprentice rende. ‘Gaat het wel?’ mauwde hij. Hij boog zich over de Apprentice heen en drukte zijn snuit even in diens vacht. Wat moest hij doen? Vragen schoten door hem heen. De kater zou het vast koud hebben. En dus begon Thornpaw met zijn warme tong in tegenstelde richting de vacht van de kater te likken, hopend dat het zou helpen.

Thornpaw merkte dat de koude vacht dankzij de bewegingen van zijn warme tong al wat begon op te warmen en hij haalde opgelucht adem. Hij wist dat hij zich op vijandig terrein bevond, maar hij kon deze kat toch zeker niet hulpeloos achterlaten? Silverstar zou het vast wel begrijpen. Zijn vacht prikte onbehaaglijk bij de volgende gedachte. Silverstar hoefde het namelijk niet eens te weten te komen. Of wel? Hij wist het niet. Hij wilde zich nu ook even bekommeren over deze kat. Hij snorde opgewekt toen hij merkte dat de kater hem probeerde te bedanken. Hij deed een paar stappen achteruit toen de kater overeind kwam. Hij ging zitten en schudde de kleine waterdruppeltjes uit zijn vacht. ‘Hallo,’ zei hij vriendelijk terug. Het viel hem mee dat de kater hem niet meteen beschuldigde omdat hij zich op zijn terrein bevond. Hij hoopte dat er verder in de ThunderClan niemand was die toevallig langs kwam lopen en hem hier zag. Of diegene moest denken dat hij ook iemand van de RiverClan was, maar het was een kleine kans dat ze zich konden vergissen. De geur van zijn Clan hing namelijk goed om hem heen, net zoals hij aan deze kater kon ruiken dat hij van de RiverClan was. ‘En ik maar denken dat jullie goed kunnen zwemmen,’ zei hij plagerig omdat het algemeen bekend was dat katten van de RiverClan bekend stonden om hun kunsten vanwege het zwemmen. ‘Wat ging er mis? Ik dacht dat ze jullie trainden om tegen zo’n sterke stroming in te zwemmen, ‘mauwde hij en hij hield zijn kopje vragend schuin terwijl hij wachtte op antwoord. Zijn vacht prikkelde nog altijd onbehaaglijk omdat hij zich aan deze kant van het territorium niet goed voelde.

Thornpaw’s oortjes wiebelden geamuseerd toen de kater zijn verhaal vertelde. Ja, daar had hij ook wel last van. Tegenwoordig wist het prooi precies wanneer hij op jacht was, want dan waren ze opeens weg. En als andere Apprentice’s buiten het kamp gingen, kwamen ze altijd terug met minstens één prooi in hun bek. Hij werd er gek van. Hij wilde graag weten wat hij fout deed. Hij hield zijn kopje echter schuin toen hij de uitleg hoorde. ‘Ik dacht dat je als Apprentice altijd moest wachten met prooi eten tot de Elders en de kittens voor zijn geweest, tenzij je in een patrouille bent,’ zei hij bedachtzaam terwijl hij zich de regels van de krijgscode nog eens in zijn hoofd herhaalde. Hij had altijd moeten wachten tot de kittens en de Elders eerst waren geweest, maar nu wist hij het niet meer zeker. Meestal stond hij ’s morgens best wel laat op en dan nam hij gewoon een stukje prooi, maar hij durfde nooit tijdens de jacht te eten, ook niet als hij met een patrouille meeging. ‘Mijn naam is Thornpaw,’ beantwoordde hij de vraag van de RiverClan-cat. ‘En ik ben inderdaad afkomstig van ThunderClan,’ vervolgde hij, wat hem er weer aan liet denken op welk terrein hij zich momenteel bevond. Hij voelde zijn vacht onbehaaglijk prikken en keek ongemakkelijk over zijn schouder. ‘Maar ik zag dat je in nood was en besloot om de krijgscode voor even te negeren. Waar ik hopelijk niet te hard voor gestraft ga worden,’ mompelde hij er gauw achteraan. Het was belangrijk voor hem dat ze hem als een loyale kater zagen, maar wat zouden zij doen op zo’n moment? Dan zouden ze toch ook die kat te hulp schieten? ‘Je hoeft me trouwens niet te vertellen van welke Clan jij bent, dat weet ik zo al,’ zei hij en zijn snorharen trilden geamuseerd.

Thornpaw’s oortjes bewogen geamuseerd en hij voelde een lichtelijk trots gevoel in zijn borst toen hij merkte dat hij een oudere dan hem zijnde Apprentice had gewezen op een fout. Zijn Clangenoten zouden best trots op hem zijn als ze dit hoorden. Anderzijds… Nee, laat maar. Hij ging dit zijn Clangenoten niet vertellen, want anders had hij een probleem. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het ook leuk vond om Hushpaw te ontmoeten. Hij wuifde het bedankje weg en voelde zijn snorharen geamuseerd trillen toen Hushpaw hem een vraag stelde. ‘Omdat je naar vis ruikt en omdat je zomaar in dat water sprong,’ zei hij geamuseerd tegen de witte kater. Hij had geen idee of het wel verstandig was om te socialiseren met een kater van de RiverClan. De kans dat ze elkaar ooit zouden ontmoeten in een gevecht was groot en dan zou hij moeten kiezen voor zijn Clan. Hij wist echter niks van moeilijkheden tussen de RiverClan en de ThunderClan, dus misschien was het allemaal te vergezocht. Wat hij wel wist was dat hij hier niet te lang mocht blijven staan. Ook al was Hushpaw een vriendelijke kater, hij was nog altijd loyaal aan zijn eigen Clan. En dus keek de zwart-witte Apprentice twijfelachtig over zijn schouder naar zijn eigen territorium die zich aan de overkant van het water bevond. ‘Je weet toch dat als een patrouille langs jouw of langs mijn kant ons ontdekt dat we straf gaan krijgen?’ vroeg hij twijfelachtig aan Hushpaw. ‘Ik vind het leuk om met je te praten, maar de krijgscode verbiedt me het eigenlijk om het te doen.’ Hij keek gefrustreerd naar zijn poten. Waarom konden alle Clans niet gewoon één geheel zijn? Waarom moest de krijgscode zo moeilijk doen? Ondanks dat hij net zowat tegen Hushpaw had gezegd dat hij moest gaan, bleven zijn poten toch op hun plek staan en richtte hij zijn bleekgroene ogen op de witte kater.

Thornpaw voelde zijn poten tintelen om weer terug naar zijn kant van het territorium te gaan, maar aan de andere kant wilde hij hier graag blijven praten met deze interessante kater. Hij had iemand buiten de Clan gevonden die aardig tegen hem was. Hij had geen idee of dat vaak voorkwam, want in principe waren ze nog altijd vijanden van elkaar. En als ze ooit een gevecht zouden hebben tussen hun Clans, zou hij gedwongen zijn om de kater aan te vallen. Toch stribbelde hij niet tegen toen de kater zei dat hij maar weer terug moest gaan en gaf een knikje om te bedanken. Nu was de knoop voor hem doorgehakt. Hij draaide zich om, sprintte en rende weg. Hij nam een aanloop en sprong, maar alsnog belandden zijn achterpoten in het water. Zijn klauwen strekte hij uit op de waterkant zodat hij houvast had en hij trok zichzelf met al zijn kracht weer op. Gelukkig gleden zijn klauwen niet weg. ‘Dat is een mooie naam!’ riep hij over zijn schouder naar de kater. Hij werd begroet door de warme geur van ThunderClan en draaide zich om. Zijn lijfje was ijskoud van het plotselinge water dat zich in zijn vacht bevond en kalm keek Thornpaw om naar Hushpaw. Nu ze zich beiden op de waterkant bevonden in hun eigen territorium, was het een stuk veiliger. ‘En wat ga jij nu doen?’ riep hij.

Er was inmiddels een hevige wind op komen zetten die hard insloeg op zijn pels en het hem haast onmogelijk maakte om te luisteren naar het antwoord van de kater. Hij grinnikte toen hij de kater hoorde praten en gaf een knikje. ‘Ik ook!’ riep hij terug. Hij wachtte even tot het zeker was dat Hushpaw terug naar het kamp zou gaan en draaide zich vervolgens ook om. Zijn poten waren een beetje nat omdat hij te dicht bij de rivier was gaan staan, maar er hing gelukkig een niet al te visachtige geur om hem heen. En anders kon hij nog altijd zeggen dat hij per ongeluk half in het water was gevallen. Zijn Clangenoten zouden dat niet kunnen appreciëren, maar ze zouden het nog minder kunnen appreciëren als ze hoorden dat hij over de rivier was gesprongen om een andere kat van een andere Clan te gaan helpen. Hij besloot dus maar om zijn mond erover te houden, want anders zou hij een straf krijgen en dat was iets wat hij niet wilde. Om zeker te zijn dat hij geen sporen achterliet, stapte hij expres met zijn poten in de modder zodat deze de geur maskeerden van de rivier. Ook al had hij zijn smoes zojuist bedacht, hij wilde nog steeds niet liegen tegenover de Clan waar hij juist zo loyaal tegenover wilde zijn. En dus besloot hij dat het beter was als hij zijn poten schoon zou vegen aan wat gras en de rest zou schoonmaken. Hij trok al een smerig gezicht bij het idee dat hij dat moest gaan doen. Alsof StarClan zijn gedachten gehoord had, begon het plotseling zachtjes te miezeren. Thornpaw glimlachte opgelucht toen hij de modder van zijn poten zag gaan zodat er slechts kleine restjes overbleven die hij zonder al te veel problemen kon oplikken. Nadat hij StarClan had bedankt, rende hij gauw terug naar het kamp en ging naar binnen zonder dat iemand daar echt iets over te zeggen had.