Kill your heroes

Ashen ontwaakte na een slechte nachtrust. Ze kon er nog altijd niet goed aan wennen, slapen tussen zo veel anderen. Ze kon zich niet goed rustig omdraaien terwijl ze wist dat er zoveel andere kittens waren. Het was geen logische angst, maar ze kon het niet helpen. Ze gaapte en rekte zich uit, krulde zich weer op tot een balletje en keek om zich heen. Ze was vroeg wakker geworden, er klonk overal nog de zware ademhaling van de slaap. Haar blik viel op een roodwitte kitten, ouder dan zij, en weggedoken in het duisterste hoekje van de Nursery. Een chagrijnige uitdrukking ontsierde zijn gezicht. Ashen krabde verdwaasd aan het mos waarop ze de nacht had doorgebracht. Wat zou er met hem aan de hand zijn? Ze was altijd snel geplaagd door de emoties van anderen, het bracht haar in de war. Ze wilde weten wat er aan de hand was, want zolang ze dat niet wist zou het door haar hoofd blijven spoken. Vaak wenste ze dat ze die overgevoeligheid niet had, dat ze het gewoon kon negeren. Het maakte haar kwetsbaar, verward. Met een zucht stond ze op, kromde haar rug in een laatste poging de slaap uit haar lichaam te rekken. Toen sloop ze voorzichtig naar de kitten toe, lichtelijk nerveus zoals altijd wanneer ze contact legde met een ander. 'Wat is er?' murmelde ze onder haar adem, durfde het eigenlijk niet goed te vragen en hield haar ogen op de grond gericht.

Ze hield haar ogen afgewend, wist plotseling niet wat haar bezield had om zo direct te vragen naar de reden voor het norse gezicht van de kitten. Nu ze dichterbij was herkende ze hem als Quietkit. Ze staarde ongemakkelijk naar haar pootjes, had het willen vragen in de hoop iets te kunnen doen. Maar nu ze er nog eens over nadacht, besefte ze pas wat voor een absurde gedachte dat was geweest. Waarschijnlijk kwam het door haar beperkte nachtrust, anders was ze nooit zo impulsief. "Niks,"antwoordde hij op haar vraag wat er aan de hand was, zijn toon nors. Nerveus trok ze met haar oren, wilde zich verontschuldigen voor haar vraag. Ze richtte haar blauwe ogen schuldbewust op, maar de kater leek het haar niet te verwijten. "Heb je wel eens het gevoel dat anderen zich te goed voelen om met je te praten?" Even was ze in de war door zijn plotselinge openheid. Ze dacht een moment na, kwam toen in stilte naast hem zitten en krulde haar staartje om haar poten. Ze kon hem gezelschap houden de rest van de nacht, dat was wat ze probeerde duidelijk te maken. Toen knikte ze. 'Ja..' antwoordde ze, denkend aan de andere kittens die haar meestal raar vonden om haar stille en verlegen trekjes, haar overdadige bezorgdheid. Die dachten dat ze het allemaal speelde, enkel voor aandacht en haar daarom negeerde. 'Maar er is altijd wel iemand die met je wil praten, of naar je wil luisteren,' zei ze toen zacht, wist niet zeker of ze in haar eigen woorden moest geloven omdat ze zelf vaak eenzaam was, maar ze bedoelde het meer als om te laten weten dat zij in ieder geval nu naar hem zou luisteren. Antwoorden vond ze wel lastig, een gesprek voeren was niet echt voor haar weggelegd, maar luisteren kon ze wel.

Ze probeerde hem enigszins gerust te stellen, maar hij haalde zijn schouders op. Had ze hem verkeerd begrepen, iets verkeerds gezegd? "Maar als ik nou met die persoon wil praten? Maar ze heeft geen tijd meer voor mij?" Er klonk onderdrukte woede door in zijn stem. Bedenkelijk liet ze de woorden op haar inwerken, nee zo had ze hem inderdaad niet begrepen. Ze wist niet goed wat te zeggen, wilde hem niet vragen over wie hij het precies had, maar dat hoefde ook niet omdat hij zelf de stilte al verbrak. "Ik dacht dat Lizard en ik vrienden waren," klonk zijn stem gekwetst. Nu begreep ze het. Lizardpaw, die de Nursery had verlaten om Medicine Apprentice te worden. 'Ze heeft het vast druk in het begin..' probeerde ze hem wat gerust te stellen. Maar kon er uiteindelijk niet omheen. 'Maar ze had wel tijd voor je moeten maken inderdaad,' mompelde ze, het zou misschien niet echt helpen om dat te zeggen, maar liegen wilde ze ook niet.

Het was één van de rottigste momenten waarin je terecht kon komen wat betreft vrienden. Het besef, dat de vriendschap nog maar van één kant kwam, het moeten loslaten van iemand die je vertrouwde. Ashen had medelijden met de oudere kitten, had graag iets voor hem gedaan. "Ik vind wel andere vrienden," bromde hij. Ze knikte, daar twijfelde ze niet aan. Maar daar werd het toch niet minder pijnlijk van om iemand te verliezen. Maar het was goed dat hij door wilde, want als Lizardpaw hem meteen had laten zitten, kon hij haar niet werkelijk meer een goede vriendin noemen. "Ik heb haar toch niet nodig." Weer knikte ze. 'Ik denk dat dat een hele goede beslissing is,' glimlachte ze. De nacht was koel, maar niet onaangenaam. Ergens hoopte ze nog vaker met Quietkit te kunnen praten, maar ze wist niet goed hoe ze dat moest zeggen. En omdat ze snel angstig was, hield ze maar haar mond. Beter niets, dan falen.

Ze had ingestemd met de uitspraak dat het beter was voor Quiet om Lizardkit achter zich te laten, maar hoorde het katertje wel zuchten. Natuurlijk, het was dan ook geen gemakkelijk besluit om een vriendschap te laten voor wat het was geweest. "Zullen we morgen dan maar iets leuks gaan doen?" De vraag overviel haar een beetje, ze had net zitten aarzelen om het vraagstuk of ze wel of niet iets moest zeggen over dat ze het prettig had gevonden met de andere kitten te spreken. Even wist ze niet wat te doen, voelde zich vereerd en glimlachte, maar nerveus want ze wist niet goed wat ze dan moest verwachten. Straks zou ze een stomme fout maken omdat ze sociale omgang zo moeilijk vond. Ze stamelde wat onverstaanbaars, en wilde zichzelf net verduidelijken toen er een andere kitten opdook. Ze had dezelfde rode vlekken, fel afstekend tegen haar witte vacht. Het was Mouskit, als ze zich niet vergiste het zusje van Quiet. Ze begroette hen beiden, vroeg vervolgens wat ze aan het doen waren. Ashen voelde zich ongemakkelijk en maakte zich klein, hoopte dat Mousekit haar niet aan zou spreken. Ze wist niet goed waarom ze bang was, maar voelde zich nerveus en angstig door het plotselinge opduiken van de kitten.

Ashen was geschrokken van het plotselinge opduiken van Mousekit. Gelukkig zorgde het er voor dat ze haar onverstaanbare gemompel niet meer uit hoefde te leggen, maar ze kromp wel meteen nerveus in elkaar en probeerde zich zelfs half achter Quiet te verschuilen. Mouskit leek erg vrolijk, vroeg wat ze aan het doen waren. "Ashenkit en ik zijn nu vrienden," antwoordde hij, na haar even aangekeken te hebben. Ashen wist niet goed wat ze hoorde, meende hij dat nou? Hij kende haar nauwelijks, en.. daarbuiten was het idee dat iemand haar als 'vriend' aanduidde haar volkomen vreemd. Desalniettemin bracht het een glimlach op haar gezicht. Nog steeds durfde ze niet echt iets te zeggen, maar ze keek blij naar Quietkit. "Dat is wel leuk," stelde Mousekit vast. Om zich vervolgens tot haar te richten. "Mag ik ook jouw vriendin zijn?" Voor een net iets te lang moment staarde Ashen de rood-witte kitten aan. 'Euh.. ja.. n-natuurlijk,' hakkelde ze verward, maar nog steeds met een voorzichtige glimlach. Het bleek wel dat ze het mis had gehad, niet alle kittens vonden haar raar en waren onaardig.

Aarzelend stemde ze in vrienden te worden met Mousekit. De hele situatie werd steeds absurder voor de verlegen kitten, ze was niet gewend zo veel te praten en zo met anderen om te gaan. Nu ze er over nagedacht was ze alleen nog maar alleen geweest, ze had het nooit zo erg gevonden, maar moest toegeven dat het haar goed deed om met andere kittens om te gaan, het maakte haar vrolijk. "Mooi zo!" riep Quiet uit op haar instemming, leek tevreden. Ashen was blij om te zien dat hij niet meer verdrietig was om Lizardkit. "Dan zie ik jullie morgen!" De kater wandelde vrolijk terug naar het nest en plofte daar neer om te gaan slapen. Even was ze uit haar doen, ze voelde zich net enigszins bij hem op haar gemak en nu ging hij weer weg! Mousekit vond ze eigenlijk nog een beetje eng, haar oortjes vouwden zich een beetje tegen haar kop aan en onzeker keek ze naar de kitten, die enkel uit vrolijkheid leek te bestaan. "Hoe oud ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig. Ashen keek nerveus naar de grond. 'Ehm.. twee maanden,' antwoordde ze hakkelend. Waarom was ze nou zo zenuwachtig? Ze had toch niets te vrezen van de vriendelijke Mousekit? Even haalde ze adem, schraapte was moed bij elkaar en richtte haar blauwe ogen toen omhoog. 'En jij?' was haar simpele wedervraag, die het extreem verlegen poesje meer moeite kostte dan nodig zou zijn.