A rose by any name would smell as sweet

De zon scheen fel over het moeras. Enkele moerasbloemen bloeiden, zodat de anders zo troosteloze omgeving oplichtte met felle kleurtjes. Windpaw liep behoedzaam door de doorweekte grond, zorgend dat ze niet opeens in een dieper stuk zou zakken. De geuren van de moerasbloemen waren talrijk en verrijkten de omgeving, maar zorgden er ook voor dat ze de geur van de andere apprentice niet rook toen ze elkaar naderden.

Eerste post Redpaw

De rode poes was weer eens weg van het kamp. Deze keer bleef ze op het territorium van de Shadowclan, dat had ze met zichzelf afgesproken. Dus nu zat ze met haar pootjes in de modder om zich heen te kijken. De zon was fel en daardoor viel Red alleen maar meer op in het moeras. Het was warm en daardoor was het moeras minder vochtig dan normaal. Kleine bloemetje bloeiden en er waren aardig wat kleinere beestjes die daarop afkwamen. Red moest snel bewegen over de modder en haar gewicht verdelen, om niet diep in de modder te zakken. Haar ogen stonden op de grond om zeker te weten dat ze niet wegzakte en ze volgde elke beweging van haar poten zorgvuldig. De witte pootjes van haar waren niet helemaal wit meer, maar de rest van haar lijf was nog schoon. Zo liep ze recht vooruit. Boem! Het kleine rode kopje van haar kwam hard tegen iets anders aan en even zag ze alleen maar vacht van iets anders. De poes schoot achteruit, bleef geschrokken staan en keek naar voren. De apprentice Windpaw stond voor haar neus en Red ontspande haar lijf. Van binnen bleef ze echter wel gespannen, want ze kende Wind helemaal niet goed. "Oh, sorry Windpaw.", zei ze zachtjes met haar ogen op haar poten gericht. Misschien was Windpaw wel heel aardig, maar dat moest Red eerst zeker weten voordat ze oogcontact durfde te maken.

Ghosteyes

Zomerbloemen. Hij had geen ogen om de zogenaamde kleuren mee te aanschouwen. Het moeras stond er in deze tijd vol mee en vrolijkte de natte boel op. In zijn geval was het de geur die hem aantrok. De drassige geur van water en dode planten werd verrijkt door frisse luchtjes die niet te beschrijven vielen. Teveel bloemen op één plaats vermeed hij liever, dan werd het hem iets te overweldigend, maar dat weerhield hem er niet van de Marshlands door te struinen. Ondanks het feit dat hij misschien minder buiten het kamp was dan een gemiddelde warrior, wist hij zich goed te redden op de natte grond. Het geluid van twee jonge katten van zijn Clan deed zijn oren spitsen, waarna hij op het geluid af stapte. Ze zouden hem ongetwijfeld wel zien of horen aankomen. "De bloemen ruiken extra sterk, vinden jullie niet?" kondigde hij zichzelf aan met een lichte glimlach rond zijn lippen.

Een geur kwam dichterbij en Red probeerde met haar ogen te spotten wie of wat het was. Al snel zag ze een rode kater lopen. De kater was Ghosteyes, een elder zonder ogen. Het zag er best eng uit, maar ze had hem wel vaker gezien, dus haar reactie was niet heel uitgebreid. En om eerlijk te zijn was ze wel blij dat hij niet kon zien. Alleen haar geur en haar stem kon hij horen en ruiken en dat voelde vertrouwd. Hij kon het niet zien als er een haartje verkeerd zat. Red glimlachte naar de kater -al kon hij het niet zien-. Hij maakte een opmerking over de mooie bloemen en Red liet haar eerst onzeker blik die ze aan Wind had gegeven verdwijnen. "Ze ruiken geweldig.", zei ze met haar half fluisterende stem. Al had de kater geen ogen ze durfde niet naar de plek te kijken waar zijn ogen zouden moeten zitten, het was meer een soort normaal iets geworden, want wat zou er gebeuren als ze ernaar keek?

Een andere poes kwam aangerend en kegelde de tabby bijna omver. Ze werd echter niet boos, maar glimlachte even vrolijk en schudde haar vacht even uit waar er modder op was komen te zitten. "Geeft niet hoor", zei ze vrolijk met haar hoge stemmetje. "Gebeurt iedereen wel es" Een andere kat kwam er ook bij. het was Ghosteyes, de elder zonder ogen. Om eerlijk te zijn maakte het feit dat hij gene ogen had een beetje bang, maar er was niet veel dat ze eraan kon veranderen. en ze zou een sterke poes zijn, geen zwakke, bangerik. Daarom keek ze onbevreesd recht in de gaten waar zijn ogen normaal gezien zaten en begroette hem met een vrolijk: "Inderdaad, de bloemen ruiken geweldig vandaag!" Met haar onbewust veel te luide uitroep camoufleerde ze echter het zacht gefluisterde antwoord van Redpaw, maar in haar enthousiasme had de tabby dat niet gemerkt.

Toen de poes over haar heen riep keek Red haar geschrokken aan. Haar neus richtte ze op de grond en ze keek een beetje onzeker naar haar poten. Misschien had ze het gewoon niet hard genoeg gezegd? Voorzichtig zette ze een stapje naar achteren. Zou ze weg gaan? Nee, ze moest Wind eerst beter leren kennen. Al leek het wel een luidruchtige poes te zijn en deze poes hield niet van drukte. Ze besloot te blijven staan en ze knikte voorzichtig met haar hoofd alsof ze niks had gezegd. "Uhu", zei ze er nog zacht achterna. "We kunnen er een paar meenemen voor de kittens, queens en elders?" Die zouden de bloemen geweldig vinden en dan was er nog iets om te doen. Ghost zou kunnen meehelpen door gewoon de lekkerst ruikende bloemen uit te kiezen. Die waren ook altijd de mooiste. Daarna konden ze samen naar het kamp gaan en ze aan de kittens, queens en elders geven.

Onderwerp: Re: A rose by any name would smell as sweet