Rotten Roses {Lockedpaw}

Lostlife

Words: ### || Tags: Lockedpaw only

Ze slaakte een diepe zucht toen ze naar de ondergaande zon keek. Het was altijd al een perfecte dag geweest. Vermoeiend maar zorgeloos. Stiekem wou de kattin weer een Lostpaw zijn. Toch wist ze niet wat ze precies wou. Bij vrienden deed ze bot en bij vreemden deed ze open. Echter wist Lost wat ze fout deed. Maar ze wist ook dat ze er niks aan kon doen. Met een pijnlijk gevoel vanbinnen kwamen de gedachtes terug. De plotselinge aanval van de BloodClankat vers op haar netvlies geplakt. Zacht hijgend van angst schudde de kattin de gedachtes weg. Ze besloot verder te lopen om wat te kalmeren. Toch trilde ze nogsteeds, ze ademde in en ademde trillend uit. Het was lang geleden dat ze weer buiten was, ze was bang, bang voor gevolgen. Bang voor rogues en BloodClankatten die haar zomaar gingen aanvallen. De poes had tijden in de Medicine Den geleden, ze ging nooit uit kamp. Maar nu moest ze jagen voor de Clan en patrouilles doen. Anders had ze altijd het gevoel dat ze nutteloos was.

Sheet door Cricket van Kickstart

Trillend op haar pootjes sloop Locked door het gras. Soms vroeg ze zich af wat het leven nog betekende, nu ze haar moeder kwijt was. Ja, ze had nog genoeg familie, maar het kon toch niet de bedoeling zijn dat je op zo'n jonge leeftijd al vrijwel ouderloos was? Laatst had ze ergens iets opgepikt over haar vader. Het bleek een Windclankat te zijn, maar meer wist ze ook niet. Toch was het enige doel in haar leven haar vader te vinden, of hij dat nou wilde of niet. Het kon haar niet schelen of hij een vervelend mormel was of niet, ze moest hem gewoon eens gezien hebben. Als hij niks van haar wilde weten, dan liet ze hem daarna met alle plezier met rust. En dus was daar het roekeloze plan ontstaan om binnen het Windclangebied te dringen, en daar zo mogelijk nog meer informatie te vinden. En daar was ze dan. Vlakbij het Windclankamp, in principe in levensgevaar. Ze probeerde haar tante Innerghost maar eventjes te vergeten, want als die wist wat ze aan het doen was, dan was ze nog lang niet jarig. Locked liep zacht verder. Nu ze zo dichtbij was, vond ze dit alles allang geen goed idee meer. Waarschijnlijk was ze binnen drie tellen verscheurd als iemand haar ontdekte. Net toen ze zich om wilde draaien om weer terug te gaan, hoorde ze voetstappem. Ze schrok zich dood, en wist van de schrik zo gauw niet waar ze heen moest. Wat moest ze doen als ze werd opgemerkt?! Een Windclankat merkte vast niets van het kleine beetje Windclangeur dat ze met zich meedroeg vanwege haar vader.