Comfortable. [&MISTPAW*]

Een beetje gespannen keek Thornpaw de open plek van het kamp rond. Verschillende katten lagen naast elkaar samen te tongen, van hun prooi te genieten of wat voor zich uit te staren. Hij had geen idee langs wie hij moest gaan zitten, want dankzij zijn periode in de Nursery had hij niet veel tijd gehad om andere katten leren kennen. Natuurlijk kwamen er wel soms Apprentice’s en Warrior’s langs, maar hij had daar nooit veel aandacht aan besteed omdat hij het merendeel van de tijd te druk bezig was geweest met het bespringen van mos of gewoon had geslapen. Dat maakte dat hij nu moeilijk kon kiezen langs wie hij ging liggen. Hij had een prooi in zijn bek hangen die hij graag op wilde eten. Het was een kleine bosmuis, maar het zou genoeg zijn om zijn maag te vullen. Opwinding verspreidde zich door zijn poten bij het idee dat hij ooit zelf een prooi zou vangen. Dat was als hij eerst een mentor zou toegewezen krijgen. Ha! Dan kon hij zijn Clangenoten jaloers maken met de dingen die hij had geleerd. Geamuseerd over zijn eigen gedachten zijnde draaide de zwart-witte kater zich om en maakte zich een weg naar de Apprentice’s Den, waar hij had besloten om de prooi in zijn bek op te gaan eten. Hij gooide de prooi voor zich neer op de grond en ging liggen. Met zijn poot schoof hij de prooi naar zich toe en zette zijn scherpe hoektanden zonder genade in het buikje van de bosmuis terwijl hij zichzelf probeerde voor te stellen hoe hij dat deed bij een levende prooi. Hij kwam overeind, deed een paar stappen achteruit en zakte door zijn poten. Met wiegend achterwerk keek hij gespannen naar de dode bosmuis, zich niet echt in de gaten hebbende dat er meerdere Apprentice’s waren in de Den. Met een aanloopje sprong hij en belandde hij op de muis.

Mistpaw was in de medicine cat den kruiden aan het uitzoeken. Waar Jayfeather op het moment was wist ze niet, maar die zou het vast wel druk hebben met zijn eigen schema. Soms voelde het alsof hij haar helemaal niet wou trainen maar het deed omdat het moest. Mistpaw keek rustig naar de uitgezochte kruiden en schoof ze weer naar hun originele plek. Daarna trippelde ze door naar de apprentice den. Ze wachtte eventjes voordat ze er in ging. Zou Firepaw er zijn? Ze hoopte het een beetje. Ze mistte haar zusje heel erg, maar die was druk met een warrior worden. Toen ze naar binnen stapte zag ze al snel de kat die ze moest hebben. Een van de apprentices had een doorn in zijn poot die ze eruit moest trekken. Simpel werk. De nam de poot en likte een paar keer over het voetkussen zodat ze kon voelen waar de doorn zat. Daarna pakte ze hem met precisie tussen haar tanden en rukte het ding er in een keer uit. De apprentice bedankte haar en toen ze zich omdraaide om weg te gaan zag ze nog net hoe een zwartwitte kater een al dode muis besprong. Ze lachte een beetje. "Goede vangst gemaakt?" vroeg ze geamuseerd terwijl ze bij hem ging staan.

Vlak nadat hij op de muis was gesprongen, liet hij zijn tanden in het vel van het dier zakken. Hij proefde de heerlijke smaak van muis en hoorde zijn maag knorren. Nog voordat hij echter kon beginnen om het dier helemaal te verslinden, hoorde hij een stem achter zich. In verlegenheid gebracht kwam hij overeind en draaide met zijn oortjes terwijl hij zijn vacht warm voelde worden. Hij herkende haar niet direct, maar zijn neus vertelde hem dat ze van de Medicine’s Den afkomstig was. Hij herkende de geur van kruiden dat sterk om haar heen hing. Hij ging op zijn kont zitten en trok zijn pootjes naar zich toe terwijl hij een lik over zijn witte borst gaf om zichzelf een houding te geven. ‘Niet mijn vangst,’ wist hij uit de brengen, hoewel het voor de hand lag dat dat niet zo was. Waarom stuntelde hij zo enorm als iemand iets aan hem vroeg? Het was niet dat hij dat altijd deed, maar als ze hem betrapten op iets wat hij graag voor zich wilde houden, dan wel natuurlijk. Hij voelde zich vooral verlegen omwille van het feit dat hij een piepjonge Apprentce was en zijn jachthouding waarschijnlijk niet eens goed was geweest. Daar kon hij zijn Clangenoten natuurlijk niet mee imponeren. ‘Zag het er erg vreselijk uit?’ vroeg hij aan haar. Deze keer keek hij wel omhoog. Hij zag een witte poes voor zich. Een gedeelte van haar kopje leek wat grijs gekleurd te zijn. Ze was groter dan hem omdat ze waarschijnlijk ook heel wat ouder was. Hij durfde te wedden dat hij de kleinste was. Niet dat dat de werkelijkheid was, want in realiteit was hij groter dan de gemiddelde Apprentice van zijn leeftijd. Zijn spieren waren nog niet voldoende ontwikkeld, dus hij zou waarschijnlijk nog groeien, maar hij bleef zichzelf altijd als een kleine kater zien.