Memories

De oogjes van de kleine poes gingen open. Zoals ze al een paar keer eerder had gedaan. Een gaapje kwam uit haar mond en daarbij hoorde je een soort piepje. Haar pootjes duwde ze naar achteren en ze rekte zich uitgebreid uit. Nee, opstaan ging ze niet. Daar was ze te moe voor. Ze lag op haar zij met haar pootjes uitgestrekt en met een slaperige blik naar voren. Er leek geen beweging te zijn in het nest tot ze zag hoe 1 van de nieuw kittens uit het nest rolde. Ze giechelde, maar keek daarna geschrokken naar haar moeder. Ze had niet gelachen hoor... Ze probeerde dan ook heel lief te kijken naar haar moeder, alsof ze niks gedaan had. Je mocht niet andere uitlachen.
Er waren nieuwe bollen bij gekomen. Waar ze vandaan kwamen wist ze niet, maar ze leken wel lief. Behalve dat er nu een katertje was in het poesjes nest, iewl. Maar hij praatte nog niet, dus vervelend was hij nog niet. Eigenlijk wist ze hun namen niet. Oh! Dat is niet goed. Maar eerst even kijken hoe het met deze ging. Verbaast tilde ze haar hoofdje op en draaide zich op haar buik. Haar hoofdje had ze schuin terwijl ze probeerde te horen of de kitten wat zei. Niks. Op haar onhandige maniertje begon ze te kruipen naar de rand en ze stak haar kopje over de rand. "Auw?", vroeg ze beleefd. De kitten zou vast wel weten wat ze bedoelde. Ze konden vast wel praten, dat konden zij ook en zij hadden dezelfde mama. De kitten nam dat aan in ieder geval, waarom zouden ze hier anders zijn?  Haar ogen focuste nog eens goed op de kitten. Haar ogen waren open! Een brede lach kwam op haar gezicht. "Owgen!", riep ze vrolijk.

Zoveel bollen, zoveel geuren, zoveel stemmen. Nee, dit vond hij niks, al had hij wel weer een warme bron gevonden voor melk en die bron was ook heel lief tegen hem dus dat mocht hij wel. Hij had ervoor gezorgd dat hij een warm plekje had waar hij nu opgerold lag. Slapen ging echter niet. Er was gewoon teveel om op te nemen en de kitten voelde zich nog niet helemaal geweldig. Tja, het was druk hier en of hij dat mocht, wist hij nog niet helemaal zeker. Poot voor poot rekte hij zich uit en kroop onder de warme vacht vandaan. Hij bleef wel stil. Nee, deze kater was niet zo'n grote prater geweest. Al wist hij wel wat woorden uit zijn hoofd. De belangrijke woorden zeg maar. Mama, melk & weg bijvoorbeeld. Hij had echter nog niks gezien, want die ogen van hem zaten nog dicht. Hij hoorde wel wat geluidjes, niet dat het hem uitmaakte. Een beetje doelloos probeerde hij rond te kruipen in het nest, maar overal waren anderen. Ugh, teveel. Niet dat hij andere haatte of zoiets. Hij voelde zich gewoon anders dan alle andere bollen. De bollen die al aan het praten waren hadden allemaal zo'n mamakat stem, terwijl hij meer een hogere versie van de papakat stem had. Furze had nog niet kunnen uitvogelen waarom, maar als zijn ogen zouden opengaan zou hem dat misschien lukken. Het gevoel van een andere kruipende kitten ging langs zijn vacht en hij maakte geschrokken van zichzelf een bolletje. Wacht, hij mocht zich niet laten kleineren door anderen? De kater verbeterde zich snel en ging weer liggen zoals hij eerst had gelegen. Hij was anders, maar hij was sterker. Ze zouden hem niet kunnen kleineren.  

Flintkit

Haar plekje was perfect. Ondanks dat er vele, bijna ontelbare bolletjes vacht naast haar lagen, was het behoorlijk gezellig. Haar ogen die zich eindelijk allebei geopend hadden, moesten nog wennen aan het nieuwe licht dat binnen stroomde. Toch was ze erg tevreden. Ze had een mooie lieve moeder, een paar grote zussen, en wat jongere kittens. Niet dat het leeftijdsverschil vreselijk groot was, misschien groeide de vier bolletjes vacht minder hard? Ze wist niet waarom hun nest ineens voller was, maar dat betekende natuurlijk wel meer plezier. Misschien kon ze als, de andere bolletjes hun ogen open hadden ook met ze spelen. Nu had ze een van de laatste dagen een paar oudere kittens zien spelen, en vroeg ze zich dus af of het leuk was. Toch konden haar pootjes haar niet zo lang dragen. Haar kopje schoot overeind zodra ze door had dat een van de kleinere bolletjes, al was het verschil nihil, op de grond was gevallen. Een van haar zussen reageerde er al op. Dus besloot Flintkit dat ze zelf niet hoefde te reageren, daarbij was haar zus dichter in de buurt van de kitten, en was ze nog behoorlijk moe. Geërgerd doordat haar rust door al dat gepiep verstoord was, kroop ze dichter tegen haar langharige moeder aan. Ergens gaf ze wel om al de bolletjes vacht, de andere kittens. Maar ze moesten niet met haar slaaptijden spelen. Als ze wou slapen, moest ze slapen en mocht niemand haar wakker maken. Toch was ze er wel van bewust dat de andere kitten zich bezeerd kon hebben en haalde ze diep adem. 'Mwamwa, Rosy!' Piepte ze zachtjes, maar nog steeds harder dan ze eigenlijk doorhad. Voor haar was het zacht, bijna fluisterend terwijl het voor de andere gewoon bijna de normale toon van praten was.

Flintkit

Het was duidelijk dat Flintkit met de tijd ongeduldiger werd. Ze werd langzaam aan een beetje driftig. Was er dan nooit tijd om te slapen, en sinds wanneer hadden ze een klimtoestel. Ze was allang blij dat haar nestgenootjes weer bij haar in het nest lagen, maar moesten ze dan echt zoveel lawaai maken. Een gefrustreerde piep slaakte ze dan ook uit, waarna ze haar oortjes tegen haar nekje pinde. Haar ogen keken boos naar de kittens en zuchtend drukte ze haar kopje tegen haar moeder aan. Het gepiep van haar zusjes zorgde er voor dat de kitten aangeslagen op keek. Waarna ze hen verward aanstaarde. Waarom waren ze ineens zo druk geworden, uit het niets zowat. Moesten ze echt haar rust zodanig storen dat ze niet meer in slaap kon vallen. Een vermoeide geeuw verliet haar bekje terwijl ze de neiging weerhield om te mopperen. 'Mwamwa!' Piepte ze wel, met een duidelijk toon die liet blijken dat ze chagrijnig, en een beetje driftig begon te worden. 'Swape,' verklaarde de kitten vermoeid. Flintkit had nauwelijks door dat ook Hailkit het een beetje te druk vond worden, toch negeerde ze het feit, en duwde ze haar kopje en lichaampje dichter tegen haar moeder aan. Rust?