Everything is.. Dull

Ze had een absolute hekel aan die hoofdpijn. Ondertussen waren ze er al achter gekomen wat het probleem was; fotografisch geheugen. Of te wel, haar fanatieke kop onthield letterlijk alles. Het was heel frustrerend voor de kitten, omdat ze vrij nieuwsgierig was en dat gelijk afgestraft werd. Nu was haar lontje en humeur niet zo geweldig om mee te beginnen, maar dat geheugen van haar werkte haar tot op het randje. Met haar oren dus diep naar achteren keek ze rond. Wat te doen, wat te doen? Haar tweekleurige blik van al snel op haar broertje lief. Hij zag er bijna vredig uit, daar zou ze maar eens verandering in brengen. Trots maar met een grimmige uitdrukking liep ze naar de gevlekte kater. Enkele plukken van zijn vacht zaten anders, waardoor het patroon van zwart wit wat verplaatst leek. Ze schudde de gedachtes weg en keek haar broer aan. ‘Zin om wat te gaan doen?’ Vroeg ze minder hartelijk als misschien zou moeten.

Echt, wat was hij toch het zonnetje in huis, wat moest ze hiermee? Hoe moet die hoop verveling haar broer voorstellen? Ze rolde met haar ogen en ging naast hem zitten. Palekit ging het niet eens meer vragen maar gewoon doen, dat leek de enige manier dingen voor elkaar te krijgen. Gelukkig kon ze goed tegen haar broer, en kon ze zelf soms even koud zijn als hem. Al bleef het bij soms, omdat haar kop vaak te vol zat om een professioneel a-hole te zijn. Ach ja, jammer was dat. Ze rekte zichzelf even uit en keek schuin naar de zwart witte kater. Wat deed die bol pluis dan de hele dag? Het kon niet enkel bestaan uit zitten en dead glares uitgeven.

Aangezien de calico zelf nogal fel was leek het haar niet mogelijk voor een ander zo rustig te zijn. Ze had ook een koele en kille kant die naar boven kwam bij de meeste sociale contacten. Maar er was niet veel nodig haar te laten ontploffen en dan was de kans op een snauw en een klap redelijk groot. Ze was dus heel anders dan een bepaalde Medicine cat die een stuk makkelijker was. Het was Pale haar doel om nu uit te vinden wat Cold allemaal deed op een dag. In haar ooghoek zag ze weer een fout in diens vacht en gefrustreerd duwde ze het met haar pootje goed. Anders was dit niet te doen. Als je alle fouten opmerkt kon dat haar hoofdpijn verergen.

Palekit was van naturen heel erg fel. Ze leek net een vlammetje, opjagend en flikkerend, soms rustig maar nog altijd heet. Ze kon zonder problemen tegen andere uitvallen en leek haar eigen zwaktes niet te zien. Ze kon soms heel kil zijn, maar dat alleen wanneer ze zichzelf zo goed inhielt dat ze het niet oploste door er gelijk op te vliegen. Ondanks haar grote was ze een van de dapperste kittens –in haar ogen- Maar ze zou ook zo stil kunnen zitten als Cold, al was het maar om te bewijzen dat ze dat ook kon. Ze kon alles, als ze maar hard genoeg haar best deed. De kleine kitten die zichtbaar altijd klein bleef keek op toen er een bekende poes op hun af kwam lopen. Haar tweekleurige ogen gleden over de Deputy heen, zoekend naar fouten en herkenningen, onbewust. Toen deze vragen begon te stellen keek ze even opzij naar haar broer en toen weer terug, natuurlijk de eerste die antwoord gaf, wat koeler dan ze normaal zou doen. Toch was de felle blik in haar vreemd gekleurde te vinden. ‘Ja, en we zijn vier manen’ Op een verwachtende toon, alsof ze een verklaring wou voor de vragen maar besloot het niet hardop uit te spreken. Ze had de neiging nog eens naar haar broer om te kijken, maar duwde deze weg en hielt haar blik op de kattin.