Solitail! Ik zoek me rot. (Gelieve alleen Solitail, Kittyheart en Bluewave)

Een lichtbruine\rode poes liep bij de stenen. Sparrowpelt was net tot warrior gemaakt, en mocht bij de Warriors den komen. Daar had ze Solitail ontmoet, en was op slag verliefd. Sparrowpelt sprong op de steen, en keek rond. De zon scheen niet echt hard, maar de steen was lekker warm. Sparrowpelt zuchtte, veel dingen begreep ze niet. Waarom was er oorlog? En welke clan begon daarmee? Sparrowpelt besloot om dat weg te doen, nu. En dacht aan iets anders, ze wou dolgraag Solitail ontmoeten, hier. Dus misschien was hij in de buurt, ''Solitail!'' Riep Sparrowpelt. ''Solitail,'' Haar stem klonk wel luid. Maar als je aan de andere kant van het Territory zat, kon je het niet horen. Sparrowpelt keek rond, om te zien of hij er al aan kwam. ''Solitail!'' Riep ze. Misschien was hij op jacht, of iets anders. Sparrowpelt besloot om rustig te wachten, en ging liggen. Met haar kop op haar voorpoten, keek Sparrowpelt in de verte. Niks, 'Solitail,'' probeerde ze nogmaals. ''Ik wil je spreken,'' Misschien was Solitail op jacht, met Kittyheart. Daarvoor was grote kans. Sparrowpelt stond maar op, en sprong van de steen. Om wat te jagen. Sparrowpelt liep te zoeken naar prooi, en snoof de lucht in. Niks, alleen katten. Opnieuw snoof ze de lucht in, deze keer rook ze wel wat, konijn. Sparrowpelt volgde de geur, en stoot al vlug op een hol. De geur was vers, maar je kon roken dat het konijn er niet was. Opnieuw ving Sparowpelt een geur op. Vlug ging ze de geur achterna, en kwam bij het konijn. Vlug bukte Sparrowpelt, en liep op het konijn af. Het ging moeiteloos, om dat Sparrowpelt tegen de wind in sloop, kon het konijn haar nauwelijks ruiken. Sparrowpelt sprong op beest, en maakte het meteen dood. Sparrowpelt pakte het beest op, en wou er mee terug naar kamp gaan. Tot ze opeens iets hoorde, Sparrowpaw liet het konijn vallen. En keek naar de struik, ''Solitail?'' vroeg ze. En wachtte op antwoord.

Solidtail had zijn kop iets lager hangen dat zijn schouders. Dit maakte dat hij er kleiner en kwetsbaarder uitzag. Hoewel hij zeker niet kwetsbaar was, maakte dat je, je erg in hem kon vergissen. Een vage roep in de verte drong tot hem binnen. Het was een stem die hij eerder al had gehoord en eerder al had gesproken. Aangezien het geluid nog te ver weg was om te horen besloot hij toch maar die kant op te gaan. Voor hetzelfde geldt zat er iemand van zijn clan in nood. Hij richtte zijn kop nu volledig op om de bron van het geluid te kunnen plaatsen. Tenslotte is het wel handig als je de goede richting op gaat. Na enkele ogenblikken wist hij waar de roep vandaan kwam. Hij zette zichzelf soepel in beweging en liep met zwevende drafpassen over de bladeren. De bladeren kraakten lichtjes onder zijn poten, maar door de goede verdeling van zijn lichaamsgewicht hoorde je het nauwelijks. Een muis verderop voelde de trillingen en maakte dat hij wegkwam. Geen aandacht bestedend aan de muis liep hij verder. Nu de oosterzon steeds meer achter de wolken verdween werd het kouder, blij met zijn dikke vacht snoof hij de geuren op. De onbelangrijke geuren verdwenen naar de achtergrond en de bekendere geuren bleven boven. De geur van Sparrowpelt bleef hangen en al snel volgde nog een roep. Echter kon hij dit keer wel verstaan wat er werd geroepen, namelijk zijn naam. Nieuwsgierig naar wat Sparrowpelt te vertellen had drong hij zichzelf langzaam door een struik. Hij wist dat hij aardig wat geluid maakte. "Sparrowpelt? Wat is er?" Hij had inmiddels zijn schouders en kop door de struik gewrongen en al snel volgde zijn lichaam. Hij ging zitten en keek haar afwachtend aan.

Sparrowpelt keek naar Solidtail, ''Ik wou je gewoon spreken,'' zei ze. En keek in zijn ogen, dat waren gele ogen. ''Hoe is het ermee?'' vroeg Sparrowpelt maar. Ze voelde dat ze bloosde, maar gelukkig kon je dat niet zien. ''Met mij is het goed,''Antwoorde Sparrowpelt op haar eigen vraag. Een beetje zenuwachtig keek Sparrowpelt naar de kater, ''Ik... Ik ben verlieft.'' zei ze opeens. ''Op jou!'' Sparrowpelt keek naar Solidtail, ''Nu ben je boos, vast en zeker.'' zei Sparrowpelt en liet haar hoofd naar beneden zakken. ''Ik.. Het spijt me.'' Sparrowpelt voelde zich stom. Maar de waarheid was enorm. ze was verlieft! Sparrowpelt keek naar Salidtail, nu vond hij haar vast en zeker stom.''Eigen schuld dikke buld,'' zei Sparrowpelt tegen zichzelf. En mauwde van schaamte. Toen ze er mee ophield, keek ze niet meer naar de kater.

Langzaam liet Solidtail alles tot zich doordringen. Hij voelde hoe zijn huid prikkelde, waarvan wist hij niet. Hij besefde wel dat hij iets moest zeggen. Het was namelijk duidelijk dat Sparrowpelt zichzelf dingen begon te verwijten. Zijn ogen zochten naar de hare, maar hij kon ze niet vinden. Hij voelde de ongemakkelijke stilte in de lucht hangen. Sterker nog je kon het bijna ruiken. Hij dacht alles even in een rap tempo open, maar kwam al snel tot de conclusie dat hij iets langer de tijd nodig had. "Sparrowpelt... ik moet voor mezelf alles even op rijtje plaatsen." Hij hoopte dat ze het zou begrijpen, het was tenslotte niet niks wat ze nu had verteld, hoewel hij allang blij was dat ze het had verteld. Iets onzeker zette hij zijn verhaal voort: "Ga jezelf niks verwijten en begrijp dat ik niet boos ben. Hoe kun je nou boos worden wanneer iemand zoiets liefs tegen je zegt. Ik moet alleen mezelf even de tijd geven om erachter te komen wat ik voel." Langzaam kwam het tot hem door dat zijn laatste woorden misschien hard konden aankomen. "Dit betekend niet dat ik niks om je geef, besef dat wel. Toch moet ik kijken of ik er wel klaar voor ben... om me te hechten..." Hij gaf namelijk wel degelijk om haar, maar hij wist nog niet hoe hij het plaatje voor zich zag. Hij had nooit echt eerder om iemand gegeven. Daarom wilde hij wat tijd. Om alles een eerlijke kans te geven. "Zodat het een eerlijke kans krijgt..." Zijn ogen zochten naar die van haar in een poging te kunnen zien hoe ze het zou opvatte. Zijn staart bleef ritmisch op de grond kloppen, het ritme van de wind.

Sparrowpelt staart zwiepte heen en weer, ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Solidtail zei wat dingen, ''Ik weet het,'' zuchtte Sparrowpelt. ''We kennen elkaar nauwelijks,'' vervolgde ze.
Terwijl ze naar boven keek, de lucht was onbewolkt, alleen paar slierten hingen daar.

"Ik weet het. Ik ben gek.
Wie doet nou zo iets?
Ben ik dan wel echt normaal?
Ik moest gewoon zeggen, dat ik verlieft ben op jou.
Maar nu voel ik me zo stom, en zo gek en dom.
Het spijt me, dat ik zo doe. Ik voel me zo stom.''

Zong ze opeens. Bij het zingen, draaide ze zich om, en zocht oogcontact met Solidtail.
''Ik... Het spijt me'' zei ze nogmaals. Sparrowpelt wou het uitschreeuwen, maar ze hield zich in.

Zijn ogen vonden eindelijk het contact met haar ogen. Hij voelde haar teleurstelling, maar wist dat het zo beter was. Hij luisterde naar elk woord wat ze zong, hij luisterde en begreep. Terwijl ze zong bleef hij haar aankijken. Het klopte wat ze eerder had gezegd, ze kenden elkaar nauwelijks. Tenminste... ze kenden elkaar redelijk, maar ze hadden elkaar nooit echt gesproken. Nu ze warrior was trokken ze meer met elkaar op. "Je hoeft je niet stom te voelen." Zijn woorden kwamen er als een steun uit. Hij was niet zo'n kater die gelijk beledigd was of zich terugtrok en afstand nam. Dit hoefde niks te veranderen zoals de dingen nu waren. Hij moest gewoon eerst zijn eigen gevoel begrijpen, anders zou alles nooit een eerlijke kans krijgen. Dat was dan ook ontzettend belangrijk voor hem. Alles moest een kans krijgen en daarna nog een 2e kans. "Dit hoeft niet meteen alles te veranderen, ik moet gewoon eerst mezelf begrijpen." Hij wachtte even voordat hij zijn verhaal voortzette; "Zodat het een eerlijke kans krijgt... anders zal er altijd een afstand zijn... niet geheel aanwezig, maar voelbaar" Hij had haar ogen de hele tijd vastgehouden. Hij had geen moeite gedaan om zijn gevoel te verbergen. Zijn gevoel dat niet duidelijk voor hemzelf was, dat haar zo graag wilde troosten en dat haar zo graag wilde zeggen dat ze geduld moest hebben. De tijd was namelijk nodig om alles voor hemzelf te ontdekken. Er waren nog zoveel stukken die hij niet snapte in zijn gevoel, zowel oude als nieuwe gevoelens.

Solidtail zei dingen die Sparrowpelt niet zo goed begreep, ''Watte?'' vroeg ze dan ook. Maar wel begreep ze dat Solidtail niks met haar had, ''Ik weet het,'' antwoorde Sparrowpelt erop. En liet haar kopje zakken. De wind blies door haar vacht, en Sparrowpelt zuchtte. Maar misschien wou Solidtail gaan jagen met haar, en Kittyheart. Sparrowpelt voelde weer wat geluk, en vroeg het. ''Zullen we jagen?'' Haar ogen keken in die van Solidtail, "'Ik heb wel zin'' Sparrowpelt was al iets blijer geworden. En Sprong van de steen af. Ze rook de lucht in, en ze had geluk. De geur van een konijn kwam haar neus binnen. Sparrowpelt keek even naar Solidtail, en knikte. Toen ging ze de geur achterna, en kwam uit bij een hol. Sparrowpelt hoorde dat het konijn er in zat, en dacht na over hoe ze hem er uit kreeg. Uiteindelijk ging ze maar miauwen, ze stak haar kopje naar binnen. En miauwde, het werkte. Het konijn kwam bang naar buiten rende, en Sparrowpelt ging hem achterna. Al vlug sprong ze op het beest, en doodde het. Ze pakte het op, en ging weer terug naar Solidtail. ''Hebbes,'' zei ze toen ze de prooi neerlegte. En keek naar Solidtail.