Your future deputy, for sure.

Met een glimlachje kroop hij de den van hun leider binnen, het was midden in de nacht maar door de hitte kon hij niet eens slapen. Zijn ogen moesten even wennen aan de den, het was nog donkerder dan buiten. Maar vervolgens kon hij het figuur van Everstar er wel uithalen. "Zeg, Everstar..." Begon hij, met een absoluut te lief stemmetje.

Het was midden in de nacht. Everstars staart maakte nerveuze beweginkjes in haar slaap terwijl ze droomde over dassen. Ze was echter een lichte slaper en schrok onmiddellijk wakker toen ze een stemmetje hoorde. Meteen zat ze rechtop in haar nest. Ze staarde naar de kitten. Een kitten. Alweer een kitten. Midden in de nacht. "Zeg, Everstar..." Dat was wat de kitten had gezegd. Everstar keek de kitten zwijgend aan, tot haar ergernis tot bedaren was gekomen en ze er zeker van was dat ze iets kon zeggen zonder meteen boos te klinken. Puddlekit gaf niet de indruk dat er iets verschrikkelijks aan de hand was. "Wat is er, Puddlekit?" vroeg Everstar aan hem. Verveelde hij zich? had hij geen zin om te slapen en ging hij daarom maar midden in de nacht zijn leidster pesten?

Hij glimlachte toen ze sprak en liep wat dichter naar haar toe, ging recht voor haar snuit zitten. "Ik ben eigenlijk echt benieuwd wat je nou doet als leider. Iedereen weet dat je ons beschermt, en je ceremonies geeft... Maar meer weet ik eigenlijk niet echt." Hij moest toch wel weten wat hij in de toekomst precies moest doen, nietwaar?

"Ik ben eigenlijk echt benieuwd wat je nou doet als leider. Iedereen weet dat je ons beschermt, en je ceremonies geeft... Maar meer weet ik eigenlijk niet echt", zei Puddlekit, op een toon alsof het volkomen normaal was dat hij hier haar hier nu vragen over stond te stellen. "En je komt me midden in de nacht wakker maken om dat te vragen?" antwoordde Everstar. Ugh, kittens!

Hij knikte hevig op haar vraag. "Ja. Ik ben niet echt een goede slaper, zie je? Mijn hoofd is te druk dus dacht ik, waar kan ik hem beter luchten dan bij mijn leider? Zij zou mij nooit veroordelen, toch?" Puddlekit, wat was hij genius. Altijd een goede reden voor wat hij dan ook deed.

"Ja. Ik ben niet echt een goede slaper, zie je? Mijn hoofd is te druk dus dacht ik, waar kan ik hem beter luchten dan bij mijn leider? Zij zou mij nooit veroordelen, toch?" zei Puddlekit onschuldig. Grote StarClan, die kittens werden ook steeds welsprekender! "Dan nog is het behoorlijk onbeleefd om midden in de nacht leiders wakker te maken. Om midden in de nacht katten wakker te maken in het algemeen. Als er nou een noodgeval was, oké, maar voor dit soort vragen?" Everstar begon eerlijk gezegd haar geduld met die kittens een beetje te verliezen. "Want weet je, Puddlekit, naast iedereen beschermen en ceremonies geven, doen leiders gewoonlijk ook aan slapen, zodat ze overdag genoeg energie hebben voor al die dingen." Ze bleef heel kalm praten en hield haar stem zacht, zodat zij niet op haar beurt weer de hele clan zou wekken.

Langzaam knipperde ze met haar goudgele ogen. Ze gaapte en tilde haar kop een stukje op, maar ze kreunde toen ze zag dat het nog stikdonker was buiten. Ze wilde haar kop alweer neerleggen een verder slapen toen het plots tot haar doordrong dat ze een kitten miste. Meteen was ze klaarwakker en keek naar haar kittens die zich tegen haar aan hadden genesteld. Mousekit, Quietkit en Polarkit, maar waar was Puddlekit gebleven? Zachtjes om te proberen de andere niet wakker te maken stond ze op en stapte stilletjes haar nest uit. Ze zigzagde om de nesten heen de nursery uit. Ze voelde paniek in haar aderen terwijl ze alle rampscenario’s in haar kop liet afspelen wat er met haar zoontje gebeurd kon zijn. Ze opende haar bek om de geur van Puddlekit op te kunnen vangen, gelukkig was zijn geur nog redelijk vers. Ze begon zijn geur te volgen en lichtelijk verrast stond ze pal voor de leaders den stil. Was haar zoon bij Everstar? De paniek verzwakte en ze ontspande weer. Hij was in ieder geval niet gegrepen door een roofvogel. Toen werd ze kwaad, want wat dacht hij wel niet. Ze snoof en liep de den van hun leidster binnen. “Puddlekit.” Ze ging boven haar zoontje staan, haar voorpoten aan beide kanten van hem. “Jij gaat toch niet midden in de nacht Everstar wakker maken? En wat dacht je wel niet om om deze tijd naar buiten te lopen, had je zin om opgegeten te worden door een roofvogel?” Ze greep hem bij zijn nekvel. Niet zo hard dat ze hem pijn zou doen, maar wel hard genoeg om aan te geven dat ze hier totaal niet blij mee was. Toen richtte ze haar blik op Everstar. “Mijn excuses voor Puddlekit zijn gedrag.” Verontschuldigde ze zich toen met tegenzin. Ze had er een hekel aan als ze zich ergens voor moest verontschuldigen, helemaal als zij er zelf niet de aanleiding voor gaf.

[Mag ik?]

Hij keek verward naar zijn leider en zijn kopje ging van links naar rechts hangen. Hadden ze slaap nou zo hard nodig? Toen hij zijn bekkie open trekken om te praten kwam er echter alleen een zucht uit, zijn moeder. Onschuldig keek hij omhoog, wat was er nou in hemelsnaam zo erg aan en waarom moesten ze nou zo'n gedoe ervan maken? "Mam, ik ben slim genoeg om niet opgegeten te worden door een roofvogel." Hoe durfde ze hem nou zo voor schut te zetten voor Everstar! Hij was toch zeker geen baby meer. Toen ze hem bij zijn nekvel pakte begon hij dan ook hevig te bewegen, weg met die tanden in zijn vel! Al gauw gaf hij het op en hier daar te hangen. "Maar..." Hij richtte nu zijn blik naar de grond, en keek heel verdrietig. "Ik vond het zo gezellig..." Snikte hij erachteraan.

Er kwam nog een kat naar binnen, een die Everstar herkende als Puddlekits moeder, Brindleleaf. Ze had zeker gemerkt dat haar kitten weg was. De queen viel uit tegen Puddlekit en verontschuldigde zich tegenover Everstar voor zijn gedrag. De leidster haalde haar schouders op. "Zo zijn kittens", zei ze met een zuchtje om duidelijk te maken dat ze het Brindleleaf niet kwalijk nam. Ze kon wel zeggen dat ze beter op haar kittens moest letten of ze beter op moest voeden, maar wie was zij, die nog nooit moeder geweest was, om een ander daarop aan te spreken? Puddlekit was intussen heftig aan het protesteren, zeggend dat hij zich echt niet zou laten opeten door een roofvogel en tegenstribbelend toen zijn moeder hem optilde. "Maar ik vond het zo gezellig..." zei hij toen heel zielig. Everstar snoof. Nu ging hij zeker doen alsof hij moest huilen om medelijden te krijgen? Of was hij echt zo verdrietig? Met kittens wist je het nooit...

Ze staarde haar zoontje droogjes aan. “Ik weet dat jij slim genoeg bent Puddle, maar weten de roofvogels dat ook?” Zonder naar zijn gemaar te luisteren pakte ze hem op, daarna keek ze naar Everstar. De blik in haar goudgele ogen werd even moeilijk na de woorden van haar leidster. “Ja, soms vraag ik mij af waar ik aan begonnen ben.” Mompelde ze binnensmonds met Puddlekit in haar bek. Het klonk als een grapje, maar er zat wel degelijk een kern van waarheid in. Toen begon haar zoontje opeens weer te praten. “En ik vind het heel gezellig als jij ’s avonds bij mij in mijn nest ligt. Vind je dat niet belangrijk?” Ze wist dat ze nou op zijn geweten aan het inspelen was en dat dat niet helemaal eerlijk was, maar ze probeerde tot hem door te dringen. “We zullen je niet langer meer storen Everstar.” Ze draaide zich al om, om terug naar de nursery te lopen. Ze wachtte alleen nog wel of de andere poes nog wat wilde zeggen.

Zijn ogen werden groot, hij negeerde wat ze zij over de roofvogel maar het andere verstond hij wel. Hij was niet achterlijk! Dus... Ze hadden geen vader, en zijn moeder was niet eens blij met hen? Fijn! Hij wiebelde met zijn oortjes, zich afvragend of ze het wel degelijk gezellig vond. "Als je ons niet eens wou hebben vraag ik me af of je het wel gezellig vind!" Piepte hij en fronste. Daar was het weer. Lastig vallen. Ever was toch volwassen!

“Puddlekit.” Riep ze geschrokken en ze zette haar zoontje weer voor haar neer. Ze duwde zijn kopje ietsje omhoog zodat hij haar recht aankeek. “Ik hou van jullie. Jullie zijn de enige katten in mijn leven waar ik mij echt mee verbonden voel. Ik kan soms stomme opmerkingen maken en ik ben misschien niet altijd even redelijk, maar alsjeblieft houdt altijd in je kopje hoe gek ik op jullie ben.” Ze gaf hem een lik over zijn wang. “Ik zeg vaak eerst voordat ik denk, dat is niet altijd zo heel handig.” Ze knikte naar de uitgang van de den. “Kom we gaan terug naar de nursery. Je kunt zelf ook wel lopen.” Het had haar geraakt wat Puddlekit had gezegd. Gaf ze hem echt het gevoel dat hij niet gewenst was? Het was inderdaad niet de bedoeling geweest, maar ze kon ze echt niet meer missen. Ze wilde ze alles geven wat ze kon, want ze was gek op haar kittens.

Brindleleaf praatte rustig tegen haar kitten, die daar natuurlijk, zoals kitten voor Everstars gevoel altijd deden, de helft negeerde en er alleen de stukjes uithaalde die hij interessant vond. "Als je ons niet eens wou hebben vraag ik me af of je het wel gezellig vind!" piepte Puddlekit boos. Brindleleaf schrok er nog van ook. “Kom we gaan terug naar de nursery. Je kunt zelf ook wel lopen”, zei ze toen. Ja, zet dit gedoe maar weer voort in de nursery, dan kan ik ook weer slapen, dacht Everstar een beetje geërgerd. Zij zou de kitten gewoon hebben opgepakt en meegenomen. Of hoewel, als zo'n kleintje al te verontwaardigd werd en begon te krijsen... Ze huiverde. En precies om die reden wilde ze dus nooit kittens. "Welterusten", zei ze tegen Brindleleaf en haar zoontje. Ze hoopte voor de queen dat Puddlekit de rest van de nacht wat rustiger zou zijn.

Hij luisterde niet naar het geklets van zijn moeder, zat alleen mokkend te knikken. Hij haalde zijn wenkbrauwen toch wel omhoog, tuurlijk kon hij zelf lopen. "Nee deze poten zijn om gedragen te worden." Zei hij sarcastisch en keek met een pruillipje naar Everstar. Hij liep er heen en gaf een kopje als soort afscheid. "Welterusten Everstar! U bent mijn grote voorbeeld." Hij praatte expres hard genoeg zodat zijn moeder hem zou horen en liep toen, nog steeds wat gefrustreerd de den uit. Fijn. Regen.

Het deed haar pijn hoe Puddlekit tegen haar deed. Haar gezicht betrok en haar schouders zakten iets. Haar goudgele ogen glommen verdrietig toen ze Everstar nog even toe knikte en daarna achter haar zoontje aanging. Onderweg pakte ze hem bij zijn nekvel en hield hem dicht tegen haar aan, zodat hij niet zo veel last had van de regen. Ze legde Puddlekit naast haar andere kittens neer en krulde zich om hen heen. Ze zei verder niets meer, haar bek was een grimas geworden. Ze zuchtte zachtjes en keek hem nog even aan, voordat ze haar ogen sloot. Ze wist dat ze de slaap niet meer zou kunnen vatten na wat hij gezegd had tegen haar, maar ja ze kon het proberen. En ach, het was toch al bijna ochtend.

Onderwerp: Re: Your future deputy, for sure.