A soldier's dance

De calico kitten stond op vanuit de Nursery, haar oren gespitst en haar blik ronddwalend. Ze had nog altijd last van de hoofdpijn, maar begon nu eindelijk voordelen te zien uit haar fotografisch geheugen. Jammer genoeg was dat voordeel zeer klein in rekening met het nadeel. En het nadeel was een barstende pijn die haar al zeer korte lontje erger maakte. Het maakte haar prikkelbaar, omdat geluiden en zeker domme opmerkingen als een echo in haar hoofd bleef hangen. Het maakte haar gek. Dus reageerde ze erop door fel te zijn. Ze had al enkele ongelukkige kittens aan gevallen en stond waarschijnlijk bekent als iemand die je niet in de weg moest staan. En hoewel ze zeer klein was, straalde ze dat wel uit. Ze was trots, alsof ze de wereld aan kon. Maar goed. De calico kitten keek even rond en besloot dat ze een rondje zou gaan lopen. Echt een doel had ze in tegenstelling tot de meeste kittens niet. Al was ze wel de laatste die niet blij zou zijn als ze haar agressie ten werk mocht zetten. Laten we eerlijk zijn. Beloond worden door andere aan te vliegen, kon zeker erger.

{ Eerste post Sandkit

Er liep iets tegen haar aan. Dit zorgde gelijk voor de –misschien iets dramatische- reactie dat ze haar haren omhoog gooide. Haar tweekleurige blik stond vurig op de ander gericht en als blikken konden doden hadden ze de komende nacht een waken moeten houden. Gelukkig voor het nieuwe slachtoffer van haar woede bezat ze die kracht niet. Ze herkende de kitten als Sandkit, vanzelfsprekend door de opvallende zandkleurige vacht. ‘Je zou toch denken dat als iets poten had het ook fatsoenlijk zou moeten kunnen lopen’ sneerde ze de ander toe, nog altijd vijandig opgesteld naar de andere kitten. Yup, Palekit was een lust voor de samenleving.

Palekit draaide met haar oor toen ze een stem hoorde, die blijkbaar op haar gericht was. Ze zwiepte eens fel met haar staart en keek de andere kitten aan. Hmm, Hazelkit was het toch? Een maan jonger als haar maar flink wat groter. Leuk zeg. Toen meneer heel stoer voor hem kwam staan werd haar tweekleurige blik koud. Ze hief haar kop en rechtte haar rug. Ze moest opkijken om diens blik te ontmoeten maar ze deed het op zo’n manier dat het leek alsof ze de wereld aan kon. Bij het dreigement grijnsde ze vreugdeloos en zette haar eigen pels op. ‘Of anders wat? Ga je me aanvallen?’ Ze pinde haar eigen nageltjes uit en zette een stap dichterbij. ‘Ik wou zeggen dat je iemand van je eigen grote moest pakken. Maar het lijkt me niet verkeerd je persoonlijk een klap te geven’ beet ze de ander toe. Yup, Pale was niet het typ die je kon bedreigen. Het was een wonder dat ze nog geen klap uitgedeeld had. Blijkbaar werkte haar woedebeheersing tot zekere zinnen, al was het niet zeker of ze die beheersing aan hielt wanneer er nog eens tegen haar terug gepraat werd.

Pale was alles behalve bang voor de grotere -en waarschijnlijk dus ook sterkere- kater. Er was iets in de ophef van een aankomend gevecht dat haar aanspoorde. Ze was van zichzelf al een felle kattin die niet bang was uit te halen. Natuurlijk probeerde ze eraan te werken dat ze niet ieder ander aan zou vliegen. Maar die beheersing moest ook érgens stoppen. En ze zat dus mooi op het grensje. Daarbij was ze al veel te lang liefelijk geweest. Ze keek de ander dus ook dodelijk aan. 'Ík was niet degene die niet uit haar doppen keek' mauwde ze giftig terug. Maar de kater vervolgde al. Ze grijnsde nogmaals, een uitdagende en brutale grijns terwijl ze een stap naar voren zette. Nu stond ze vrijwel met haar borst tegen die van de kater aan. 'Ik zeg geen sorry en weet ook zeker dat ik geen pijn zal hebben' Met deze woorden haalde ze uit naar mister Hotstuff. Yup, ze dreigde niet daadloos. Net toen ze haar mond weer wou openen kwam er een zwarte kattin aan gelopen. Deze verklaarde dat ze moesten stoppen en even draaide Palekit met haar oortje. 'Daarvoor is het al te laat' Met deze woorden zakte ze wat door haar poten, klaar om te springen, terwijl haar blik strak op Hazelkit stond. Ze genóót hiervan.