So stand in the rain..

Regendruppels tikten op de groene bladeren van het kleine bos in het riverclan gebied. Een jonge, vossenrode kater bewoog zich behoedzaam voort door de groene begroeiing van het bos. Hij was hier eigenlijk wel op zijn gemak, hij voelde zich behoed, veilig, zelfs prettig. Het zich omgeven voelen door vanalles, voelde beschermend. Hij was niet alleen. En de regen? Het tikte op zijn vacht neer, maar het drong niet door zijn dikke pluislaag heen, het bracht hem alleen maar verkoeling op de warme groenblad dagen. En trouwens, de bladeren zorgden ervoor dat hij ook weer niet doorweekt werd. Al was een minpuntje dat de prooi zich ook niet heel erg veel liet zien. Maar goed, hij had de laatste dagen hard gejaagd en ook veel prooi meegebracht. Dus het maakte niet uit. Sinds hij niet meer zoveel met Volepaw, nee Volewhisker, om ging. Ging zijn leven zoveel beter. De andere kater had hem gekleineerd, en soms zelfs gevolgd. Maar nu, voelde hij zich zoveel beter.

Langzaam stapte hij uit de begroeiing, in een kleine open plek. Hier had hij met Dapplepaw op vuurvliegjes gejaagd. Het was een speciale plek voor hem, het was hier mooi en hij kwam hier graag. Om rust te hebben, of gewoon rond te kijken. De regen viel nu op zijn gezicht. Langzaam stak hij zijn kop naar de lucht toe en sloot hij zijn blauwe ogen. Het gaf een verkoelend gevoel, alsof hij bij de waterval stond. Ik laat de regen al mijn zorgen wegwassen..

-Am liebsten(Het liefst) een warrior xD-

De regen druppels vielen geruisloos naar onder, lieten blijken dat ze er waren door de bladeren ritselend geluid te laten maken en natuurlijk ook door de natte sporen die ze achterlieten. Geruisloos baande de poes zich een weg door het dichtbegroeide gebied. Het was er altijd moeilijk doorheen te komen in seizoenen zoals deze. Maar haar bewegingen waren precies, zorgden ervoor dat ze geen geluid maakte. Haar tred was luchtig, maar toch wel snel. Zelfs de bladeren die ze beroerde met haar korte witte vacht maakten geen geluid. Haar blauwe ogen waren nergens op gefocust, haar oren echter wel. Ondanks dat ze hingen hoorde ze ieder klein geluidje. Ze had geleerd meer op haar gehoor te vertrouwen dan op haar zicht. En natuurlijk ook haar reukvermogen.
Ze voelde zich in haar element. Ze had regenbuien altijd prachtig gevonden, het verkoelend effect dat ze gaven… Ze omarmde het. Ze vermeed water niet, ze was een Riverclan kat; hoe kon ze haar naam nou eer aandoen als ze dat deed? Maar regenwater had altijd een ander effect op de poes gehad dan gewoon water uit rivieren en meren. Het leek alsof het alle lasten van haar schouders afwaste. En dat voelde fijn, het was heerlijk.

Toch vertoonde ze wat schuwe trekjes. Waarom was ze het kamp ook uit gegaan? Ze had ook van de regen kunnen genieten in het kamp zelf. Maar er moest weer zo nodig een of andere enge kater haar lastigvallen. En de enige optie om hem weg te jagen, was het kamp uitgaan. Eerder uit sluipen zodat hij haar niet zag. Zijn gladde praatjes en blik zorgden ervoor dat er een huivering opkwam in de poes. Ze vond het leuk als ze geprezen werd voor haar daden, niet voor haar uiterlijk.
De poes bevroor. Ze had een poot nog in de lucht bungelen, omdat ze eigenlijk van plan was geweest door te lopen. Met grote blauwe ogen keek ze naar het gestalte op het open plekje. O, maar dat was geweldig! Dan hoefde ze niet meer alleen rond te zwerven, en zou dat nare gevoel vast weer verdwijnen. Met een opgelaten glimlach sloop ze op de kater af. Achter hem bleef ze staan. Wat was zijn naam ook al weer? Eens denken… O ja! Het was Foxsong, hoe kon ze hem nou vergeten? Hij was een medelid. ‘Hoi Foxsong,’ miauwde ze op een heldere toon, ‘Wat brengt jou hier, met dit weer?’ vroeg ze, met gemeende interesse. Zij had zo haar redenen, maar was er niet van op de hoogte dat anderen wellicht ook wel redenen hadden om de regen prettig te vinden. Had ze hem eigenlijk laten schrikken? Ze was geruisloos naar hem toegelopen, hij had haar niet kunnen zien noch horen. En ruiken?... De regen vermeed dat, maar misschien… Misschien waren zijn zintuigen toch beter ontwikkeld dan verwacht.

* Me ish Warrior, so it's ok 8D ?

Het leek alsof de zijn gezicht een regenscherm was geworden. De druppels sloegen hem in zijn gezicht, maar onprettig vond hij het niet. Glinsterende druppels van vocht gleden langs zijn wangen en snorharen naar beneden, bevochtigden zijn lange vacht. Het gaf hem verkoeling, het voelde fijn. Zijn zorgen verdwenen langzaam uit zijn kop, als modder dat mee gespoeld werd door de rivier. Hij was dol op dit gevoel, hij was dol op het feit dat hij een warrior was geworden. Hij had vrijheid nu, vrijheid om meer te doen wat hij wou. Natuurlijk, hij moest nog patrouilles doen, en jagen, maar hij hoefde niet meer perse met een warrior mee het kamp uit, niet dat hij zich daar altijd aan hield. Maar goed, het was dus heerlijk en prettig om een warrior te zijn. Er is veel gebeurd de zes maanden dat hij een apprentice was, maar hij had geen spijt van de dingen die hij had gedaan. Hij was nu zo in gedachen dat hij helemaal niks meer om zich heen hoorde. Zo diep was hij weggezonken, dat gebeurde hem wel vaker.

En omdat de vossen rode kater zo in gedachten verzonken was, had hij ook niet gehoord dat er misschien wel een ander wezen achter hem liep, of dat er een mede clanlid naar hem toe liep. Nee, daar had hij geen flauw benul van. Hij had ook geen benul van het feit dat hij al zo lang stil stond. Hij kreeg pas een idee dat er iets achter hem gebeurde, toen een heldere stem in zijn oren resoneerde. "Hoi Foxsong," klonk de stem. Foxsong keek om, zijn kop iets scheef houdende, wie was dat, die tegen hem sprak? Hij kon eventjes geen naam oplepelen, maar dat zou snel genoeg zo komen. Hij dacht diep na, en terwijl hij dat deed keek hij uit automatisme overal en nergens heen. Hij zag de groene bladeren, en op die bladeren lagen regendruppels die glinsterden als edelstenen.. EDELSTENEN! Jewels! De poes heette Jeweltear! Misschien was het aan de buitenkant niet zo goed te zien, maar Foxsong dacht heel erg beeldend. "Wat brengt jou hier, met dit weer?" Vroeg Jeweltear hem. Foxsong haalde zijn schouders iets op, "Gewoon wandelen en een beetje jagen, ik houd van de regen," Vertelde Foxsong, met ietwat aarzeling in zijn stem alsof hij bang was dat hij raar gevonden wou worden. "En jij dan? Waarom ben jij hier?" Vroeg hij daarna, met een nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen, "Ik dacht dat ik de enige kat was die van regen hield," Merkte hij op, nog steeds nieuwsgierig.

Hij zag er in eerste instantie niet geschrokken uit, dat was goed. Dan kon ze zich daar niet meer schuldig over voelen, iemand laten schrikken was niet goed. Of je het nou expres deed of niet. Ze had kunnen weten dat hij wellicht zou schrikken omdat ze zo geruisloos deed. Maar als ze dat niet deed, zou ze misschien wel prooien wegjagen, die hij misschien wel op het oog had. Maar die had ze ook wegkunnen jagen op het moment dat ze hem aansprak… Ze schudde haar kop. Ze moest er niet zo over inzitten, Foxsong was niet geschrokken van haar en daar ging het om. Toch?
Het duurde echter een tijdje voordat ze een reactie kreeg van de voskleurige kater. Misschien was hij nog half in gedachtes verzonken. Daar had zij soms ook last van; maar nooit als ze het kamp uit was. Dan was ze alert, en misschien wel een tikkeltje schuw. Maar in het kamp was ze zo rustig en kalm als maar kon. Als ze eerlijk was kreeg ze al de kriebels als ze het kamp uit moest. Het liefste zou ze gewoon Medicine cat zijn; Seastream was bijna altijd in het kamp… En vooral toen Nightpaw nog niet was geïntroduceerd als haar Apprentice. Ach, het viel niet tegen te gaan. De twee waren werkelijk fantastisch, en blonken uit in hun vak. Ze mocht niet over hun klagen, maar het leek haar gewoon een fijn en rustig leventje.

Begrijpend knikte ze op zijn antwoord. Zijzelf hield ook van de regen. Het was lekker verkoelend en verfrissend, en had toch een ander effect dan als je in een of andere rivier dook. Jagen… Daar had ze niet aan gedacht, ze wou gewoon weg uit het kamp om weg te zijn van die vervelende kater. Maar misschien dat ze haar hulp kon aanbieden? Dan hoefde ze tenminste ook niet meer alleen op pad te gaan, waar ze dus niet tegen kon. Ze wou gewoon in gezelschap van anderen zijn; zodat ze zelf geen moeilijke beslissingen hoefde te maken.
Ze keek op, keek hem recht aan in zijn ogen. ‘Ik ehh…’ begon ze stamelend. ‘We zijn toch Riverclan katten? We moeten wel tegen water kunnen, vindt je niet?’ merkte ze nogal ongemakkelijk op. ‘Maar persoonlijk vindt ik regen zo fijn omdat het zo’n gevoel geeft… Alsof alles van je af wordt gewassen, en dan op een andere manier dan met een duik in een rivier.’ Ze hapte één keer naar adem, moest nog een verklaring geven voor het feit dat ze hier was. ‘En ik wou eigenlijk in het kamp blijven, maar iemand viel me lastig. De enige optie die ik had, om van hem verlost te raken, was door het kamp uit te gaan. Dus daarom ben ik nu hier. Maar als je wilt kan ik wel helpen met jagen? Vier klauwen vangen meer dan twee… Denk ik.’ Ze glimlachte bescheiden, vond haar eigen spreekwoordjes altijd wel amusant. Maar ze wist niet wat de meningen van anderen erover maken.