Break of dawn

Zoals altijd was de kitten eerder wakker dan Bane en Brightspots. Zo hield niemand hem tegen om naar buiten te gaan. Toch keek hij eerst nog even naar buiten om te zien of het niet regende. Regen deed dan wel niet pijn, daar was hij achter gekomen, maar volgens Bright kon het hem wel ziek maken. En dat kon hij nu niet veroorloven, toch niet nu dat hij bijna de leeftijd naderde op apprentice te worden. Uiteindelijk trippelde hij bijna speels naar buiten en sprong bijna direct op het blaadje dat hij de dag ervoor ook gebruikt had om te spelen. Deze keer hield hij niet zijn nageltjes in getrokken, maar gebruikte hij ze om zijn 'vijand' aan te vallen. Zijn spelletje was behoorlijk onschuldig. Maar dit was hét spelletje dat ze ook altijd deden in Shadowclan. Daar werd het blaadje uiteindelijk vervangen door een mede-kitten. Maar hier sloeg iedereen zijn voorstel af om speels met hem te vechten, ondanks dat hij altijd beloofde dat ze zonder klauwen zouden spelen. Hij had zich al helemaal aangepast naar Thunderclan, maar hij wist nu wel heel goed dat er katten in zijn omgeving waren die dat nog niet gedaan hadden. Uiteindelijk legde de kater zich neer op het blaadje zodat het niet weg zou waaien en liet zijn blik naar de leadersden gaan, waar hij Silverstar voor zag zitten. Zijn oortjes schoten direct naar voren. Hij had vaak naar de leader gezocht, wetend dat dit zijn papa was, maar nooit had hij echt de tijd gevonden om eens naar hem toe te gaan. De vorige keer werd hij tegengehouden door Brightspots, maar deze keer niet. Hij duwde zich weg van de grond, liet het blaadje achter en trippelde naar de grote kater toe.

{Silverstar}

De kater had zich voor zijn den genesteld, en had zijn ogen gesloten terwijl hij luisterde naar de geluiden om hen heen. Het kamp was langzaam aan het ontwaken. De eerste patrouille was er op uit gestuurd en al snel zouden katten zich bij de prooistapel verzamelen om hun ontbijt naar binnen te werken. Silverstar was zoals altijd al gewekt door de dageraad, die vanaf zijn vaste slaapplek in de boom het eerst op hem neerviel. Hij had zeker nog niet verwacht om zo vroeg in de ochtend de korte pasjes van een kitten te horen. Verbaasd trok Silverstar zijn kijkers weer open en liet hij deze op Tallkit vallen. "Wat ben jij vroeg wakker, kiddo," merkte hij op, terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen toen hij zag hoe snel de kitten gegroeid was. Hij was dan misschien niet hun biologische vader, maar had die rol wel op zich genomen, en meteen voelde hij zich schuldig toen hij besefte hoe weinig tijd hij eigenlijk met ze doorbracht. De kittens moesten zich al achtergesteld voelen doordat ze niet in Thunderclan geboren waren, en het hielp niet echt als je vader bijna niet in beeld was omdat hij het zogenaamd te druk had met zijn leiderstaken. Wat niet helemaal gelogen was, maar het was ook een excuus, omdat hij niet wilde dat de clanleden de leugens die over hem verteld waren zouden geloven. Met in het bijzonder één zekere kattin, wiens hart hij al helemaal niet wilde breken. De kater duwde zich omhoog van zijn plek en wierp de jongere versie een scheve grijns. "Wat was je aan het doen?" vroeg hij toen, met een schuin oog op het blaadje dat nu een beetje verlaten op de grond lag.

"Wat ben jij vroeg wakker, kiddo," De kitten overbrugde de laatste staartlengtes tussen hem en de leader en glimlachte opgewekt toen Silverstar iets zei. "Natuurlijk!" mauwde de kitten en draaide een enkele keer om zijn eigen as, waarna hij zich neer zette. "Ik ben altijd vroeg wakker," voegde hij er nog aan toe en liet even zijn blik naar de nursery gaan, om te zien of Brightspots nog niet door had dat hij, weeral, verdwenen was. "Wat was je aan het doen?" Snel draaide hij zijn kopje weer naar de kater. Zijn staartje zwiepte zachtjes heen en weer en even schoot zijn mondhoek de lucht in. "Aan het oefenen." zei hij met een trotse glimlach rond zijn lippen. Voor wat hij aan het oefenen was had hij er niet bijgezegd. Niet omdat hij het wilde achterhouden, maar eerder omdat hij het heel logisch vond dat oefenen gelijk stond aan vechten. Dat warrior zijn meer inhield dat vechttraining, daar stond hij niet stil bij. Als hij verhalen te horen kreeg waren het juist alleen maar verhalen over veldslagen en over de 4clans. Logisch dat de werkelijkheid een andere vorm in zijn oogjes kreeg.

Het enthousiasme van de kitten was aanstekelijk, en Silverstar gaapte in een poging de laatste sporen van ochtendmoeheid uit zijn kop te halen. Dat hij elke dag vroeg wakker was, hoefde niet te zeggen dat hij gemaakt was voor ochtenden. Tallkit leek er minder moeite mee te hebben, maar de energie van kittens was dan ook oneindig. "Misschien moet jij het dan maar van me overnemen, dan kruip ik weer terug mijn bed in, goed?" reageerde hij, met een hint van humor in zijn stem. Hij rekte zich nog wat uit en liet zijn blik toen weer op de kitten vallen. Die vertelde met een trotse glimlach dat hij aan het oefenen was. Dat was waar ook, hij moest nu 5 manen oud zijn. Nog even en hij kon beginnen met zijn trainingen. Silverstar liet weer een grijnsje zien en zakte toen door zijn voorpoten. "Ohja? Laat maar eens zien hoe goed je geoefend hebt dan," sprak hij, terwijl hij met zijn staart zwiepte om de kitten uit te dagen.

"Misschien moet jij het dan maar van me overnemen, dan kruip ik weer terug mijn bed in, goed?" Snel schudde de jonge kater met zijn kopje. "Nee," mauwde hij direct met een klein grijnsje. "Een kitten kan toch geen leader zijn." Kort trok hij met zijn oortje en een kort moment snorde de kitten toen de leader door zijn poten zakte en het volgende zei. Direct zakte hij door zijn pootjes en schoven zijn oortjes in zijn nek, klaar om zich te bewijzen. Toch kon je zien aan zijn zwiepend staartje dat hij nu vol enthousiasme zat. Er zat veel enthousiasme in de kitten, enthousiasme dat nu vooral uitging naar spelen en de gedachten dat hij binnenkort apprentice werd. Zijn oogjes werden iets donkerder toen Silverstar met zijn staart zwiepte. Met een enkele sprong belandde de kater op de staart van de leader, net zoals hij net gedaan had met het blaadje. En automatisch schoven zij klauwtjes uit hun hulzen. Hij kon zich wel tegenhouden om zijn tandjes in de staart te zetten. Tallkit viel half om en klemde zijn vier pootjes rond de staart. Hij zou niet los laten. Zijn nageltjes zaten dan ook stevig in zijn staart. "Hebbes!"

Silverstar wachtte grijnzend af. Tallkit zakte door zijn pootjes en keek met grote, donkere ogen naar zijn doelwit. Gewoon om het spelletje mee te spelen, deed hij alsof hij diep geraakt was toen de kitten uiteindelijk zijn staart greep. Hij gleed met een dramatische mauw op zijn zij. "Oh nee, de grote Thunderclan leider is gesneuveld!" riep hij uit, terwijl hij lachend zijn staart probeerde terug te trekken. In werkelijkheid voelde hij niet zoveel, alleen dat Tallkit's nageltjes wat scherp waren. Hij zou moeten leren die in hun hulzen te laten wanneer hij aan zijn trainingen begon.

Hij liet zijn oogjes naar Silverstar gaan om te zien of het hem iets deed. "Oh nee, de grote Thunderclan leider is gesneuveld!" De kitten grinnikte bij wat hij zei en liet vervolgens de staart van de kater los. "Tallstar zal zijn plaats innemen," grijnsde hij enthousiast en zette zich even wat trots rechter. Hij was uiteindelijk weer wat door zijn pootjes gezakt en stond weer klaar om naar voren te spring. Dit vond hij wel leuk. Eindelijk eens iemand die écht met hem wilde spelen. Toch liet hij zijn aandacht even verzwakken door kort neer de nursery te kijken, waarna hij al snel terug naar de leader keek.