Ours is the fury

Een beetje nieuwsgierig tuurde de grote kater de nursery binnen. Het was met geen woorden te beschrijven hoe graag hij hier weg had gewild na zijn moeder dood. Weg van alle herinneringen aan haar en zijn verschrikkelijke pleegmoeder. Maar nu was er toch iets wat hem weer naar binnen lokte. Het was nog maar kort geleden dat hij en Innerghost de kittens van Charspell hadden gevonden, en hij voelde een vreemde band met hen. Het was nog vreemder als je bedacht dat hij met niemand echt een band had. Natuurlijk had hij zijn siblings nog, maar die sprak hij ook niet vaak. Even keek hij rond, en tussen de nestjes vond hij al snel die van Charspell en Fawnstep. De zwarte poes was zelf nergens te bekennen, en misschien was dat nu ook wel even het beste. Langzaam kwam hij dichterbij, en keek naar de kits. In die korte tijd waren ze al gegroeid, en ze lagen vredig te slapen, wat ze ook verdienden na de vreselijke gebeurtenissen bij hun geboorte. Toen met Oakshade op dat een van de kits niet sliep, en de grote kater deed een poging vriendelijk naar hem te glimlachen.

Furzekit en anderen met toestemming

De grote kater keek nieuwsgierig toe hoe de grijze kit naar de rand van het nest toe kroop. Oakshade bestudeerde hem goed, en verwonderde zich nogmaals over hoe klein de kits allemaal nog waren. Natuurlijk had hij geen idee hoe groot een kit op deze leeftijd moest zijn, maar ze leken allemaal zo fijn alsof ze meteen zouden breken als je ze oppakte. Maar de kater wist uit ervaring dat de kits sterker waren dan ze leken, dat had hij in de gebeurtenissen na hun geboorte wel gezien. Ze waren sterk. De grijze kit had zijn kopje op de rand gelegd, en Oakshade herkende hem als Furzekit. Een van de kits die hij zelf een naam had mogen geven. Opeens leek Furze te schrikken en tuimelde naar achteren, en rolde zich verschrikt op. Oak keek er geschrokken naar, en deed zelf ook een stap naar achteren. Had hij hem laten schrikken. Voorzichtig kwam hij weer naar voren, en de kit gluurde over zijn staart naar hem. "Wow.." Bracht de kit uit, en hij zag er nu wat minder geschrokken uit. Oakshade ontspande ook een beetje, en deed weer een poging tot glimlachen, wat hem trouwens niet makkelijk afging. Zijn gezicht vertoonde normaal dezelfde uitdrukkingsloze blik, en glimlachen deed hij al helemaal nooit. "Hallo Furzekit." Zei hij zachtjes. Hij had geen idee of de kit hem herkende, maar hij dacht niet of kits op deze leeftijd überhaupt iets konden onthouden. "Mijn naam is Oakshade."