A dark night at a clear lake {open}

De zwarte kitten bekeek zijn eigen spiegelbeeld in het heldere water. Het was nacht maar ondanks dat zeer warm weer buiten. Zelf hield hij er niet zo van , benauwd weer. In de de dichte begroeiing rond om het meer had hij een klein holletje gemaakt. Dat zou zijn slaapplaats zijn voor deze nacht. Maar het was nog veels te warm om te gaan slapen en dus was Noach even aan de waterkant gaan zitten. Hij was de vorige dag naar dit gebied toe gewandeld. Hij had een geur opgepikt die hij herkende. En was die gevolgd. Het zou een kans kunnen zijn een van zijn broers en zussen terug te vinden. Iets wat hij maar al te graag wilde. Soms vroeg hij zich af of het wel goed was om zich daar zo op te focussen. Zou het zijn eigen kansen van overleven belemmeren? Noach stond op om terug naar zijn slaap plaats te lopen. Hij kon maar beter proberen te slapen dan helemaal geen slaap vatten. En bovendien was hij daar nog veiliger ook. Het was gelukkig niet heel ver lopen. En hij was er dan ook al snel. Alleen helaas niet meer alleen. Zijn ogen spotten een andere kat die een eind verderop stond. Nerveus zwiepte Noach met zijn staart. Hij bleef staan en keek naar wat de andere kat zou gaan doen. Misschien had die het hol nog niet gezien en zou hij het niet verraden door niet naar binnen te gaan. Zij zwarte vacht kleur verborg hem wel een beetje in het duister. Maar andere katten waren natuurlijk ook niet gek. Die ander kon hem ruiken en waarschijnlijk ook gewoon zien. Het was maar de vraag wat de andere kat zou gaan doen.

3 lange dagen waren nu voorbij gestreken. 3 dagen nadat ze had besloten om haar familie en diens hol te verlaten om op een veldtocht te gaan. Om eerlijk te zijn, viel het de kitten behoorlijk tegen. Ze was 2 katten tegengekomen, die beide zeer vriendelijk waren, maar het jagen ging haar niet bepaald soepeltjes af. Wat niet gek was, sinds ze nog zo jong was, toch had de kitten het anders verwacht. Ach, ze leefde nog, dat was waar het om ging, toch?
Farai stond op, ze kon de slaap nog niet bevatten; het was te heet. Zomer was ingetreden en de dagen waren lang en warm. Zelfs de avonden hadden nog die bedrukkende hitte die haar niet heel erg aanstond.
De jonge poes dwaalde een beetje rond in een gebied waar ze niet eerder was geweest, dat was echter met de meeste gebieden zo. Ook dit was zeer overweldigend voor de kitten. Haar wereld was nooit groter geweest dan haar hol en de 10 meter daarom heen.
Plots bracht de wind een geur van een andere kat mee, en nu ze om zich heen keek zag ze een zwart figuur zitten. Kort keek ze de kat wat verbijsterd aan. "Meadow?"vroeg ze twijfelend, maar toen zag ze dat deze kater niet dezelfde blauwe ogen als haar had. "Sorry, ik zag je aan voor iemand anders."

Nerveus over wat er nou gaan gebeuren vertrok hij geen spier en bleef de andere kat aan kijken. "Meadow?"Vroeg deze onzeker. Noach trok een wenkbrauw op. Wie of wat was een Meadow? De andere kat moest het bij het verkeerde eind hebben. Naarmate ze dichterbij kwam zag hij dat het ook een kitten was. En dus zou hij zich al wat minder zorgen hoeven maken. "Sorry, ik zag je aan voor iemand anders."Verontschuldigde de kitten zich. Noach glimlachte een beetje. En liet zijn nerveuze houding varen. "Het geeft niet." Zei hij. En liep op de kitten af. Vlak voor haar ging hij zitten. "Ik ben trouwens Noach. En jij bent?"Vroeg hij haar zachtjes. Hij vroeg zich af waarom deze kitten ook alleen was. Misschien wist zij meer over welke kant hij het beste op kon gaan. Het was iniedergeval fijn iemand van zijn eigen leeftijdscategorie te ontmoeten. Sommige volwassen katten leken kittens namelijk wel nooit te begrijpen.

Ze kwam nog dichterbij, terwijl haar hart in haar keel klopte. Zou dit echt haar broertje zijn? Zou hij haar hebben gevolgd? Echter zag ze niet twee blauwe ogen, nee, het was haar broer niet. Wat teleurgesteld mompelde Farai haar excuses. Ze miste hen wel, best wel, eigenlijk. Zelfs haar vader miste ze inmiddels. "Het geeft niet." De andere kater glimlachte en liep op haar af, waarna hij voor haar ging zitten. Ook Farai plofte ietwat onhandig met haar kont op de grond. "Ik ben trouwens Noach. En jij bent?" Noach, Noach dus. Dat was ook wel een coole naam, moest ze toegeven. De kitten keek de kater met glinsterende ogen aan. "Ik ben Farai, dochter van Eclipse"miauwde ze met iets van trots in haar stem. Rustig keek ze hem aan, nieuwsgierig wat voor verhaal er aan deze kat kleefde. "Waar kom jij vandaan? Leef jij bij de katten in het bos?"

De kitten verontschuldigde zich dat ze hem voor iemand anders had aangezien. Echter had Noch daar niet zo'n probleem mee en vergaf haar dan ook vrijwel meteen. Hij stelde zich voor en ging voor de kitten zitten , vlak aan de waterkant. Inmiddels waren beide daar weer beland. De kitten plofte ietwat onhandig naast hem neer. "Ik ben Farai, dochter van Eclipse" Zei ze trots. Noach glimlachte. Zij kende haar moeder dus. Wat deed ze hier dan zo alleen? Ergens wilde hij ook de naam van zijn moeder kunnen vertellen. Ze was al dood voor ze naar naam hadden leren kennen. Vader , samen met een soort van pleeg moeder hadden de jongen groot gebracht. Maar na een tijdje zijn die twee vermoord. Allemaal door zogenaamde Clankatten. "Waar kom jij vandaan? Leef jij bij de katten in het bos?" Vroeg ze hem. Noach keek Farai even aan. "Ik weet het nog niet echt om eerlijk te zijn Ferrari. Ik kom uit het Rogue gebied. Daar ben ik groot gebracht. En ik ben nog een beetje opzoek naar een thuis. Maar waar kom jij vandaan?"Vroeg hij haar op zijn beurt.

Ze plofte haar achterste neer en keek met grote ogen naar de kater voor haar. Niet vaak was ze nog andere katten tegengekomen, en al helemaal niet katten van haar leeftijd. Daarom was deze vreemdeling, die de naam Noach droeg, zo bijzonder. Ze vroeg hem waar hij vandaan kwam, waarop hij haar aan keek. "Ik weet het nog niet echt om eerlijk te zijn Ferrari. Ik kom uit het Rogue gebied. Daar ben ik groot gebracht. En ik ben nog een beetje opzoek naar een thuis. Maar waar kom jij vandaan?" Ze grinnikte zachtjes, hij noemde haar Ferrari! Kwalijk nam ze het hem niet, eigenlijk klonk het wel grappig. "Ik kom daar... Ook ergens vandaan." Er klonk iets van twijfel in haar stem. Ergens.. Ja.. Alleen waar? Om eerlijk te zijn wist ze de weg niet zo goed meer terug. De kitten schudde die gedachte van zich af, ze zou het vast wel terug vinden. Ze hoopte alleen dat haar moeder niet boos zou zijn, omdat ze zo lang weg was geweest. "Ik ben op ontdekkinsgreis!"Bekende ze ietwat trots. "Ik ga de hele wereld ontdekken."