Lowlife {spt - Zealpaw}

Waarom zou hij zich nog aan de regels houden. De woorden van zijn moeder echoden nog steeds door zijn gevoelige oren heen. Ik heb je altijd gehaten. Hoe kon ze. Hij spuwde eventjes wat bitters en keek naar de overkant van de rivier. Hij kon altijd rotzooi gaan trappen...

Het groene bladerdak boven hem filterde het zonlicht en voorkwam dat zijn rug helemaal aan de zon werd blootgesteld. Langzaam maar zeker wist hij zich echter een weg uit het bos te banen en kwam hij aan bij de steppingstones, de grens met Riverclan. Een luide zucht verliet zijn bekje waarna hij zich wat dichter waagde, maar zijn voorste linkerpoot verstijfde weer in de lucht bij het zien van een ander gestalte. Zijn blauwe blik nam hem op en algauw wist hij dat hij maar met een apprentice te maken had. En zolang die zich niet op het verkeerde stuk bevond, zat hij er niets mee in.

Een andere kat, ouder dan hem, verscheen ten tonele en leek hem pas later door te hebben. De kater kwam erg dicht bij de stepping stones, totdat deze verstarde. Een lichte grijns verscheen op de lippen van de pluizige, rode kater, zijn groene ogen uitdagend. "Je was toch niet van plan over te steken, Thunderclanner?" Vroeg de kater, zijn wenkbrauwen iets optrekkend

Bij de woorden van de andere kater kon Zealpaw het toch niet laten om eventjes verrast op te kijken en hem een sceptische blik toe te werpen. "Die vraag kan ik evengoed aan jou stellen." Kaatste hij terug terwijl hij zich nu volledig tot de vreemdeling wendde. Zijn heldere blauwe ogen keken hem nadenkend aan, niet goed wetende wat hij van diens uitdagende opstelling moest vinden.

De kater was oud, zou dus wel een warrior zijn. Outpaw grinnikte eventjes kort. "Maar ik ben maar een jonge apprentice, de regels zijn wat vaag voor me," sprak de kater een beetje overdreven, waarna hij al vlug weer grijnsde. "Voor een warrior zou het wel duidelijker moeten zijn denk ik."

Hij wiebelde zijn oren even wat ongemakkelijk bij het horen van diens woorden maar had besloten dat de kater tegenover hem geen nood had aan Zeal's privé leven. Als de apprentice dacht dat hij een warrior was, prima dan. Hij wist dat dit toch enkel in zijn voordeel zou spelen en daarbij zou het niet meer lang duren of hij was er echt eentje. "Het maakt niet uit dat de regels wat vaag zijn. Volgens mij zijn ze duidelijk genoeg. Als iemand zegt dat je de grens niet mag oversteken, dan doe je dat niet. Zo simpel als wat. Niets vaags aan." Miauwde hij neutraal terwijl hij zijn heldere blauwe ogen even knipperde.