{open}Looking for someone

Ookal leek haar familie haar te hebben verlaten, ze zou het niet snel opgeven. Misschien waren ze wel verjaagd, hadden ze moeten vertrekken tegen hun wil in.
Nee, ze zou het niet zo snel opgeven. Ze zou hen zoeken, ver konden ze niet zijn, toch? Die vraag knaagde aan haar, ze kon zich niet voorstellen dat ze haar achter hadden gelaten, maar wat als het wel zo was?
De jonge kitten schudde dat van zich af, nee, eerst zou ze hen maar eens vinden. Het rogue gebied had ze al onderzocht, maar daar was geen spoor van hen te bekennen. Daarom was ze maar naar het gebied van een van de boskatten gegaan. Een aantal moons terug was ze hier haar vader tegen gekomen; Windcall. Deze had toen nog bij zijn clan gezeten, maar was niet lang na hun ontmoeting vertrokken.
De jonge poes, niet precies wetend dat ze hier eigenlijk niet mocht komen, trippelde over het ruige landschap, hopend iets of iemand tegen te komen die haar kon vertellen waar haar vader en haar familie was.

-Open

Geërgerd stapte ze door het ruige landschap, wachtend totdat er eindelijk iemand zou komen. Haar poten deden pijn van het lange lopen en het liefst was ze hier ter plekke neergestort om te gaan slapen. Echter kon ze zichzelf geen rust gunnen, ze zou eerst zeker weten of haar vader hier was of niet. Voordat ze dat wist, zou ze niet stoppen.
Tot haar geluk zag ze iets bewegen in de verte. Ze rook de geur van een kat en al snel werd een kitten van ongeveer haar leeftijd zichtbaar. Het was een rossig poesje met blauwige ogen. Ietwat teleurgesteld zakte Farai door haar poten, ze had gehoopt op een volwassen kat, die zou haar waarschijnlijk meer kunnen vertellen. 'Hallo, ik ben Yellowkit.'Stelde de poes zichzelf voor. 'Wat kom je hier doen?' Farai knipperde een paar keer met haar ogen. "Ik ben Farai." Het was wel zo netjes om zich voor te stellen, niet? "Ik ben opzoek naar mijn vader; Windcall. Dit is toch de Windclan ofzo?"

De warrior was net teruggekomen van de jacht toen hij twee geuren opving. Een bekende kitten geur en een onbekende rogue geur. Hij vernauwde direct zijn ogen en verstopte zijn gevangen prooi onder een hoopje bladeren. Zonder ook maar enige moeite te doen om zichzelf te verbergen voor de twee katten liep hij rechtstreeks op hen af. "Yellowkit!" snauwde hij de poes toe en zwiepte geërgerd met zijn staart toen hij ook een jonge rogue poes bij haar zag staan. Als eerste breekt ze de clanregels door het kamp uit te glippen, da,n praat ze met een rogue alsof het niets is en daarnaast wilt ze de poes ook nog gaan helpen? "Wat stelt dit voor?!" grauwde hij en keek beide katten strak aan. Hij wilde een verklaring, al wist hij dat ze beide geen geldige verklaring aan hem zouden geven. Ze konden het beter snel uitleggen, want hij en kittens ging niet goed samen.

Thornpaw rook indringers - rogue's wel te verstaan. Het probleem was, was dat ze geen idéé had van welke kant de geur kwam; het probleem dat ze ook had met jagen. Niemand anders had dit probleem, voor zover zij wist tenminste, dus ze nam maar aan dat het iets te maken had met haar neusje. Maar de apprentice was vastberaden - of koppig, het is maar net hoe je het noemen wilt - en spitste haar oren, hopend dat ze enig geluid kon opvangen. Misschien, heel misschien, dacht ze stemmen te horen, maar ze wist het niet zeker. Toch besloot Thorn dat ze het zou uitzoeken, ze wilde namelijk weten wat een rogue deed in hun territorium. Niet omdat ze ze persé weg wilde hebben, maar omdat ze nieuwsgierig was naar hun geheimen. Toen ze haar gehoor volgde, bleek het dat ze gelijk had. Ze zag een boze Barksound en grinnikte zachtjes in zichzelf. Als ze het niet verkeerd had had hij nogal een opvliegend karakter, vast van zijn mentor geleerd; de mentor die zijzelf nu had, Whitelion. "Loosen up, Bark." Glimlachte ze naar hem, al was het een neppe. "Je wilt toch niet dat de WindClan zwak lijkt omdat ze zich zo'n drukte maken over een kitten?" De rogue was - jammer genoeg - een kitten, waarschijnlijk zo onschuldig als een muis. Thorn zwiepte met haar volle, witte staart.

Haar hart sloeg over toen de kitten bekende dat ze wist wie Windcall was. 'Hij is toen ik nog heel klein was weg gegaan uit de windclan.' Legde de kitten uit. Ongeïnteresseerd zwiepte ze met haar staart, dit wist ze al! Haar vader had zijn clan achtergelaten voor haar en z'n familie, wat Farai als vanzelfsprekend had aangenomen. 'Je ziet er moe uit, kan ik je ergens mee helpen? Verrast keek Farai haar aan, maar voordat ze iets kon zeggen brabbelde de kitten verder. 'Ik word later medicijnkat ik kan je verzorgen!' De kitten schudde wat verward haar kop, wat was dat nu weer? Ach, het deed er ook niet toe. "Ik zoek m'n va-" begon ze, maar de kans om haar zin af te maken kreeg ze niet, want een vreemde kat kwam ten tonele. Plots gebeurde er van alles; de grote kater vroeg voor een verklaring, maar meteen na hem kwam er ook nog een witte poes tevoorschijn.
Onbehagelijk legde de kitten haar oren in haar nek, de volwassen katten leken niet erg blij met haar aanwezigheid te zijn. Nu zag ze hen niet aan voor katten die kittens aan zouden vallen, maar je wist maar nooit. "Loosen up, Bark."Miauwde de witte poes. Bark.. Wat was dat nu weer voor naam? "Je wilt toch niet dat de WindClan zwak lijkt omdat ze zich zo'n drukte maken over een kitten?" Woedend, maar vooral beledigd, sprong Farai op. "Hey!"Miauwde ze kwaad. "Ik ben alleen opzoek naar mijn vader, Windcall. Is hij hier?" Ze keek de katten allemaal even aan. "Dat is het enige wat ik wil weten, daarna ga ik wel weer weg."Miauwde ze ietwat minachtend. Ze had het niet op die stomme clankatten met hun stomme namen.

'Mag ik geen verdwaalde, verhongerde en misschien zelfs gewonde kitten helpen ofzo?' Kort haalde de kater zijn lip op bij wat de poes zei. "Nee," beantwoorde hij bot. "Het word niet juist geacht als je een vijandelijke kat helpt, kitten of niet." Even ging zijn blik naar de rogue. Deze kitten hoorde hier ook helemaal niet thuis. "Loosen up, Bark." Bark's oren schoven naar achter toen hij een stem achter zich hoorde, een maar al te bekende stem. Hij vernauwde zijn oogjes en keek neer op de apprentice. "Je wilt toch niet dat de WindClan zwak lijkt omdat ze zich zo'n drukte maken over een kitten?" Kort haalde hij zijn lip op. Hij had al, vanaf dat ze Whitelion's nieuwe apprentice werd, een hekel aan haar. En ze deed zelf ook geen moeite om hem ervan te overtuigen dat hij haar niet moest haten. "Hey!" Met een zwiep van zijn staart gaf hij zijn ergernis aan. "Jij hebt hier niets te zoeken, haarbal." grauwde hij. "De kat die je zoekt is hier al lang weg," Even ging zijn blik naar Thorn. Hij zou haar en misschien White er nog wel op aanspreken. White, die ondertussen een echte vriend geworde was, zou hem sowieso gelijk geven.

Ze grinnikte door de duidelijke irritatie die ze bij hem opgewekt had en haalde kort haar dikke staart langs zijn kin, voordat Thornpaw haar aandacht weer op de kitten richtte die nu boos opgesprongen was. "Hey!" Klonk het. "Ik ben alleen opzoek naar mijn vader, Windcall. Is hij hier? Dat is het enige wat ik wil weten, daarna ga ik wel weer weg." Een kleine glimlach kwam op haar gezichtje en ze hield haar kopje een beetje scheef. Natuurlijk was haar vader hier niet. "Jij hebt hier niets te zoeken, haarbal. De kat die je zoekt is hier al lang weg," Thorn knikte en deed net alsof ze niet doorhad dat Barksound haar aankeek. "Misschien is hij wel allang dood, het rogue leven is zwaar." Miauwde ze met een serieuze toon. "Hebben tweebenen hem te pakken gekregen. Weet je wat die allemaal kunnen doen?" Hierbij keek ze de ander kil aan met haar blauwe ogen. "Ze kunnen honden op je afsturen, moordlustige beesten zo groot als bomen die je aan stukken rijten." Even knikte ze bedenkelijk. "Ja, of, de vossen hebben hen te pakken. Of dassen - die zijn op het moment nogal een probleem. Dassen zijn nóg groter dan honden. En sterker." Thornpaw moest haar best doen om niet hard te gaan grijnzen. Hopelijk had ze deze kitten bang gemaakt. Heel erg bang.

Farai stond bijna te koken van woede. Hoe durfden ze om zo'n toon tegen haar aan te slaan? De twee oudere katten leken haar niet serieus te nemen, sterker nog, ze waren haar aan het pesten. Alsof het allemaal een leuk grapje was. Vooral die witte haatte ze nu al, hoe ze sprak over haar vader, dat die wel dood kon zijn. De poes leek het allemaal heerlijk interessant te vinden.
De andere kitten kreeg de kriebels toen het gesprek over dassen en vossen ging en nam al snel de benen. Farai lette echter niet op haar, ze keek de witte poes strak aan. "Zeg!" Grauwde ze kwaad, haar rossige vacht opgezet. Haar bedoeling was om er dreigend uit te zien, echter leek ze meer op een pluisbal. "Windcall was anders wel een van jullie hoor! Dus als je zegt dat hij zwak is, zeg je dat ook over jezelf!" Kaatste ze terug, waarna de kitten minachtend snoof.