Rise {Ripa}

Spierpijn had haar een beetje in haar nest gehouden, maar ze had nu toch echt behoefde aan buitenlucht. Ze trippelde het kamp door, maar ontweek oogcontact. Yu voelde zich de laatste tijd niet erg goed. Gefrustreerd, pisnijdig, wanhopig en verdrietig. Ze had even iemand nodig die haar opving. Met Jafar had ze vrijwel geen contact meer, iets wat haar boos maakte. Had ze eindelijk een vriend, was het zo snel weer over. Misschien moest ze meer met andere young-one's omgaan. Misschien.
Warm licht scheen buiten het kamp, met een broeierige atmosfeer. De gevlekte kattin liet haar ogen ronddwalen, en herkende uiteindelijk een tabby vacht. Haar 'knight'. Ze had niet verwacht dat hij ermee zou doorzetten, maar zijn gezelschap was welkom. "Hey," Sprak de poes terwijl ze naast hem ging zitten.

Ze werd warm begroet. "Hey Yu hoe is het?" "Wel oke,"Gelijk viel haar de wonden op. Lichtelijk bezorgd keek ze er naar, en trok haar bek al open. Ripa wenkte echter naar een plekje in de schaduw. Hij keek serieus nu, wat de kattin nog bezorgder was. "Ik heb je gefaald." Niet begrijpend keek ze hem aan. Hij had bloedende wonden! Iemand moest daar voor zorgen! "ik heb voor jouw tegen Zira gevochten." Haar ogen sperde open. Hij had gevochten? Voor haar? Waarom in vredesnaam? "Waarom zou je dat doe-" "ik wilde jouw een dienst bewijzen, Zira zou jouw moeten dienen als ik had gewonnen.." Haar bek zakte open. Hij was dapper, maar dat was een idioot idee. "sorry Yu," "Waarom zeg je sorry? Waarom vocht je voor mij?" Het frustreerde haar een beetje dat hij zichzelf pijn deed, erger nog; voor haar. Erger nog; hij probeerde het onderwerp te veranderen. "Maar heb je iets leuks gedaan?" "Nee, nee, je bent gewond!" Ze realiseerde zich dat ze misschien een beetje boos klonk. Ze verzachtte haar toon en blik. "Je moet niet zomaar iemand bevechten voor mij, helemaal je commander niet. Ik wil niet dat je jezelf pijn doet." De zwart-witte kattin keek beter naar de wonden over zijn lichaam. Voorzichtig raakte ze er een aan. Ze keek op, recht in zijn ogen. "Dit moet schoongemaakt worden, anders gaat het misschien infecteren." Ze hield zijn blik vast, en wou even serieus blijven. Ripa had pijn, misschien wel haar enige vriend, door haar. Zira had geheid iets terug gevraagd, maar dat maakte niet uit. Ze was toch al commander. De poes had besloten even afstand te nemen. Later zou ze nog wel haar excuses aanbieden aan haar vader, maar ze zou haar afstand houden. Ze zou zich veiliger voelen zo.

"Ik doe dit voor jouw, ik moest er toch voor je zijn. Ik zag hoe kwaad je werd dat Zira commandant werd het eerste wat ik wilde wat ze moest doen was jouw commandant maken als ik zou winnen, alleen dat kon ze niet doen." Midden in haar onderzoeken stopte ze, en keek ze hem opnieuw niet begrijpend aan. "Nee gekkie, hoe kan je er voor me zijn als je jezelf maar pijn blijft doen? " Yu realiseerde zich dat ze al een tijdje in zijn ogen aan het staren was en verplaatste haar blik snel naar de wond die ze aan het bekijken was. "Dat Zira commander is kan jij net zo min iets aan doen als ik. Bovendien ben ik veel te jong daarvoor." De poes keek op en schonk hem een glimlach. "Dus niet meer doen, oke?" Ooit had ze iets gehoord over spinrag om het bloeden te stelpen, maar het bloedde niet meer zo hevig... Op dit moment wenste de young-one dat ze wat meer wist over genezende kruiden. Dat was misschien het enige wat die clans goed deden was hun kennis. Met brute kracht kon je heel wat, maar zonder strategie kon je er niks mee. "dat maakt niet eens uit. Ik moet zo veel mogelijk dienen voor Claw, ik kan dus niet zitten genezen of ieder geval moeilijk." Ineens was ze zich heel bewust van zijn vacht tegen de hare. "Je geest heeft vechtlust voor eeuwig, daar twijfel ik niet aan. Maar je lichaam gaat het op een moment begeven." Yu leunde tegen hem aan, en sloot haar ogen even. "Wil je deze week een beetje rustiger aan doen, al is het maar voor mij?" Ze voelde zich comfortabel en veilig, zijn borstvacht was warm en zacht. Ze kon zijn hart horen kloppen, een grappig geluid.

"Ik zal alles voor je doen Yu." Het was geruststellend, maar ook verontrustend. Verontrustend om te weten dat dit enkel was om haar status, slechts omdat ze 'de dochter was van'. Al haar vrienden leken bij haar weg te lopen. Ze voelde een lik over haar wang, eentje die haar terug bracht naar de huidige situatie. Ze wenste dat ze onaanraakbaar was, dat niks haar pijn kon doen, dat niks haar iets kon schelen. Al was ze er niet al te lang geleden achtergekomen dat dat onmogelijk was, want hoe sterk je ook bent, je zal altijd een zwakte hebben. "ik wil gewoon dat jij het goed heb." De woorden leken langs haar heen te gaan. Het enige wat echt door haar kop spookte, een harde stem die keer op keer schalde: Dit is slechts om wat je bent, niet wie. Had Jafar het ook geweten? Nee toch? Yu's gezicht veranderde in neutraal. Dit was om Claw. Ze hield van haar vader, maar ze begreep nu waarom Ripa zo veel om haar gaf. Het was om Claw. En hij was de enige die ze kon vertrouwen. De young one schoof op, en ontmoette zijn blik, dit keer vurig, boos. Haar gezicht was ijskoud, als vertelde haar blik iets anders. "Je hoeft niet meer voor mij te zorgen." Sprak ze kil. Ze stond op, en gebaarde met haar staart om zich heen. "You're free, knight. Dismissed of your duties." Ze begon te lopen, weg van hem, weg van hier. Waarom duwde ze hem weg? Waarom? Ze wist het niet, ze wist wel dat ze nu niemand wilde zien.

De kater deed een poging haar poot vast te pakken, die ze soepel ontweek. Ze draaide zich echter wel om, met een emotieloze blik in haar ogen. Ze had hier geen tijd voor, ze moest weg voordat haar masker zou breken. "Ben je er zeker van?" Zijn stem was helder, maar zijn ogen niet. Ze bleef hem recht aankijken. "Did I stutter?" De stem van de poes was stem sarcastisch, en ze voelde iets in haar opborrelen: macht. Macht omdat ze zichzelf hierboven kon zetten, controle over haar lichaam, over haar emoties. "Yu." Spreek mijn naam niet uit alsof je hem kent. "Je bent bijzonder voor me, ik wil je dienen omdat.." Sterk blijven nu, niet in zijn leugens trappen. Weg lopen. Nu. Dan is het klaar. Hoe de kater nu voor haar stond, leek hij zo kwetsbaar. "Ik wil dat je veilig bent, jij bent de enige die ik heb." Leugens. Ze behield haar monotone gezicht, ze behield haar ijzigheid. Ze was onaanraakbaar. Yu wist precies wat ze moest doen om van hem af te komen, maar eigenlijk wilde ze die woorden niet zeggen. Ze moest wel. "Jij die voor mij zorgt is een last voor mij!" Ze voelde iets in haar ogen prikken maar wist het nog even uit te houden. "Focus er eerst maar eens op dat je je positie behoud." Na een dodelijke blik liep ze weg op hoog tempo. Ze voelde nu iets opwellen in haar ooghoeken.