[OPEN] I am the night, I am vengeance

Stilletjes liep de donkere kater door de bijzonder heldere nacht. Er stond geen wolkje aan de lucht en de volle maan scheen fel. Graywing had niet kunnen slapen, en was zonder echt na te denken een wandelingetje gaan maken. Dat hij uit was gekomen bij fourtrees stoorde hem niet. Hij was niet bang voor het donker, en het verhaal dat er in de nacht alleen maar vijandige katten rondliepen leek hem sterk. Die lagen nu gewoon allemaal te slapen, net zoals de clankatten. Gray was het soort kat die geloofde dat de vier clans niet zoveel van elkaar verschilden, en dat ze gewoon vriendelijk met elkaar om konden gaan. Hetzelfde telde voor rogues. Toch was Bloodclan een ander verhaal, maar hij had tenslotte ook een geschiedenis met hen.

Open

Om eerlijk te zijn was hij doodmoe en was dit een dom idee, maar slapen met een spin in de den lukte toch niet. Hij moest nog steeds Little eens spreken zodat ze konden samenspannen en het beest weg zouden kunnen krijgen. Natuurlijk had hij haar nodig, aangezien ze een van de weinigen was die afwist van zijn angst, en omdat ze misschien wel de enige in de gehele clan was - afgezien van zijn moeder misschien - die hem lachend zou helpen met het verwijderen van het beest. Nu echter sliep ze, en hij had het hart niet om haar wakker te maken, dus was zijn besluit geweest om rond te gaan lopen. Op het moment had dat een goed plan geleken, nu hij hier zo in het donker bij Fourtrees liep viel het hem wat tegen. Ten eerste omdat hij een ander had ontdekt, en ten tweede omdat hij kon voelen dat er regen in de lucht hing. Hij was geen om te klagen, en dus bleef hij waar hij was, maar dit zou vragen oproepen bij Ace als hij drijfnat in zijn nest ging liggen. Misschien zou hij weg kunnen voor de bui, maar even gedag zeggen was niet meer dan beleefd.
Expres stond Tall op wat takjes, zodat hij geluid maakte, zelfs als ze niet al teveel hun best deden gingen Shadowclan katten op in het duister, het was simpelweg waar ze hun hele leven voor trainden en voor gemaakt waren. Vandaar dat het meer aandacht vergde op te vallen dan niet. Hopelijk had de ander hem nu op z'n minst gehoord, de kater kon zijn contouren zien, en begon rustig, met hier en daar wat geluid, die kant op te lopen. Ver voor hij bij de Riverclanner, zo rook hij, aangekomen was groette hij hem al, het laatste wat hij wilde was de ander doen schrikken.

Alle zintuigen van de zwarte kater stonden op scherp aangezien hij niet bijzonder veel kon zien, maar toch ontging de geur van de Shadowclan kater hem. Toen Graywing het geluid van de brekende takjes hoorde keek hij dus een beetje verrast op, en de eerste gedachte die door zijn hoofd schoot was dat de andere kater een perfecte kans om hem te laten schrikken voorbij had laten gaan. Echt een gemiste kans, maar ja, niet iedereen had zo'n goed gevoel voor humor als hij. Het was een gave. De shadowclanner groette hem al vanaf een afstand, en wilde hem dus duidelijk niet laten schrikken. Toch moest Graywing toegeven dat hij hem totaal niet had opgemerkt, maar alle katten van Shadowclan waren gewoon sneaky ninja's dus dat was eigenlijk geen verassing. "Shadowclan." Zei hij terwijl hij zacht met zijn kop schudde. "Hoe ironisch." Toch had de andere kater wel een seintje gegeven dat hij eraan kwam, en hun twee clans waren op het moment wel vriendelijk tegen elkaar dus Graywing zag niet waarom hij niet even met deze kater kon kletsen. "Ik ben Graywing." Stelde hij zich voor. "Van Riverclan." Voegde hij er nog grinnikend aan toe, want dat had de kater waarschijnlijk al lang geroken aangezien iedereen beweerde dat Riverclanners naar vis stonken.

Haar neusje stond hoog in de lucht en Thornpaw snoof de lucht binnen. Ze had moeten oefenen met jagen van haar mentor, en mocht niet terug het kamp in voordat ze wat gevangen had. Geïrriteerd door deze gedachte zwiepte ze hard met haar dikke, volle staart en haar tanden ontblootten zich ietsje doordat haar lippen zich opkrulden in een grimas. Het was toch niet haar fout dat ze niet goed kon jagen? Daar moest Whitelion - haar mentor - maar wat aan doen. Thorn snuffelde opnieuw aan de lucht en merkte een soort rare geur op, waarschijnlijk van een vogel. Helaas kwam hij vanaf het RiverClan territorium af. Twijfelend keek ze naar de grens die, anders dan de gorge die een stukje verderop zat, makkelijk te overtreden was. Toen streek er echter een vogel neer, een aantal vossenlengtes van haar af die haar blijkbaar niet gezien had; waarschijnlijk door het donker. Het was echter net op het RiverClan territorium. Met een kleine grijns stak de witte poes de grens over en liet zichzelf meteen in sluiphouding zakken. Ze miste het hoge gras van de WindClan hier wel om haar lichte vacht in te verstoppen. Toch leek de vogel nog steeds niet door te hebben. Dat was goed, heel goed, zodra ze deze gevangen had kon ze terug naar het kamp. Langzaam verplaatste ze haar poot, stapte ietsje naar voren en sprong toen recht op de vogel af. Deze steeg natuurlijk meteen op maar Thornpaw sprong het achterna, beet het in een poot en gromde wild. Dit kreng zou nu niet wegvliegen. De vogel fladderde wild maar kwam niet verder omhoog. De witte apprentice sloeg haar klauwen in de grond en haalde haar rechtervoorpoot hier juist vanaf, om deze klauw in de vogel te slaan. Abrupt viel deze naar beneden en met een zucht van verlichting pakte Thorn het diertje op, waarna ze het nekje doorbeet. Sinds dagen had ze eindelijk weer is een prooi gevangen! Zoekend keek ze om zich heen. Ze was een stukje verder van de grens afgedwaald maar wist waar ze zo ongeveer heen moest, dus liep ze daar maar heen. Toen ze echter een tijdje doorgelopen had kwam ze bij de fourtrees aan en niet in het WindClan gebied. Geïrriteerd trok ze met haar oortje. "Heb je een prooi.." mompelde ze met een mond vol veren, maar merkte toen de katten die hier al waren op. Snel rook ze aan de lucht. De geur van prooi was natuurlijk duidelijk aanwezig maar ook de geur van RiverClan en ShadowClan. StarClanverdomme. klonk het in haar hoofd en met een kleine glimlach keek ze de twee aan. "Hallo," miauwde ze vriendelijk - ze wist niets af van het verbondje dat RiverClan en ShadowClan samen hadden, maar een vijandige benadering leek haar niet zo'n strak plan aangezien ze een prooi van de RiverClan in haar bek vasthad. Hopelijk roken de twee dat niet.

Het feit dat de ander teleurgesteld was in zijn harde aankomst ontging Tall volledig, mede door het feit dat het donker was, en mede door de Windclan geur die zich plots vermengde met de al aanwezige geur van vis. Dat de ander zich voorstelde was dan ook redelijk onnodig, niet dat de shadowclanner dat zou melden aan de kater met wie hij praatte, want ze moesten nog redelijk wat tijd doorbrengen voor ze samen zouden werken en zin in een vijand aan zijn kant had Tall niet. Vandaar dat hij knikte naar de ander, en zich daarna focuste op de geur van de derde kat, die plots hen begroette met een hallo. Tall reageerde door zijn wenkbrauw op te trekken, welke onverantwoordelijke mentor zou zijn jonge, onbekwame, vrouwelijke apprentice in de nacht erop uitsturen, en dan ook nog eens alleen!

Voordat de andere kater kon antwoorden kwam er nog een andere kat op hen af, en Graywing draaide zich nog een beetje vrolijk om voordat hij de kat bestudeerde. Ze was een witte Windclan apprentice, maar het probleem was dat ze niet uit het Windclan territorium kwam, maar uit dat van Riverclan. Om het nog erger te maken had ze ook nog een prooi in haar bek. "Hallo." Zei de poes zelfs nog met een glimlach. Geïrriteerd rees Gray's vacht een beetje op, maar hij kalmeerde zichzelf weer. Hij zou geen apprentice aanvliegen voor een vogeltje. Dit zou hij wat subtieler aanpakken. De donkere kater trok net als zijn bondgenoot een wenkbrauw op, en keek de apprentice een beetje afkeurend aan. "Is Windclan nu al zo wanhopig dat ze prooi moeten stelen?" Vroeg hij half aan de apprentice en half aan de Shadowclanner. "Maar dat is ook wel te verwachten als ze niet eens zelf een paar dassen kunnen verjagen."

Het werd al snel genoeg duidelijk dat de twee dus echt wel doorhadden dat ze vanuit het RiverClan territorium kwam. Onschuldig knipperde ze met haar ogen die ze een beetje groter had opgezet. Ze schuifelde 'zenuwachtig' met haar poot over de grond bij de woorden van de zwarte kater, die de RiverClanner was. "Is Windclan nu al zo wanhopig dat ze prooi moeten stelen?" Hierbij deed Thorn alsof ze onzeker in elkaar dook. "Maar dat is ook wel te verwachten als ze niet eens zelf een paar dassen kunnen verjagen." Nu schudde ze zachtjes haar kop. "I-ik.. Ik was de weg kwijt... Ik k-kon de grens niet meer vinden." Loog ze, al was een deel ervan de waarheid. Ze was natuurlijk uit zichzelf de grens overgestapt maar ze had echt de weg niet meer terug kunnen vinden, anders was ze nu niet in de problemen geweest. "E-en ik hou me een beetje buiten de dassen.. Ik kan niet zo goed vechten, snapt u." Leugens. Thornpaw vond alles hartstikke interessant over de dassen en was er meestal wel te vinden als het erover ging. Ook was haar beste kwaliteit juist vechten, en niet jagen. Gelukkig voor haar wisten de anderen niks over haar en was ze heel goed in liegen.

Tall vernauwde zijn ogen toen de Riverclanner een heel duidelijk punt maakte, en keek van de een naar de ander. Toen het poesje haar kop plots schudde en zei dat ze verdwaalt was geweest maakte hij een ongelovig geluid. "Hoe oud ben je?" Vroeg hij acuut, de leeftijd schatte de kater tussen de zeven en tien moons, maar zeker weten was lastig, zeker omdat Windclanners kleiner waren dan de gemiddelde kat. "E-en ik hou me een beetje buiten de dassen.. Ik kan niet zo goed vechten, snapt u." Dat wuifde de kater weg, "Zelfs al zou je kunnen vechten, dan vraag ik het me nog af of Windclan ze ooit weg zou weten te jagen," Bromde hij lichtjes geïrriteerd, Shadowclan had ook last van de dassen en het werd hoog tijd dat die beesten eens een lesje geleerd werd.

Graywing snoof na het zenuwachtige gebazel van de apprentice. Al zijn respect voor Windclan was hij al verloren doordat ze niet eens hun eigen problemen op konden lossen, maar deze verschijning was wel heel erg pathetisch. De apprentice moest wel weten dat Windclan op het moment niet bepaald populair was met de andere clans, en dat ze zichzelf dan nog steeds ze zwak neerzette. Hij kreeg bijna medelijden met Everstar. Zijn Shadowclan 'vriend' maakte een ongelovig geluidje, en Gray bedacht dat als dit allemaal ook nog eens een leugen was dat het dan extra zielig zou zijn. De kater vroeg naar de leeftijd van de poes, maar dat interesseerde Gray niet echt. "Zelfs al zou je kunnen vechten, dan vraag ik het me nog af of Windclan ze ooit weg zou weten te jagen," Bromde de kater, en Gray grinnikte geamuseerd. "Dat komt omdat ze zoveel hazen eten." Legde hij hem uit. "Daar worden ze namelijk enorme angsthazen van."

Die ShadowClanner, oh, die maakte dingen zoveel erger. Hij zorgde ervoor dat Thorn meteen na zijn opmerking verschrikkelijk geïrriteerd was en ze moest zoveel moeite doen om haar masker op te houden. De WindClan was níét zwak, maar ze moest toegeven dat ze er goed in was om dit zo te laten lijken en dat ergerde haar alleen nog maar meer. "Dat komt omdat ze zoveel hazen eten." miauwde de RiverClanner toen. "Daar worden ze namelijk enorme angsthazen van." Haar oortje wiebelde geïrriteerd nu zonder dat ze er controle over had en haar masker liet ze dan ook maar meteen vallen. "Goed, je hebt me." miauwde ze nu in een veel lagere stem en zeker zonder stotteren. "Just so you know, WindClan is niet zwak. Dat jullie nou samen moeten werken om één WindClan warrior tot zwijgen te brengen, betekent niet dat wij dat hoeven te doen. Wij doen alles alleen." na dit zeggen knipperde ze met haar ogen en keek ze eerst de RiverClanner en toen de ShadowClanner aan. "Ik ben Whitestorm, trouwens. En om terug te komen op je vraag, ik ben achttien Moons." stelde ze zichzelf voor en gaf hen een klein glimlachje. Als ze nou eens áárdig deden, dan kon ze hen misschien bespelen om haar te laten gaan, met of zonder haar prooi maakte haar zozeer niet uit op het moment.

Hij moest grinniken om de opmerking van de kater naast hem, die hij vaagjes herkende van hun samenwerking tegen de Windclan. Plots leek de poes het echter allemaal niet meer te pikken, en reageerde volkomen irrationeel op hun gezellige gesprek. "Just so you know, WindClan is niet zwak. Dat jullie nou samen moeten werken om één WindClan warrior tot zwijgen te brengen, betekent niet dat wij dat hoeven te doen. Wij doen alles alleen." Tall glimlachte eens liefjes, echt iets wat een apprentice zou zeggen. "Dingen alleen doen, daar zit het hem nou juist, heb je dan niet gemerkt dat als je samenwerkt je veel verder komt?" Reageerde hij rustig, maar met een geamuseerde blik. "Ik ben Whitestorm, trouwens. En om terug te komen op je vraag, ik ben achttien Moons." Ja, en hij was Littlestream en twee moons, no way dat dat.. dat kleine ding tegenover hen achttien was! En dus liet hij weer een ongelovig geluid horen, en schudde lachend zijn hoofd. Dat kon dus echt niet waar zijn.

Graywing grijnsde triomfantelijk toen de apprentice haar leugens toegaf. Al had Gray niet zeker geweten of ze wel echt loog voelde hij zich wel erg slim. "Just so you know, WindClan is niet zwak. Dat jullie nou samen moeten werken om één WindClan warrior tot zwijgen te brengen, betekent niet dat wij dat hoeven te doen. Wij doen alles alleen." Verklaarde het liegebeest, en de donkere kater grinnikte weer, maar voordat hij kon reageren was zijn Shadowclan vriend hem voor. "Dingen alleen doen, daar zit het hem nou juist, heb je dan niet gemerkt dat als je samenwerkt je veel verder komt?" Antwoorde hij rustig, en toen Gray hem even bestudeerde schoot zijn naam hem te binnen. Dit was Tallshadow, het zoontje van Shrewstar. Het klonk echt als iets wat een mentor of leader je wijs wilde maken dus maakte hij maar van het moment gebruik om het te vertalen. "Wat Tallie je probeerde te vertellen." Zei hij met een grijns. "Ik dat samenwerken het hele punt is van in een clan zitten." Toen de apprentice verder ging schaterde de donkere kater het uit. "Tall!" Riep hij nog steeds lachend. "Ze zijn ook hare-sized!"

Onderwerp: Re: [OPEN] I am the night, I am vengeance