Sun Shine ( Leopardshade)

De grijze kater slenterde door het gebied. De laatste tijd was hij qua humeur stukken minder. Zijn moeder was gedood door Demon, een Bloodclankater, en sindsdien had hij een raar, onbehaaglijk gevoel om zich heen gehad. Hij had zich eenzaam gevoeld, en het leek maar niet weg te gaan. Zijn moeder had een grotere rol in zijn leven gespeeld dan hij gedacht was, en nu ze naar Starclan gegaan was, was het behoorlijk moeilijk om die rol te vervullen met iets anders. Nou was het al twee weken geleden, maar de kater kwam er maar niet overheen. Hij was moe, zo moe. Misschien zou hij binnenkort wel even langsgaan bij de Medicine Cat, hij wist anders echt niet meer wat te doen. Pas op dat moment merkte hij de geur op van Sinstream. De witte poes leek uit het niets voor hem verschenen te zijn, en hij keek haar even verbijsterd aan. "Eh.. Hey," stamelde hij onhandig. Hij had haar echt niet gezien.

Ondanks zijn ongemakkelijke intro glimlachte de perfect witte poes alsnog naar hem. Ze ging zitten, iets dat Leopardshade vertelde dat hij hier nog niet weg kon. Waarschijnlijk wilde ze ook nog echt met hem gaan praten, iets wat hij niet meer gewend was. Meestal kwijnde hij ergens weg in zijn eentje. De tijd leek te vliegen wanneer je verzonk in je eigen gedachten. De toon waarop ze hem begroette, deed hem wel goed. Hij had al lang niet zo'n vriendelijke stem gehoord. Shade begon ook maar te gaan zitten, uit beleefdheid. Hij was gewend om alleen te zijn, en was even van zijn a propos gebracht door Sinstream. Ze vroeg hoe het met hem ging, een standaard vraag, en hij had zijn antwoord al klaar: het ging prima met hem. Voordat hij daadwerkelijk zijn mond kon openen, vertelde Sinstream hem om juist niet met het standaard antwoord te komen. Hij keek haar even ontstemd aan. Na een korte stilte volgde een diepe zucht, en de kater sprak. "Het gaat niet goed," gaf hij toe. Hij wist niet waarom hij ineens zo eerlijk was. "Ik blijf maar aan Dawnclaw denken." Hij durfde haar op dit moment geen 'moeder' te noemen, bang dat zijn stem zou breken.

Het was ergens wel fijn om voor een keer een luisterend oor te hebben, al kende hij Sinstream niet hee goed. Hij waardeerde haar aanwezigheid op dit moment wel. Hij voelde hoe Sinstream haar pluizige, witte staart over zijn schouders sloeg en even voelde hij een rilling over zijn ruggengraat trekken. Wat gebeurde er nou? De poes zei dat ze wist hoe hij zich voelde, en ergens deed dat hem beter voelen. Er waren genoeg clankatten die hetzelfde door hadden gemaakt als waar hij nu doorheen moest. Het was vrij normaal om een familielid te verliezen, al maakte dat het niet minder erg. Sinstream zei dat ze er voor hem zou zijn, al klonk haar stem wat afwezig. Misschien dat ze het niet volledig tegen hem had, maar toch, hij waardeerde het. "Ze is vermoord door Demon, een Bloodclankat. Ik heb haar lichaam nog kunnen zien..." De grijze kater viel stil bij de gedachte aan hoe zijn moeder erbij had gelegen. Hij had haar bijna niet herkend, haar ruggengraat was volledig verbrijzeld. "Ik had gedacht dat ze er nog wat langer zou zijn." Zijn toon was somber, maar zijn gezicht leek emotieloos. Hij durfde niet te tonen hoe hij zich voelde.

Sinstream drukte zichzelf nog wat dichter tegen hem aan, maar Leopardshade was een beetje verloren geraakt in zijn eigen zin. Hij zag nog zo levendig hoe zijn moeder daar lag, aan stukken gescheurd. Het had er verschrikkelijk uitgezien, en hij had die Demon niet eens één wond toe kunnen brengen. Ze hadden hem niet eens vermoord, hij was het gebied uit gerend voordat ze iets terug konden doen. Wat een watjes waren het eigenlijk ook, die Bloodclanners. Zo'n grote bek hadden ze, maar zodra het een beetje gevaarlijk werd, gingen ze er snel vandoor. Hij haatte ze, hij haatte ze zo erg. Sinstream sprak hem toe hoe hij niet achter Demon aan moest gaan, en hij keek haar verbaasd en met grote ogen aan. Ze had streng geklonken, maar voor hem betekende dat nu even niets. Hij moest niet achter Demon aangaan? Hij had zijn moeder vermoord en Shade moest dat maar ongestraft laten? "Meen je dit?" sprak hij ongelovig tegen Sinstream. "Hij heeft mijn moeder vermoord, hij verdient het niet om hier nog langer rond te lopen," zei Leopardshade, en hij verhief zijn stem. Hij was boos, meer op Demon en helemaal niet op Sinstream, maar met haar idee was hij het niet eens. "Nu denkt de Bloodclan dat ze overal mee weg kunnen komen. We moeten ze laten zien dat ze niet zomaar met Riverclan kunnen rotzooien." Aan die katten moest voorgoed een einde komen.   

Leopardshade moest een grom onderdrukken toen Sinstream haar kop schudde. Haar verdrietige blik veranderde weinig aan zijn plotselinge woede. Ze zei dat hij net zo slecht zou zijn als Demon als hij de kater zou doden, en misschien zat daar wel wat in, maar Shade wilde er nu niet naar luisteren. Die kater verdiende het niet om nog te ademen, om nog te leven. Hij wilde die kater dood hebben, en wel zo snel mogelijk. Leopardshade vond zijn woede volledig terecht, en de dood van Demon ook. "Hoe moet hij dan wél gestraft worden? Moet ik gewoon wachten tot hem een keer iets slechts overkomt? Is dat het?" grauwde de grijze kater. Hij was het er absoluut niet mee eens. Starclan zou Demon zijn teen een keer laten stoten, en dat was de karma die hij verdiende? Nee, zijn leven zou moeten eindigen. Op een langzame, pijnlijke manier. En Shade zou daar persoonlijk voor zorgen.

Leopardshade voelde zich al wat rustiger worden toen ze de keuze alsnog bij hem legde, al had ze hem wel een waarschuwing gegeven. Een waarschuwing die hij nog wel lang in zijn kop zou blijven bewaren. Hij keek de poes even aan, hij wist wel zeker dat ze het goed bedoelde. Misschien vertelde ze het uit ervaring, maar Leopardshade kon zich geen realiteit voorstellen waarin Demon niet werd gestraft voor zijn daden. Hij had zijn moeder compleet verminkt, of wat er nog van over was geweest, en hij nam zoiets heel persoonlijk op. Nee, de grijze kater zou niet rusten tot hij het Demon betaald had gezet. "Misschien is dat wel beter, ja." De kater liet zich door zijn voorpoten zakken, zodat hij nu op de grond lag. Hij was in tweestrijd met zichzelf, en wist niet wat hij moest doen. Hij was haast bezeten door het jagen op Demon. "Ik weet niet waar ik mijn gedachten op moet focussen, ik blijf er maar aan denken," zuchtte hij. Hij wist niet hoe hij moest rouwen. 

Leopardshade voelde een klein beetje gewicht op zijn schouder, en zag er een zachte, witte poot liggen. Hij keek naar boven en zag de meelevende blik van zijn clangenoot, die hem ietwat wist te sussen. Voor het eerst in een lange tijd had hij het gevoel dat iemand hem begreep, iets wat hij eigenlijk alleen met zijn moeder had gehad. Ergens leek Sinstream wel een beetje op Dawnclaw, ze waren in ieder geval beide heel vriendelijk. Iets dat hij zelf nog wel eens mocht leren. Hij luisterde aandachtig naar wat ze vertelde: het klonk logisch. Ook hij had het meegemaakt dat katten gek werden van woede of verdriet, bezeten door wraak. Wie wist was dat het geval wel geweest met Demon, en liep Shade wel gevaar om net zo te worden. Hij zou het monster zijn dat hij zelf zo erg haatte. Nee, dat zou hij, nee, kon hij niet laten gebeuren. Sinstream opperde dat hij op zichzelf moest focussen, en hij zag haar punt. Met een zucht gaf hij toe. "Je hebt gelijk." Hij keek even naar de grond. Hij kon niet op zichzelf focussen, zijn leven was niets buiten jagen en patrouilleren, en de gedachteloze taken stuurden hem naar de herinneringen aan zijn moeder. "Ik zal me honderd procent inzetten voor de Clan, vanaf nu," beloofde de kater plechtig, meer aan zichzelf dan aan Sinstream. Het was in ieder geval veel gezonder om zijn clanmates te helpen, dan langzaam weg te vallen in een spiraal van depressie.  

De grijze kater duwde zich omhoog en rechtte zijn rug om zijn woorden kracht bij te staan. Ergens had hij het gevoel een nieuw domein van zijn leven in te stappen. Eén waar hij zonder zijn moeder doorheen moest, maar uiteindelijk zou dat hem sterker maken. Zoveel katten werden verwoest door verlies, hij zou er sterker uitkomen. Een klein glimlachje verscheen rond zijn lippen, en hij keek dankbaar naar Sinstream. Hij zag nu een vriendin in de witte poes. Ze vertelde hem dat hij elke dag iets moest doen dat hem rust gaf, en dat zou hij dan ook gaan doen. Hij zou meer met zijn clanmates gaan praten, om zijn gedachten overal te houden behalve op wraak. Hij zou zijn taken uitvoeren, zorgvuldig, en een stuk opener zijn. Althans, dat beloofde hij zichzelf nu. "Bedankt, Sinstream," sprak de kater een beetje hees, en gaf haar een lik over haar kop.  

Ondanks het feit dat hij de witte kattin al een tijdje kende, was hij niet echt bekend met haar warme persoonlijkheid. Het was hem nooit opgevallen hoe vriendelijk en behulpzaam Sinstream was. Hij had dan ook vrij weinig aandacht besteed aan katten die hijzelf niet waren. Hij was behoorlijk egoïstisch geweest, of ieder geval behoorlijk op zichzelf gefocust. Zijn eigen training, zijn eigen plichten in de clan, zijn eigen behoeften en verlangens. En nu was het te laat om voor zijn familie uit te kijken. Hoewel, zijn jongere broer Properfur was er nog steeds. Het was nog niet te laat om goed op hem te letten. "Geen probleem. Ik wil gewoon dat jij het goed hebt Leopard, jij verdient dat ook," sprak de witte kattin, en hij keek haar glimlachend aan voor hij zich omhoog duwde. Hij rekte zich uit, van het liggen was zijn lichaam een beetje lui geworden. "Het wordt eens tijd dat ik weer iets ga doen," zei hij toen. "Nogmaals bedankt." Met die woorden paradeerde de kater de bossen in, op zoek naar prooi.

[ Topic uit ]