Angry, pissed, frustrated and yeah, darn it!

Ze gedroeg zich dan misschien beheerst en kalm, ze was zo geërgerd en kwaad. Haar moeder die zich niet gedroeg als een moeder, maar een naïeve poes die elke kater die een beetje leuk was meteen nam. Gadverdamme, ze kon het niet geloven. En dan maar niet zeggen wie de vader was, hé? Ze gaf haar vader echt gelijk, die woorden van toen ze bijna dood was gegaan was ze nog steeds niet vergeten. Met misschien was ruige stappen, maar toch een kalme uitdrukking, stapte ze op de apprentices den af, waar ze had afgesproken met Hazelpaw om te vertrekken. Het zou haar niet verbazen als ook hij alles gewoon mee gekregen had. Het maakte ook niet uit, dan hadden ze allebei iets om over te zeiken.

OOC: Eerste post voor Hazelpaw.

De kater was deze ochtend vroeg op gestaan en had in de tussen tijd al wat gegeten en zichzelf een grondige wasbeurt gegeven. Gisteren was dat er niet van gekomen, aangezien hij met zijn gedachten helemaal anders zat, maar vandaag ging het al iets beter. Eén van die redenen was ook omdat hij Windpaw nog niet had gezien. Ergens voelde hij er zich wel schuldig over dat hij haar zo makkelijk aan de kant kon schuiven. De kater richtte zichzelf direct op toen de geur van Roughpaw hem tegemoet kwam. Hij trok zichzelf dan ook al maar recht en liep alvast de apprentice den uit. Deze keer was hij degene die lichtelijk enthousiast was. Rough was vooral neutraal, maar hij zag aan haar ogen dat ze kwaad was. Hij zei er nu maar niets op en zou wel wachten tot ze buiten het kamp waren. "Ready," zei hij kort en liep haar alvast voor richting de uitgang van het kamp.

Ze was Hazelpaw er dankbaar voor dat hij niet meteen begon over het feit dat ze zo neutraal overkwam. Roughpaw was normaal niet zo. Ze was meer het soort persoon dat opgewekt, extrovert en enthousiast was. Gewoon het zonnetje in het kamp. Nu waren haar andere eigenschappen zoals opstandig en avontuurlijk ook aanwezig, maar dat in combinatie met kwaad was niet echt oké. "Ready," zei Hazelpaw kort en vrijwel meteen knikte Roughpaw. "Helemaal," miauwde ze, misschien wat brommend, maar toch trokken haar mondhoekjes wat omhoog. Boos zijn met vrienden kon ze niet. Ze volgde Hazelpaw het kamp uit.

Hij draaide zich zijdelings om naar de poes toen ze dat nog zei. Hij had haar nog niet eerdere zo gezien, iets wat hem wel wat amusant leek. Zou zij zich zo ook gevoeld hebben toen hij zich gisteren zo voelde? Hij wenkte kort met zijn staart en liep haar voor het kamp uit. Hij hield er een goed tempo in en stopte pas als hij ervan overtuigd was dat ze ver genoeg van het kamp waren en op een plek waar ze zouden kunnen jagen of trainen of eender wat. Hij hield halt en draaide zich alvast om naar de poes. "Je ziet eruit alsof Starclan je nachtmerries gegeven heeft deze nacht," mauwde hij uiteindelijk op een droge toon en glimlachte even zachtjes. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij uiteindelijk toch, minder droog dan daarnet.

In stilte volgde Roughpaw de andere apprentice. Hazelpaw was iets ouder dan zei was, wist ze nog wel. En ze had het altijd wel goed kunnen vinden met de kater, zoals hun ene avontuur in het oude monster wrak. Geweldig was dat, toen was Roughpaw nog maar net apprentice geweest. Nu zaten ze allebei in hun einde van hun apprentice schap. "Je ziet eruit alsof Starclan je nachtmerries gegeven heeft deze nacht," zei Hazelpaw. Roughpaw snoof enkel wat geamuseerd. "Wat is er gebeurd?" Hierbij sloeg Roughpaw haar ogen te hemel en zuchtte. "M'n moeder," bromde ze. "Je weet vast wel van haar nieuwe kroost en raad eens, de vader is onbekend! Het is niet Ashdrizzle en vertellen wie het is wilt ze niet. Verder gedraagt ze zich zo laf en zwak, ik walg er van! Ze gedraagt zich niet als een moeder en dat vind ik heel vervelend... het kwetst me en stelt me teleur of zo," miauwde ze wat gefrustreerd. "Weet je nog hoe Snowynight gisteren reageerde tegen Windpaw? Dát is een moeder," miauwde ze. Goed, het was er uit en dat luchtte op.

Toen hij hoorde dat het over haar moeder ging zette de kater zich neer om te luisteren wat ze verder zou zeggen. "Je weet vast wel van haar nieuwe kroost en raad eens, de vader is onbekend! Het is niet Ashdrizzle en vertellen wie het is wilt ze niet. Verder gedraagt ze zich zo laf en zwak, ik walg er van! Ze gedraagt zich niet als een moeder en dat vind ik heel vervelend... het kwetst me en stelt me teleur of zo," Even hield hij zijn kopje schuin bij wat ze zei. "Hoe lang gedraagt ze zich zo al? Al van voor je apprentice tijd?" Hij probeerde haar zo goed mogelijk te helpen, al vond hij dit zelf moeilijk om over mee te praten. Hij had namelijk nooit echt een moederfiguur gehad. Alle Queens die in zijn kitten-tijd in de nursery zaten waren waren zijn 'moeders'. Maar een vaste poes om tegen te praten had hij nooit echt gehad. "Weet je nog hoe Snowynight gisteren reageerde tegen Windpaw? Dát is een moeder," Even beet de kater op zijn lip. "Ik heb al lang geen steun meer van een moeder en ik vind dat prima," mauwde hij tegen haar en tikte kort met zijn staart op haar rug. "Misschien moet jij dat ook eens proberen?" stelde hij voor. Moeders konden inderdaad in de weg lopen, al wist hij we dat de meeste kittens, apprentices en zelfs warriors graag eens een praatje maakte met hun ouders. Windpaw kon ook altijd bij haar ouders terecht. Ouders hadden zo hun voor-en nadelen.

"Hoe lang gedraagt ze zich zo al? Al van voor je apprentice tijd?" Vroeg Hazelpaw op haar verhaal. Roughpaw vernauwde haar ogen. "Zolang als ik me kan herinneren," miauwde Roughpaw verbitterd. "Je weet vast nog wel toen ik even vermist was? Toen ik een kitten was geweest en bijna verdronken was toen ik het kamp had verlaten," vertelde Roughpaw. Het was een bekende gebeurtenis en Hazelpaw was een kat die ze al kende vanaf het moment dat ze haar ogen had geopend. "Ik heb al lang geen steun meer van een moeder en ik vind dat prima," vertelde Hazelpaw. Ja, dat was ook zo. Hij was een kat zonder ouders, had ze dan wel het recht om te zeuren over haar moeder? Of, misschien had ze dat dan liever gehad dan een moeder die zo makkelijk was met katers. "Misschien moet jij dat ook eens proberen?" Vroeg Hazelpaw toen. Ze dacht na over de woorden van Hazelpaw en knikte vervolgens. "Klinkt als een goed idee," merkte ze op met een glimlach. "Bedankt, maat," snorde ze met een glimlach. Het verbitterde weer uit haar houding verdwenen. Haar moeder loslaten en niet meer zien als een moeder, hoe moeilijk kon dat zijn?

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen zijn vriendin zijn voorstel goedkeurde. Hij kon wel degelijk goede dingen zeggen. "Alles voor een goede vriend," zei hij met een grijnsje en zakte vervolgens door zijn poten. Hij was niet van plan om te lang stil te blijven staan. "Laat eens zien wat je in je hebt," greens hij en zwiepte uitdagend met zijn staartje. "Gebruik al je woede en gebruik dat om te laten zien dat er een warrior in je zit." Even trok hij geamuseerd met zijn oortjes waarna hij zonder verdere waarschuwingen op de poes afsprong, in een poging haar tegen de grond te duwen. Hij was dan wel iets ouder als haar, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet dol was op spelletjes.

"Alles voor een goede vriend," zei Hazelpaw. Roughpaw glimlachte breed. "Bedankt," snorde ze. Toen ze zag hoe Hazelpaw door zijn poten heen zonk, volgde Roughpaw zijn voorbeeld. Oh, ze had wel door wat hij van plan was. "Laat eens zien wat je in je hebt," zei Hazelpaw. "Oh, pas maar op met wie je voor je hebt," grijnsde ze. "Gebruik al je woede en gebruik dat om te laten zien dat er een warrior in je zit," vervolgde Hazelpaw. Roughpaw fronste even met een grijns op haar gelaat. Ah, oké dan. "Ik weet niet of dat een goed plan is, maar oké!" Lachte ze met een grijns. Zonder enige waarschuwen sprong Hazelpaw ineens op haar af. Roughpaw had dat niet aan zien komen, maar wat, Hazelpaw was ouder en groter dan zijzelf was. Ze werd met een plof op de grond geduwd. "Die krijg je terug!" Grauwde ze, waarna ze met haar achterpoten begon te trappen en hem zo van haar af probeerde te krijgen.

Hazelpaw gooide zijn hele gewicht in de strijd, wetend dat hij stevig gebouwd was en de poes makkelijk tegen de grond zou krijgen. Deze tactiek leek te werken wat voor hij het zelf wist lag de apprentice onder hem. Hij had zijn ene poot haar borstkas gezet en zijn andere poot stond aan weerszijde van haar kopje. "Die krijg je terug!" Hij had zich beter helemaal op haar gelegd want voelde hoe dat ze met haar achterpoten in zijn buik begon te trappen. Snel sprong hij dan ook wat naar achteren en draaide zijn oren wat naar de zijkant. "Kom dan," daagde hij haar uit en liet zijn kopje iets zakken. Ondanks de dreigende houding stond er toch een kleine grijns op zijn gezichtje. Het was al even geleden dat hij een schijngevecht gedaan had, met eender wie.

Roughpaw keek met samen geperste lippen naar Hazelpaw en bleef even zo liggen. Hij kon nu zeker iets terug verwachten, haar wraak zou zoet zijn. Roughpaw begon met haar poten in zijn buik te trappen, wat lukte en zo kreeg ze Hazelpaw ook van haar af. Roughpaw sprong meteen op en keek Hazelpaw uitdagend aan. "Kom dan," daagde hij haar uit waarbij ze zag, ondanks haar minder goede zicht, hoe Hazelpaw zijn kopje liet zakken. Zijn dreigende houding sprak haar wel aan. Roughpaw kondigde niets aan, maar sprong zo hoog als ze kon, in de hoop om op Hazelpaws rug te belanden en zo speels in zijn staart te bijten.

De kater richtte zich direct wat op toen Rough de hoogte in sprong en recht op hem af kwam. De vacht in zijn nek ging automatisch omhoog staan en hij zette een enkele stap opzij. Ze belandde dan wel niet op zijn rug, maar hij voelde hoe ze haar tanden in zijn staart wist te zetten. "Hé," mopperde verontwaardigd en draaide zich direct zijdelings om om net het zelfde bij haar te doen. Wat zij kon, kon hij ook. Tegelijkertijd probeerde hij nog steeds zijn eigen staart vrij te maken uit haar klauwen. Hij hoopt dat te bereiken wanneer hij haar staart te pakken kreeg.

Oké, ze kwam niet recht op de rug van Hazelpaw terecht, zoals gepland. Maar dat maakte niet uit. Ze kreeg zijn staart wel te pakken waarin ze zacht, maar toch stevig genoeg, haar tanden in zette. Natuurlijk doorboorde ze zijn huid niet, dit was een speelgevecht en stelde niet veel voor. Hazelpaw probeerde zijn staart los te trekken en hapte ondertussen naar de hare. Op een gegeven moment voelde Roughpaw hoe Hazelpaw haar staart te pakken kreeg, maar de zijne loslaten ging ze niet. Dit was wel een grappig beeld zo.

Ook Hazelpaw had zijn tanden in Roughpaw's staart gezet. Dat was wel goed maar de poes weigerde om zijn staart los te laten, waardoor ze nogal in een vreemde situatie zaten. Even kneep hij zijn oogjes bedenkelijk tot spleetjes waarna hij besloot om aan haar staart te trekken, iets wat nogal dom was, aangezien hij ook gewoon door haar meegetrokken werd en ze een beetje in een cirkeltje schuifelden. Hij liet zijn blik naar Rough waarna hij haar kopje probeerde weg te duwen met één van zijn achterpoten. Zo stond de kater op drie poten te balanceren, iets wat het niet vele beter maakte.

Samen stonden de twee apprentices in een nogal vreemde positie. Allebei hielden ze elkaar staart vast waardoor ze een soort cirkel waren. Roughpaw trok aan zijn staart en hij deed het zelfde en samen liepen ze een rondje. Dit werkte niet, zo. Het cyperse poesje keek zijdelings naar haar vriend en ontving toen een achterpoot in haar gezicht. Ze wou bijna loslaten, maar was dit niet van plan. In plaats daarvan sprong ze opzij tegen Hazelpaw aan én toen liet ze pas zijn staart los. Wel viel Roughpaw en was de kans groot dat hetzelfde met Hazel gebeurde.

Toen hij een duw in z'n zij kreeg liet de kater automatisch Roughpaw's staart los, al wist hij haar eerst wel nog een stukje mee te trekken waardoor ze al snel naast hem op de grond belandde. De kater was op z'n buik beland en had zowat een hele hap zand binnen gekregen toen hij verontwaardigd z'n mond open had getrokken. Uurgh. Hij spuugde het zand direct zoveel mogelijk uit en draaide zich vervolgens, bijna speels, op zijn rug. "Great Starclan! De almachtige Rough heeft Hazel de heerser op de grond gekregen," grijnsde hij dramatisch en bleef op zijn rug liggen met zijn vier poten de lucht in. "Gelukkig dat Starclan aan mijn kant staat," De kater draaide zich terug om en werkte zichzelf recht waarna hij direct terug op de poes sprong en naar haar oor hapte, zoals kittens vaak deden om te spelen.

Roughpaw had nog steeds Hazelpaw's staart in haar mond tot ze hem op de grond wist te duwen. Roughpaw rolde wat door en bleef liggen op haar rug. Haar staart op haar buik hebbend. "Great Starclan! De almachtige Rough heeft Hazel de heerser op de grond gekregen," sprak Hazelpaw op dramatische toon. "Nu niet langer Hazelpaw de heerser, maar Hazelpaw de verliezer en Roughpaw de heerser!" Sprak Roughpaw met een brede grijns terwijl ze overeind kwam. "Gelukkig dat Starclan aan mijn kant staat," en opdat moment werd Roughpaw weer op de grond geduwd en hapte Hazelpaw naar haar oor. "Oh, jij!" Miauwde ze speels, terwijl ze zichzelf om probeerde te draaien om Hazelpaw van haar af te krijgen. "Je lijkt Acefray wel, dikzak!" Miauwde ze plagend.

Hij grijnsde even bij wat ze zei voordat hij bovenop haar sprong, happend naar haar oor. "Oh, jij!" "Ja, ik!" lachte hij. Hij moest toegeven dat dit schijngevecht meer uit was gelopen op een spelletje, maar hij vond dat helemaal niet erg. Het was wel eens goed om eens wat plezier te maken en je taken aan de kant te schuiven. "Je lijkt Acefray wel, dikzak!" Even draaide hij zijn kopje zijdelings naar de poes en greens even. "Hoe kom je daar nu op?" zei hij plagerig en liet zich bij die woorden gewoon hangen, zodat heel zijn gewicht slap op Roughpaw lag. Dot hield hij even zo, waarna hij droogjes van haar af rolde. "Er is en blijft maar één heerser, en dat ben ik." mauwde hij en draaide zich even op zijn rug om even naar de boomkruinen te kijken. "Al mogen jouw vechtskills er ook wel wezen." voegde hij er met een grijnsje aan toe en trok zich vervolgens recht zodat hij terug zat.

"Hoe kom je daar nu op?" Vroeg Hazelpaw terwijl hij nog eens ontspannen met vol gewicht op haar ging zitten. "Omdat ik-ik geen lucht me-eer krijg," reageerde ze extra dramatisch, maar het was eigenlijk wel bijna zo. Toch kwam Roughpaw niet los. Ze was dan een goede vechter, maar niet zo goed in zichzelf bevrijden. Roughpaw was meer goed in vechten wanneer ze los van de ander was. Ze zou die gene dan ook helemaal gek maken, vooral als die gene lomp is. "Er is en blijft maar één heerser, en dat ben ik." Hazelpaw was intussen van haar afgestapt en Roughpaw kwam overeind terwijl zij hem uitdagend aankeek met wraak in haar ogen. "Al mogen jouw vechtskills er ook wel wezen," zei Hazelpaw. Roughpaw lachte. "Mijn veschtskills mogen er zeker zijn, ventje!" Lachte ze, waarna ze uithaalde naar zijn kop en vervolgens weg sprong. Nu ging ze het hem moeilijk... oh, nee toch niet. "Wo-ow," hoorde ze, terwijl ze het geklapt van poten hoorde. De stem herkende ze meteen, Hailpaw. Roughpaw draaide haar oren wat naar achteren. "Wat knap," ging Hailpaw verder, poeslief. Roughpaw wist wel beter en wierp een snelle blik op Hazelpaw. "Mag ik meeeedoen?" Vroeg Hailpaw overdreven. Haar stem klopte totaal niet met haar houding. "Jaaa?" Ging Hailpaw verder. Hailpaw wachtte geen antwoord af en sprong naar voren, op Roughpaw af. Roughpaw deinsde naar achteren, niet uit angst, maar om afstand te bewaren. Haar laatste ontmoeting was ze niet vergeten met haar zus. "Wat moet je, Hailpaw?" Vroeg ze, terwijl ze terug naast Hazelpaw ging staan.