Venial

Met volle tegenzin had hij de oude nesten in de nursery één voor één vervangen. Nog één nest te gaan. De geur van Riverclan was uiteindelijk al uit zijn vacht getrokken en had plaats gemaakt voor de geur van gedroogd gras. Ondanks dat hij commando's nooit weigerde, was hij er toch tegen dat Innerghost hem deze opdracht gegeven had. Ze had hem niet echt meer tegengesproken met zijn laatste uitleg, maar hij wist gewoon dat de deputy hem nog steeds niet geloofde. Precies alsof zij nooit de grenzen overstak toen ze een apprentice was. Hazelpaw had een goede reden gehad om terug te gaan naar Severlight. De reen om even te praten met iemand die hij kende en even te ontsnappen aan Windpaw. Hoe moeilijk was dat nu? Het was toch logisch? De kater kwam weer met een volle lading nieuw nest materiaal de Nursery binnen lopen toen er een schaduw op hem viel. Hij liet zijn lading voor zijn poten vallen en draaide zich om om te zien wie er in de opening van de nursery stond. "Windpaw," mompelde hij kort toen hij de poes herkende en draaide zich vervolgens weer om om dat nest in orde te krijgen voordat de avond zou vallen.

Eerste post Windpaw, daarna open

De tabby haalde diep adem voordat ze de nursery binnenstapte. Een warrior had haar verteld dat ze Hazelpaw hier zou vinden nadat ze ernaar gevraagd had. Hoewel ze het niet graag toegaf, moest Windpaw bekennen dat ze veel te overdreven gereageerd had, dat het niet alléén zijn fout geweest was. Een weinig geloofwaardig glimlachje plooide zich om haar lippen toen ze zijn bekende gestalte zag. Hij begroette haar kort alvorens zich weer over het nest te buigen dat hij aan het verversen was. De apprentice schraapte ongemakkelijk wat met haar voorpoot in de aangestampte aarde, terwijl ze naar diezelfde poot keek om zijn blik te vermijden. "Hazelpaw, ik..", begon ze zachtjes, maar Windpaw wist niet goed hoe ze verder moest gaan. Hoe moest ze dit brengen? "Misschien heb ik wel wat overdreven gereageerd..", ging ze verder na een kort moment van stilte. "Het.. Ik.. Je was niet.. Alleen in fout..", hakkelde de tabby verder. Ze haalde weer even diep adem en keek toen op, in de hoop zijn blik te vangen en hem te laten zien hoe erg ze het meende. Nu liet ze de woorden maar stromen. "Ik had niet zo boos moeten zijn, maar ik weet niet wat me bezielde. I.. Ik mis je, Hazelpaw, en het spijt me. Het spijt me dat ik zo dom en naïef ben, het spijt me dat ik mijn emoties schijnbaar niet onder controle kan houden. Het spijt me dat ik je een leugenaar en een bedrieger noemde, het spijt me, kun je me ooit vergeven dat ik me zo heb laten gaan?" Haar woorden kwamen er vloeiend maar bijna smekend uit, en nieuwe tranen hoopten zich op in haar groene ogen. Ze moest zichzelf echt vermannen, zo veel had ze nog nooit bijna-gehuild sinds haar kittentijd, maar het toonde wel hoe oprecht haar emotie was.

"Hazelpaw, ik..," De kater spitste zijn oortjes en richtte deze wat naar achteren, maar hij hield zijn aandacht voorlopig nog op het nest dat hij in orde aan het brengen was. "Misschien heb ik wel wat overdreven gereageerd.." Kort trok hij met zijn oortjes bij wat de poes achter hem zei. Hij was net bezig met de laatste dingen in orde te brengen toen ze het volgende zei."Het.. Ik.. Je was niet.. Alleen in fout.." Hazelpaw draaide zich nu om naar de poes en hield even zijn kopje schuin toen ze verder ging. Ze ging niet gewoon verder, ze ratelde alles af waardoor Hazel toch even zijn wenkbrauw ophaalde. Een lange stilte viel er nadat de poes uitgesproken was. Hazel moest hier over nadenken, nadenken over wat hij wilde zeggen. Hij miste haar ook, maar een andere kant van hem zei hem dat hij nog even moest wachten. Zijn beste vriendin, Roughpaw, had hem dat ook gezegd, om er nog wat tijd over te laten gaan dus de kater zat wat in de knoop met zijn gedachten. "Ik wil je graag vergeven, maar het zal niet direct hetzelfde zijn als vroeger." mauwde hij uiteindelijk, hopende dat hij hiermee het juiste gezegd had.

De tabby knikte, blij dat hij haar in eider geval wou vergeven. "Dat begrijp ik.", zei ze, haar stem zachtjes. Ze had alles verpest, nietwaar? De band tussen hen leek compleet verdwenen, en waar ze elkaar ooit bijna woordeloos verstonden, was er nu een soort kilheid tussen hen. Windpaw zuchtte en keek even naar wat hij aan het doen was. was hij al klaar? Misschien kon ze helpen, als poging om zijn vriendschap weer terug te winnen, om hun band ietwat te herstellen. De band die ze overigens zelf verwoest had. "Kan ik je helpen?", vroeg ze daarom ook, haar stem zacht.

"Dat begrijp ik." Even haalde hij zijn ene mondhoek op in een kleine glimlach, als teken dat ze niet moest opgeven. "Kan ik je helpen?" Hij schudde kort zijn kopje bij haar voorstel. "Ik was eigenlijk net klaar." Sloeg hij voorzichtig haar voorstel af en draaide zich nu terug om naar het laatste nest, dat hij nog even in vorm duwde. Verder wist hij eigenlijk nog niet echt wat te zeggen. Nog niet althans. In de toekomst zou dat praten wel wat beter vergaan.

Mirrorkit had twee wat oudere Apprentices ondenkt in de Nursery. Zoals altijd lag ze verborgen tegen een van de wanden net buiten een nest. Haar groene oogjes hielden de andere katten oplettend in de gaten. Het leek wel alsof ze niet zo blij waren. Was er wat gebeurd? Wat kon er gebeurd zijn! Langzaam hief ze dus ook haar kopje op, terwijl ze zichzelf overeind hees. Ze sprong vrolijk naar voren toe waarna ze tegen de gestreepte kater met blauwe ogen op sprong. 'Wat doe?' Vroeg ze met een vrolijke piepstem. Zich afvragend wat hij aan het doen was, waarna ze heel ondeugend naar de andere kat keek. Haar oogjes stonden heel onschuldig waarna ze ging zitten. 'Ik Miwwow!' Piepte ze tevreden, waarmee ze aan probeerde te geven dat ze hun namen ook wou weten. 'Niet bwoos!' Piepte ze kalmpjes. Duidelijk makend dat ze hun vrolijker wou hebben. Sinds de vrouwelijke Apprentices het minst blij leek, sprong ze er na toe en duwde haar kopje zachtjes tegen haar poot aan. Terwijl ze normaal gesproken zo ver mogelijk van vrouwelijke katten verwijderd bleef, toch wou ze niemand boos of verdrietig zien. Speels viel ze de kattin haar poot aan, wat eigenlijk niet meer was dan op haar poot gaan liggen.