Hear me roar {Jinx}

Luna sprong op een schutting het wiebelde gevaarlijk. Haar huismensen hadden haar weer geen eten gegeven. En haar oor bloedde, ze wou alleen maar wat eten, daarvoor had ze toch geen klap voor nodig moeten hebben? Luna zuchtte en keek naar buiten, altijd maar hetzelfde liedje. Ze wou ze niet verlaten, want ze wist niet wat ze daarna zou kunnen doen. Dan is ze gewoon alleen, en toen ze een nieuw huis wou zoeken hadden een paar andere mensen een pan naar haar gegooid. Luna voelde met haar poot aan haar oor, het bloeden was al gestopt. Ze zuchtte, waarom werd ze zo mishandeld? Hun verdienen geen kat! Luna klom van de schutting af en keek om zich heen, misschien vond ze een kat die een tehuis voor haar wist. Een thuis met aardige mensen, die om haar gaven.

- Tot nu toe alleen maar Jinx

De kater trippelde rustig door de stille straatjes van de stad. Het was stil, omdat het nu ongeveer etenstijd was voor de mensen. Als je langs de huizen liep, kon je families aan tafel zien zitten. Jinx had nooit echt begrepen waarom de mensen vaak vaste etenstijden hadden, hijzelf at wanneer hij daar zin in had. De mensen dachten daar echter anders over. Gelukkig was zijn mens niet zo, nee, Jinx zijn eigenaar was een arme zwerver. Hij was dan ook niet zo dik en verwend als de meeste kittypets, nee, zijn eten moest hij zelf regelen. Niet dat hij daar problemen mee had, de kater kon prima bedelen, stelen en jagen.
Plots stopte hij met lopen toen een onbekende geur van een kat tot hem doordrong, het was een kittypet. Normaal had hij deze geur genegeerd, omdat hij met de meeste kittypets niet goed op kon schieten, maar vaagjes kon hij ook bloed ruiken. Nieuwsgierig liep hij naar de bron van de geur toe, totdat hij een rossige poes zag. Er zat een kleine wond bij haar oor. "Hallo daar." begroette Jinx haar kalmpjes. Over niet lang zou hij een volwaardig Bloodclan lid worden, maar dat nam zijn recht om een normaal gesprek te hebben met een kittypet niet af. "Hebben je mensen dat gedaan?"Vroeg hij doelend op haar oor.

Luna genoot van het weer. Maar de rust werd verstoord door een kater die op haar afliep. "Hallo daar." miauwde hij kalmpjes. Het liefst wou Luna weggaan. De zwarte kater keek naar haar oor en vroeg. "Hebben je mensen dat gdaan?" Luna keek de andere kant op, haar oor was te opvallend, ze schaamde aich ervoor. Twijfelend knikte ze langzaam. Als hij haar maar niiet aanviel. "Ik wou alleen mijn voer, ze vergaten weer mijn bakje te vullen, en toen sloegen ze me met een vork." Moest ze dit eigenlijk vertellen tegen hem? Luna vroeg zich af of hij een ander tehuis wist, hij rook naar een kittypet. Maar het moest wel ee aardig iemand zijn, iemand die haar tenminste niet sloeg. Luna's oren gingen naar achteren bij het denken, zoveel pijn had ze sinds haar kittypettijd. Toen keek ze weer naar haar poten.

De rossige poes keek de andere kant op, duidelijk wat beschaamd. Ze knikte langzaam, twijfelend. "Ik wou alleen mijn voer, ze vergaten weer mijn bakje te vullen, en toen sloegen ze me met een vork." Er kwam iets van ongeloof en woede in zijn blik. Mensen, uch, wat had hij een hekel aan ze. Ooit had de zwarte kater in een 'normaal' gezin geleefd samen met zijn broer. Echter bleek dat hij niet zo'n goede huiskat was. Hij had hun kind aangevallen, en toen was hij eruit geschopt. Ja, als zijn eigenaar nu ook zo was geweest, had hij hem allang verlaten. "En je leeft nog bij hen?"Miauwde hij ongelovig. "Waarom verlaat je ze niet gewoon, als mensen dat doen verdienen ze geen kat."Hij snoof. "Je zou een andere baas kunnen zoeken, of een rogue kunnen worden."

Rina zag dat de kater ongelovig naar haar staarde. Duidelijk niet gewend aan wat er gebeurd was. Rina hoorde hem boos miauwen "En je leeft nog bij hen?"
Waarom verlaat je ze niet gewoon, als mensen dat doen verdienen ze geen kat." Rina zuchtte zacht. "Niemand neemt me aan, de buren hier hebben al twee of meer katten en ze vinden me wanhopig. Laatst hebben ze een pan naar me gegooid. Ik weet soms echt niet wat ik fout doe." Rina wist niet of die kater tegenover haar te vertrouwen was, maar ze moest het tenminste aan iemand vertellen. "Je zou een andere baas kunnen zoeken, of een rogue worden." Rina keek nadenkend. "Ik he al een week geprobeerd, maar toen werd ik meteen aangevallen, een territorium zoeken is erg moeilijk, en jagen kan ik ook niet als de beste." Plots keek Rina hem weer aan. "Weet jij misschien iemand die het op prijs stelt een nieuwekat te hebben?"

De poes zuchtte verdrietig. Ze was nog jong en verdiende dit duidelijk niet. De poes vertelde dat ze bij de buren had geprobeerd te wonen, maar die hadden een pan naar haar gegooid. Jinx zuchtte minachtend, dat zou de ondergang van de mesnheid worden; hun narcisme. Ze keken op alles en iedereen neer, vonden zichzelf altijd beter. Er waren maar een paar mensen die niet zo waren, en daar werd vaak al evengoed op neergekeken.
De zwarte kater vroeg haar waarom ze niet naar andere mensen zocht, of een rogue werd. Waarna de poes nadenkend keek. "Ik he al een week geprobeerd, maar toen werd ik meteen aangevallen, een territorium zoeken is erg moeilijk, en jagen kan ik ook niet als de beste." Plots keek ze hem aan. "Weet jij misschien iemand die het op prijs stelt een nieuwekat te hebben?"De dacht even twijfelend na, maar schudde toen zijn kop. "Nee, het spijt me. Mijn eigenaar is een zwerver en voor de rest heb ik niet veel contact met andere huiskatten... Als je wil, kan ik je naar een asiel brengen, maar niet allemaal zijn die even goed."Hij trok een nadenkend gezicht, het was een lastige situatie. "Mijn naam is Jinx, trouwens."

"Nee, het spijt me. Mijn eigenaar is een zwerver en voor de rest heb ik niet veel contact met andere huiskatten... Als je wil, kan ik je naar een asiel brengen, maar niet allemaal zijn die even goed." Rina keek teleurgesteld naar haar poten, haar laatse hoop is er niet meer. ´Geeft niet, ik ben al gewend geraakt aan teleurstellingen, een asiel werkt niet. Laatst heb ik het geprobeerd met een andere kat, ze is opeens verdwenen, en toen hebben ze me gevonden. Het was ergpijnlijk toen ze boos werden´ Ze rilde bij die gedachte. "Mijn naam is Jinx, trouwens." Rina knikte kort ´Ik heet Rina´ miauwde ze verlegen.

De poes keek teleurgesteld naar haar rossige poten. ´Geeft niet, ik ben al gewend geraakt aan teleurstellingen, een asiel werkt niet. Laatst heb ik het geprobeerd met een andere kat, ze is opeens verdwenen, en toen hebben ze me gevonden. Het was erg pijnlijk toen ze boos werden´ Jinx voelde medelijden voor deze poes, iets wat hij niet vaak deed. Ze leek nog zo onschuldig, niet verwaand en vet zoals de meeste kittypets. Misschien deed ze hem wel een beetje aan de jongere versie van zichzelf denken, alleen was deze poes dan de goede kant, hijzelf begon het duistere pad te beklimmen.
Jinx stelde zich voor. ´Ik heet Rina´miauwde ze verlegen. Jinx knikte. "De hoop is nog niet verloren, je hoeft niet bij hen te blijven, je bent immer een kat toch? Die zijn vrij om te gaan waar ze willen."Hij keek haar aan. "Kun je jagen?"

"De hoop is nog niet verloren, je hoeft niet bij hen te blijven, je bent immer een kat toch? Die zijn vrij om te gaan waar ze willen." Rina knikte kort "Maar ze vinden me altijd, ik weet alleen niet hoe." Het leek wel alsof de mensen haar nodig hebben om hun woede af te reageren, zonder haar zijn ze niks. Plots miauwde de kater "Kun je jagen?" Wat had dat nou te maken met een huis? Die geven zelf je eten. Maar Rina knikte weer "Ik jaag soms wat als ik iets vind in de tuin of in het huis, maar alleen als ik mag. Meestal kom ik terug met een diertje of twee en dan slaan ze me weer." Ze zuchtte "Ik kan een beetje jagen, hoezo?"

"Maar ze vinden me altijd, ik weet alleen niet hoe." Jinx keek twijfelend, hadden ze haar zo'n raar ding gegeven? Hij had gehoord dat sommige katten naar de Dierenarts werden gebracht en dan iets ingespoten kregen dat de mensen een 'chip' noemden, daarna hoefde de katten nooit een halsband meer te dragen, en werden ze altijd gevonden. Jinx hoopte dat haar eigenaren dit Rina niet hadden aangedaan.
De zwarte kater vroeg haar of ze kon jagen, waarop ze een beetje verrast reageerde. "Ik jaag soms wat als ik iets vind in de tuin of in het huis, maar alleen als ik mag. Meestal kom ik terug met een diertje of twee en dan slaan ze me weer."Ze zuchtte. "Ik kan een beetje jagen, hoezo?" Hij keek haar rustig aan. "Als je kan jagen, kan je voor jezelf zorgen. Als je kan jagen, en een beetje bedelen, hou je het wel vol als een stadskat. En het leven van een rogue is ook niet zo erg."

"Als je kan jagen, kan je voor jezelf zorgen. Als je kan jagen, en een beetje bedelen, hou je het wel vol als een stadskat. En het leven van een rogue is ook niet zo erg." Rina zuchtte "Ik kan het niet zonder mens, wie kan me verzorgen als ik ziek of gewond ben? Wie kan me gezelschap geven? Ik wil iemand die voor me zorgt. Maakt niet uit wie, hond of vos, mens of kat, het beit me niet. Iemand die me kan vertrouwen." ze voelde haar ogen vochtig worden, niet huilen nu, dus keerde ze haar hoofd de andere kant op. Ze zwiepte nerveus met haar staart. Hopend dat de kater niets slechts over haar zal zeggen.

"Ik kan het niet zonder mens, wie kan me verzorgen als ik ziek of gewond ben? Wie kan me gezelschap geven? Ik wil iemand die voor me zorgt. Maakt niet uit wie, hond of vos, mens of kat, het beit me niet. Iemand die me kan vertrouwen." Ze wendde haar ogen af, maar Jinx had al de glimp van tranen gezien. Hij keek wat bezorgd, niet goed wetend wat te doen. Normaal gezien boeide het hem niet zo wat er met anderen, en speciaal kittypets, gebeurden. Maar deze poes leek... goed te zijn. Ze was nog zo jong, en Jinx was er van overtuigd dat ze een kans verdiende. Daarom liet hij zijn sarcastische zelve even achterwegen en probeerde hij eens voor de verrandering een zorgzame Jinx te zijn.
"Hey, rustig maar. We vinden wel wat voor je."miauwde hij vriendelijk, waarna hij ietwat bemoedigend naar haar glimlachte. "Kom, dan lopen we een ommetje, kan je je gedachte even van je mensen afzetten."

Rina beet op haar onderlip, de kater keek wat bezorgd. Best apart voor een BloodClankat. "Hey, rustig maar. We vinden wel wat voor je."[was zijn antwoord. Rina keek op, B-bedankt." stotterde ze, ze had dit totaal niet verwacht. Eigenlijk verwachtte ze een bot of sarcastisch antwoord. Hij glimlachte bemoedigend naar haar. Kom, dan lopen we een ommetje, kan je je gedachte even van je mensen afzetten." Rina slikte en knikte weer kort. Allesbehalve hier zitten. De mensen konden haar makkelijk zien en haar dus vinden. Stilletjes wachtte ze af tot de kater zou lopen, zodat ze hem kon volgen.

"B-bedankt."De poes leek wat overdonderd door zijn vriendelijkheid, wat niet gek was. Hij was dat zelf ook best wel. Het was niet vaak zo dat hij... behulpzaam was. Maar, zoals al eerder gezegd, deze poes verdiende het niet op de plaats waar ze woonde. De zwarte kater glimlachte bemoedigend naar haar en stelde voor om een stukje te gaan wandelen. De poes slikte en knikte even. Het verbaasde Jinx ergens hoe naïef ze was. Immers was hij nu een Bloodclanner, voor het zelfde geld lokte hij haar nu een steegje in en zou hij haar daar vermoorden. Gelukkig voor haar was hij dit niet van plan, nee hij had nog wel iets van manieren.
Rustig begon hij weg van het huis te trippelen, wat meer richting de uithoeken van de stad. Hij wist wel een mooi plaatsje waar ze naar toe konden. De zwarte kater wachtte even totdat de poes naast hem liep. "Ben je bij de mensen geboren?"

Rina keek schichtig om haar heen, ze vertrouwde de kater nogsteeds niet. Afgezien hij een BloodClankat is. Ze liep achter hem aan, met gebogen kop en spieren gespannen om weg te rennen als er iets engs gebeurde. Ze versnelde haar pas om naast hem te staan zodat ze niet al te zwak en bang leek. Ben je bij de mensen geboren?" vroeg de kater. Rina knikte "Ja, ik woon nogsteeds bij hun." Ze keek gespannen voor zich uit, haar oren recht overeind, om ieder geluid de scannen.

Nu ze bij hem kwam lopen merkte hij op dat ze toch wel op haar hoede was. Schichtig keek de rode poes om zich heen, duidelijk dat ze hem toch niet volledig vertrouwde. Dat kon Jinx haar niet kwalijk nemen, immers hing er een halsband om zijn nek die hij af had genomen van een kittypet die door zijn eigen klauwen vermoord was. Fronsend keek hij kort naar zijn poten, terwijl hij stug door liep. Nog steeds was hij er niet over uit of hij thuis hoorde in de Elite, immers zag hij het nut niet in het vermoorden van onschuldige katten. Ach, hij zou het gewoon uitproberen.
De kater draaide zich om naar de poes en vroeg aan haar of ze geboren was bij haar mensen. "Ja, ik woon nogsteeds bij hun." hij knikte begrijpend, waarna hij koel glimlachte. "Rina, je kan je nu wel ontspannen. Als ik van plan was je aan te vallen of te vermoorden, had ik dat even terug al gedaan.met een vage glimlach keek hij haar aan, niet precies wetend hoe hij om moest gaan met deze situatie. Niet veel katten waren bang voor hem geweest.

De kater glimlachtekoeltjes, terwijl Rina wat slapjes glimlachte, ze vertrouwde het niet helemaal. "Rina, je kan je nu wel ontspannen. Als ik van plan was je aan te vallen of te vermoorden, had ik dat even terug al gedaan." Het klonk niet dreigend, gelukkig. "Maar dat ga je toch niet doen, toch?" miauwde ze stotterend. Plots zag ze iemand achter haar aan rennen, een twoleg, die woedende woorden uitkrijste. Rina's haren rezen op, het was haar mens! Die was naar haar op zoek geweest. Rina bleef van angst staan en kreeg een klap van het mens. Ze viel neer en haar oor bloedde weer.

"Maar dat ga je toch niet doen, toch?"miauwde ze stotterend. Jinx schudde waterig glimlachend zijn kop. Nee, hij zag het nut er niet van in om haar te vermoorden. Waarom zou hij? Als ze hem er een rede toe had gegeven, dan misschien. Maar dat deed ze niet, ze was enkel vriendelijk. Bovendien was ze nog best jong.
Plots klonk er veel lawaai en schichtig zakte Jinx in de vechthouding, terwijl zijn ogen toe keken hoe een stel mensen aan kwamen denderen. Hij wilde wegrennen, maar Rina leek te zijn versteend. Ze bleef strak staan en deed niet eens een poging om de hand van haar mens te ontwijken. Met een harde smak viel ze neer en Jinx werd vervuld van woede.
Eerlijk was eerlijk, hij was geen held. Niet dat hij laf was, dat niet, maar meestal deed hij simpelweg wat hem het beste uitkwam. In dit geval was dat vluchten, maar het voelde niet goed om de poes achter te laten.
Daarom schoot hij naar voren en beet hard in de hand van het mens. Deze krijste hard en mepte naar hem. Jinx was echter sneller en ontweek het. Snel pakte hij Rina bij haar nekvel en klom zo goed en kwaad als het ging een waterleiding op, waardoor ze op een laag dak zaten waar het mens niet bij kon. Hijgend liet hij haar los. "Je moet echt weg bij hen."bracht hij nog wat buiten adem uit, een kat meetillen was best zwaar.

Rina knikte "Ik weet het, maar ik weet niet naar waar." ze likte haar voorpoot om vervolgens er langs tegaan naar haar bloedende oor. Nu vertrouwde ze de kater wel, hij had haar gered van de tweebenen, die vervolgens onverwelkomende woorden zaten te krijsen. Rina ging zitten en negeerde ze, alsof ze hun aan het pesten zat. Het liefst wou ze dat de kater een thuis wist, of een tweebeen die haar met respect behandelde, maar zoals hij al een tijdje zei; hij had er geen.

"Ik weet het, maar ik weet niet naar waar."antwoordde de poes terwijl ze haar poot likte om die vervolgens langs haar oor te halen, die nu opnieuw bloedde. Ze leek niet meer bang voor hem te zijn, en negeerde haar eigenaar die woedend aan het schreeuwen was. Jinx verstond niet echt mensen taal, maar hij was wel redelijk zeker dat de tweebeen geen kind-vriendelijke woorden aan het zeggen was.
De kater was een tijd lang stil en waste zich rustig, terwijl hij diep nadacht. Hij wist wel iets, maar of het een goed idee was kon hij niet zeggen. Hij wilde haar uitnodigen om- aldan niet tijdelijk, totdat ze een beter huis voor haar hadden gevonden- bij hem en zijn eigenaar te verblijven. Echter wist hij nog steeds niet of hij haar vertrouwde, en hij daar zin in had. Uiteindelijk besloot hij het toch maar voor te stellen, immers was het ook een beetje zijn schuld.
"Je kan met mij mee, naar mijn eigenaar. Hij heeft niet veel geld en zal vaak niet voor je eten kunnen zorgen. Maar ik kan je leren hoe je kan overleven in de stad?"Stelde hij rustig voor, alsof het niets was. Dat was het echter niet.